Soms moet je de slingers ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt

Vandaag ben ik jarig. 42 jaar jong en nog een hele leven voor me. Mijn gezondheid is in jaren niet zo goed geweest. We wonen sinds een paar jaar in het Noorden, op een prachtige locatie in een huisje van ons dromen. Ik ben (nog steeds) gelukkig getrouwd met mijn beste maatje. We hebben een lieve kat en ik besef me dat ik zo veel heb om dankbaar voor te zijn, met alles wat ik bereikt heb in mijn leven. En toch voel ik me dit jaar niet echt jarig.

Een week geleden hadden we maar 1 streepje en wisten we dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt was. De allerlaatste, omdat we hierna zouden stoppen. Nu is het officeel. Ik ben 42 jaar en voor altijd ongewenst kinderloos! Elk jaar hadden we nog hoop en een kans, maar die zijn er niet meer.

Er zit natuurlijk ook een voordeel aan het afsluiten van het traject. Dit scheelt zo veel stress, hormonen, angsten en teleurstellingen, maar het geeft dus ook geen hoop meer en dat iets nieuws voor mij. Geen hoop of kans om moeder te worden. Vanaf nu wordt ik elk jaar ouder, maar weet ik zeker dat er nooit een zichbaar kindje zal zijn en dat maakt me met momenten intens verdrietig.

Ik werd net wakker in onze hotel kamer. Er hangen slingers, die mijn man toen ik lag te slapen heeft opgehangen. Soms moet je de slingers (in je leven) ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt. Genieten van de kleine dingen als dat met de grote dingen even niet lukt. Genieten van wat je wel hebt, ook al mis je wat je nooit is geweest.

En dat is precies wat wij gaan doen vandaag. Genieten van ons lang weekendje weg samen. Niks moet, alles mag. Geen verplichtingen, geen verwachtingen, gewoon samen zijn. Genieten van het prachtige Drenthe, het heerlijke eten en vooral elkaars gezelschap.

Want ondanks dat het nu nog vaak pijnlijk voelt dat onze toekomst niet met een kindje zal zijn, voelt het ook opwindend dat ons leven nog alle kanten op kan gaan en onze toekomst nog helemaal open ligt.

Oudejaarsdag 2022

Ik wordt wakker en ik kijk naar buiten. Het is grauw, koud en de regen tikt zachtjes tegen de ramen. Ik doe een trui aan en loop naar de openhaard om een vuurtje te maken. Buiten hebben we kerstverlichting en ook die doe ik aan, samen met de kerstboom en ons kerstdorp. Ik steek wat kaarsjes aan en heel langzaam voel ik de warmte van de haard. Ik kijk om me heen en het grauwe en de kou heeft plaatst gemaakt voor gezellige lichtjes en een aangenaam warme woonkamer. Ik maak een kopje thee en staar naar buiten. Ik volg de regendruppels die op het raam naar beneden vallen. Vandaag is het oudjaarsdag. De laatste dag van 2022 voor we naar 2023 gaan.

Het jaar 2022 was voor mij een jaar waarbij ik hard aan mezelf heb gewerkt. Lichamelijke en geestelijke balans. Na de laatste miskraam vorig jaar, ben ik bij een orthomoleculair therapeut terecht gekomen. Ik wilde namelijk eerst alles uitzoeken wat ik kon doen om niet nog een 5^de miskraam te krijgen. We zijn nu 1,5 a 2 jaar verder en volgens hem ben ik nu goed in balans en ik merk ook zelf echt verschil. Ik heb meer energie en zit lekkerder in mijn vel. Naast zijn behandeling, ben ik dit jaar in therapie gegaan. Mijn grootste vraag was: Hoe kan ik het beste omgaan met het slechte nieuws als onze terugplaatsing niet is gelukt? Ik voelde hier veel spanning en het idee dat we hierna stoppen ik nooit mama mag worden van een zichtbaar kindje benauwde mij enorm. Daarnaast wilde ik weer leren om te ontspannen en ze gaf mij hierin handvatten.

Na een traject van 11 jaar, was ik goed geworden in vechten, niet opgeven en altijd weer een lichtpuntje vinden om door te gaan. Hier was ik heel trots op, maar ik besefte me steeds meer dat ik hierdoor niet meer goed kon ontspannen. En dan bedoel ik niet een paar weken in een vakantie of bij de sauna, maar echt thuis zijn in jezelf. Om thuis te komen in jezelf moet het veilig voelen en dit voelde het niet. Ik was altijd druk in me hoofd en was daar ook graag, omdat het daar veilig was. Daar kon ik fantaseren en mezelf bezig houden zonder dat ik echt hoefde te zijn. Maar nu verlangde ik er naar om uit me hoofd te gaan, rust te voelen, maar ik wist niet hoe.

