En dan spat je droom opnieuw uiteen

Vandaag ben ik 8 weken en dat betekend dat we weer een echo krijgen. We mochten de echo in de buurt doen omdat ik zo extreem moe en misselijk ben en de reis naar UMC Utrecht 4 uur is voor ons aangezien we naar het Noorden verhuisd zijn.

We parkeren onze auto op de parkeerplaats en lopen met onze mondmaskertjes naar binnen. We melden ons aan in dit vrij nieuwe ziekenhuis en nemen plaats bij de afdeling gynaecologie. Na 10 minuten wachten werden we geroepen en ik was op van de zenuwen alsof deze echo alles bepalend was. Zou het de mooiste dag van ons leven worden of één van de vreselijkste dagen?

Ik mocht me omkleden en daar lag ik dan weer voor de zoveelste keer met mijn benen in de beugels. Ze deed een condoom en wat gel op de inwendige echo. Voor we konden starten moest ze mijn dossier nog zoeken op hetzelfde apparaat waar ze de echo op moest doen. Onder tussen zit mijn man naast mij en houdt mijn hand vast. Het enige wat ik dacht is waarom heb je dit niet gedaan voor je ons riep. Het leken uren te duren. Je zag het blauwe schijfje draaien terwijl het programma opstart en ze maakt nog een grapje dat ze het wel spannend houdt. Ik kon er helaas niet echt om lachen maar gelukkig zag ze dit niet met mijn mondmaskertje op. Uiteindelijk zien we onze naam staan. Ze klikt op onze naamt waardoor het echo scherm in beeld kwam. Ik mocht zelf de echo inbrengen en ze begon te zoeken in mijn baarmoeder. Het duurde zo lang maar ze zei niks en het enige wat ik dacht het is weer niet goed. Ik voelde me verdoofd en kon het gewoon niet geloven dat het hartje weer niet zou kloppen.

Wat voor je gevoel een eeuwigheid duurde zag ik opeens in beeld wat knipperen. Toen ik dat aangaf was ze niet heel enthousiast. Ze zag wel wat en gaf aan dat ze wist wat ik bedoelde en wees het aan op de echo. Ik bevestigde dat ik dat inderdaad bedoelde. Ze gaf aan dat het mijn hart kunnen zijn, wat ik een beetje raar vond, maar ik voelde me zo verdoofd dat ik hier verder niet op in ging. Ik vroeg het toen we weg waren aan mijn man maar die had het niet gezien. Achteraf blijft dit toch in mijn hoofd zitten en baal ik dat ik dit niet heb vast gelegd.

Toch zag je geen duidelijke baby. We hadden nu volgens haar al handjes en voetjes en een hoofdje moeten zien en het was zo klein dat het leek op een 6 weken zwangerschap. Ze vroeg of ik ook 6 weken zou kunnen zijn, maar ik gaf aan dat dit niet kon ivm de terugplaatsing die we hadden gehad en we al een goeie 6 weken echo hadden gehad. Mijn man zocht het filmpje op zijn telefoon op en liet deze aan haar zien. Ze gaf aan dat het er toen beter uit zag dan nu en dat het gewoon niet goed is. Er is voor mij geen twijfel over mogelijk hoor ik haar zeggen en ik mocht me weer gaan aankleden. Verdoofd en routinematig kleed ik me aan en we nemen afscheid van haar.

We lopen zonder wat te zeggen langs alle mensen in de wachtruimte en het voelt alsof ze ons allemaal aankijken en ondanks het masker ze toch de pijn in onze ogen konden zien dat we geen goed nieuws hadden gehad. We lopen de draaideuren van het ziekenhuis uit en we doen ons masker af. Ik probeer naar adem te happen en te beseffen wat er net is gebeurd. We lopen hand in hand door tot we een bankje zien in het zonnetje. Ik heb geen idee hoe lang we daar heb en gezeten, maar op het moment dat we gingen zitten kwamen de tranen. Ik begin als een klein kind te huilen. Ik sla mijn benen om hem heen en hij houdt me vast. We kunnen het niet bevatten. Het voelt zo onwerkelijk dat we dit weer moeten mee maken. Zo ben je zwanger en samen zo happy en zo spat je droom in 1x uiteen en weet je dat je nog maar 1 kans hebt om moeder te worden van een zichtbaar kind…

