9 maanden later en toch nog een lege buik

Terwijl ik mijn agenda open sla zie ik dat ik vandaag uitgerekend zou zijn geweest, als ik geen miskraam had gehad. Ik moet even slikken en dan komt ineens weer het besef dat ik nu mama had kunnen zijn, iets waar ik na de miskraam niet zo lang bij stil heb gestaan. Ik zou deze week bevallen van ons kleine wondertje of wondertjes en terwijl ik hier aan denk wrijf ik over mijn buik en besef ik dat het kleine buikje dat ik voel, toch echt is omdat ik gek ben op eten en niet omdat er een baby in mijn buik zit. Doordat ik maar 4,5 week zwanger was, heb ik het vrij snel een plekje gegeven. Ik heb geen echo gehad om onze baby te zien of het hartje horen kloppen. Ik had een positieve test en toen niet meer. Ik was even zwanger en toen was het weer weg. De miskraam was heel heftig doordat je echt weeën krijgt. Ik weet nog dat ik aan het huilen was en tegen mijn vriend zei ´het kan toch niet dat we na jaren vechten eindelijk zwanger zijn en het nu weer van ons word afgenomen?’                         We hadden een terugplaatsing van 2 embryo’s van 5 dagen oud. We hoopte nog dat er 1 zou blijven zitten, maar mijn HCG was veel te laag en toen wisten we dat we moesten wachten tot de miskraam kwam. De lieve vrouw die ik had gesproken door te telefoon legde ons uit wat er ging gebeuren, ze kon alleen niet vertellen wanneer, we konden niks anders doen dan afwachten. Mijn vriend nam vrij van zijn werk, haalde extra groot maandverband en een heleboel chocolade en toen zijn we tegen elkaar aan gaan liggen met een dekentje en serie gaan kijken en wachten tot het kwam. Ik bleek het ergste die ochtend al gehad te hebben, maar het bloedverlies en de krampen hebben nog een week geduurd. We zouden een paar dagen daarna op vakantie gaan naar Spanje. Ik zag het al helemaal voor me, hand in hand op de boulevard elkaar verliefd aan kijken terwijl ik met mijn andere hand over mijn buik heen wreef. Het was ons geheimpje, niemand daar zou weten dat ik een klein wondertje of wondertjes zou hebben groeien in mijn buik. We zouden ontspannen, lachen, genieten van de zon en dat we eindelijk beloond werden na al die jaren vechten voor onze grote wens. Ik had nu helemaal geen zin om op vakantie te gaan, maar mijn vriend zei dat het ons goed zou doen en dat heeft het ons ook zeker gedaan. We hebben samen gehuild en gelachen en veel geknuffeld. Er was echt tijd om er even bij stil te staan wat er was gebeurd en ons verdriet te uiten, maar ook gewoon te genieten van de zon en van elkaar. Toen we terug kwamen van vakantie, kreeg ik een echo bij de geboorte kliniek om te kijken of beide embryo’s goed mijn lichaam hadden verlaten.  Deze afspraak stond al omdat we dan de eerste echo zouden krijgen. Zwangere vrouwen in de wachtkamer en een groot scherm waar je normaal je baby goed op kan zien, maakte het moment wel even extra zwaar. Nu gingen we geen baby(‘s) kijken maar gingen we kijken of mijn buik mooi leeg was.

We hebben na een maand weer een terugplaatsing gedaan ondanks dat ik het gevoel had dat mijn lichaam er toch een klap van had gehad en het eigenlijk te vroeg was. We besloten dit te doen omdat we veel goeie verhalen hoorde om dit gelijk te doen na een miskraam, omdat het hormoon dan nog in je lichaam zit. Helaas werd ik ongesteld en was ook die poging niet gelukt. We besloten een pauze te nemen tot na onze bruiloft. Dit zou 9 maanden zijn net zo lang als een voldragen zwangerschap, maar het voelde goed om even en pauze in te lassen.

Nu 9 maanden na de miskraam komt dan toch weer even het besef dat ik gewoon mama had kunnen zijn. Ik zou als het goed is deze week bevallen of zou net bevallen zijn. Ik zou een geweldige babyshower dit keer voor mezelf hebben gehad, ik zou elke dag in de kinderkamer ruiken aan babykleertjes en de Zwitsal omdat het zo ruikt naar baby, ik zou zwangerschaps yoga hebben gedaan en een pufcursus en ik zou bezig zijn geweest met het kiezen van de geboorte kaartjes. De namen die weten we al jaren, daar waren we heel snel uit, maar de baby die we de naam of namen hadden willen geven die laat heel lang op zich wachten. De kamer die wij nog steeds de babykamer noemen is nog steeds leeg. Er groeit nog steeds geen klein wondertje in mijn buik en dat gevoel ken ik al jaren, maar het gevoel wat ik vandaag voel, dat als ik geen miskraam had gehad ik nu mama zou zijn, dat gevoel is nieuw en doet  toch een beetje pijn en vandaag wil ik hier met momenten toch even bij til staan en niet voorbij gaan aan het verdriet en het gemis wat ik nu voel.  Toch geeft het  stiekem ook een klein beetje hoop dat ik zwanger ben geweest ook al was het maar voor even. Want het kan dus wel..