Als je hart niet mee werkt met je verstand. Het vervolg..

We hebben onze laatste terugplaatsing gehad en helaas is onze cryo niet blijven plakken. We zouden na onze 3^de IVF gaan stoppen en ik merk dat mijn hart er totaal niet klaar voor is. Mijn hoofd is er wel helemaal klaar voor. We willen niet meer vechten en voor ons is het goed zo. We zijn samen onwijs gelukkig en we willen gewoon genieten van het leven en dat kan hoe erg we het ook vinden ook heel goed zonder kind. Sterker nog er zitten ook minder leuke kanten aan een kind krijgen. We hebben nu meer vrijheid, kunnen veel weekendjes weg, samen gaan reizen en mijn droom is nog steeds om samen een wereldreis te gaan maken. We houden van samen zijn en nu hebben we alle tijd en aandacht voor elkaar. Ik denk echt dat we uiteindelijk vrede kunnen vinden in het feit dat we nooit een kindje hebben gekregen samen. Ik ben de laatste tijd zo bezig geweest met het voorbereiden van mijn hoofd dat ik mijn hart vergeten ben voor te bereiden. Want mijn hart denkt hier heel anders over.

We weten nu bijna 2 weken dat we nooit papa of mama zullen worden en ik voel me sindsdien gebroken. Ik huil minstens 1x per dag en zet elke dag de knop om, om maar niet de hele dag in bed te blijven liggen met de dekens over me heen. Ik voel me de hele dag een zombie en leef op automatische piloot. Ik herken mezelf bijna niet in de spiegel. Mega bleek en vreselijke wallen onder mijn ogen en zelfs in mijn ogen kun je zien dat ik rond loop met een gebroken hart. De smile die ik in al die jaren gewend ben om op te zetten met de momenten waarbij het nodig is, die zal nu niet veel helpen, want mijn ogen spreken boekdelen.

Ik hoef na jaren eindelijk niet meer te vechten, wat iets is waar ik al zo lang naar verlang. Eindelijk rust, maar nu die rust er is, voelt het nog veel zwaarder dan het ooit gevoeld heeft. Toen ik aan het vechten was, waren er nog kansen en die zijn er nu niet meer. Ik ben er van overtuigd dat dit precies de rede is dat je elke keer weer je grenzen verlegd tijdens het traject. Want ook nu weer terwijl we hadden gezegd te stoppen twijfel ik of we niet door moeten gaan. Ik heb wel al vaker geroepen tijdens het traject dat als het niet zou lukken,  dat ik misschien wel eiceldonatie in Spanje zou willen doen, omdat de slagingspercentage rond de 75/80% is. Toch heb ik dit wel een beetje weggedrukt omdat het rond de 10.000 euro is en zo ver ik weet staat dit nog steeds niet op onze bankrekening ondanks dat we elke maand mee doen aan de Postcode loterij. Wat het extra lastig maakt is dat als de verse terugplaatsing niet is gelukt, het voor elke terugplaatsing 1500 euro kost. Hoe graag ik dit ook zou willen doen het voelt onbereikbaar. Ik besprak dit met een lieve vriendin van mij en ze gaf aan dat als dit echt mijn droom is, dat we er alles aan zouden gaan doen om deze droom waar te maken. Ze heeft een dream or donate opgezet voor ons. Mijn moeder heeft wel eens tegen mij gezegd als jij echt iets wil dan kan jij dat en dat is ook zo, tenminste tot nu toe want met onze kinderwens is het de eerste keer dat het mij niet gelukt is. Ik kreeg helemaal weer hoop en voelde tot in mijn tenen dat dit is wat ik wilde doen. De pijn in mijn hart werd minder omdat er weer hoop was, maar na een paar dagen zakte dit gevoel weer wat af en begon ik me af te vragen welke prijs ik hier weer voor zou betalen.

