Het roer omgooien

Al voor we wisten dat ik zwanger was, had ik mijn man aangeven dat het einde inzicht was, wat betreft onze kansen om papa en mama te worden. We hebben 7 jaar geleden dit huis gekocht en mochten dit met een architect zelf ontwerpen. We hielden rekening met onze kinderwens, omdat we toen geen idee hadden dat dit zo moeilijk zou gaan en we er vanuit waren gegaan inmiddels al papa en mama te mogen zijn. De hal wilde wat groter, zodat de kinderwagen daar kon staan, we wilde een bad wat ons wel handig leek met een kind en hebben een mega grote kinderkamer, zodat de kleine een slaap en speel gedeelte zou hebben. Vanuit de kinderkamer kijk je uit op het hofje waar alleen auto’s rijden van de buren en dus veilig is voor je kind om te spelen en midden in staat een speeltuin waar alle kinderen kunnen spelen.

Nu dus 7 jaar later wilde ik samen om de tafel wat nou als de laatste 4 pogingen niet lukken. Wat vinden we belangrijk in het leven en hoe willen we ons leven dan gaan indelen? Zo kwam er uit dat we vooral verlangen naar rust en vanuit daar besloten we dat we wilde gaan verhuizen. We willen meer groen, een minder stressvolle baan, meer reizen en weekendjes weg. We besloten het roer helemaal om te gooien en gingen in onze planning er niet vanuit dat het nog zou lukken om zwanger te worden. Want na 9 terugplaatsingen was ik pas 2 keer zwanger geworden en beide eindige in een miskraam. Het is niet dat we het niet willen maar ook weten dat we realistisch moeten zijn en de kans wel steeds groter word dat we nooit ouders zullen worden.

We maken een afspraak met de makelaar en fotograaf, beginnen ons huis op te knappen voor de verkoop en dan opeens blijk ik toch zwanger.

We hadden het niet meer verwacht, maar zijn natuurlijk erg blij. Het voelt fijn niet te veel met de zwangerschap bezig te zijn, wat goed lukt nu we zo druk zijn. We houden er toch rekening mee dat ik weer een miskraam kan krijgen.

Toch krijg je of je wilt of niet een bepaalde band, want je voelt het elke dag groeien. Je voelt krampjes in je baarmoeder, wat doortrekt naar je onderrug, je ziet je borsten groeien, moet veel plassen, bent emotioneel en begint te huilen om een zielig stukje in een serie. Je voelt je helemaal zwanger en stiekem geniet je hier toch van. Je houdt er rekening mee, maar gelukkig leven we niet in angst. Je doet je ding en probeert te vertouwen dat deze keer goed gaat. Het voelt ook goed. Ik ben mega moe en werkte misschien te hard, maar ik voel me verder prima.

Midden in de nacht word ik wakker van een steek. Ik viel meteen weer in slaap maar tijdens het slapen voelde ik dat ik een miskraam ging krijgen. Alsof mijn lichaam mij waarschuwende. We gaan het afstoten dan weet je dat. Ondanks dat ik heel onrustig en slecht had geslapen hierdoor, had ik toen ik wakker werd nergens last van. Ik herinnerde me het nare gevoel van vannacht, maar had geen bloedverlies, dus probeerde het gevoel snel van me af te schudden. De makelaar komt deze ochtend en we moeten nog wat dingen doen voor hij komt, dus ik had geen tijd om er te lang bij stil te staan.

De makelaar loopt door ons huis en we lopen mee en maken een lijstje wat we nog moeten opknappen voor de foto’s worden gemaakt en op Funda worden gezet voor de verkoop. Het is nog best een lijst en we moeten kijken hoe we dit gaan doen met verven aangezien niet alles op waterbasis is en ik niet in die lucht wil zitten nu, maar we vinden vast wel een oplossing en hebben nog 1,5 week voor ze foto’s komen maken, dus dat moet lukken.

We lopen naar beneden en gaan weer aan de woonkamer tafel zitten om de laatste dingen door te spreken. Ik voel opeens krampen in mijn baarmoeder en meteen voel dat het niet goed is. Ik word licht in me hoofd en ik weet dat ik een miskraam ga krijgen. Ik kijk de makelaar aan en zie hem praten maar het komt niet binnen. Ik merk dat ik paniek voel op komen, maar ik kan niks zeggen. Ik weet dat we bijna klaar zijn en probeer rustig te ademen. Na 10 minuten nemen we afscheid en terwijl ik opsta voel ik dat er wat uit komt. De deur gaat dicht en ik loop gelijk door naar de wc. Mijn gevoel werd bevestigd. Ik zie bloed. Ik hoor mijn man zeggen dat hij zijn collega even moet terug bellen en ik vraag hem te wachten en vertel hem dat ik bloed heb verloren.

We lopen samen naar boven. Hij haalt dik maandverband, wat we nog over hebben van de vorige miskraam. Ik trek mijn broek uit en ga weer op de wc zitten. Er komt nog wat bloed. Me benen voelen als rietjes en verdoofd ga ik op bed liggen. We kijken elkaar aan en weten dat het afgelopen is. Ook deze zwangerschap zal eindigen in een miskraam. We nemen contact op met het ziekenhuis en moeten langs komen voor een echo en bloedprikken om het hcg te bepalen. De pijn is te doen, maar er komt steeds meer bloed. We rijden naar het ziekenhuis en voelen ons verdoofd en verloren.

We melden ons in het UMC en mogen in de wachtruimte gaan zitten. Er zitten nog twee andere stelletjes en ik vraag me af of zij wel zwanger zijn, omdat we bij de afdeling vroege zwangerschap zitten, is die kans wel groot. Ik begin te huilen. Het kan toch niet waar zijn dat ik weer me kindje verlies? Ik weet niet of je het zo al mag noemen als het nog zo pril is, maar zo voelt het wel. Ik raak weer mijn kindje kwijt!!

We worden geroepen en ik kleed me van onder uit. Ik loop naar de tafel waar ik mag gaan liggen en het bloed loopt langs mijn benen. Ze pakt een matje en ik mag gaan liggen. Ze pakt een doekje om over me heen te leggen en met een washandje maakt ze mijn benen schoon. Ik merk dat ik dit heel fijn en lief vind. Het voelt heel verzorgend. Ze brengt de echo inwendig in en we kijken samen op het scherm naar mijn baarmoeder. Ze bevestigd dat er geen vruchtje meer in mijn baarmoeder zit. Er komen geen tranen. Ik voel me alleen maar verdoofd. Ik vraag haar of ik een echo foto mag. Je ziet nog wel waar het zat omdat dit donkerder is op de echo, wat nu nog bloed is. Ze haalt de inwendige echo er uit en er komt een heleboel bloed en bloedproppen uit. Dit is het dan. Ik ben niet meer zwanger. Het is bevestigd, dit is mijn derde miskraam. Ik mag me weer aankleden. Ze wenst ons veel sterkte en we nemen afscheid.

We rijden naar huis nog steeds verdoofd en verloren. Het voelt zo onwerkelijk. Gisteren was ik nog zwanger en vandaag niet meer. Het was zo dichtbij en nu is het weer zo ver weg.

We zijn weer veilig thuis en hebben je kunnen opvangen. We besluiten ook dit wondertje te willen begraven bij onze vlinderboom, maar dit doen we morgen. Morgen gaan we je begraven en afscheid nemen, maar vandaag kan ik het nog niet.

Zo klein als je was, zo groot was ons verlangen om jou over 9 maanden in mijn armen te mogen neerleggen. Ik wilde je knuffelen en alle liefde die we voelen met je delen, maar het enige wat ik nu voel is pijn. Mijn baarmoeder heeft weer niet mogen baren en is weer leeg, mijn hart voelt gebroken en het enige wat ik voel is intens verdriet.

De verrassing

Dit keer besloot ik om de terugplaatsing zonder mijn man te doen. Ik vind het zo jammer dat je zodra je in het traject zit, je partner nooit kan verrassen als je zwanger bent. Hij gaat mee naar elke terugplaatsing en weet dus ook wanneer je mag testen.

