Vanaf het moment dat we gebeld werden dat het niet gelukt was met onze laatste embryo, storten mijn leven helemaal in. Na 8x IUI en 6 terug plaatsingen van 7 embryo’s (verdeeld over 3x IVF), was het afgelopen. We zouden nooit een kindje van ons samen krijgen. We zouden stoppen, we wilde rust, maar de pijn was ondragelijk. Mijn gevoel en verstand gingen alle kanten op. Ja ik wil stoppen, ik wil niet meer hopen, teleurgesteld worden, geen hormonen meer, maar gewoon rust!!! In mijn hoofd voelt het echt oké, ik ben heel gelukkig met mijn man en weet zeker dat we een prachtig leven samen kunnen hebben. Ik heb een passie voor reizen, wat we weinig hebben kunnen doen i.v.m. mijn gezondheid. Iets wat nog op mijn bucketlist staat is om een wereld reis te maken. Zonder kind is dit prima te doen en heb ik vrede mee om samen verder te gaan zonder kindje in ons leven. Toch is eiceldonatie in Spanje is wel iets wat in mijn hoofd speelt voor een lange tijd, maar de kosten zijn erg hoog . Een vriendin van mij ziet dat ik er helemaal kapot van ben en zegt als jij dit echt wilt, dan gaan wij een manier vinden om dit voor elkaar te krijgen. Ik voel me geraakt en vind dit echt super lief van haar. Ze is zelf door IVF zwanger geworden en gunt mij het gevoel van een baby in mijn buik en wil me hier in steunen en er alles aan doen om dit voor elkaar te krijgen. Ik voel me gelijk beter en krijg weer hoop. Ik lees super goeie verhalen met hoge slagingskansen in Spanje. Dit omdat de donoren erg jong zijn en ze veel meer onderzoeken doen dan ze in Nederland doen.
Via de site ‘Dream or donate’ wil ze geld op halen om naar Spanje te gaan. We bedenken nog van alles om op andere manieren geld te regelen om spullen te verkopen en het geld allemaal daar voor te gebruiken. Ik zit in een bubbel, maar die bubbel knapt toch vrij snel en de twijfel slaat doe, want hoe gaan we dit geld bij elkaar krijgen en hoeveel moet en wil ik hier nog voor opgeven?
We zijn 7-7-17 getrouwd en ipv dat we een bruiloft van een hele dag hebben gegeven, was onze bruiloft om precies te zijn 3 uur lang. Ik moest heel erg wennen aan het idee, want mijn droom was altijd een hele dag met speeches, eerste dans, samen eten. We zouden ergens overnachten met z’n alle, ik zag het al helemaal voor me, maar het geld is allemaal binnen 1 dag weg. Dus besloten we uiteindelijk te kiezen om het klein te houden en alleen de ceremonie te doen en een korte receptie. Daarna vlogen we in onze trouwkleding gelijk door naar Zanzibar voor onze honeymoon. Iets wat ook helemaal bij ons past. Het overige geld wat we gespaard hadden, besloten we op nieuw op honeymoon te gaan. We gaan dan om de maand voor 6 dagen naar een land in Europa. We trekken 1 dag onze trouwkleding weer aan en kiezen die dag weer voor elkaar. We doen een leuk uitstapje en maken leuke foto’s in onze trouwkleding, gaan in de avond samen uit eten en zo herbeleven we weer de dag dat we voor elkaar gekozen hebben. Zo heb je veel langer plezier van het geld wat anders binnen 1 dag op zou zijn geweest en kunnen we meteen wat meer van de wereld zien. We besloten als het lukte met zwanger worden om te vliegen tot ik niet meer mocht vliegen en daarna met baby. Dan had je dus foto’s in trouwkleding met platte buik, bolle buik en met baby. Mocht het niet lukken, dan hadden we mooi een vangnet, omdat ik wist dat ik het heel zwaar zou krijgen met het feit dat we ongewenst kinderloos zijn gebleven. Een perfect plan. Voor onze bruiloft boekte we in oktober Kos en december Spanje. Op mijn bucketlist staat om mijn verjaardag een keer te vieren in en warm land. Ik zie mezelf al liggen in bikini met een cocktail in mijn hand en nu gingen we dit ook doen in februari en dan weer april dan zijn we 10 jaar samen. Hoe leuk is het dan om ook weer een reis te maken samen en zo gaat het om de maand door voor 2 jaar. We kijken hier al zo lang naar uit. Gewoon rust en weer genieten van de mooie dingen in het leven. Je weet tenslotte nooit wanneer je laatste zal zijn en dit wil ik zeker niet vechtend doen voor iets wat misschien nooit zal gebeuren.