We zijn dit jaar getrouwd en hebben een hele korte bruiloft gehad van 3 uurtjes. We zijn na ons JA woord en de receptie meteen in onze trouwkleding door gegaan naar het vliegveld op honeymoon.  Dit omdat we uit eindelijk besloten hadden dat we al het gespaarde geld niet in 1 dag op wilde maken. Ons idee was om, om de maand, 6 dagen lang en dat voor 2 jaar, opnieuw op honeymoon te gaan. We gaan dan weer 1 dag onze trouwkleding dragen en op mooie en gekke plekken foto’s te maken, we willen lekker uit eten gaan en gaan genieten van onze huwelijksnacht. Dit om het trouw gevoel wat langer vast te houden..  Er waren 2 opties. Als ik wel zwanger zou worden, dan zouden we vliegen zo lang zou mogen en dan zou ons avontuur verder gaan, zodra het kon om met de baby de reis af te maken. Het idee was om een collage te maken en dan zou je foto’s hebben met een platte buik, een bolle buik en een baby. Hoe vet is dat!!! Ook al hoop je dat het precies zo gaat lopen, je houdt er ook rekening mee dat ook de laatste terugplaatsing niet zal lukken en dan voelde het ook als een soort back up plan, dat als het niet goed zou gaan, dat we dan toch een soort van beloning en in ieder geval de reizen hebben om naar uit te kijken,   ook al was het niet een klein wondertje waar we natuurlijk op hadden gehoopt. Het zou ons hopelijk wel helpen, om de zware tijd van het accepteren dat we kinderloos zouden blijven, door te komen.  Maar nu is het zo ver en zijn alle opties op en nu vraag ik me af wat we nu het beste kunnen doen. Mijn man die heeft de rust gevonden en kan er vrede mee hebben dat we nooit een kindje zullen krijgen, maar ik weet niet of ik dit kan. Mijn gebroken hart zal uiteindelijk wel helen, maar ik vraag me af of ik me niet altijd zou blijven  afvragen, ‘wat nou als we toch Spanje zouden hebben gedaan’. Dus nu sta ik voor het dilemma ga ik nu weer een deel van mijn leven opgeven en mijn leven weer/nog steeds stil laten staan??

Als we voor eiceldonatie gaan dan zouden we de reizen niet kunnen doen en waarschijnlijk een lening moeten afsluiten. We zullen er alles aan gaan doen om te proberen dat deze schuld zo klein mogelijk zal zijn, doormiddel van de dream or donate waar we geld willen gaan ophalen en we al verschillende ideeën hebben om geld te verdienen, doormiddel van spullen verkopen of diensten te kunnen doen. Wat dat betreft zijn wij altijd wel creatief en waar een wil is, is een weg. En wederom als het lukt dan is het alles waard, maar wat als het niet lukt? Dan zitten we met een schuld. We hebben altijd geroepen nooit geld te lenen en hebben we onze reizen opgezegd, wat toch wel iets is waar ik me al jaren op verheug en dan is het weer helemaal voor niks. Voor het eerst weet ik niet hoe ver ik nog wil gaan. Het voelt zo oneerlijk dat we niet beide kunnen doen en dat terwijl veel mensen gratis een kindje maken en wij zijn in al die jaren al zo veel geld kwijt  in de hoop dat onze kinderwens uit zou komen. Tot nu toe is onze kinderkamer nog steeds leeg…

En dan uit het niets spreek ik iemand die misschien eiceldonatie wil doen voor ons. Ze is jong en heeft dit al eerder gedaan en haar eicel  kwaliteit is erg goed. Uit nieuwsgierigheid kijk ik gelijk naar haar profiel. Het is een mooie vrouw om te zien en ze hebben prachtige kinderen.  We hebben dezelfde kleur haar en ogen en mijn nieuwsgierigheid word gewekt. Het moment dat we elkaar berichten aan het versturen waren, dacht ik gelijk  is dit dan wat we moeten doen? Zal er een rede zijn dat ze nu op ons pad komt? Het is nog niet zeker of ze het voor ons zou willen doen, maar het geeft wel mogelijkheden, dat we toch niet alles hoeven op te geven en onze reizen kunnen gaan maken, even helemaal kunnen bijtanken en we ook eiceldonatie kunnen doen.  Ik merk dat ik nog niet te veel hoop wil hebben, want het is nog niet zeker dat ze het gaat doen voor ons en ik merk ook dat ik bang ben, dat er bij ons minder bevruchtingen zullen plaats vinden doordat het zaad van mijn man misschien geen goede match is of omdat het zaad misschien slechter is of welke rede je dan ook kan bedenken waarom het bij mij niet zou innestelen en wat dan als het bij ons niet lukt? Ik weet dat als we dit doen dat we het nog 1x aan kunnen en als het niet lukt, krijg ik dan geen spijt dat ik dan toch niet voor Spanje ben gegaan?? Misschien is het ook een optie, maar ik weet nog niet of dit kan, dat we ons helemaal laten onderzoeken in Spanje, maar dan de eiceldonatie hier in Nederland doen. Dan hebben we alles uitgesloten en misschien nieuwe inzichten en kunnen we deze informatie weer doorgeven aan de Nederlandse arts. Mits ze de middelen hebben om dit ook in Nederland te gaan doen.