Ik besloot 3 maanden EMDR te gaan doen. Hierbij gingen we terug naar het begin, namelijk mijn vader die ik plotseling ben verloren, 7 dagen voor mijn 12 de verjaardag. Vanaf dat moment verloor ik mijn basisvertrouwen en ik weet dat dit het moment was dat ik begon met vechten/overleven. Het was het ergste wat me ooit was overkomen. Extra heftig was dat mijn vader niet ziek was maar zelfmoord heeft gepleegd. Ik vergaf hem, omdat ik weet dat hij van mij hield en hoe lang hij heeft gevochten om gelukkig te zijn. Achteraf was dit makkelijker dan vanuit mijn kindsdeel te zeggen, je hebt me in de steek gelaten en de start van mijn leven heel moeilijk gemaakt. Het voelde als verraad om zo te denken, maar het is een proces waar ik door heen moest en na bijna 30 jaar kon ik naar beide kanten kijken en heb ik dit echt goed verwerkt. De angst hebben we goed onder handen genomen en ik merkte  na de EMDR, dat ik beter kon slapen, meer rust voelde en langzaam meer durfde te zijn. Meer en vaker in het hier en nu. In het begin voelde het vooral vervelend. Ik voelde veel spanning, onrust en mijn eerste reactie was om er tegen te vechten, maar nu kon ik het langzaam alles er laten zijn en de onrust en de spanning verdween. Ik begon steeds vaker te mediteren, affirmeren (angst omzetten in positieve gedachtes)  en momenten voor mezelf in te plannen om iets leuks te doen en ik merk dat dit steeds beter gaat.

Ik kan voor het eerst zeggen dat ik me na 11 jaar traject zowel lichamelijk als geestelijk nog niet zo goed in balans heb gevoeld. Ik voel me klaar voor onze laatste terugplaatsing en allerlaatste kans. Ondanks dat het heel spannend is en ik niks liever wil dan zichtbare moeder worden, voel ik een soort rust dat het sowieso goed komt, wat er ook komt.

2023 is het jaar waarbij er duidelijkheid gaat komen en veel verandering, wat er ook uit zal komen. Mocht ik niet zwanger worden of blijven, dan weet ik dat mijn hart in 1000 stukjes zal breken en ik tijd nodig zal hebben om dit een plekje te geven, maar het verschil met begin dit jaar is dat die gedachte me niet meer zo benauwd en ik weet dat het goed komt en ik uiteindelijk ook geluk zal vinden zonder kindje. Ik weet dit niet alleen met mijn hoofd, maar ik voel dit ook van binnen uit.

Het gemis zal er altijd zijn, maar ook de vrijheid die je hebt zonder kindje. In plaats van overal controle over te willen hoe mijn leven er uit komt te zien, ga ik het nieuwe jaar in met vertrouwen en nieuwsgierigheid, naar wat het leven voor ons in petto heeft. Alles staat nog open en kan alle kanten op gaan en hoe geweldig is dat?!

Vanavond proost ik op mezelf, omdat ik zo trots ben op alles wat ik heb bereikt dit jaar. Ook proost ik nog 1 keer op onze kans in het nieuwe jaar om ouders te worden. Ik ga nog 1 keer het nieuwe jaar in hopend dat 2023 ons jaar zal zijn en we een klein wondertje mogen krijgen. Nog 1 keer droom ik om mama te mogen zijn en dat ga ik vanuit mijn tenen doen tot het tegendeel bewezen is…

Als ontspanning niet vanzelf gaat

We zijn inmiddels een week op vakantie. Het weer valt een beetje tegen, maar vergeleken met Nederland is het altijd beter. Toch zit ik met momenten niet lekker in me vel en kan ik me lastig ontspannen en ben ik heel moe. Ik wil niet moe zijn, ik wil nu genieten!