Ik mis wat er nooit heeft mogen zijn…

Ik voel een leegte en vraag me af hoe het kan dat ik je zo mis ondanks dat ik je nooit heb mogen vast houden. Waarom voel ik soms toch dat intense verdriet, dat mijn hart er letterlijk pijn van doet? Ik vind het steeds moeilijker om je te missen en voel me steeds vaker buitengesloten met de wereld om me heen die wel zichtbare kinderen hebben. Bij mij zit je alleen nog maar in mijn hart en dat terwijl mijn hart overstroomt van liefde voor jou. Je bent nu al mijn alles en ik kan me geen leven zonder jou meer voorstellen.

Hoe kan ik nu al zo van je houden, terwijl ik alleen een positieve test hebt gezien? Hoe kunnen 2 van die strepen op je zwangerschapstest zo veel betekenen en juist je leven helemaal onderste boven gooien als je weer maar 1 streepje ziet?

Ik heb je op de echo mogen zien. Vol ongeloof en zo trots dat we je hartje zagen kloppen. Ik kan het gevoel niet omschrijven hoeveel liefde ik toen al voor je voelde. Mijn hart stroomde over van liefde voor jou en ik hield toen al zo intens veel van je. Ik voelde me helemaal mama en dit is 1 van de mooiste ervaringen die ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Tot je hart stopte met kloppen. Dit was het 1 van de ergste ervaringen in mijn leven. Zulke extreme tegen polen van emoties. Van intens ‘hemels geluk’ op die mooie roze wolk, waarbij je ineens kilometers naar beneden valt. Je hebt geen idee hebt hoe lang het duurt voor je de grond raakt en ooit weer kan opstaan uit deze ‘hel’. Ons leven stond ineens weer helemaal op z’n kop. Ik wilde je niet uit me buik laten gaan, maar voor altijd bij me dragen. Net als je broertje en (of) zusje. Ook al heb ik je moeten laten gaan uit mijn buik, je zit voor altijd in mijn hart. In mijn hart zijn jullie al lang geleden geboren.

Ik mis wat er nooit heeft mogen zijn. Ik mis het om met mijn dikke buik te mogen paraderen en van de daken te schreeuwen dat IK eindelijk zwanger ben. Niet jij maar IK, IK, IK!!! Ik mis het dat ik eindelijk kan shoppen om baby spullen te kopen. Niet voor een vriendin of collega maar gewoon voor mezelf omdat ik zwanger ben en blijf. Ik mis het dat het na al die jaren vechten nog steeds niet mijn tijd is om jou 9 maanden te mogen dragen en voor altijd bij mij te mogen houden.                                                  

Ik mis het om mama van je te mogen zijn. Ik heb zo vaak over je gefantaseerd. Hoe mooi en lief je zou zijn, maar ook hoe ondeugend en speels. Ik droom over hoe een mooi mens je zou zijn en hoeveel liefde ik je te geven heb.

Ik zie je in alles om me heen en toch voel ik vaak die leegte en het intense verdriet dat jij nu niet bij me bent en ik niet weet of jij ooit bij mij zou mogen blijven..

Een second opinion

Na 3 miskramen kon ik in het ziekenhuis uitgebreide bloedtesten laten doen om te kijken of er een oorzaak was van de herhalende miskramen. Na 6 weken kreeg ik de uitslag dat ik antistoffen draag van de schildklier. Mijn schildklier werkt gewoon goed, maar ik ben wel drager van deze antistoffen wat kan betekenen dat ik in de toekomst schildklier problemen kan krijgen. Ze hebben geen idee waardoor vrouwen met deze antistoffen een miskraam krijgen, maar het is wel opvallend dat er meer vrouwen die herhalende miskramen krijgen, drager zijn van deze antistoffen. Ze kunnen hier niks aan doen behalve mij mee laten doen met een onderzoek waarbij ze schildklier pillen geven of een placebo, maar het voelde voor mij niet goed om het er maar op te gokken, want zo voelt het een beetje voor mij. Het kan de volgende keer gewoon goed gaan, maar het kan ook dat ik weer een miskraam krijg. Als ik besluit om mee te doen aan het onderzoek en ik zou zwanger raken en weer een miskraam krijgen,dan krijg ik als dank omdat ik mee doe aan dit onderzoek de volgende ronde zo wie zo de medicijnen. Ik hou het nog in gedachte, maar we besluiten eerst om naar Gent te gaan voor een second opinion.