Het is natuurlijk een mega verrassing als je zwanger bent, maar hoe mooi zou het zijn als hij helemaal van niks wist. Aangezien ik de vorige keer zwanger was geworden via eiceldonatie, was ik zeer positief ingesteld en voelde in alles dat het ook dit keer zou lukken. Dan was het alleen spannend of ons wondertje zou blijven zitten. Ik begon aan de hormonen met de smoes dat mijn baarmoeder eerst klaar gemaakt moest worden voor we begonnen. Het feit was dat ik de echo had gehad en na 3 maanden eindelijk te horen kreeg dat mijn baarmoeder mooi leeg was. Ik mocht dezelfde dag starten met progynova om het baarmoederslijmvlies op te bouwen. 10 dagen daarna had ik weer een echo om te kijken of het baarmoederslijmvlies dik genoeg was, alleen mijn man dacht dat dit was of we mochten starten, hij had geen idee dat we al gestart waren. Mijn baarmoederslijmvlies was 8 mm en moet minimaal 7 mm zijn. Dus ik en mijn baarmoeder waren er klaar voor. Na een week werd ik eindelijk door het ziekenhuis gebeld dat ik de terugplaatsing had en moest gaan starten met de progynova. Ik vertelde mijn man dat ik het moest gebruiken, maar hij had geen idee dat progynova gegeven word vlak voor een terugplaatsing, wat in dit geval in mijn voordeel lag, want daardoor had hij totaal niks door. Ik had echt overal aan gedacht en zelfs contact gehad met iemand van het lab. Aangezien een terugplaatsing niet mag zonder dat de partner dit weet, had ik met het lab afgesproken dat mijn man hem zou bellen om te vertellen dat hij wist dat we een terugplaatsing gingen doen over een paar weken. Ik had mijn man verteld dat het ziekenhuis wilde weten of we nog steeds samen waren en verder wilde in het traject en dit een soort controle was die jaarlijks gedaan werd door het ziekenhuis. Ik vroeg mijn man de man te bellen om dit te bevestigen en zo kon ik toch de terugplaatsing doen zonder dat mijn man dit door had. Het belangrijkste voor het ziekenhuis is dat beide partners de terugplaatsing ook echt willen en dat was op deze manier bevestigd.

Woensdag 13 maart had ik de terugplaatsing en het voelde heel gek dit niet te kunnen delen met mijn man, maar ik was een vrouw met een missie en stond nog steeds achter mijn plan.

Onze lieve vriendin/donor ging met mij mee naar de terugplaatsing. Het was heel speciaal dit samen met haar te delen. Het maakt niet uit hoe vaak je het doet, maar het blijft een mooi moment.

Ik heb alles vanaf ik begon gefilmd, zodat hij dit achter af kon zien. Een soort video dagboek en uiteraard hoort daar de terugplaatsing ook bij. Hoe leuk is het voor hem om die 20 dagen in een verkorte versie te zien na dat ik hem verrast hebt met het feit dat ik zwanger ben. Ik vond het fijn omdat ik het niet met hem kon delen om het toch op die manier te doen.

Ik bereken weer wanneer we uitgerekend zijn en vanaf de terugplaatsing mag je weer alleen eten wat zwangere vrouwen mogen eten. Ik voel me zwanger want officieel ben ik dat nu ook. Ik fantaseer en maak een plan over hoe ik hem zal verrassen. Ik haal de spullen alvast in huis, omdat ik de vorige keer extreem moe en misselijk was voor de terugplaatsing van alle hormonen en ik niet weet of ik de puf heb om te gaan shoppen. Ik haal van alles in huis tegen misselijkheid. Van augurken tot cola, tot melk met anijs, alles om me zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik ben er klaar voor.

Naar mate de test datum dichterbij kwam, kreeg ik het steeds zwaarder. Ik besloot eerder te testen. De 2 keren dat ik kort zwanger ben geweest was de test positief op dag 10. Aangezien ik test met een early test en er een blasto is terug geplaatst, besluit ik dag 7 te testen. Helaas is de test negatief en de moed zakt me in de schoenen. Opeens dringt het tot me door dat de gedachtes die ik al eerder heb gehad, maar probeerde weg te drukken dat het niet zou lukken, ook een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ik vond het fantaseren over hoe het dit keer zou zijn veel fijner, maar ik had toch echt maar 1 streepje. Ik voelde me verdrietig, maar probeerde mezelf af te leiden. Ik besloot dag 9 weer te testen. Misschien was het wel te vroeg geweest en ben ik wel nog steeds zwanger. Dag 9 was helaas weer negatief en toen wist ik het. Ik wilde mezelf niet langer voor de gek houden. Ook dit keer is weer niet gelukt. Toch besluit ik dag 10 na de terugplaatsing weer te testen, maar helaas is de test weer negatief. Ik weet dat er uitzonderingen zijn en de officiële test datum van het ziekenhuis is pas dinsdag 26 maart, maar de 2x dat ik kort zwanger was, was ik positief op dag 10. Zeker nu het een blasto was (5 dagen oude cryo) had het positief moeten zijn. Het is game over voor mij. In mijn hoofd ben ik al bezig dat ik het ziekenhuis op de testdatum ga bellen, om aan te geven dat de poging niet gelukt is. Ik mag dan stoppen met de progynova en Utrogestan, zodat ik ongesteld word en de embryo mijn lichaam weer verlaat. Op dag 1 van mijn menstruatie mag ik als het goed is weer beginnen met de progynova.

Ik heb het helaas mijn man moeten vertellen dat het niet gelukt is. Ik voel me verdoofd, boos op de wereld want de eerste terugplaatsing van eicel donatie was ik zwanger en kreeg ik een miskraam en had ik niks meer en nu heb ik weer niks. Waarom zijn wij 7,5 jaar verder en is het bij ons niet gelukt?? Het leven is soms zo fucking oneerlijk! Ik voel me verdrietig en weer teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat ik zoals mensen die niet in het traject zitten mijn man kon verrassen, maar helaas mag het weer niet zo zijn

Ik ben de tel kwijt maar volgens mij word dit onze 10de terugplaatsing. We hebben nog 4 cryo’s in de vriezer. Nog 4 kansen als ze goed ontdooien. We willen ze dit jaar laten terugplaatsen zodat we dit jaar afsluiten met of zonder kindje. Hierna is ons baby avontuur klaar…
Nog 4 kansen, 4 keer hoop op een wondertje voor we stoppen met hopen en verlangen naar iets wat er misschien nooit zal mogen zijn ❤️

De nasleep van de miskraam

Ik had nooit verwacht dat je vanaf het moment dat je het slechte nieuws krijgt dat het hartje niet meer klopt, het opwekken van de miskraam en dat uit eindelijk je baarmoeder weer leeg is zo lang zou duren. Ik ken 2 vrouwen in mijn omgeving die een miskraam hebben gehad en bij hun was het meteen leeg, dus ik had geen idee dat er nog een nasleep kon zijn.

Wat ik erg moeilijk vond is dat ik moe en misselijk bleef en achteraf gezien is de vruchtzak doorgegroeid, terwijl ons wondertje niet meer verder groeide. Het voelt heel onwerkelijk dat je een wondertje in je buik hebt , waarvan het hartje niet meer klopt maar nog wel in je buik zit. En zelfs toen we ons wondertje hadden begraven, bleef de vermoeidheid nog lang aanhouden. De misselijkheid verdween gelukkig wel snel. Toch voelt je lichaam nog zwanger, wat het erg confronterend maakt. Je blijft ook een lange tijd nog bloed verliezen. Na een paar weken werd dit gelukkig minder en hoefde ik niet meer zulk dik maandverband om te doen maar was een inlegkruisje genoeg. Tenminste dat dacht ik.