Dus de vraag die door me heen ging toen we dachten aan eicel donatie in Spanje, wil ik dit allemaal opgeven voor onze kinderwens? We hebben dan niet genoeg geld en moeten dan een lening afsluiten. Is dit wat ik wil??Het waren allemaal vragen die door mijn hoofd heen gingen. Als je 100% zeker weet dat je zult bevallen van een baby, dan hoef je hier niet over na te denken, maar de vraag die door mijn hoofd heen ging was toch wel hoeveel wil ik nog opgeven voor onze kinderwens? Want de afgelopen 6 jaar hebben we niks anders gedaan dan alles opzij zetten voor onze kinderwens, maar hoe lang gaan we hier nog mee door? Een moeilijke vragen en zeker als je in die pijn zit. Ik weet nog dat ik wakker werd en het eerste waar ik aan dacht was het feit dat we geen kindje zouden krijgen en dan begonnen gelijk de tranen over mijn wangen te rollen en zo ging het elke dag weer. Op een dag was ik zo hard aan het snikken vanuit mijn tenen dat ik mijn man vroeg of hij de ondragelijke pijn weg kon halen. En toen vroeg ik me af…ga ik door omdat ik niet kan leven zonder een kindje of omdat ik wil dat die pijn weg gaat en dat ik het gevoel heb nu voor niks te hebben gevochten? Want zodra ik zwanger ben is alles opgelost. Ik hoef niet te rouwen om het wondertje wat nooit geboren heeft mogen worden, kan gewoon weer blij zijn als mensen zwanger zijn, naar babyshowers, baby spullen kopen en dan doet het geen pijn meer als ik een zwangere vrouw zie of een kindje die op het schoolplein enthousiast naar haar moeder loopt en het pijnlijke woord ‘mama’ roept. Want al deze dingen doen nu zo onwijs veel pijn.
De afgelopen maand was een hele zoektocht in mezelf. Ik weet van mezelf om alle puzzelstukjes op z’n plek te laten vallen dat ik alles gewoon moet laten voor wat het is. Dus luisteren naar mijn verstand, luisteren naar mijn hart en ondanks dat het alle kanten op gaat. Op den duur komt er altijd antwoord. Ik onderzocht voor mezelf hoe het zou zijn als we nu zouden stoppen en ondertussen zocht ik ook alle info uit over eicel donatie in Spanje, maar ook de optie om ons alleen te laten onderzoeken in Spanje en dan de eiceldonatie in Nederland te doen. Ik vind altijd fijn om de verschillende mogelijkheden grondig te bekijken voor ik een beslissing maak.
Er kwam iemand op ons pad die misschien voor ons wil doneren. Ze is jong en heeft al eerder gedoneerd. De rede waarom ik naar Spanje wilde is voor de meer uitgebreide onderzoeken en dat de eitjes jong zijn. Hoe jonger de eitjes hoe groter de kans. En nu hadden we misschien iemand die voor ons wil doneren en jong is en waarvan we weten dat ze goeie kwaliteit eitjes heeft en dachten we aan de optie om alleen onze onderzoeken in Spanje te laten doen. Zo konden we beide doen en hoefde we niks op te geven. We kunnen onze reizen maken en we kunnen ons laten onderzoeken in Spanje en eicel donatie doen met iemand die jong is en goeie kwaliteit eitjes. We hebben een ziekenhuis gevonden waarbij het vergoed zal worden en wie weet kunnen nu beide dromen uit komen voor ons. We hopen snel te horen of ze het wilt doen voor ons. Het voelt als een engel die ons misschien de kans zal geven op een klein wondertje, waar we al zo veel jaren van dromen. Het maakt me wel onzeker omdat ze voor mijn gevoel onze enige kans is maar ik weet dat er wel vaker mensen zijn die zich aanbieden als donor en als ze besluit het niet te doen, dan hoop ik dat er een andere engeltje is die voor ons wil doneren. Ik probeer er op te vertrouwen dat als het zo moet zijn, dat zij ook op ons pad zal komen.
Ik besluit mijn moeder te bellen omdat alle gedachte kriskras door mijn hoofd gaan en ik mezelf letterlijk gek zit te maken. Mijn moeder kan mij altijd goed helpen om alles op een rijtje te zetten en samen bedenken we binnen 20 minuten een plan. We wachten een maand (hoe moeilijk ik dat ook vind, maar ik wilde donor niet rustig de tijd geven en niet onder druk zetten) en vragen dan of ze weet wat ze wil doen. Wil ze het voor ons doen, dan maak ik eerst een vreugde dans in onze woonkamer J en dan gaan we ons laten na kijken in Spanje. We hebben een reis geboekt naar Spanje en toevallig is waar we landen 10 minuten van de kliniek waar we ons willen laten onderzoeken. Dit scheelt ons weer extra vliegtickets om daar heen te gaan, dus dit zou helemaal perfect zijn. Als ze het niet wil doen dan gaan we een advertentie zetten op de Facebook groep eiceldonatie met ons verhaal en een foto en hopen we dat we een andere donor gaan vinden die dit voor ons wil doen.
Dus ik heb besloten om het even te parkeren en haar even rustig de tijd te geven. Als ze het niet gaat doen laten we ons ook niet in december onderzoeken in Spanje, omdat we eerst zekerheid willen hebben van een donor en dan zullen we toch een extra reis moeten maken naar Spanje. Erg jammer van de extra kosten, maar daardoor voel ik wel minder druk. Want anders moet ik zekerheid hebben voor begin december dat we een donor hebben om een afspraak te maken in de kliniek in Spanje. Aangezien ik eind deze maand ook nog een mri ga doen of de endometriose terug is, moeten we gewoon stapje voor stapje kijken hoe alles gaat lopen.
Voor nu laten we het open, wat ik lastig vind, maar soms moet je even een stapje terug doen en uit eindelijk weet ik dat hoe het ook gaat lopen, de puzzelstukje altijd op z’n plek vallen..
Als zwanger worden niet vanzelf gaat 