De afgelopen weken voor de vakantie waren (te) druk en ik heb te weinig tijd voor mezelf kunnen inplannen. Ondanks dat ik een sauna dag of in het weekend zo veel mogelijk vrij plande, was het niet in balans. Ik telde de dagen af voor we eindelijk op vakantie konden en niks hoefde en vooral konden genieten. Het vechtertje in mij stond weer aan en vind moeilijk om weer uit te zetten. Zelfs nu ik op vakantie ben. Het is fijn dat er niks moeten, maar ik voel me soms emo en gespannen en weet niet waarom.

Ik ga op bed liggen en doe een meditatie. Ik besef dat ik ook nu druk op mezelf leg, want ik wil steeds de knop om zetten en genieten ipv het gevoel er laten zijn en ik merk dat ik daarom niet goed kan ontspannen en eigenlijk weer onbewust aan het vechten ben. Dat ontspannen voor mij nog geen tweede natuur is, is mij al een tijdje duidelijk, maar ik merk wel steeds meer dat dit is waar ik naar verlang. Rust, vertrouwen en niet meer altijd alert zijn.

Als ik mijn leven zou omschrijven dan zou ik zeggen dat er behoorlijk wat uitdagingen op mijn pad zijn gekomen. Dit veroorzaakte lange periodes met chronische stress. Je komt dan in een overlevingsstand te staan, waarbij je altijd door gaat en alert moet zijn (voor gevaar).

Je lichaam voelt geen verschil als er gevaar is omdat er een beer achter je zit of dat je een enge film kijkt. Als ik nu met momenten stress heb (bijv nu 3 weken lang voor de vakantie) dan voelt het veel heftiger voor mijn lijf, alsof ik weer waakzaam moet zijn en in gevaar ben. Mijn lichaam maakt geen onderscheid meer tussen vecht en vlucht en een tijdje wat spanning /stress. Bij vecht en vlucht is er geen tijd om te ontspannen en moet je continue waakzaam zijn en dit is heel vermoeiend. Je lichaam verkrampt sneller en je gaat hoger ademen. Ik voel nu dat hier onderscheid in zit, wat de eerste stap is, alleen mijn lijf weet het verschil nog niet. Tijdens de meditatie kom ik elke dag weer wat dichterbij mezelf. Moe ben ik nog steeds, maar ik probeer er niet tegen te vechten, maar te accepteren dat hoe ik me voel, oke is.

Ik ben altijd een vechter geweest, iemand die doorzet en niet opgeeft en daar was ik altijd heel trots op. Wat zou ik nu trots zijn als ik kan ontspannen en vertrouwen en dit mijn nieuwe normaal zou worden. Dat ook mijn lichaam zou weten dat als er soms stress is, het altijd goed komt. Dat het tijdelijk is en je hier ook door heen komt zonder altijd te moeten vechten.

(Nu nog) onzichtbaar kind

6 mei 2019, een paar dagen voor moederdag, kregen we onze 3de miskraam. Ik kwam onderstaande stukje tegen, wat ik toen geschreven heb en wilde dit met jullie delen, omdat ik denk dat het voor vele herkenbaar is

Wanneer je weer een miskraam krijgt
voel je elke keer letterlijk een stukje
van je hart breken
Je hart voelt zwaar en elke klopping van je hart doet letterlijk pijn in je borstkas
Je krijgt geen lucht meer en
je wilt het liefst schreeuwen
hoe oneerlijk het leven is

De tranen rollen weer over mijn wangen
Weer moet je afscheid nemen
van het wondertje in mijn buik
Ik voel weer de leegte
En het intens verdriet

Het verlangen en de liefde die je voelt voor je onzichtbare kind is zo intens
en geeft je de wilskracht
om door te blijven gaan

Dromen over een echo
waarbij je eindelijk je kindje mag zien bewegen
en het hartje mag horen kloppen
zodat je weet dat alles goed gaat
Dromen over je buik die mooi groter groeit
en de schopjes die je straks voelt
Dromen over de babykamer
en de namen die je samen verzint

De dromen worden minder naar mate de jaren
Niet omdat je er minder naar verlangt
want het verlangen word
misschien juist wel intenser
maar omdat je jezelf niet meer toestaat
om te mogen dromen over een wondertje
omdat de hoop langzaam verdwijnt

Gelukkig is de hoop nooit helemaal weg
Hoewel je dit soms juist wel graag zou willen, om jezelf te beschermen tegen
de pijn en het verdriet

Hoop geeft ook kracht
kracht om door te gaan
om te blijven vechten voor je grootste droom om papa en/of mama te worden

In je hart is je kindje al geboren
ook al is het niet zichtbaar voor de buitenwereld..
In je dromen dans je samen op de heuvels
tussen alle kleuren bloemen om jullie heen
Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten
en jullie lachen en genieten intens van elkaar en jullie onzichtbare kind..