Ik besloot er even uit te gaan en met de bus naar de stad te gaan. Ik mocht een nieuwe telefoon uit kiezen, maar omdat ik zo moe en misselijk was  tijdens de zwangerschap had ik het uitgesteld. Ik stap de bus in en behalve dat ik me moe voel, voel ik me wel oké. Ik vond fijn om er even uit te gaan en een nieuwe telefoon uit te kiezen. Ik kom aan op het station en ik sta op om uit te checken. De deuren gaan open en ik voel het bloed er uit gutsen. Oh mijn god, dit kan niet waar zijn! Ik draag al dagen een inlegkruisjes omdat het bloed echt minimaal is en nu ga ik voor het eerst de deur uit en mijn broek zit onder het bloed. Ik stap uit en kijk om me heen. Ik voel totale paniek. Ik kijk onder mijn lange jas hoe erg het is en ik zie dat mijn broek inderdaad onder het bloed zit. Ik voel de bloedproppen in mijn onderbroek zitten en ik voel me intens verdrietig. Ik bel mijn man op in de hoop dat zijn stem mij wat kan kalmeren. Hij werkt gelukkig thuis vandaag en ik zie terwijl ik hem op bel dat de bus naar huis aan de overkant klaar staat. Ik loop al schuifelend naar de bus omdat ik bang ben dat het bloed anders onder mijn jas zichtbaar is. Ik loop de bus in, zeg de bus chauffeur gedag en check in. Ik blijf staan omdat ik bang ben dat het bloed anders op de stof van de stoelen komt  en ik hoop dat het bloed niet langs mijn benen stroomt zodat iedereen het in de bus kan zien. Ik hou me benen gekruist en voel me vreselijk ellendig. De rit duurt eindeloos. Uit eindelijk zijn we bij de laatste halte, ik check uit en stap uit de bus uit en begin heel hard te lopen. Nu maakt het niet meer uit als er meer bloed komt, want ik ben bijna thuis. Mijn man staat klaar om mij op te vangen en loopt met mij mee naar de badkamer. Het voelt fijn dat hij bij me is, want ik ben helemaal van slag. Mijn hele onderbroek zit vol met bloedproppen. Ik kleed me uit en mijn man spoelt mijn kleding uit  en ik ga onder de douche staan. Na het douche trek ik min joggingbroek aan en ga ik op de bank liggen. Mijn man maakt een kruikje en nu begin ik pas buikpijn te krijgen. Toen het gebeurde had ik helemaal geen krampen niks, dus het overviel me en ik had het na een paar weken ook niet meer verwacht.. Mijn man fiets gelijk naar de supermarkt en gaat dikker maandverband halen, want ik ben bang dat de normaal maandverband niet genoeg is. Toen hij thuis kwam had hij niet alleen maandverband gehaald maar ook lekkere broodjes, croissantjes, fruit en vers sap. Echt super lief.

De nasleep duurde langer dan ik dacht..Er zijn  verschillende opties om restjes er uit te krijgen.  W ij zijn begonnen met afwachten., maar na een paar weken heb ik dezelfde pillen voorgeschreven gekregen die ik de eerste keer had gebruikt om ons wondertje er uit te krijgen omdat ik niet langer meer kon wachten. Ik wilde het er gewoon uit hebben. Maar zelfs meerdere keren hielpen bij mij niet om het laatste restje er uit te krijgen. Het enige wat ik voelde is dat mijn lichaam door alle pillen een behoorlijke klap had gekregen en ik totaal uitgeput was. Ik wilde nog geen curettage laten doen dus ik was zoekende naar andere opties.

Ik kwam in contact met een vrouw die mij vertelde over kruiden uit Thailand. Deze kruiden worden ook veel in Suriname gebruikt. Het is  een kruiden die je in heet water doet om een vaginaal stoombad te maken. Het zou de baarmoeder reinigen en op die manier komt het vuil en de restjes er uit.  Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het blijkt veel te worden gebruikt na miskramen en geboorte, dus ik wilde het zeker proberen. Ik heb de kruiden besteld en ik had het de volgende dag gelijk in huis. Na 2 dagen stomen kwam er bij mij wat bloed verlies en met de echo konden ze zien dat het restje wat kleiner was geworden. Voor mij had het stomen zeker gewerkt. Ik hoop dit natuurlijk nooit meer te hoeven mee maken, maar als ik toch nog een keer een miskraam zou krijgen of iemand zou kennen die een miskraam krijgt, dan zou ik het vaginale stoombad eerder doen dan alle pillen die ik voorgeschreven had gekregen. De pillen hebben goed geholpen om ons wondertje er uit te krijgen, maar voor de restjes heeft het niet geholpen, maar alleen maar meer mijn lichaam uitgeput. Vooral omdat ik meerdere kuren heb geprobeerd achter elkaar. Het vaginale stoombad is een veel natuurlijkere manier voor je lichaam en ik vond het zelf prettiger. Ik vond het wel confronterend om dit een week lang elke dag te doen, maar het is toch een stuk minder belastend.

Ik heb vrouwenmantel thee en  frambozenblad thee gedronken. Deze thee word soms ook gebruikt om weeën op te wekken aan het einde van een zwangerschap. Ik had vooral bij de frambozen thee (ik nam 4 zakjes per dag, wat meer is dan de aanbevolen hoeveelheid) het idee dat ik daarna weer wat bloed verloor en kreeg er ook menstruatie krampen van. Dus ook de thee heeft mij wel wat geholpen.

 

Voor de vruchtbaarheid laat ik me soms behandelen bij iemand die Viscerale therapie doet. Hij masseert het bindweefsel wat vast zit tussen de organen. Na de miskraam merkte ik dat alles vast zat en besloot me weer door hem te laten behandelen.  Zo voelde hij dat mijn baarmoeder vast zat. Terwijl hij begon te masseren voelde ik het doorstralen naar mijn onderrug waar ik vanaf de miskraam veel last van had. Het voelt fijn om dit te laten doen zodat er minder spanning op zit voor een volgende terugplaatsing.

Ik heb ook acupunctuur geprobeerd om het laatste restje er uit te krijgen. Ik vond het pijnlijk omdat ze de naaldjes heen en weer ging bewegen wat ze normaal niet doet, maar nu wilde helpen dat het er toch nog uit kwam en dan wat “agressiever” te werk moest gaan. Ik voelde me tijdens de behandeling gespannen en verdrietig omdat ik toen net het nieuws had gehoord dat mijn baarmoeder nog niet leeg was. Ik kreeg na de behandeling wel krampen maar in mijn geval kwam er niks uit. Toch raad ik dit wel aan om te proberen. Het is altijd beter voor je lijf dan de pillen die je voorgeschreven krijgt. Het geeft geen garantie maar het zegt niet omdat het voor mij niet hielp dat het voor een ander ook niet zal werken. Elke persoon en elke miskraam is ook anders.

Als laatste heb ik de pil geslikt. Dit omdat ik geen eigen cyclus heb en dus niet uit mezelf ongesteld kan worden. Het idee er achter is dat als je menstrueert dat je lichaam dan automatisch het laatste restje opruimt. Het is het laatste wat ik nog wil proberen. Na 3 weken mocht ik stoppen met de pil en zodra ik ongesteld was moest ik een afspraak maken voor dag 4 van de menstruatie om een echo te laten maken. Mijn man en ik hadden besloten als het dan nog niet leeg  zou zijn dat we dan een curettage zouden laten doen, omdat we voor ons gevoel dan wel echt alles hadden geprobeerd.

Gelukkig kregen we na 3 maanden eindelijk het nieuws dat mijn baarmoeder leeg is. Ik had verwacht super blij te zijn, maar ik voel allerlei emoties. Ik voel me blij dat ik geen curettage hoef te laten doen, dat we het kunnen afsluiten en blij dat we vanuit hier weer verder kunnen. Toch voel het dubbel dat ik blij ben dat mijn baarmoeder leeg die niet leeg had moeten zijn. Het voelt als een afsluiter wat fijn voelt en tegelijk voelt het verdrietig. ik voel me moe en heb het gevoel dat ik voor het eerst in maanden kan ontspannen. Ik had nooit verwacht dat er zo’n nasleep zou zijn en zelfs nu het voorbij is en mijn baarmoeder leeg is, heb ik even de tijd nodig om dit hoofdstuk af te kunnen sluiten en weer aan een nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen.

