Babyshower

Het is sinds wij proberen zwanger te worden de 3^de babyshower van een vriendin waar ik naar toe ben geweest en voor de 4^de  ben ik al weer uitgenodigd. Ik zet elke keer mijn gevoel op zij, omdat zwanger zijn en dus ook een babyshower krijgen, een belangrijk moment is in iemand leven en ik wil dit als vriendin samen delen. Ik zie er elke keer keer tegen op, maar als ik weer thuis kom van de babyshower, dan mag ik de tranen weer laten lopen en ben ik toch blij dat ik mijn eigen probleem opzij heb kunnen zetten voor een vriendin. Dit keer hadden we zelf onze laatste cryo terugplaatsing gehad en zoals elke keer, had ik mijn gevoel dat het nooit zou lukken toch weer om kunnen zetten in positieve gedachtes en begon ik echt weer te geloven dat deze keer dan eindelijk raak zou zijn. Hierdoor zou het pijnlijke gevoel wat ik altijd krijg bij een babyshower, gelijk weg zijn en zou ik voor het eerst ook echt kunnen genieten, van  de babyshower. Ik besloot samen met de moeder van mijn vriendin haar babyshower te organiseren. Er is 1 moment geweest, waarbij ik op het punt stond om er mee te stoppen. Ik kreeg gedoe met een vriendin van haar en op dat moment dacht ik echt ik stop er mee!! Ik voelde me op dat moment erg emotioneel, omdat ik op die dag ongesteld was geworden en dit dus betekende dat onze laatste cryo helaas niet was gaan innestelen. Ik vond het al moeilijk om de babyshower te organiseren en mijn emoties niet te veel in de weg te laten staan en gedoe kon ik er nu zeker niet bij hebben! Ik had na overleg met haar moeder, besloten om het een paar dagen even te laten rusten en te kijken hoe ik me daarna zou voelen. Na dat ik een paar dagen de tijd had gehad mijn eigen verdriet te verwerken, zijn we weer verder gegaan met de voorbereidingen. We hadden onwijs leuke dingen gekocht om te versieren en leuke hapjes gevonden om te maken, speciaal voor dit thema. Het was stiekem precies zoals ik mijn babyshower zou willen. Van roze lampionnen tot aan de roze “champagne met roze suiker rand aan toe, we hadden over al aan gedacht. Ik had zelf de taart gemaakt bestaande uit 2 lagen met een baby er op van fondant die op zijn buik ligt te slapen. Aangezien het best veel geregel was, merkte ik over het algemeen nog weinig van de emoties en daar was ik erg blij om. Ik wilde dit graag doen voor haar en we wilde dat de babyshower perfect zou worden. Een paar dagen voor de babyshower kreeg ik een berichtje van een vriendin van mijn vriendin (ik had haar 1x eerder gezien op de 1^ste babyshower van mijn vriendin, want ze is nu zwanger van een 2^de). Ze gaf aan dat ze wist van onze situatie en dat ze het top vond dat ik dit deed voor onze vriendin, ondanks het gedoe wat je soms krijgt met een groep meiden. Dit bericht raakte me. Ik vond het zo lief dat iemand die je niet eigenlijk niet kent, de moeite neemt om zo´n lief berichtje naar je te sturen en soms is dat precies wat je even nodig hebt.

Tot nu toe liep alles volgens planning. De spelletjes waren bedacht, de boodschappen waren gedaan en de volgende dag zou ik gaan versieren bij haar moeder, waar we de babyshower zouden geven. Alles zag er zo mooi uit. We waren beide erg tevreden met het resultaat. 2 vriendinnen kwamen in de avond nog helpen met de laatste versiering, zodat ik naar huis kon om de taart te maken. De volgende dag was DE dag. Ik zag er zo als elke babyshower mega tegen op, maar het gaf troost te weten dat ik de tranen weer kon laten lopen als ik thuis was. Ik wilde dit gewoon graag doen voor mijn lieve vriendin en aangezien de situatie is zoals het is, moet ik daarbij soms mezelf even opzij zetten.