De vraag is of deze droom uit zal komen
en het feit dat je niet weet of dit ooit gaat gebeuren, maakt het juist zo zwaar
Doe je het allemaal voor niks?? of word je ooit beloond met een kind in je armen
waardoor alles niet voor niks is geweest

Wisten we het maar
dat zou het toch een stuk makkelijker maken om te vechten, voor je nu nog onzichtbare kind..

Happy birthday to me

Vandaag ben ik jarig en ben ik 41 jaar geworden. Ik ben trots op wie ik ben geworden als vrouw. Ik zie mezelf als een lief, behulpzaam en zorgzaam persoon, die weet wat ze wil. Ik heb een groot empatisch vermogen, waardoor ik een goed luisterend oor kan zijn en attent ben. Ik ben vechter (wat ook je valkuil kan zijn) iemand die altijd probeert iets positiefs te zien in een minder positieve situatie. Ik kan goed slingers ophangen om het leven leuker te maken. Ik heb mijn intuïtie goed ontwikkelt en kan goed verwoorden wat ik denk en voel. Als ik echt iets wil, dan lukt het me (altijd) om dit voor elkaar te krijgen. 

Helaas werkt dit niet zo om zwanger te worden. Hoe erg ik ook me best heb gedaan en gevochten heb, ik word vandaag weer een jaartje ouder zonder een kindje gebaart te mogen hebben. Je best doen, alles geven, geeft geen garantie op een betere vruchtbaarheid en (blijvende) zwangerschap. 

Ik ben op mijn 35ste voor het eerst mama geworden. Alleen niet van een zichtbaar kindje. Niks is hierin uitgekomen zoals ik vroege had gedroomd. Ik wilde jong moeder worden. Ik zag ons samen naar alle echo’s gaan, het hartje horen kloppen, ons kindje voelen schoppen. Pronken met mijn mooie dikke buik. Leven in mij voelen groeien. De babyshower, puf cursus, ons kindje baren, de borst geven en alle liefde geven die al jaren in mijn mama hart bewaard is gebleven. 

De realiteit is hard en voor ons zeker niet altijd zo als we gedroomd hadden dat het zou zijn. Ik had er alles voor over om mama te mogen worden van een zichtbaar kindje en heb alles gegeven, maar helaas heb ik onze vlinder kindjes nooit mogen voldragen en word ik ook dit jaar weer wakker in een kinderloos stil huis. 

We gaan als verrassing een lang weekend weg en ik verheug me er ontzettend op. Ik heb geen idee waar we heen gaan en wat we gaan doen.

Toch word ik verdrietig wakker. Ik hoor de regen tikken tegen het dakraam en ben veel te vroeg wakker. Ik kan niet wachten tot het straks licht is en mijn man een lekker ontbijtje op bed maakt, de slingers hangen, mijn man happy birthday begint te zingen en we kunnen knuffelen. Dan voel ik me altijd gezegend en helemaal jarig. Maar nu voel ik alleen de pijn en gemis. En het feit dat ik weer een jaartje ouder ben zonder zichtbaar kindje wat naast me ligt te slapen. Mijn ogen beginnen te prikken en de tranen rollen over mijn wangen en ik laat het verdriet er gewoon even zijn..

Dit is de laaste verjaardag dat er nog een kans is dat ik een verlaat verjaardagscadeau krijg. Een wondertje in mijn buik die blijft doorgroeien en bij ons blijft. Het laatste jaar dat ik op mijn verjaardag mijn kaarsjes uit zal blazen en een wens doe waarbij ik hoop dat onze droom uit mag komen dit jaar. 

• WordPress
• Facebook groep 'Als zwanger worden niet vanzelf gaat'

De moeilijkste beslissing van mijn leven

Balans is niet iets wat je vind, maar wat je creëert

We zitten sinds nu ruim een week in het heerlijk zonnige Spanje. De eerste week moest ik echt even bijkomen en was mijn energie erg laag. Ik voel me dankbaar dat ik mag en kan opladen in de Spaanse zon ☀ Het is heerlijk niks Te MOETEN en die zonnestralen laad je helemaal van op.