Ik weet dat België, Spanje en Duitsland verder zijn dan Nederland en ik lees goede verhalen over UZ in Gent en dan voornamelijk over professor de Sutter. Ik krijg weer hoop omdat ik verhalen lees over vrouwen die bij haar zijn geweest en ook herhalende miskramen hadden en dan bloedverdunners of Prednison krijgen en dat de vrouwen dan wel de zwangerschap konden voldragen.

We maken een afspraak en na een paar maanden is het eindelijk is het zo ver, we gaan naar België en hopelijk krijgen we snel antwoord op de vraag waarom wij 3 keer een miskraam hebben gehad.

We komen aan bij het ziekenhuis en dan is het toch nog even zoeken waar je heen moet. We gaan de schuifdeuren door en dan zien we rechts stoelen staan en een balie, maar daar zit niemand. Gelukkig komt er al snel iemand naar ons toe. Hij helpt ons en we krijgen een nummertje en mogen plaats nemen op 1 van de stoelen. We hebben de afspraak om 8:15 uur en moeten ons hier eerst in laten schrijven. Ons nummer word aangegeven op het scherm en we nemen plaats. Het zijn hokjes naast elkaar en daar zit een aardige Vlaamse vrouw die onze gegevens noteert en ons inschrijft. We krijgen allemaal papieren mee die we voor de volgende keer ingevuld moeten hebben, waarbij we toestemming geven dat ze de kosten mogen berekenen. Ze legt ons uit waar we heen moeten. We lopen naar boven en komen uit bij een balie waar ook weer een hele aardige vrouw zit. We melden ons voor de afspraak en mogen aan het einde van de gang links plaats nemen in de wachtruimte.We moeten lang wachten want het loopt uit, maar na jaren ziekenhuis ervaring weet je eigenlijk niet beter als dat je altijd moet wachten. We worden eindelijk geroepen door een vrouw en lopen achter haar aan het kamertje in. Ze is een assistent van professor de Sutter. We nemen samen uitgebreid ons dossier door en ze maakt hiervan aantekeningen in de computer.  Wanneer ze klaar is mogen we opnieuw in dezelfde wachtkamer gaan zitten. Nog geen 10 minuten laten mogen we met de assistent meelopen. We geven professor de Sutter een hand en mogen gaan zitten. Ze kijkt naar de papieren van ons dossier en gaf al vrij snel aan dat ze niet geloofd dat de miskramen pech zijn, maar dat er meer aan de hand is. Ze bekijkt de onderzoeken die zijn gedaan en geeft aan dat er  eigenlijk nog te weinig onderzocht is om uit te kunnen sluiten waarom ik herhalende miskramen heb gehad. Ze stelt voor om een hoop onderzoeken te doen in de hoop hierdoor meer duidelijkheid te krijgen. 