De echo waar ik alleen nog maar van gedroomd heb…Of toch niet? deel 2

Ik werd steeds meer moe en misselijk, maar het was het allemaal waard, want uit eindelijk heb je alles over voor je baby. Een week voor onze echo, zei ik tegen mijn man dat ik er tegen op zag om naar de echo te gaan. Ik had het gevoel dat we ook slecht nieuws konden krijgen en er geen hartje meer zou zijn. Dat het niet een mooie dag zou worden, maar een dag waarbij je hele wereld letterlijk even helemaal instort.  Het voelde heel anders dan de vorige keer, waarbij ik me zo zeker voelde. Ik dacht dat het kwam door alle zwangerschapshormonen. Het is normaal dat je wat labiel voelt en ik voelde me behoorlijk beroerd elke dag omdat ik zo mega misselijk was. Ik begon mezelf toe te spreken dat het gewoon mijn (oude) angsten waren, omdat ik niet kon geloven dat ook wij een happy end zouden krijgen op het gebied van papa en mama worden. Elke situatie is anders ook deze, ik moet gewoon weer leren vertrouwen, dat ook voor ons alles goed zou blijven gaan. We wisten als alles goed zou zijn met 8 weken dat ze ons zouden uitzwaaien bij het UMC en dit het een einde zou betekenen van het traject en ik kon niet wachten op dit moment en probeerde me daar op te focussen.

Inmiddels was ik 8 weken en 3 dagen en was de dag aangebroken dat we weer een echo zouden krijgen. Onze lieve vriendin (en donor) en haar dochtertje kwamen ook naar het ziekenhuis zodat we dit moment samen konden delen. We wilde dat zij de eerste zou zijn die bij een echo was, omdat we haar zo dankbaar zijn dat ze dit heeft gedaan voor ons. Zonder haar kan ik niet meer zwanger worden (Ik heb zelf geen eierstokken en dus ook geen eitjes meer). We keken er allemaal erg naar uit om elkaar na 10 weken weer te zien. Mijn man en ik zijn iets eerder aangekomen en we wachten ze op voor het ziekenhuis. We zien ze lopen en geven elkaar een dikke knuffel. Vervolgens lopen we weer door de draaideur naar binnen, langs de bekende weg naar de 5^de verdieping. We komen de gang in waar we nu inmiddels wel bekend zijn en melden ons bij de receptie. We werden al opgewacht door de arts en konden meteen doorlopen. We gaven elkaar weer een hand en ik mocht me meteen gaan uit te kleden. Ze zaten te wachten op de stoelen naast de tafel waar ik weer op mocht gaan liggen, zodat de arts de echo kon maken. Vol verwachting  klopt ons hart. We kijken allemaal op het scherm mee. Het duurde lang voordat ze het beeld goed kreeg en mijn gevoel werd bevestigd, dit is niet goed. Ik benoemde dat ze ons wel lang in spanning hield, in de hoop dat ze ons gerust zou stellen, maar toen keek ze me aan en zei dat ze ook geen goed nieuws had. Ik hoorde haar de zin zeggen….’Het hartje klopt niet meer’. Ik had het gevoel dat op dat moment mijn eigen hart ook stopte met kloppen en ik begon zo intens te huilen. Dit kon toch niet waar zijn??? Mijn man wilde alleen maar weten of de arts het wel echt zeker wist, maar ze gaf aan het zeker te weten. Ons wondertje was nog wel door gegroeid maar niet zo ver zoals het had moeten zijn en je zag inderdaad geen hartje meer kloppen, die we de vorige keer zo duidelijk hadden gezien.
Verdoofd en vol ongeloof begon ik me aan te kleden en het leek alsof we  in een nachtmerrie waren beland. De arts liet weten dat ik kon stoppen met de hormonen Progynova en Utrogestan en ze vroeg of ik de miskraam wilde afwachten. Ik gaf aan dat ik mijn lichaam zelf de kans wilde geven om het af te stoten. Ik mocht zelf weten wanneer we weer een afspraak zouden maken en ik besloot dat ik het 2 weken de tijd wilde geven, er van uit gaande dat ik dan de miskraam heb gehad en ze dan op de echo kan kijken of mijn baarmoeder weer leeg is. We maakte de afspraak, namen afscheid en liepen het kamertje uit. We bleven daar om het hoekje weer even staan om elkaar te omhelzen. Dit keer niet van blijdschap, maar van verdriet. Ik hield onze vriendin vast die zo intens verdrietig was en daarna mijn man die ook begon te huilen en had op dat moment de knop omgezet en zat in de overlevings mode. Toch was dit een heel fijn en intiem moment samen. De tranen waren gedroogd en we gingen weer langs alle mensen in de wachtkamer en dit keer had ik het gevoel dat ze allemaal aan ons konden zien dat we slecht nieuws hadden gehad. We liepen de gang door. Alle 3 stil en vol ongeloof, gelukkig had haar dochter geen besef van wat er net gebeurd was. Het voelde fijn om samen nog even wat te drinken voor we naar huis zouden gaan. De dag was zo anders gelopen dan gepland en de vreugde had plaatst gemaakt voor veel verdriet en toch als ik terug denk aan dat moment, voelde het heel fijn en warm om dit samen met elkaar te delen. Onze vriendschap is zo hecht en het voelde heel bijzonder.

Achteraf vraag ik me af of ik het onbewust toch niet al wist dat het niet goed zat. Voor mijn man en onze vriendin kwam het echt onverwachts en ik had er al heel sterk rekening mee gehouden dat we geen goed nieuws zouden krijgen en dat terwijl ik bij de eerste echo juist zo intens voelde dat het goed zat.  Toch maakt het de klap niet minder pijnlijk. Ons wondertje leeft al een week niet meer in mijn buik en toch wil ik er geen afstand van doen en schreeuwt alles in mij dat ik het warm en veilig bij me wil houden. Je neemt niet alleen afscheid van het wondertje wat aan het groeien was in je buik, maar ook van alle dromen en fantasieën die je de afgelopen weken, (nou ja eindelijk zijn het al jaren) hebt gehad over hoe het zal zijn als jij straks papa en mama bent.

Één van de eerste dingen die door me heen ging was dat we de aankondiging van onze zwangerschap nu niet meer konden doen voor de kerst. Ik had een leuk T-shirt besteld met de tekst ‘Baby 1st Christmas’ er op, met daar onder een afbeeldingen van een baby met kerstmuts en de tekst ‘On the inside’. Ik kon niet wachten tot we de foto gingen maken als kerstkaart en het eindelijk aan de hele wereld bekend konden maken dat OOK WIJ nu ZWANGER waren!!!!

We zouden dit jaar lekker samen thuis blijven met kerst en oud en nieuw, omdat het onze laatste jaar echt met z’n tweetjes zou zijn voor de kleine zou komen. Ik had altijd de fantasie dat als ik zwanger zou zijn rond de kerst dat ik dan een foto wilde maken van mijn zwangere buik en daar dan een grote stik om heen doen en dan onder de boom gaan liggen. Met het idee dat het mooiste cadeau onder de boom ligt. Dus ik was al opzoek gegaan naar een mooie strik voor om mijn buik. We zouden dit jaar geen cadeautjes voor elkaar kopen maar voor de baby en hadden zelfs al een paar dingen besteld. Ik zag ons dan met de kerst beneden komen, lekker kerst ontbijt, kerstmuziek en zitten bij de kerstboom en elkaar allemaal lieve baby spullen geven.  Ik keek zo uit naar de feestdagen. Eindelijk was het ons moment en daar zouden we ook extra van genieten samen. Ik zag ons eindelijk dit jaar wel met oud & nieuw proosten dat we volgend jaar papa en mama zouden worden en niet weer het nieuw jaar kinderloos in zouden gaan en er weer een jaar voorbij zou zijn gegaan waarbij het vechten niet beloond werd. Ik zag voor me hoe mijn man achter mij zou staan en mijn buik vast hield terwijl we samen naar het vuurwerk zouden kijken en ons intens geluk zouden voelen..