Ik ging er vroeg heen, omdat we met z´n 4tjes alle hapjes gingen maken. De rest kwam allemaal een half uurtje eerder dan mijn vriendin zou komen, zodat we met z´n alle klaar konden staan als verrassing met de roze champagne in onze handen . Tot nu toe ging het goed. We waren beide wat gespannen, omdat wij met z´n 2tjes de verantwoordelijkheid hadden, dat alles goed zou verlopen en dat ze een leuke dag zou hebben en de rest natuurlijk ook. Na dat we hadden geproost en taart hadden gegeten , gingen we spelletjes doen. Ik had ze zelf bedacht, dus wist wat er kwam en toch was het zwaarder dan verwacht. We deden het spel pim, pam, pet baby. Het is hetzelfde als pim, pam, pet, maar dan met andere vraag kaartjes. Een voorbeeld van zo’n kaartje was: Noem een ongemak tijdens de zwangerschap of noem wat op, wat in het kraampakket zit. Ik bedenk me dat ik geen idee heb, wat er in een kraampakket zit en op dat moment heb ik het gevoel dat ik de enige ben in de groep, die dit niet weet. Iedereen riep van alles en deed fanatiek mee, om te vertellen wat voor lichamelijke klachten je allemaal hebt als je zwanger bent. Oh en vergeet dat niet, of weet je nog toen je zo veel maanden zwanger was? Het was niet lomp of ondoordacht van de mensen, het was een babyshower en dan gaat het nou eenmaal over zwangerschap en baby’s. Ondanks dat dit de 3^de keer is dat ik naar een babyshower ben gegaan, raakte het me meer als anders. Ik deed mee, maar voelde me zo intens verdrietig en toch toverde ik elke keer een glimlach op mijn gezicht. Want dit was haar dag en het draaide niet om mij en mijn verdriet. Ik had tussen door regelmatig even contact met haar moeder om dingen door te spreken en toen vroeg ze aan mij of de spanning al wat gezakt was, nu alles goed liep en we het idee hadden dat iedereen het naar z’n zin had. Ik keek haar aan en vertelde dat de tranen op dat moment erg hoog zaten en toen brak ik. Ze pakte gelijk mijn hand en we liepen samen naar de keuken. Een groot deel van de groep, waaronder mijn vriendin was in de tuin en heeft het niet gezien. Ik kreeg een dikke knuffel van haar moeder en ze was zo lief voor mij. Er zaten nog zo veel meer tranen, maar ik wilde wat er nu uitgekomen was zo snel mogelijk weg vegen, want ik wilde niet dan mijn vriendin het zag. Dit was haar dag, was het enige wat ik kon denken, die tranen moeten nu stoppen!! Haar moeder nam mij mee naar boven en dus ging ik met een geforceerde smile langs de woonkamer, in de hoop dat het niemand op viel dat ik gehuild had. Ze hield mij vast en ik kon even mijn emoties laten zijn voor wat ze waren en toch kon ik ze niet helemaal laten gaan, want  ik had sterk het gevoel dat we niet te lang konden weg blijven. We liepen naar de badkamer om mijn tranen weg te halen. Ik keek naar mezelf in de spiegel en het was helemaal zwart onder mijn ogen. Misschien niet zo slim om geen waterproof mascara op te doen vandaag. Gelukkig was alles weer snel bijgewerkt. We liepen naar beneden en daar toverde ik weer een smile in de hoop dat het niemand opgevallen was dat het niet voor iedereen leuk is om naar een babyhower te gaan. Er waren nog 2 vriendinnen die van mijn situatie afwisten en toen ik weer beneden was, hadden ze aan gegeven dat iedereen het zou begrijpen als ik eerder naar huis zou gaan. Het liefste had ik dit gedaan, maar ik wilde voor mijn vriendin blijven. De tijd leek stil te staan, maar ik moest nog even sterk blijven. Ik heb bewust wat afstand gehouden van mijn vriendin, omdat ik anders bang was, dat ze het aan me zou zien en ik weer zou breken. Thuis mocht ik uithuilen bij mijn vriend, maar niet nu.

De babyshower was afgelopen en ik kon niet wachten tot ik thuis kwam. Eenmaal thuis heb ik als een klein kind zitten huilen. De tranen bleven maar stromen. Ik was kapot, zo moe van het groot houden en had er zo tegen op gezien om naar de babyshower te gaan en te doen alsof. Ik wilde nooit meer naar een babyshower alleen maar naar die van mezelf riep ik tussen mijn tranen door. En toen kwamen de krampen. Ik werd zo beroerd en had zo veel pijn en bleef boven de pot hangen. Nu kwam lichamelijk ook alles er uit. Ik kon bijna niet eten en ben vroeg naar bed gegaan. Ik voelde me zo slap. De volgende ochtend zag ik dat ik een kilo was afgevallen. Dat was dan wel een mooie bijkomstigheid, maar voel me nog steeds slap en mijn maag was een paar dagen helemaal van slag. Ik heb mezelf gedwongen wat te eten, maar ik had totaal geen eetlust. Voor het eerst vraag ik me af, hoe ver wil ik gaan om iets te doen voor een vriendin en moet dit dan ten koste van mezelf gaan? Ik wou dat ik zo’n mooi moment in mijn vriendin haar leven oprecht blij kon zijn, zonder dat het zo onwijs veel pijn zou doen. Ik merk gewoon dat ik het niet meer kan opbrengen. Het word te zwaar en ik ben geschrokken dat ik dit keer er letterlijk ziek van ben geworden. Ik heb alles gegeven wat ik kon en mezelf op zij gezet, omdat ik dit belangrijk vind voor mijn vriendin.

En dan vraag ik mezelf af, zou mijn vriendin als ze wist wat het van binnen echt met mij deed, nog steeds graag willen dat ik zou komen. Ik denk dat ze liever zou willen dat ik lief zou zijn voor mezelf. Want dat is de enige rede dat ik ziek ben geworden. Ik heb te vaak en te lang mezelf opzij gezet omdat ik dit gevoel niet wil voelen, omdat ik zulke momenten met ze wil delen. Maar ik heb nu besloten om lief te zijn voor mezelf. Ziek worden was voor mij de druppel. Ik heb voor het eerst in mijn leven aangegeven bij mijn vriendin dat ik niet op haar babyshower zal zijn. Ik ga niet naar mijn 4^de babyshower en dat is niet omdat ik minder om haar geef, maar gewoon omdat het ook oke is om niet altijd sterk te zijn. Een echte vriendin begrijpt dat. Mijn vriendin begrijpt dat en dat maakt onze vriendschap veel specialer dan het feit dat ik wel of niet op haar babyshower ben geweest..