De professor geeft aan dat ze bij mijn man zijn chromosomen wil laten na laten kijken. Dit kan heel simpel door bloed te laten prikken. Helaas duurt het erg lang voor we de uitslag krijgen, maar aangezien we bezig zijn met verhuizen is dit voor ons niet heel erg. De rede dat ze dit wilt laten na kijken is dat er bij mij een zwangerschap is geweest met eigen eitjes en met donor eitjes en dat zijn zaad elke keer de constante factor is. Ze wil dus uitsluiten dat het niet aan zijn zaad kan liggen dat de embryo niet goed verder ontwikkelen en ik daardoor elke keer als ik zwanger ben een miskraam krijg. Voor mij geeft ze aan dat ik ook bloed moet prikken en ze wil ook een hysteroscopie laten doen. Ook ik moet bloedprikken. Dan gaan ze met een camera kijken naar eventuele afwijking in mijn baarmoeder om te kijken of het aan mijn baarmoeder kan liggen. Het gaat voor me gevoel allemaal heel snel en ik voel me overspoeld met alle informatie die we net hebben gekregen. Ik had gehoopt dat doordat ik drager ben van de antistof schildklier dat ik prednison zou krijgen of bloedverdunners, maar ze gaf aan dat dit niet zou helpen. Ook gaf ze aan dat als ze iets gaat voorschrijven we de terug plaatsingen in Gent moeten laten doen. Ik moet het even allemaal verwerken. Ik zit verslagen tegen over haar en alle hoop die ik had was in 1 keer weg. We staan op en geven elkaar een hand en ik loop verslagen naar buiten. We mogen doorlopen naar een ander kamertje waar alle papieren om bloed te prikken in orde worden gemaakt. Ik vraag haar of we zelf alles moeten betalen of dat dit vergoed word. Ze geeft aan dat dit per verzekeraar verschilt. Als het niet vergoed word zal het rond de 600 euro zijn. Ik schrik van het bedrag, maar probeer niks te laten merken. Ze staat op en we schudden weer handen en lopen naar buiten. Mijn man wil meteen doorlopen naar het lab en ik vraag hem 1 seconde even te zitten en wil even kijken of we dit echt willen doen. 600 euro als het niet vergoed word is een hoop geld. Ik merk dat ik even een moment nodig heb om uit de rollercoaster te stappen en te kijken of dit is wat we willen. Mijn man zegt meteen dat we het gewoon moeten doen omdat we duidelijkheid willen en alles willen uitsluiten. Ook al zou er uit komen dat we niet verder kunnen dan hopen we dat het ons zal helpen het makkelijker af te sluiten omdat we dan weten waarom het niet lukt. Uiteraard hopen we dat er iets simpels uit komt en we nog een kans krijgen met 1 van onze 3 eskimootjes die op ons wachten in de vriezer en wat is dan 600 euro (+ alle duizenden euro’s die we de afgelopen jaren betaald hebben). We staan op en lopen naar het lab. Mijn man moet 1 buisje bloed afgeven en ik 8 buizen. 

We maken een nieuwe afspraak voor 13 december. Dan krijg ik als eerst de hysteroscopie en daarna hebben we weer een afspraak met professor de Sutter voor de uitslag van het bloed en het baarmoederonderzoek.

Voor we hier binnen kwamen in het ziekenhuis had ik veel hoop, maar ik merk dat ik nu ook bang ben dat er slecht nieuws uit komt, waardoor het voor ons hier stopt. We willen weten waarom ik miskramen krijg, in de hoop dat het ons kan helpen een zwangerschap te kunnen voldragen, maar dit betekend ook dat er slecht nieuws uit kan komen uit de grote vraag waarom. Ik weet niet of ik er klaar voor ben,maar ik weet ook dat we zo niet verder kunnen. Het voelt alsof de uitslag in december bepalend is voor de rest van ons leven, maar omdat dit nog open staat betekend het dus ook dat het ons misschien juist het extra zetje zal geven en ik volgend jaar 1 van de gelukkige mag zijn met een klein wondertje in mijn buik die mooi blijft groeien tot een voldragen baby en onze grote wens dan toch na 8 jaar mag uitkomen.

Het roer omgooien

Al voor we wisten dat ik zwanger was, had ik mijn man aangeven dat het einde inzicht was, wat betreft onze kansen om papa en mama te worden. We hebben 7 jaar geleden dit huis gekocht en mochten dit met een architect zelf ontwerpen. We hielden rekening met onze kinderwens, omdat we toen geen idee hadden dat dit zo moeilijk zou gaan en we er vanuit waren gegaan inmiddels al papa en mama te mogen zijn. De hal wilde wat groter, zodat de kinderwagen daar kon staan, we wilde een bad wat ons wel handig leek met een kind en hebben een mega grote kinderkamer, zodat de kleine een slaap en speel gedeelte zou hebben. Vanuit de kinderkamer kijk je uit op het hofje waar alleen auto’s rijden van de buren en dus veilig is voor je kind om te spelen en midden in staat een speeltuin waar alle kinderen kunnen spelen.