Alle dromen, alle ideeën zijn in één klap weer weg. Er komt geen baby en ook dit keer gaan we het nieuwe jaar in wetende dat we weer het traject in moeten. Naast het verdriet dat we afscheid moeten nemen, is het zo moeilijk omdat je nooit weet of de droom dat je ooit een voldragen wondertje mag dragen en baren, uit zal komen en dat maakt het juist zo zwaar…

 

 

 

 

De punctie

30 september 2018   Vandaag is het dan eindelijk zo ver. We hebben weer afgesproken met elkaar voor het UMC. Het gevoel wat ik voelt als ik op hun wacht is te vergelijken met de blijdschap die je voelt bij iemand die je al heel lang niet hebt gezien en dat terwijl we elkaar nu regelmatig zien. Toch voel ik dat ik sta te popelen om ze weer te zien en een dikke knuffel te geven. Terwijl we zitten te wachten op ze merk ik dat mijn gedachte beginnen af te dwalen naar haar dochtertje. Ze heeft echt ons hart gestolen en elke keer als ik haar zie hoop ik dat wij net zo’n leuk kindje krijgen. Ze heeft duidelijk een eigen willetje wat helemaal past bij haar leeftijd. Ze is zo onwijs lief, zorgzaam, slim en we moeten altijd heel erg om haar lachen. Met onze donor/vriendin voelt het altijd heel fijn als we elkaar zien. Het is lastig om te omschrijven hoe dit voelt. Je heb na zo’n lange tijd echt een band met elkaar en ik kan me geen leven meer zonder hun voorstellen. We geven echt veel om ze en vinden het zo bijzonder dat ze in ons leven zijn gekomen en dat we dit zo samen mogen delen. Het schept een bepaalde soort band wat je met niemand anders hebt en ik voel me gezegend dat de klik zo goed is en het zo fijn voelt samen.

Eindelijk zie ik ze in de verte lopen. Ik voel me vandaag extra blij, want vandaag is het dan eindelijk zo ver. We wachten al zo lang en nu zitten we zo dicht bij de terugplaatsing. Super spannend allemaal. We geven elkaar een dikke knuffel en vragen hoe de reis is geweest. Onder tussen lopen we weer de bekende gang in richting de liften en stappen uit op de 5^de verdieping. We melden ons bij de receptie en mogen plaats nemen in de wachtruimte. Mijn man moet iets verder door lopen de gang door om naar een apart kamertje te gaan om zijn zaad in te leveren. Ondanks dat hij dit al gedaan heeft voor IUI en IVF blijf ik raar voelen, maar helaas is het als je in het traject zit totaal niet romantisch om een kindje te maken en hoort dit er gewoon bij. Na een tijdje komt hij terug en worden wij geroepen voor de punctie.

Mijn man blijft met haar dochtertje in de wachtruimte en ik ga met onze vriendin/donor mee naar binnen. Ik vind het super spannend omdat ik al 3x een punctie heb gehad en het toch wel erg pijnlijk vond. Ze had zelf al een keer een punctie gedaan voor een eiceldonor bank, dus ze wist gelukkig wat haar te wachten stond. We lopen de kamer binnen en ik zie een vrouwelijke arts en ik denk een verpleegkundige. We geven elkaar een hand en ik begin de kamer te observeren. Er staat een grote stoel met van die beugels waar je je benen in kan hangen met daarnaast een stoel. ik zag een aanrecht met wastafel, een echo apparaat en een omkleed hokje. Ze kleed zich van onder uit en kreeg een schort aan  en gaat liggen in de stoel. Ze gaf gelijk aan dat ze het prettiger vind om niet te weten wat de arts gaat doen. Mij gaf het juist rust om te weten wat ze stap voor stap gingen doen en dat is normaal gesproken ook het protocol, maar uiteraard deden ze het zoals onze vriendin dit wilde en bleef ik met haar praten in de hoop dat ik haar een beetje kon afleiden. Ik merkte dat ze goed op haar ademhaling bleef letten en ze gaf echt geen kik. Ik ben zo onwijs trots op haar en zo dankbaar dat ze dit doet voor ons.

Ze zijn klaar en we hebben waarschijnlijk 13 eitjes. We zijn super blij.  Als je de terugplaatsing hebt, krijg je pas te horen hoeveel er bevrucht zijn. Uit ervaring weten we dat er vaak nog wel wat af valt, maar we zijn zo wie zo super blij met de 13 eitjes en dat het achter de rug is.

Ze begint zich aan te kleden en we mogen plaats nemen bij het kamertje daar naast, waar ze een kruik krijgt en een dekentje. Super luxe want ik heb dit geen 1 keer gehad na een punctie, maar ze heeft het dik verdiend. Ik haal een kopje thee in de gang en zie hoe leuk mijn man met haar dochtertje aan het spelen zijn. Terwijl ik wacht bij de automaat voor heet water, merk ik dat mijn gedachte kort afdwalen en ik op ga in hun spel. Zo leuk om te zien hoe mijn man met kinderen om gaat. Hij zou zo’n leuke vader kunnen zijn. Het hete water zit inmiddels in de bekertjes en ik pak een paar verschillende theezakjes en de 2 bekertjes en loop weer terug naar het kamertje. Het is normaal dat je na de punctie altijd een tijdje blijft ter observatie. Aangezien het extreem druk was in het lab zouden we gebeld worden om te horen hoeveel eitjes er weg gehaald  waren.  We moeten nog even afwachten, maar we mochten nu wel lekker naar huis. We lopen naar de gang en ik geef mijn man een dikke kus en zeg dat we kunnen gaan. Op de gang worden we al gebeld dat het 13 eitjes zijn, blij lopen we het ziekenhuis uit. Ze blijft samen met haar dochter een nacht bij ons slapen, wat we erg gezellig vinden.

We halen op de terugweg gebak  en bij binnenkomst hangen er slingers die we voor we weg gingen hadden opgehangen, want voor ons is het nu al een beetje een feestje.  We zorgen dat ze gelijk lekker kan liggen op de bank met een kruik en een dekentje en het voelt fijn dat we haar een beetje kunnen verwennen, na deze heldhaftige punctie en al die hormonen die ze in haar lijf heeft moeten spuiten voor ons.

Na mijn eerste punctie, kreeg ik van mijn man een klein houten dienblad met allemaal Kindersurprise eitjes er op. Ik kreeg altijd het aantal eitjes wat je zag op de echo (ondanks dat er uiteindelijk minder waren mee gegroeid). Ik vond het idee super lief en creatief bedacht door mijn man. Het idee was dat we hoopte dat uit 1 van onze eitjes ook een Kindersurprise zou ontstaan. Helaas volgde er nog een punctie 2 en 3 en ook toen kreeg ik de Kindersurprise eitjes van mijn man. Het is echt een beetje ons ding geworden. Elke keer als ik ergens een Kindersurprise ei zie dan moest ik daar aan denken. Dit keer hoefde ik zelf de punctie niet te doen, maar deed onze lieve vriendin/donor dit, dus dit keer kreeg ze van ons een mega groot Kindersurprise ei met daarin 13 chocolade Kindersurprise eitjes.