Een andere vriendin begint over adoptie in Nederland wat helemaal niet zo duur is als adoptie voor het buitenland, maar de wachttijden zijn niet echt bekend en we zijn wel beide al 36 jaar, dus ik vraag me af of dat is wat ik wil. Ik heb een heleboel informatie opgestuurd gekregen om te kijken hoe dit voor ons voelt.  De optie om een jaar niks te doen is ook door mijn gedachte heen gegaan. Want nu zit ik helemaal in de pijn en mijn emotie en wie weet dat het over een jaar anders voelt. Het gemis zal er altijd zijn, maar mijn hoofd is er klaar voor om te stoppen en misschien moet ik mijn hart ook even de tijd geven om op 1 lijn te komen met mijn hoofd..Inmiddels maakt mijn hoofd over uren, want wat is nou de beste optie om te doen? Hoeveel geven we nog op? Gaan we nog door of is dit echt de eindhalte?

Wat mij tot nu toe altijd heeft geholpen tijdens het traject zijn alle opties opschrijven en van alle kanten zo veel mogelijk informatie inwinnen. Uiteindelijk vallen de puzzelstukjes altijd bij elkaar en dan weet ik altijd precies wat ik wil. Mijn man heeft aangegeven dat wat er ook uit komt, hij daar in zal mee gaan. Als ik nog niet klaar ben, dan is het voor hem ook nog niet klaar, want uit eindelijk ben je pas klaar als je samen klaar bent…

 

En weer vraag ik me af waar ligt de grens?

Mijn gevoel geeft nu heel erg aan dat ik rust wil. Dat gevoel hebben we eigenlijk allebei heel erg. Elke keer als je in de wacht weken zit, denk ik weer ‘waarom doen we dit ons zelf aan’? Elke keer hoop je dat over je grenzen gaan en het vechten beloond zal worden met een gezonde baby in je buik en zodra je de kleine in je armen ligt, je alle ellende zal vergeten en trots bent dat je door bent gegaan. Maar waar ligt de grens? Hoe lang ga je door? Je blijft het gevoel krijgen bij elke keer dat het niet gelukt is dat je voor niks hebt gevochten en niet beloond word. Hoe vaak laat je jezelf nog teleurstellen en verlies je weer de hoop? Hoe vaak moet je de hoop weer opzoeken om door te gaan? Hoe vaak moet je jezelf weer oprapen om weer door te gaan? Hoe vaak ga je de ring nog in om je knock out te laten slaan? Hoe vaak ga je nog over je grenzen omdat je zo graag een baby wilt? De vraag is elke keer weer hoe lang ga je door?? Ik vind het heel belangrijk die vraag regelmatig tijdens het traject aan jezelf en elkaar te stellen zodat je jezelf en je relatie niet voorbij loopt.

Ik ben voor mezelf grenzen voor bij gegaan, zoals heel veel vrouwen die in het traject zitten. Je groeit er naar toe en je kinderwens is zo groot dat je elke keer weer een stapje verder gaat. Zo had ik gezegd nooit IVF te gaan doen en na 8x iui ben ik het toch gaan doen. Dit betekend dat je over je angst heen moet om jezelf te prikken in je buik met hormonen. De volgende grote stap voor mij was de punctie. Ik had angsten voor de pijn van de punctie en hier ben ik zelfs voor naar EMDR therapie gaan. EMDR helpt je na een trauma ervaring om je angsten minder heftig te maken. Je zult met zo’n situatie altijd bedachtzaam zijn, maar er ontstaat niet meer gelijk paniek. Dit heb ik 2x gedaan voor ik weer een punctie had. Ik merkte bij de laatste punctie dat daar mijn grens bereikt was. Ik begon te huilen en ik zei tegen mijn vriend ‘dit doe ik nooit meer’!!! Dit gevoel kwam echt vanuit mijn tenen. Ik zou nooit meer een punctie doen en ik heb nog steeds heel erg het gevoel dat ik hierin trouw wil blijven aan mezelf. Ik heb mijn lichaam al genoeg laten voortduren en dit is mijn grens!! Een tijd geleden moest ik een uitstrijkje laten doen en ik heb daar gehyperventileerd en gehuild als een klein kind. Ik vond het zo eng en besefte dat ik er echt aan trauma aan had over gehouden. Dit is in combi van een moment van vroeger toen ik puber was en een dokter een uitstrijkje ging doen bij mij. Ik gaf aan dat ik bang was en het pijn deed, maar ze gaf aan dat ik maar even op mijn tanden moest bijten omdat het toch moest gebeuren. Nu denk ik waarom heb ik er niks van gezegd, het is godverdomme mijn lijf!! maar ik was jong en het overviel me dat een huisarts zo gemeen deed terwijl ik zo bang was.