We genieten van elkaar maar het is ook fijn om tijd te hebben voor jezelf. Om in het zonnetje uren te lezen, tekenen of foto’s te maken. Dit is iets waar ik veel te weinig tijd voor vrij maak op dit moment en waar ik zo veel plezier van beleef om te doen. Het is genieten om elke dag samen spelletjes te doen, te gaan wandelen en nemen meer de tijd voor intimiteit. Het hoeft niet altijd meteen sex te zijn en klaar komen, maar dit kan ook gewoon lekker een potje tongzoenen zijn of elkaar strelen. Het geeft een fijn en happy gevoel en dat je echt connect met elkaar.

We hebben massage olie mee genomen om elkaar te masseren en tijdens de massage komen er bij mij verschillende emoties los. Beelden van het ziekenhuis en hoe veel spanning mij dit geeft, maar ook de miskraam is iets wat los kwam tijdens een massage. Er zit zo veel spanning in mijn lijf, dus er zijn nog een hoop massages te gaan voor dat dit allemaal los komt en mijn lijf ontspannen is. Dit is een dikke hint naar mijn man 😉

Doordat ik voel hoe veel stress en verdriet er in mijn lijf zit, voel ik steeds meer dat ik niet meer verder wil met het traject. Alle hormonen, pijnlijke puncties en onderzoeken, het verdriet, de angst, de teleurstellingen, de miskramen. Al die stress zit in mijn lijf en ik wil het loslaten. Ik wil weer kunnen ontspannen, ademen en alles uit het leven halen en vanuit mijn tenen genieten van hoe mooi het leven kan zijn. In het NU zijn en niet continue gevangen in mijn hoofd.

Het is de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn leven heb gemaakt om niet meer te gaan voor onze grote droom om een kindje te krijgen. Het breekt letterlijk mijn hart. Maar hoe meer ik aan het voelen ben en weg stap van de angst voor de pijn die volgt op deze beslissing, hoe meer ik besef dat ik niet meer wil vechten. 12 jaar traject, was 1 van de meest heftige emotionele rollercoaster van mijn leven.

Elke ochtend starten we de ochtend met positieve affirmaties en genieten we van de zonsopgang vanuit ons appartement.
Ik probeer meer uit me hoofd te gaan en meer in het NU te leven. Iets wat ik zo lang ik me kan herinneren, te weinig doe en volgens mij ook niet kan als je in het traject zit. Ter zelfbescherming en om het vol te kunnen houden, zit je in een vecht en door gaan modus en ik merk dat ik het een grote uitdaging vind om hier uit te stappen. Toch voel ik steeds heftiger en echt vanuit mijn tenen, dat ik dit wil en ik er alles aan wil doen om te zorgen dat ik mijn leven ga veranderen.

Ik let nu elke dag op mijn ademhaling want die was veel te hoog, ik doe elke dag een begeleidende meditatie en begin de dag met postieve affirmatie. Ik lees boeken over het ademhaling en balans. Ik heb een paar sessies gehad bij een therapeut om mij hierbij te helpen. Ik probeer elke dag te kijken naar wat ik voel en wat ik nodig heb. Waar word ik blij van en laad ik van op.

Uiteraard gaat dit makkelijker als je vrij bent en helemaal in het zonnige Spanje. Toch merk ik in de afgelopen maanden dat ik al wat kleine stapjes gezet heb, om dit te veranderen. Het zal tijd nodig hebben om het eigen te maken. Zo’n grote verandering van levensstijl en manier van denken te veranderen. Vooral de balans vinden tussen wat MOET en ontspanning, maar ik voel dat er iets veranderd is in mij. Ik wil niet meer verder zoals het was en dat is de eerste stap naar verandering

Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Opnieuw afscheid nemen

Vandaag gaan we ons (nog in de maak) kindje begraven. We hebben een mooie plek gekozen in onze nieuwe tuin.

We hadden al een vlinderboom in pot waar in onze andere onzichtbare kindjes begraven zijn, omdat ik de boom wilde meenemen als we in de toekomst gingen verhuizen. Ik vond het na de verhuizing nog moeilijk de boom opnieuw te begraven en uit pot te halen, dus de boom bleef op onze veranda staan. Helaas is de vlinderboom dood gegaan door de extreme vrieskou afgelopen winter. Ondanks de extra pot er om heen met hooi.

