Echte liefde..

Vervolg: stel je voor dat…

Ik begon vannacht buikpijn te krijgen. Tegen beter weten in plaste ik toch vanochtend ergens in om te kunnen testen, maar de eerste bloeddruppel viel weer in de pot. Ik hoopte nog dat het een kramp was die je ook krijgt als je zwanger bent, maar helaas weer niet gelukt. Ik kroop in ons bed en hield zijn hand vast. ‘Sorry moppie, had je vandaag zo graag een baby willen geven nu we vandaag 8 jaar samen zijn’. Een traan liep langs mijn wang. Hij kwam dichter bij me liggen en ik draaide me om, heel even was het alleen jij en ik en die stomme kramp in me buik en af en toe een traan die over mijn wang heel rolde, wat een natte plek maakte op mijn kussen….Weer een maand dat het niet gelukt is…

Ik besloot naar beneden te gaan en een grote kop thee te maken met een warme kruik voor de krampen.Ondanks dat ik ruimte wil laten voor het verdriet, wil ik vandaag vooral plaats maken voor de liefde die ik voel voor mijn vriend.

8 jaar geleden hadden wij de eerste date, onze eerste kus en vanaf die dag, wist ik dat hij de ware voor mij was. Het is een gevoel als of alles in eens op z´n plek valt. Ik wist gewoon dat dit de man was, waar ik later oud mee wilde gaan worden. Mijn soulmate, iemand waar ik totaal mezelf kan zijn, waar ik mee kan lachen en mijn beste maatje is, iemand die je begrijpt zonder woorden, iemand die precies weet wat hij moet zeggen of niet moet zeggen als ik verdrietig bent, iemand waarvan ik weet dat hij altijd mijn rug heeft. Hij maakt mijn leven zo veel mooier en terwijl ik dit schrijf stroomt mijn hart over van liefde voor hem. Het maakt ons zo sterk en ik weet diep van binnen ook, dat als wij wel de rest van ons leven zonder kindje zullen door brengen, ik als nog een heel gezegend mens ben met zo’n lieve man aan mijn zijde.

Vandaag voel ik even extra veel trots dat wij nog steeds zo gek op elkaar zijn, zo sterk staan samen, elkaar nooit uit het oog hebben verloren, tijdens dit hele traject. We altijd blijven praten met elkaar, elkaar begrijpen, steunen als de ander het even niet meer ziet zitten. En daar staan we dan, 8 jaar later, hand in hand wetende dat wat er ook gebeurd we altijd elkaar hebben, no matter what!! En dat is pas echte liefde.

Stel je voor dat…

 

Het voelt heerlijk om er even niet zo bezig te zijn met het “traject baby”. Dit weekend hadden mijn vriend en ik het over de zomer vakantie en weekendje weg, die we gaan doen en begint er weer meer ruimte te komen voor andere dingen. We gaan volgend jaar trouwen en ik ga eind deze maand mijn trouwjurk passen, onze bruidstaart proeven, we hebben een vervolg gesprek voor de trouwlocatie en we gaan dit jaar langzaam aan eens kijken voor de trouwringen:-)
De lente en zomer komt langzaam in zicht (toch?) Heerlijk weer genieten van de warmte en de zon en weer wat vitamine D op doen. Wat doet dat een mens toch goed! Je leeft dan weer meer buiten. BBQ met vrienden, terrasjes pakken, heerlijk chillen op ons dakterras…Ik kan niet wachten 🙂

Ondanks de pauze, blijft de dag voor je ongesteld moet worden en de dag zelf toch lastig. Want je hoort wel eens verhalen van mensen die dan toch uit eindelijk zwanger zijn geworden, na zo veel jaren en wie weet zijn wij het dit keer wel. We vechten al zo lang en ik vind dat we het nu wel eens verdienen! En dan tijdens deze gedachte voel ik een kramp in me buik en merk ik dat ik me (een moment) boos voel op mezelf, dat ik weer die stomme hoop heb gehad en dat terwijl ik toch vaak tegen mezelf heb gezegd dat het waarschijnlijk niet lukt, ter zelfbescherming. Toch heb je (ongemerkt) elke keer weer die kleine hoop. Morgen zijn mijn vriend en ik 8 jaar samen. Hoe geweldig zou het zijn als ik hem, dat ene mooiste cadeau zou kunnen geven van een klein wondertje in me buik?