Dus 1 ding is voor mij heel duidelijk, ik wil niet verder. Ondanks dat je IVF 4 en 5 nog vergoed kunt krijgen. Ik weet dat ze veel verder zijn op medisch gebied in België en Duitsland, maar ik merk dat ik het niet meer kan opbrengen om door te gaan, omdat de kansen misschien iets hoger liggen, maar voor mijn gevoel niet hoog genoeg om hier nog voor door te vechten en weer opnieuw de ring in te stappen..

We hadden besloten om te stoppen na onze 3de IVF en nu het zo ver is, is dat gevoel voor mij nog steeds hetzelfde gebleven. Het enige wat blijft hangen en wat ik voor onze laatste terugplaatsing al een paar keer genoemd heb, is eicel donatie in Spanje. Dit omdat de slagingspercentage gewoon veel hoger ligt. In Nederland is het gemiddelde voor een eiceldonatie ongeveer 20%/30% en in Spanje is dit 75/80%!! Het is alleen echt heel duur en voor mijn gevoel bijna onbetaalbaar en je hebt totaal geen zekerheid dat je dan wel zwanger raakt en blijft.

De vraag is nu…..eindig ons avontuur hier of gaan we  nog 1x (maar dan dit keer letterlijk) de grens over?

 

Geen eskimootjes meer

Ik besluit op dag 10 na de terugplaatsing te gaan testen…
Oké ik ben niet helemaal eerlijk, ik had dag 8 al getest, omdat ik wilde zien of de Pregnyl al uit mijn lichaam was, die ik had ingespoten op de dag van de terugplaatsing. Ik heb heel eigenwijs niet geluisterd naar het advies van het ziekenhuis. Betrapt!! Maar ik kan er wel tegen in brengen dat het ook verdomd moeilijk is om niet eerder te testen, want man wat duren die wacht weken lang!!
Doordat de test op dag 8 negatief was, wist ik dat het geen kwaad kon om eerder te testen, omdat ik geen positieve test meer kon krijgen door het hormoon. Dus dag 9 ging ik weer heel eigenwijs testen, maar het was nog steeds negatief.
Ik ben 1x kort zwanger geweest en toen was deze positief op dag 10, maar de test bleef ook op dag 10 negatief. Misschien toch iets te vroeg getest?? Want toen ik een positieve test had precies een jaar geleden, had ik er 2 terug laten plaatsen en nu maar 1. Dus misschien is mijn HCG nu gewoon nog wat lager. Ik besluit nog een keer te testen op dag 11, maar helaas is de test nog steeds negatief.
Ik ben inmiddels 2 dagen over tijd en ik ben bang dat de menstruatie tegen gehouden worden door de Utrogestan. Dit is een vaginaal tablet wat je 3x per dag inbrengt om de innesteling te bevorderen. Ik heb dit al 3x eerder gebruikt en ik werd ondanks dat ik het gebruikte altijd gewoon ongesteld, maar ik vraag me nu heel erg af of mijn lichaam dit keer toch anders op de hormonen reageert. Ik besluit de huisarts te bellen om bloed te laten prikken aangezien een bloedtest de HCG veel nauwkeuriger kan meten en ik letterlijk gek word van alle gedachtes die door mijn hoofd heen spoken. Ik noem het altijd ‘mindfucking’. Vind dit wel een mooi woord die mijn gevoel op dat moment beschrijft. Ze zouden het woord ‘mindfucking’ toe moeten voegen aan de dikke van Dalen.