We besloten de vlinderboom toch te begraven met alle aarde uit de pot. We kwamen nog een stukje van het kistje tegen en de echo waar je nog best wat van kon zien na zo veel jaar. Verder vonden we nog een klein stukje grijs deken met sterretjes waar we ons wondertje in gewikkeld hadden.

We besloten naast de vlinderboom nog 2 vlinderstruiken te plaatsen. Die er uiteindelijk mooi naast en tegen aan kunnen groeien. In de vlinderboom hangt een vlinder in glas in lood die we hebben gekregen van onze lieve vriendin en donor. Dit staat zo mooi dat we nog 3 vlinders er bij gaan bestellen om er bij te hangen.

Nu was het tijd om ons wondertje wat een paar dagen geleden nog in mijn buik zat te gaan begraven. We pakte het bakje met water begonnen ons 4de onzichtbare kindje (er bij) te begraven. Ik voel de tranen op komen en ik laat de koude tranen over mijn wangen heen stromen. De pijn die ik voel is niet te omschrijven. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik huil echt vanuit mijn tenen. Ik mis jullie zo erg!!!

Mijn man geeft mij een knuffel en ik ben zo dankbaar voor dit moment. Het plekje ziet er mooi uit en het is fijn om dit samen zo te doen en zo afscheid te nemen van onze kleine. De zon begint te schijnen door de wolken en voor heel even stond de tijd stil en waar we samen voor altijd..

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Extra echo

We rijden vanuit Groningen richting Utrecht en ondanks dat ik de afgelopen dagen zo intens verdriet was, viel het vandaag wel mee. Net als de misselijkheid, wat wel fijn is als je zo lang in de auto moet zitten. Het is vandaag heel mooi weer en eigenlijk te warm in de auto zonder airco. Toch vinden we het fijn om na het slechte nieuws dat het hartje niet meer klopte, na 4 dagen nog 1 keer te kijken of ons wondertje toch niet doorgegroeid is en we het hartje niet goed gezien hebben. Want als ik stop met de hormonen dan willen we het wel 100% zeker weten, dus de extra echo voelt dan toch wel fijn.

De reis lijkt veel langer te duren, maar uiteindelijk zien we de laatste afslag en is het ziekenhuis inzicht. We parkeren onze auto en lopen de parkeergarage uit. Nu beginnen de zenuwen te komen. Ik heb nog steeds een kleine hoop dat ons wondertje is doorgegroeid, omdat ik nog wel van alles voel in mijn buik. We lopen hand in hand met onze mondmaskertjes door de gang naar de liften. Ik heb een mondmasker met een grote glimlach en vaak moeten mensen er om lachen als ze het zien, maar vandaag voelde het beter om met een zwart mondmasker rond te lopen, aangezien er niks te lachen valt en het dan raar voelt om wel met een grote smile rond te lopen.

De lift gaat naar de 5de verdieping en we stappen uit. Ik meld ons aan bij balie 27 en we gaan beide nog even snel plassen voor we plaats nemen. We volgen de paarse lijn op de vloer naar de vroege zwangerschap wachtruimte. We zijn de enige in de wachtruimte en we nemen plaatst en wachten tot we geroepen worden. Na 15 minuten hoor ik onze achternaam en we staan op en lopen achter haar aan. Het is een hele lieve vrouw die altijd mee leeft. Ze geeft aan dat ik me maar snel moet uitkleden zodat we zo snel mogelijk ons antwoord hebben. Daar sta ik dan weer voor de zoveelste keer met mijn blote billen tegen over een “onbekende”. Ik mag plaats nemen en er word een handdoek over me heen gelegd, klein detail maar vind dit toch wel netjes dat ze dit doen. We kijken naar het beeldscherm en zien weer mijn baarmoeder. Ze bevestigd dat ons wondertje helaas niet is doorgegroeid. Mijn vruchtzak is wel doorgegroeid en mooi op schema. Dat bevestigde voor mij waarom ik nog wel van alles voelde in mijn baarmoeder. ‘Helaas klopt het inderdaad dat deze zwangerschap niet goed gegaan’ hoor ik haar zeggen en ik mag me weer aankleden. Doordat de ergste klap al is geweest bij onze vorige echo, kwam dit nieuws minder hard aan. We hielden er ondanks dat ik er stiekem nog hoop had, rekening mee dat dit er uit zou komen. Ik ben weer aangekleed en neem plaats naast mijn man.