Meestal word ik in de nacht ongesteld. Ik word dan wakker met buikpijn en dan is het er weer…dat druppeltje bloed, waardoor je weet dat je helaas weer niet zwanger bent! Maar tot nu toe heb ik nog geen bloedverlies! Maar ik weet dat het de hele dag nog kan. Ik ben pas vanaf morgen een dag over tijd. Ach het zal wel niet, maar ik voel nu helemaal geen menstruatie buikpijn meer?!

Je probeert er niet te veel aan te denken en zoek daarom afleiding. Ik heb vandaag afgesproken met 2 vriendinnen (toevallig allebei zwanger) om even bij te kletsen en naar de film te gaan. De tijd gaat sneller als het gezellig is met je vriendinnen en toch kijk je elke keer als je naar de wc gaat stiekem of je nog geen bloedverlies hebt, want stel je nou voor dat, het dan toch dit keer lukt. Stel je voor dat, dit keer het wonder bij jou gebeurd en je eindelijk zwanger bent van een klein wondertje in JOU buik ..Stel je voor dat…

 

Weer beginnen aan onze warming up

Vervolg:Een echte vechter….

Aangezien we niet wisten of we verder zouden gaan met het traject, waren onze voedingssupplementen bijna allemaal op. Ik besloot op internet te gaan zoeken naar goeie kwaliteit pillen, maar wel de aanbiedingen en zo kwam ik uit bij 2 drogisten, waar ik alles kon bestellen voor de goedkoopste prijs. Onze druppels zijn bijna op en ik bestel nieuwe via onze acupuncturist. Dit zijn westerse kruiden die speciaal samengesteld zijn voor ons. Toen ik klaar was begon ik te berekenen hoeveel het in totaal allemaal zou gaan kosten en toen kwam ik uit op 200 euro! 200 euro!!! Dat is 100 euro per persoon, maar dan nog!!!! Ik viel bijna van mijn stoel!!! Normaal bestel ik af en toe een potje en heb je dan reserve en dan valt het niet zo op, maar nu ik alles in 1x wil gaan bestellen, schrik ik van het geld wat we elke keer uitgeven aan alle voedingssupplementen. Gelukkig doe je met sommige potjes langer dan een maand, maar als je dan bedenkt wat je er allemaal voor leuke dingen mee had kunnen doen. Maar goed alles voor een baby!! We hebben gezien hoe het zaad van mijn vriend verbeterd is met de supplementen en ben er van overtuigd dat dit ook voor mij verbetering brengt. Voor ons was en is het belangrijk, dat we weten dat we er alles aan hebben gedaan wat we kunnen doen.
Ik besluit te wachten met bestellen tot mijn vriend thuis is, om te kijken hoe we er nu voor staan, want als we niet verder willen gaan met het traject, dan hoeven we ze ook allemaal niet te bestellen en kunnen we bijvoorbeeld lekker even een weekendje weg 🙂 Maar we waren er eigenlijk al heel snel uit. We bestellen de pillen!

En dan opeens besef ik me dat we blijkbaar nog niet klaar zijn met het traject en dat we langzaam weer zijn opgestaan en weer gaan beginnen met de warming up, om zo weer de ring in te gaan stappen.

Klapperende eierstokken, waar komen die vandaan?

We waren een weekendje weg, het zonnetje scheen en besloten een stukje te gaan wandelen en dan ontstaan vaak de leuke gesprekken 🙂 Zo kwam mijn vriend met de vraag, waarom wil je eigenlijk een kind? Ik vond het een erg goeie vraag en gaf hem hier op dit antwoord…

Ik heb altijd gedroomd van een baby wat in mij groeit, de echo’s waar je samen naar toe gaat, baby spullen kopen, de kinderkamer klaar maken, samen baby namen verzinnen, een mooie grote zwangere buik, niet zo zeer de bevalling maar het moment daarna, dat de baby op je borst ligt en je samen hier intens van kan genieten, borstvoeding geven in mijn schommelstoel, de kleine kunnen verzorgen. Het mama zijn. Een kindje wat een mengsel is van ons samen. Het verbind ons nog meer. Dat is vaak wat ik hoor van mensen om ons heen. Het moment dat je samen zwanger bent en het moment van de bevalling. Maar is dat de rede waarom je een kindje wil? Omdat het speciaal is om een baby te voelen in je buik en een kindje te krijgen? Ik was er van overtuigd dat je een stofje aanmaakt in je hersenen, waarbij je de drang krijgt om je voort te planten. Dat het verlangen zo groot word, dat je niks liever wil dan een baby. Is dat waarom wij vrouwen op den duur klapperende eierstokken krijgen?