We wilde haar ook iets geven om te bedanken. Want hoe speciaal is het als op het moment dat je elkaar leert kennen, je onbekende bent van elkaar en dat iemand voor ons wil doneren. Gewoon omdat ze het ons gunt. Zonder dat ze er iets voor terug wil. Ons contact werd  naar mate de maanden verstreken steeds hechter en inmiddels zien we haar niet alleen als onze donor maar als onze vriendin. Maar wat geef je aan iemand die zo iets bijzonders en speciaals voor je heeft gedaan?? We hadden voor haar een soort verwenpakket samen gesteld met een geurkaars, maskertjes, onderzetters met speciale teksten, een beker met detox theezakjes (voor detox van alle hormonen), een kaart en een sleutelhanger. Ik heb dezelfde nu aan mijn sleutelbos hangen. Ik vond het idee wel leuk dat we samen dezelfde sleutelhanger zouden hebben. (Je kunt het voorbeeld zien op FB groep ‘Hoping for a miracle baby’)

Maar we wilde nog iets speciaals geven.. We sturen elkaar elke dag berichtjes en het gaat over van alles en nog wat. Zo had ik in ons gesprek ook een keer gevraagd naar haar dromen. Terwijl ik er zelf een hele waslijst kan op noemen met dingen die ik nog graag zou willen doen of kopen, was ze zo bescheiden en was er weinig wat ze kon opnoemen. Ze was blij met een goede gezondheid en haar leven met haar dochtertje. Na een beetje door vragen gaf ze aan dat ze heel graag met haar dochtertje naar Euro Disney wilde gaan. En we hadden meteen het idee dat we dat wilde geven. Ze had dit voor ons gedaan om onze droom uit te laten komen en als deze uit zou komen zou er niks kunnen zijn wat we haar zouden kunnen geven wat te vergelijken is met het mooiste cadeau wat je ons kan geven, maar Euro Disney is toch ‘the place where the magic happens’ en zo zouden we toch een kleine droom van haar uit kunnen laten komen. We hadden een grote Minnie Mouse tas gekocht en daar allemaal cadeautjes in gedaan wat met Disney te maken heeft. Onze vriendin lag lekker op de bank en haar dochtertje zat naast haar. Het was zo leuk om te zien hoe haar dochter dit allemaal met zo veel enthousiasme aan het uitpakken was. Als laatste gaven we de kaart en de tegoedbon voor Euro Disney.  Onze vriendin kon het niet geloven dat ze dit cadeau kregen en ze werd emotioneel. We gaven elkaar een dikke knuffel. Ze gaf aan dat het cadeau veel te groot was en dat ze dit met alle liefde had gedaan voor ons. En dat maakt haar zo’n mooi mens. Ze vind het moeilijk om cadeautjes voor haar zelf aan te nemen omdat ze altijd alles voor andere doet en nu was het tijd dat zij verwend werd en dat is wel het minste wat we kunnen doen. Ze gaf wel aan dat ze het pas wilde boeken als we zwanger zijn, dit hoefde niet van ons maar we begrijpen het wel en respecteren uiteraard haar keuze hierin. Als ik terug denk aan deze dag dan voelt het heel bijzonder, warm en liefdevolle. Het is een dag die mij altijd bij zal blijven.  We hopen dat we Euro Disney snel kunnen boeken, want ze verdienen het allebei zo en dat zou natuurlijk ook betekenen dat wij zwanger…

 

 

 

 

We mogen starten

5 september 2018  Hormonen en prikschema

Vandaag hebben we het schema door genomen met de arts wie welke hormonen moet gaan gebruiken en mogen we de hormonen ophalen bij de apotheek in het ziekenhuis. We mogen eindelijk gaan starten!! Onze vriendin/donor kreeg Decapeptyl en Gonal F mee in een koelbox. Die leen je dan  van het ziekenhuis en kun de volgende keer dan terug brengen bij de apotheek. Ik vind dit wel echt heel netjes geregeld bij het UMC. Zeker omdat onze vriendin/donor vrij ver woont en ik er zelf niet aan had gedacht om een koeltas met elementen mee te nemen. Het is belangrijk dat de hormonen koel bewaard worden i.v.m. de werking van de hormonen en bij thuis komst ook gelijk in de koelkast geplaatst worden.

Ze is nu al een tijdje aan de pil en mag gelijk gaan starten met de Decapeptyl. Dit is een dagelijkse injecties om de activiteit van de hypofyse (gebied in de hersenen dat de eierstokken aanstuurt door de productie van geslachtshormonen) tijdelijk te onderdrukken. Een week na het gebruiken van de Decapeptyl mag ze stoppen met de pil, maar blijft ze wel doorgaan met de Deca.

De Gonal F die ze mee krijgt is van belang om te voorkomen dat je in de loop van de stimulatie een spontane eisprong krijgt, voordat de eicelpunctie heeft plaatsgevonden.

Ik krijg zelf Progynova mee en Utrogestan. Ik begin 4 dagen na dat ze is begonnen met prikken met de Progynova. Dit is om het baarmoederslijmvlies op te bouwen. Doordat onze donor/vriendin aan de pil is en ik het baarmoederslijmvlies ga opbouwen, zorgen we er voor dat we samen lopen met onze cyclus, wat straks belangrijk is voor de terugplaatsing. De Utrogestan mag ik gaan gebruiken vlak voor de punctie. Utrogestan is een Progesteron hormoon dat de baarmoeder geschikt maakt voor het innestelen van een bevruchte eicel.

Alles is nu duidelijk en het is zo fijn dat we eindelijk kunnen gaan beginnen!! Vanavond mag ze gelijk beginnen met prikken. We hebben afgesproken om te beeld bellen zodat we dit “samen” kunnen doen. Ze krijgt vandaag ook een kaartje thuis gestuurd met daarbij een prik kalender die we hebben gemaakt, waarbij ze elke dag een kruis kan zetten als er weer een prik dag voorbij is en motiverende teksten. Van te voren hebben we via Hallmark kaarten besteld die op bepaalde dagen verzonden zullen worden met wat lekkers of een kleinigheidje er bij. Nu hopen dat ze niet te heftig op de hormonen zal reageren.

19 september 2018 Onze eerste echo

Het prikken gaat elke avond goed. Ik ben zo trots op onze vriendin/donor. Vandaag hebben we onze eerste echo samen. We spreken af voor het UMC ziekenhuis. Elke keer als we elkaar zien geven we elkaar een dikke knuffel. Daarna lopen we samen naar binnen en ik merk dat ik best gespannen ben, omdat we vandaag te zien krijgen hoeveel follikels ze heeft. Ze is samen met haar dochtertje gekomen en het is zo fijn ze weer te zien. We lopen de roldeuren door en lopen rechtdoor langs het restaurant en het winkeltje met de planten en andere kleine hebbedingetjes richting de lift. We wachten tot we kunnen instappen en stappen uit op de 5^de verdieping. Vanuit daar gaan we routine matig gelijk naar links, de schuifdeuren door en dan de lijn op de grond volgen naar de receptie wat in dit geval rechtdoor is. We melden ons en we mogen de andere lijnen volgen en zo komen we in de wachtruimte. We worden vrij snel geroepen en we gaan samen naar binnen. Ik mag als eerst. Dus ik begin me van onder uit te kleden en ga op de tafel liggen. Hopelijk is mijn baarmoederslijmvlies dik genoeg. We kijken mee op het scherm naar de echo en zien dat het baarmoederslijmvlies 7,8 is. De arts geeft aan dat ik gewoon moeten blijven doorslikken, maar dat het goed genoeg voor terugplaatsing. Dat begint goed. Ik kleed me weer aan met een big smile en ben natuurlijk reuze benieuwd hoeveel follikels we gaan zien in haar baarmoeder. Ze kleed zich uit en gaat liggen. Alles zag er netjes uit. De follikels kon je nog niet zo goed zien, omdat ze net ongesteld was geworden, maar we zijn wel weer een stapje verder, want ze mag nu beginnen met de Gonal F!!

We krijgen een nieuwe afspraak voor een echo en nemen afscheid van de arts. We zijn allebei blij, dat we weer een stapje verder zijn. We nemen afscheid van elkaar en ik zwaai haar uit terwijl ze weg rijd in haar auto. Daarna bel ik gelijk mijn man op met het goeie nieuws.

 26 september 2018  De 2^de echo

Dit keer hoef ik geen echo meer, maar uiteraard ben ik bij alle afspraken, want naast dat we niet willen dat ze alleen naar afspraken moet, vinden wij het ook leuk om dit echt samen te doen. Heel spannend weer, want dit keer zullen we wel kunnen zien hoeveel follikels ze heeft. Ze heeft 13 follikels. Meer dan we hadden durven hopen. Aangezien de follikels al best groot zijn hebben we over 2 dagen weer een echo.