We bespreken de opties wat we nu het beste kunnen doen. Helaas was dit niet de eerste keer dat we dit gesprek kregen, dus we hadden van te voren al bedacht dat we dit keer de miskraam zo snel mogelijk wilde opwekken, omdat ik zo intens moe en misselijk was dit keer van de zwangerschap. Daarnaast hebben we over een paar weken vakantie en dan wil ik me weer goed voelen en vooral niet met een lichaam dat denkt nog zwanger te zijn rond lopen. Dit geeft toch verdriet en is confronterend elke keer en dat wil ik niet in onze vakantie. Ze vind het prima dat we het zo willen doen en krijgen straks pillen mee om de miskraam op te wekken. Dit keer is het protocol veranderd, want nu krijg ik ook een pil mee die ik 36 uur van te voren moet nemen en die zorgt er voor dat je baarmoeder week wordt, waardoor alles makkelijker los laat.

We hebben nog veel vragen en ze neemt alle tijd om deze vragen te beantwoorden. Onze grootste vraag is vooral hoe het kan dat elke keer rond dezelfde periode het hartje stopt met kloppen en niet doorgroeit. Ze kijkt ons aan en geeft aan dat het dikke pech is, maar zegt er meteen achteraan maar hoeveel pech kun je hebben. De kans op een miskraam vroeg in de zwangerschap is 10 op 100 en dit wordt onze 4de miskraam. Inderdaad hoeveel pech kun je hebben.

Ik kan niet uitleggen waarom, maar haar woorden voelen troostend en het feit dat ze de tijd echt neemt om alle vragen te beantwoorden. Toen we overal zo goed als kan antwoord op hadden, stonden we op en namen we afscheid. We waren haar laatste patiënten en de hele afdeling was leeg. Zo fijn dat ze ons als laatste inplannen zodat je geen rekening hoeft te houden met uitloop. We hebben er denk ik wel een half uur gezeten. Echt fijn en ik denk ook dat dit helpt qua verwerking van het hele proces.

Omdat ze geen arts is mochten we weer plaats nemen in de wachtruimte. Dan zou de arts meteen de medicijnen voorschrijven die we dan op de begane grond bij de apotheek kunnen ophalen voor dat we weer naar huis rijden.

Toen we het recept hadden gekregen namen we opnieuw afscheid en liepen mijn man en ik weer naar de liften. We stappen uit en lopen naar de apotheek waar ik een nummertje trek en we nemen plaatst in de wachtruimte. Ik zie na een tijdje dat mijn nummer verschijnt op het bord en ik neem plaats op de stoel bij balie 1. De man die voor mij zit kijkt in zijn computer en vraagt of ik de pillen tegen botontkalking nog neem. Ik leg hem uit dat ik die nu niet neem omdat ik zwanger ben/was, maar ik met deze pillen de miskraam moet opwekken. Als ik straks weer in de overgang kom, dan moet ik ze wel weer nemen. Ik wilde hem duidelijk maken dat de pillen wel in het systeem moesten blijven staan ondanks dat ik ze nu niet gebruik. Hij begrijpt het en loopt naar achteren om alle medicijnen te pakken. Niet heel lang daarna komt hij terug en gaat hij weer tegen over mij zitten. Ik heb geen idee of hij niet weet waar hij over kan praten met mij en zich misschien ongemakkelijk voelt of dat hij totaal geen empatisch vermogen heeft, maar hij begint te vertellen dat hij niet zo zijn dag heeft. Ik merk dat ik het naast dat het niet heel professioneel is, ik het ook ongepast vind om tegen een vrouw die voor je zit en waarvan je weet dat ze een miskraam moet opwekken en dit net gehoord heeft, gaat “klagen” dat je werkdag niet zo leuk was, maar ach zo heeft iedereen misschien een andere definitie van een rot dag. Daarnaast heb ik geen idee wat hij heeft mee gemaakt waardoor hij een rot dag heeft, maar op dat moment merk ik dat het me vooral irriteert. Hij pakt mijn medicijnen in en ik zeg hem dat ik hoop dat de tijd snel zal gaan en hij lekker naar huis kan en we nemen afscheid.

Ik loop naar mijn man en we lopen hand in hand de gang uit, richting de draaideuren en staan weer buiten het ziekenhuis. Wederom met slecht nieuws. Mijn man betaald de parkeerkosten en we lopen naar de auto. Weer 2 uur rijden naar huis en dit keer met de miskraam pillen bij ons wetende wat ons weer te wachten staat…