Aangezien de vraag bij mij blijft hangen, ga ik op zoek naar antwoorden.

Er blijkt uit enkele onderzoeken dat mensen zonder kinderen gelukkiger zijn, in ieder geval tot de pensioenleeftijd. En toch blijft de drang om ons voort te planten. En dit terwijl een kindje heel veel tijd kost en vaak alles om je kind draait, waardoor er weinig tijd over blijft voor jezelf en elkaar (partner). Het kost veel geduld en geld. Toch veranderd dit niet het gevoel van de klapperende eierstokken of tikkende zaadleiders 😉 want je krijgt er inmiddels zo veel voor terug hoor ik de mensen in onze omgeving zeggen.

De theorie is dat de kinderwens en de behoefte om te verzorgen, aangeboren is. Dus we kunnen er blijkbaar niks aan doen dat we zo sterk de drang hebben dat we een kindje willen. Dit zou verklaren waarom het bij de 1 minder heftig is dan bij de ander en sommige mensen het gevoel helemaal niet hebben. Maar het is toch een feit dat de meeste mensen niks liever willen dan een baby.

Daarnaast voelt het in ieder geval voor mij zo , dat het bijna een maatschappelijke “noodzaak” is om een kind te krijgen. Iedereen heeft toch kinderen?? Maar betekend het dan dat ik er niet bij hoor zonder kind?

Ik vraag me dus af, als we allemaal niet die drang zouden hebben dat we graag een baby willen, hoeveel mensen er dan bewust zouden kiezen om (te proberen) zwanger te worden???

 

Een echte vechter

Toen we net aan het traject begonnen, hebben we afgesproken om goed te blijven praten en dat het nooit ten koste van onze relatie zou gaan. Maar ik begin me af te vragen of het nu niet ten koste van mij gaat? Dat is de vraag die ik me vandaag begon te stellen. Mijn nek en schouders voelen zo hard als steen, ik voel spanning in mijn buik en voel met momenten totale paniek. Al die beslissingen die we weer moeten nemen. En wat is dan de beste keus? Omdat ik zo veel onrust voel en hoofdpijn heb vanuit mijn nek, besef ik dat ik het gevoel niet kan negeren, dus ik besluit om van alles uit te zoeken over onze opties. Ik hoopte dat als ik alle informatie had verzameld en we straks het advies van de artsen van Nij Geertgen hadden gekregen , dat alle puzzel stukjes op z’n plek zouden vallen en er ook weer rust zou komen. Maar of ik nou afleiding zocht om maar niet te denken aan alle beslissingen die we straks moeten maken of juist van alles er over uit ging zoeken, ik voelde nog steeds weinig rust.

Oké maar wat is er dan en wat kan ik doen om die rust te vinden? Ik besloot mijn moeder te bellen. Ik heb een hele goede band met mijn moeder en we zijn heel close. Ze is een wijze vrouw en therapeut die mij heel goed kent. Ze kan mij vaak een spiegel voorhouden, wat ik soms nodig heb als ik ergens niet uit kom en in dit geval kwam ik hier duidelijk zelf niet uit.  Dus hoopte dat zij mij hierbij kon helpen. Tijdens ons gesprek begon ik te ratelen. Ik vertelde wat ik allemaal had uit gezocht en alle opties die we hebben. Ze luisterde hier naar en koppelde terug  dat ze merkt dat ik alles probeer te regelen vanuit mijn hoofd. Dus ik gaf aan dat ik veel onrust voelde en dat ik hoopte dat dit minder zou worden als ik alles had uitgezocht en op papier had gezet. Toen vroeg ze, maar wat zegt je gevoel?? Toen brak ik en de tranen rolde over mijn wangen. Ik gaf gelijk aan dat ik niet meer verder wil gaan met het traject. Dat ik op ben en niet meer wil vechten. Ze gaf aan dat ik dat ik dat gevoel aan het onderdrukken was en dat daar mijn lichamelijke klachten vandaan kwamen. Je luistert niet naar je gevoel, maar probeert het op te lossen met je verstand, waren haar wijze woorden. Het was pijnlijk, maar precies wat ik op dit moment moest horen. Het probleem is dat ik het niet wil horen, omdat als ik niet meer wil, dan zouden we stoppen en stoppen betekend geen kind en DAT WIL IK NIET!!! IK WIL EEN BABY!! En misschien als we het nog 1 keer proberen lukt het wel!!