Nu dus 7 jaar later wilde ik samen om de tafel wat nou als de laatste 4 pogingen niet lukken. Wat vinden we belangrijk in het leven en hoe willen we ons leven dan gaan indelen? Zo kwam er uit dat we vooral verlangen naar rust en vanuit daar besloten we dat we wilde gaan verhuizen. We willen meer groen, een minder stressvolle baan, meer reizen en weekendjes weg. We besloten het roer helemaal om te gooien en gingen in onze planning er niet vanuit dat het nog zou lukken om zwanger te worden. Want na 9 terugplaatsingen was ik pas 2 keer zwanger geworden en beide eindige in een miskraam. Het is niet dat we het niet willen maar ook weten dat we realistisch moeten zijn en de kans wel steeds groter word dat we nooit ouders zullen worden.

We maken een afspraak met de makelaar en fotograaf, beginnen ons huis op te knappen voor de verkoop en dan opeens blijk ik toch zwanger.

We hadden het niet meer verwacht, maar zijn natuurlijk erg blij. Het voelt fijn niet te veel met de zwangerschap bezig te zijn, wat goed lukt nu we zo druk zijn. We houden er toch rekening mee dat ik weer een miskraam kan krijgen.

Toch krijg je of je wilt of niet een bepaalde band, want je voelt het elke dag groeien. Je voelt krampjes in je baarmoeder, wat doortrekt naar je onderrug, je ziet je borsten groeien, moet veel plassen, bent emotioneel en begint te huilen om een zielig stukje in een serie. Je voelt je helemaal zwanger en stiekem geniet je hier toch van. Je houdt er rekening mee, maar gelukkig leven we niet in angst. Je doet je ding en probeert te vertouwen dat deze keer goed gaat. Het voelt ook goed. Ik ben mega moe en werkte misschien te hard, maar ik voel me verder prima.

Midden in de nacht word ik wakker van een steek. Ik viel meteen weer in slaap maar tijdens het slapen voelde ik dat ik een miskraam ging krijgen. Alsof mijn lichaam mij waarschuwende. We gaan het afstoten dan weet je dat. Ondanks dat ik heel onrustig en slecht had geslapen hierdoor, had ik toen ik wakker werd nergens last van. Ik herinnerde me het nare gevoel van vannacht, maar had geen bloedverlies, dus probeerde het gevoel snel van me af te schudden. De makelaar komt deze ochtend en we moeten nog wat dingen doen voor hij komt, dus ik had geen tijd om er te lang bij stil te staan.

De makelaar loopt door ons huis en we lopen mee en maken een lijstje wat we nog moeten opknappen voor de foto’s worden gemaakt en op Funda worden gezet voor de verkoop. Het is nog best een lijst en we moeten kijken hoe we dit gaan doen met verven aangezien niet alles op waterbasis is en ik niet in die lucht wil zitten nu, maar we vinden vast wel een oplossing en hebben nog 1,5 week voor ze foto’s komen maken, dus dat moet lukken.

We lopen naar beneden en gaan weer aan de woonkamer tafel zitten om de laatste dingen door te spreken. Ik voel opeens krampen in mijn baarmoeder en meteen voel dat het niet goed is. Ik word licht in me hoofd en ik weet dat ik een miskraam ga krijgen. Ik kijk de makelaar aan en zie hem praten maar het komt niet binnen. Ik merk dat ik paniek voel op komen, maar ik kan niks zeggen. Ik weet dat we bijna klaar zijn en probeer rustig te ademen. Na 10 minuten nemen we afscheid en terwijl ik opsta voel ik dat er wat uit komt. De deur gaat dicht en ik loop gelijk door naar de wc. Mijn gevoel werd bevestigd. Ik zie bloed. Ik hoor mijn man zeggen dat hij zijn collega even moet terug bellen en ik vraag hem te wachten en vertel hem dat ik bloed heb verloren.