28 september 2018  Nog een echo

Zo spannend we hebben weer een echo en de follikels zijn groot genoeg. Dit betekend dat ze vanavond om 22:30 uur Pregnyl moet spuiten. Pregnyl is een eenmalige injectie waarin het hormoon HCG zit. HCG zorgt ervoor dat de eicellen hun laatste rijpingsfase in gaan en dat er 36-38 uur na deze injectie een eisprong optreedt. Vlak voor dat ze moest prikken gingen we beeld bellen zodat we ook “samen” de laatste prik konden doen. De punctie is over 2 dagen, ik kan niet wachten…

 

 

Soms doet het toch even pijn dat we dit keer niet mijn eigen eitjes gebruiken..

Vanochtend werd ik overvallen door verdriet. Een paar dagen terug had ik een gesprek met een man die heel geïnteresseerd was naar ons traject. Ik vertelde dat we een donor hadden en dat we een hele goeie band hebben met z´n 3tjes en wat het precies in houdt. Dan ze haar eitjes weg halen en het zaad van mijn man gebruiken. Dat we heel blij zijn dat ze ons haar bouwsteen wil geven. Zo is het al 100x door me hoofd gegaan en ik voel dat ook echt zo. Hij maakte vervolgens een grap of mijn man er niet aan had gedacht om sex te hebben met onze donor of was ze niet knap genoeg?? Ik was op dat moment overdonderd van de reactie en toen ik het echt binnen liet wat hij had gezegd, merkte ik dat de opmerking mij wel geraakt had, maar ik kon het toch aardig goed los laten. Het is echt een mannen opmerking en van iemand die echt totaal geen empathisch vermogen heeft, anders zou hij dit nooit gezegd hebben. Dus het zegt meer over hem dan over ons.

Ik vind het heel bijzonder en al een wonder op zich dat er zo’n fijne vriendschap is ontstaan. We hebben haar eitjes nodig, het zaad van mijn man en mijn baarmoeder en met zijn 3tjes gaan we hopelijk een mooi wondertje maken. Hoe bijzonder is dat!

Maar als ik even uit me hoofd ga en gewoon naar mijn gevoel luister, dan voelt het toch pijnlijk dat ik na zo lang vechten, 8x IUI en daarna nog 3x IVF, na al die hormonen in mijn lijf te hebben gespoten, pijnlijke punctie en 6 of 7 terugplaatsingen (ik ben inmiddels de tel even kwijt) we niet zwanger zijn geworden/gebleven met mijn eigen eitjes. Het voelt zo pijnlijk als ik er over na denk wat er precies in het lab gebeurd. Het is al niet echt romantisch als het met eigen eitjes is en zaad van je partner, maar dan is het toch bijzonder dat hier een embryo van ons samen uit ontstaat.  Dit keer worden haar eitjes gebruikt en word hierin het zaad van mijn man in gedaan. Ik laat het gevoel binnen komen, want ondanks dat ik er voor meer dan 1000% achter sta en heel graag dit met z´n 3tjes wil doen, wil ik ook dit gevoel de ruimte geven. Heel theoretisch is het dus een embryo die is ontstaan zonder mij. Ik voel me buitengesloten want de embryo kan gewoon gemaakt worden zonder mij. Zij maken samen een embryo en bij die gedachten rollen de tranen over mijn wangen. We hebben zo lang gevochten voor ons DNA kindje. Het kindje zal nooit op mij lijken en dat doet toch een beetje pijn. Ondanks dat ik weet dat DNA helemaal niks zegt over hoe je kind zal zijn en ik weet dat je meer moeder bent door een liefdevolle opvoeding dan een bouwsteen, maar dat is weer mijn gedachte en ik voel dat het verdriet er ook mag zijn en dat het ook oké is om te rouwen om het feit dat het anders loopt dan gepland en waar we al zo lang over hebben gedroomd en voor hebben gevochten. Ik vind het moeilijk om op te schrijven, omdat het bijna ondankbaar overkomt, want we zijn gezegend met een super lieve donor die zo iets bijzonders voor ons wil doen, maar ik merk dat het verdriet ook gehoord wil worden..Ik huil helemaal vanuit me tenen terwijl mijn man naast me ligt in bed. Hij houdt hij mij alleen maar vast en dat is het enige wat ik nodig heb. Hij weet dat hij mij niet hoeft te overtuigen en dit echt is wat ik wil en ik heel erg uit kijk naar dit avontuur samen. Het is een proces waar je als vrouw door heen moet als je zwanger wilt worden en dit niet meer kan met eigen eitjes en dan kan je hart soms nog niet helemaal gelijk liggen met je verstand en weet je dat is ook gewoon oké..

Vandaag ontmoeten we onze donor

Na onze oproep voor een eiceldonor, hebben we verschillende reacties gehad en uiteindelijk hebben we een perfecte donor gevonden. We hebben sindsdien dagelijks contact met elkaar en het voelt heel fijn. Het voelt alsof het zo moest zijn dat zij op ons pad is gekomen. Ik voel me blij met ons contact en hebben het over van alles en nog wat. We beginnen de dag met goedemorgen en eindigen de dag met slaap lekker of welterusten.

Vandaag is het extra spannend want we hebben vandaag afgesproken. Omdat ze na onze afspraak naar Leiderdorp moest en langs Almere reed, besloten we bij ons thuis af te spreken. Ik was op van de zenuwen wat ik totaal niet had verwacht, want het contact voelt vanaf het begin zo goed en vertrouwd, maar opeens kwamen er allemaal enge gedachtes. Wat als het nou totaal niet klikt in het echt of ze ons helemaal niet leuk vind en besluit niet meer voor ons te doneren? Met mijn hart wist ik dat het goed zat, want dat voel ik gewoon aan ons contact, maar de angst en gedachte namen de overhand door te zeggen dat er een kleine kans in zit dat we straks geen donor meer hebben en dat zij uiteindelijk de controle heeft. Ik probeerde mezelf toe te spreken en aan te geven dat ondanks er zo veel tegen heeft gezeten in het traject het nu mee zit voor ons en ik gewoon vertrouwen moet hebben. Want daar heb ik de laatste tijd wat moeite mee. Vertrouwen op het leven en dat het ook mee kan zitten.

Voor ze kwam wilde ik het raam nog even schoonmaken, want dat wilde ik al de hele week en dat kon echt niet meer. Onze katten springen er steeds tegen op met hun vieze poten en er zaten allemaal vegen op. Ik stond heel dapper buiten op een stoel met mijn jas aan. Brrr wat was het koud en voor ik het wist bevroor het water. Ik moest erg lachen om mezelf. Wie gaat de ramen dan lappen met -6 graden? Uiteindelijk stond mijn vriend met een krabber het ijs op het raam weg te krabben. Gelukkig hadden we er wel lol om en brak het even de spanning voor mij. Onze donor zou blijven lunchen dus we besloten om zo veel mogelijk van te voren al klaar te maken, zodat we dit niet hoefde te doen als ze hier was. En dan is het wachten tot ze komt.

Ze belt aan en dan bedenk je heel even, moet ik een hand geven of 3 zoenen. We deden beide en daar stonden we dan tegen over elkaar in de woonkamer. Dit gevoel benoemde we ook, maar dat het oké was dat het even onwennig voelde. We gingen op de bank zitten met een kopje thee en dat onwennige gevoel verdween al vrij snel. We hebben uren geklets en heerlijk genoten van de lunch.

Daarna hebben we een foto gemaakt van ons drietjes, want ik wilde dit moment vast leggen van ons. Want uiteindelijk is dit het begin van ons nieuwe avontuur en zonder elkaar kunnen we dit niet. Want we hebben haar eitjes nodig, het zaad van mijn man en mijn baarmoeder om samen een klein wondertje te kunnen maken, maar het feit dat we hier nu al samen staan en dit samen willen doen, is al een klein wondertje. Ik voel me zo dankbaar en gezegend dat we dit samen mogen delen en samen dit spannende en mooie avontuur aan gaan.