Ik denk ook dat dit de rede is, waarom je elke keer weer je grenzen verlegt. Anders is al het vechten voor niks geweest. Al die jaren stress, al die rot hormonen, jezelf prikken, elke x weer je angsten overwinnen, alle ziekenhuis afspraken, zware gesprekken, moeilijke beslissingen, alle lichamelijke klachten, pijnlijke onderzoeken, al het geld wat je hebt uit gegeven (want daar had je een hoop leuke dingen mee kunnen doen), alle teleurstellingen, allemaal voor niks. WANT JE HEBT NOG STEEDS GEEN BABY!

Ik moet nog even door vechten. We hebben nog 1 poging was mijn argument. Hoe kan ik nu al denken om te stoppen? We zijn gezegend met een donor of misschien kan ik zelf wel de laatste keer doen?

Als ik heel eerlijk ben naar mezelf, zijn mijn gedachtes ook al verder gegaan, wat als de derde keer niet lukt, misschien kunnen we het dan proberen met eiceldonatie in Spanje. De donors zijn jong en heb je een hogere kans op zwangerschap. Dus dan ben ik al weer bezig om mijn grens te verleggen. Want IK WIL EEN BABY!!

Wanneer stap je uit de ring en stop je met vechten? Wanneer accepteer je dat je verslagen bent. Ik voel me knock out geslagen en toch probeer ik op te staan, maar ik heb geen kracht meer. Mijn lijf wil niet meer en mijn vechtlust is op. Ondanks dat ik het zelf wel wist en niet wilde luisteren naar het gevoel had mijn moeder gelijk. Ik wil niet meer verder. In ieder geval niet nu. Ik ben zo moe van het vechten.

1 van de zwaarste momenten in mijn leven was mijn herstel periode. Dit was nog veel heftiger dan dit hele traject. Ik kon de trap amper oplopen, kon de deur niet uit zonder rolstoel en lag 24 uur per dag op de bank of in bed. Het was vreselijk. De afhankelijkheid dat je jezelf niet kan wassen, zittend moet aankleden en je haar geföhnd moet worden, omdat je de kracht niet hebt om de föhn zo lang boven je hoofd te houden.  Als je dit samen overwonnen hebt, dan wil je weer genieten van het leven. Het leven vieren en dankbaar zijn dat je nog leeft!! Ik was voor  mijn spoed operatie altijd moe en had veel pijn, waardoor je ook niet optimaal kon genieten van het leven en toen ik eindelijk sterk genoeg was, kwamen we in dit traject terecht. Ik ben een onwijze vechter en heb nog nooit opgegeven in mijn leven. Maar hoe lang moet ik nog die ring in stappen en hoeveel knockouts kan ik nog aan? 1 ding wat ik heb geleerd in het leven is dat het leven zo over kan zijn. Het leven is zo kostbaar en voor mijn gevoel heb ik door alles wat er is gebeurd , al heel lang niet alles uit het leven kunnen halen en ik mis dat.

De vraag is nu wanneer stop je? Ik voel rust bij de gedachte niet meer die ring in te stappen, maar zo een intense pijn als ik denk dat wij nooit ouders zouden worden. Dat ik nooit een kindje in mij zal voelen groeien en er een kleintje in huis rond huppelt waar we samen zo van kunnen genieten. En door die gedachte, voel ik nog steeds geen rust. Want dan zul je moeten rouwen om het kindje wat er nooit geweest is. Dus blijft voor mij de vraag, sta ik op en ga ik die ring weer in of blijf ik liggen waar ik lig, verslagen, verloren, uitgeput na de zoveelste boxwedstrijd en ga ik beginnen met het rouwproces, zodat er uit eindelijk langzaam ruimte komt om meer te genieten van het leven met elkaar

Ik weet dat het nog geen 2 weken geleden is dat we wisten dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt is. Het is ook logisch dat dit tijd nodig heeft. Dus wie weet begin ik binnenkort wel weer met mijn warming up om de ring weer in te springen, maar voor nu blijf ik even verslagen op de grond liggen, want na elke ronde word het steeds moeilijker om op te staan en nu ik hier lig vraag ik me af of het de bokswedstrijd nog wel waard is..