Het zou natuurlijk kunnen dat mijn HCG nog laag is, maar als het onder de 5 is dan weet ik dat ik gewoon niet zwanger ben. Dan kan ik stoppen met de Utro en dan word ik een paar dagen later ongesteld en dan weten we dat deze kans wederom mislukt is. Ik kon gelukkig gelijk dezelfde dag nog terecht en na heel lang wachten werd ik de volgende dag gebeld. Goedemiddag mevrouw, ik zou u nog even bellen over de bloeduitslag. Op dat moment besef ik dat zij mijn hele wereld zo wie zo op zijn kop gaat zetten of het nou goed of slecht nieuws zou zijn. Dit telefoontje zou ons hele leven veranderen. Ik adem in en uit en wacht tot ze verder gaat met praten. Ik hoor haar heel voorzichtig de woorden zeggen. ´Mevrouw u bent helaas niet zwanger´. Deze zin hebben we helaas al zo vaak gehoord en toch komen die paar woorden elke keer zo hard aan. Je weet dat de kans groot is dat ze dit gaat zeggen en toch blijft tot dit telefoon gesprek de stomme hoop dat de HCG gewoon langzaam om hoog ging en ik toch wel zwanger was, maar helaas. Het is over. Dit was onze 3de IVF, onze laatste eskimootje. Een maand geleden dachten we nog 2 kansen te hebben, wat er uit eindelijk maar 1 was en zo heb je niks meer. De eskimootjes zijn op, net als de kansen. Deze maand is het precies 6 jaar geleden dat ik de eerste keer stopte met de pil en 6 jaar laten eindigt ons avontuur hier. Gebroken en verslagen..

Met die gedachte steek ik de kaarsjes aan in de woonkamer en schenk ik de wijn voor ons in, die ik de dag van te voren voor de zekerheid weer in huis had gehaald.
Ik kan niet wachten tot mijn man thuis komt en we eindelijk elkaar even knuffelen. We voelen ons verdoofd en leeg. Het is gewoon moeilijk te bevatten en ik weet niet zo goed wat ik moet voelen of denken. Na het eten nemen we Ben & Jerry ijs, wat een beetje ons ding is geworden om elke teleurstelling te verwerken, maar ook de mooie dingen die we vieren in het leven samen. We eten samen uit het bakje ijs en praten over hoe het voor ons voelt en bespreken alle gedachtes die we hebben samen…Na een half uur besluiten we tegen elkaar aan te gaan liggen en onze serie te gaan kijken. Het gewoon laten zijn wat er is en het even de tijd laten geven om alles te laten zakken. Het voelt fijn om samen te zijn en te weten dat we er hoe dan ook samen wel uit komen.
Na 2 glazen wijn besluiten we naar bed te gaan om te gaan slapen. We blazen de kaarsjes uit en nemen afscheid van deze heftige dag.

De volgende ochtend werden we wakker en het eerste wat door je heen gaat, is dat je toch niet zwanger bent en vervolgens besef je dat dit voor ons het einde is van het traject. Mijn man kruipt helemaal tegen me aan en we zeggen niks maar liggen gewoon naast elkaar. Soms zijn er geen woorden nodig. Ik voel intens veel liefde naar mijn man en op dat moment rollen de tranen over mijn wangen. De gedachte dat we nooit papa en mama zullen worden zorgt er voor dat ik mijn hart letterlijk weer hoor breken. Ik kijk hem aan door mijn tranen heen en zeg met een gebroken stem dat ik het gewoon niet begrijp dat het ons niet gelukt is, omdat een kleintje zo intens welkom is en ik weet dat wij onwijs leuke en goede ouders zouden zijn geweest.

Ik voel me verdoofd en verloren. Ik voel een diep gemis, ik ben moe gestreden, boos op hoe oneerlijk het leven kan zijn. Ik ben verdrietig, mijn hart voelt verscheurt en gebroken. Het voelt alsof ik jaren voor niks heb gevochten. Want mijn buik is nog steeds leeg en heeft nooit een voldragen baby mogen dragen/baren. En dat terwijl het zo gewenst is. Voor het eerst in mijn leven heeft vechten voor iets totaal niks opgeleverd, behalve veel pijn, afgenomen hoop, veel stress, geld en tijd.
Toch heb ik nergens spijt van en zou ik alles zo weer over doen. Natuurlijk leer je dingen in het proces en had je gewild dat je dingen eerder had geweten, maar wij hebben alles gedaan wat we konden op dat moment, om de beste kansen te creëren en daar ben ik trots op. We zijn hier alleen maar sterker uit gekomen, want als je in dit traject zit moet je een verdomd goed team zijn om dit te kunnen overwinnen samen.

De lege buik zal blijven, maar mijn hart vol liefde en verlangen naar een kind zal er altijd zijn.  Het zal altijd een droom blijven, een kleine creatie van ons samen. Ik heb zo vaak over jou gedroomd en naar jou verlangd, dat ondanks dat je nooit bent gegroeid in mijn buik of bent geboren op deze wereld, je al lang geboren bent in mijn hart en ik altijd van je zal blijven houden.