 

 

Oud en nieuw 2017/2018

Elk jaar met oudjaarsdag sta je toch even stil bij het jaar wat je hebt gehad. 2017 was voor ons een jaar met veel stress, teleurstellingen en emoties. Een echte rollercoaster. Ons hoogte punt was onze bruiloft en onze honeymoon naar Zanzibar. Dit was 1 van de mooiste herinneringen in mijn leven. Ik wil vandaag niet te veel stil staan bij dat het weer niet gelukt is om zwanger te worden, dat ik nooit een eigen DNA kindje zal krijgen, maar ik wil vanavond om 00:00 uur proosten om dit jaar af te sluiten en vooral te kijken naar het nieuwe jaar waarbij er nieuwe en mooie herinneringen gemaakt zullen worden. Ik durf langzaam aan weer te dromen dat 2018 het jaar zal zijn dat ik zwanger zal worden door dat onze lieve donor ons haar bouwstenen wil geven en het onze kansen veel groter maakt. Mijn gezondheid gaat steeds beter, waar ik erg dankbaar voor ben.

 

We roepen het al een aantal jaren dat dit jaar ons jaar gaat zijn, maar ik voel gewoon dat 2018 ons jaar gaat worden. Een jaar met steeds minder stress en steeds meer mooie momenten met het hoogte punt dat we niet alleen dan 6 jaar geregistreerd partners zijn,10 jaar samen zijn en één jaar getrouwd zijn, maar ook het jaar waar ik zwanger zal worden en blijven en we 2018 eindelijk af kunnen sluiten met een baby in mijn buik 

 

Ik wens iedereen een heel fijn oudjaarsdag en denk vooral niet aan dat het nog niet gelukt is dit jaar en je weer champagne proost zonder dikke buik of baby in de wieg, maar dat je dit jaar afsluit en er een nieuw jaar komt met nieuwe rondes en nieuwe kansen!! Geeft niet op, elke kans is er 1. 2018 word gewoon ons jaar!!!

Lieve toekomstige eiceldonor

Via deze weg wil ik gebruik maken om ons even aan je voor te stellen. We zijn een stel van 36 jaar en we zijn in april (2018) tien jaar samen en in juli dit jaar zei ik volmondig JA. Hij is mijn soulmate, beste maatje en sinds kort ook mijn man en we zijn super gelukkig samen. We hebben 2 katten geadopteerd die achter gelaten zijn. Uit het nestje hebben we 2 broertjes ‘Boedha en BADhoe’,  die ons halve huis al gesloopt hebben (de naam zegt het al :-)), maar gelukkig zijn het ook echte schatjes. Ondanks de boeven streken die ze hebben, toveren ze elke dag weer een glimlach op ons gezicht.  Ze horen er helemaal bij en zijn onze allessies. Ons gezin is zo goed als compleet, maar toch missen we nog een klein wondertje in ons leven.  Ik ben 6 jaar geleden voor het eerst gestopt met de pil en we zitten al jaren in het `baby traject´. We hebben inmiddels 8x IUI gedaan en 6 terug plaatsingen gehad van 7 embryo’s waarvan ik 1x kort zwanger ben geweest.

We zijn moe van het vechten. Het voelt alsof je elke keer in een box ring gaat staan. Je bent klaar voor een warming up, je gaat het gevecht aan en word weer knock out geslagen. Je blijft even liggen, staat weer op en maakt je weer klaar voor de volgende ronde. Jaar in jaar uit krijg je hoop en word je weer teleurgesteld, omdat je weer ongesteld bent geworden, wetende dat het deze maand weer niet gelukt is.

Na onze laatste IVF besloten we te stoppen en elke ochtend weer was mijn eerste gedachte als ik wakker werd, dat het weer niet gelukt was om zwanger te worden. De pijn voelde ondragelijk. Op een ochtend lag ik samen met mijn man in bed en hij kroop helemaal tegen me aan. We zeggen niks maar liggen gewoon naast elkaar. Soms zijn er geen woorden nodig. Ik voel intens veel liefde naar mijn man en op dat moment rollen de tranen (weer) over mijn wangen. De gedachte dat we nooit papa en mama zullen worden zorgt er voor dat ik mijn hart letterlijk weer hoor breken. Ik kijk hem aan door mijn tranen heen en zeg met een gebroken stem dat ik het gewoon niet begrijp dat het ons niet gelukt is, omdat een kleintje zo intens welkom is en ik weet dat wij onwijs leuke en goede ouders zouden zijn geweest.

Ik voel me verdoofd en verloren. Ik voel een diep gemis, ik ben moe gestreden, boos op hoe oneerlijk het leven kan zijn. Ik ben verdrietig, mijn hart voelt verscheurt en gebroken alsof ik jaren voor niks heb gevochten. Want mijn buik is nog steeds leeg en heeft nooit een voldragen baby mogen dragen/baren. En dat terwijl het zo gewenst is. Voor het eerst in mijn leven heeft vechten voor iets totaal niks opgeleverd, behalve veel pijn, afgenomen hoop, veel stress, geld en tijd.
Toch heb ik nergens spijt van en zou ik alles zo weer over doen. Natuurlijk leer je dingen in het proces en had je gewild dat je dingen eerder had geweten, maar wij hebben alles gedaan wat we konden op dat moment, om de beste kansen te creëren en daar ben ik trots op. We zijn hier alleen maar sterker uit gekomen, want als je in dit traject zit moet je een verdomd goed team zijn om dit te kunnen overwinnen samen.

Hoe gelukkig we ook samen zijn en met veel humor en goeie gesprekken er door heen komen, het maakt het leven zo veel zwaarder en uiteindelijk zijn we niet beloond voor het harde vechten. We vechten al bijna 10 jaar (eerst i.v.m. ziekte en herstel en daarna zijn we meteen door gegaan met het traject). We willen gewoon rust, maar wat doe je als je hoofd er klaar voor is, maar je moeder hart het nog niet kan loslaten? Leer je om gaan met de pijn die je elke dag voelt als je een baby ziet of een zwangere vrouw?? Zal de pijn uiteindelijk dragelijker worden? Moeten we het gewoon de tijd geven?

Ik merk dat vooral ik er nog niet klaar voor ben. Ik wil het nog 1 keer proberen. Omdat ik inmiddels “al” 36 jaar ben zijn mijn eicellen niet zo jong meer, wat de kans kleiner maakt. Dus daarom hebben we besloten om ons in een Spaanse kliniek helemaal te laten onderzoeken, omdat ze daar veel verder zijn dan in Nederland. Zo kunnen we van te voren alles uitsluiten en dan in Nederland op zoek gaan naar een jonge donor. Zo kunnen we onze kansen vergroten, met een vrouw die ons wil helpen om onze droom uit te laten komen. Een lieve donor die ons het mooiste cadeautje wil geven die je ooit aan iemand kan geven.

Een wondertje die dan niet alleen in mijn hart zit, maar ook in mijn buik. Waarbij ik ons kleine wondertje eindelijk kan zien op de echo’s en het hartje kan horen kloppen. Waarbij we de kinderkamer die al 5 jaar leeg staat in ons huis eindelijk kunnen inrichten. Dat ik een buik schildering kan laten maken op mijn mooie bolle buik met littekens (in verband met een buik operatie door endometriose,) maar wel met een baby on board, waar ik elke dag vol trots mee loop te paraderen, de babyshower die dit keer eindelijk voor mij georganiseerd zal worden i.p.v dat ik weer naar een babyshower moet gaan van een vriendin. Ik weet dat het niet altijd een roze wolk is en een wondertje ook veel slapeloze nachten zal bezorgen, maar de glimlach die je krijgt als je boven de wieg hangt, is toch de rede waar we het allemaal voor doen en waarom ik onze kinderwens nog niet kan loslaten..We willen het nog 1x proberen….en dit keer samen met jou.

Ben jij een lieve, warme, jonge vrouw die (het liefst) al eicellen gedoneerd heeft en wil jij je eitjes doneren aan ons? Stuur ons dan een persoonlijk bericht zodat we elkaar beter kunnen leren kennen en wie weet gaan wij samen dit avontuur aan.