We lopen samen naar boven. Hij haalt dik maandverband, wat we nog over hebben van de vorige miskraam. Ik trek mijn broek uit en ga weer op de wc zitten. Er komt nog wat bloed. Me benen voelen als rietjes en verdoofd ga ik op bed liggen. We kijken elkaar aan en weten dat het afgelopen is. Ook deze zwangerschap zal eindigen in een miskraam. We nemen contact op met het ziekenhuis en moeten langs komen voor een echo en bloedprikken om het hcg te bepalen. De pijn is te doen, maar er komt steeds meer bloed. We rijden naar het ziekenhuis en voelen ons verdoofd en verloren.

We melden ons in het UMC en mogen in de wachtruimte gaan zitten. Er zitten nog twee andere stelletjes en ik vraag me af of zij wel zwanger zijn, omdat we bij de afdeling vroege zwangerschap zitten, is die kans wel groot. Ik begin te huilen. Het kan toch niet waar zijn dat ik weer me kindje verlies? Ik weet niet of je het zo al mag noemen als het nog zo pril is, maar zo voelt het wel. Ik raak weer mijn kindje kwijt!!

We worden geroepen en ik kleed me van onder uit. Ik loop naar de tafel waar ik mag gaan liggen en het bloed loopt langs mijn benen. Ze pakt een matje en ik mag gaan liggen. Ze pakt een doekje om over me heen te leggen en met een washandje maakt ze mijn benen schoon. Ik merk dat ik dit heel fijn en lief vind. Het voelt heel verzorgend. Ze brengt de echo inwendig in en we kijken samen op het scherm naar mijn baarmoeder. Ze bevestigd dat er geen vruchtje meer in mijn baarmoeder zit. Er komen geen tranen. Ik voel me alleen maar verdoofd. Ik vraag haar of ik een echo foto mag. Je ziet nog wel waar het zat omdat dit donkerder is op de echo, wat nu nog bloed is. Ze haalt de inwendige echo er uit en er komt een heleboel bloed en bloedproppen uit. Dit is het dan. Ik ben niet meer zwanger. Het is bevestigd, dit is mijn derde miskraam. Ik mag me weer aankleden. Ze wenst ons veel sterkte en we nemen afscheid.

We rijden naar huis nog steeds verdoofd en verloren. Het voelt zo onwerkelijk. Gisteren was ik nog zwanger en vandaag niet meer. Het was zo dichtbij en nu is het weer zo ver weg.

We zijn weer veilig thuis en hebben je kunnen opvangen. We besluiten ook dit wondertje te willen begraven bij onze vlinderboom, maar dit doen we morgen. Morgen gaan we je begraven en afscheid nemen, maar vandaag kan ik het nog niet.

Zo klein als je was, zo groot was ons verlangen om jou over 9 maanden in mijn armen te mogen neerleggen. Ik wilde je knuffelen en alle liefde die we voelen met je delen, maar het enige wat ik nu voel is pijn. Mijn baarmoeder heeft weer niet mogen baren en is weer leeg, mijn hart voelt gebroken en het enige wat ik voel is intens verdriet.

De verrassing

Dit keer besloot ik om de terugplaatsing zonder mijn man te doen. Ik vind het zo jammer dat je zodra je in het traject zit, je partner nooit kan verrassen als je zwanger bent. Hij gaat mee naar elke terugplaatsing en weet dus ook wanneer je mag testen.

Het is natuurlijk een mega verrassing als je zwanger bent, maar hoe mooi zou het zijn als hij helemaal van niks wist. Aangezien ik de vorige keer zwanger was geworden via eiceldonatie, was ik zeer positief ingesteld en voelde in alles dat het ook dit keer zou lukken. Dan was het alleen spannend of ons wondertje zou blijven zitten. Ik begon aan de hormonen met de smoes dat mijn baarmoeder eerst klaar gemaakt moest worden voor we begonnen. Het feit was dat ik de echo had gehad en na 3 maanden eindelijk te horen kreeg dat mijn baarmoeder mooi leeg was. Ik mocht dezelfde dag starten met progynova om het baarmoederslijmvlies op te bouwen. 10 dagen daarna had ik weer een echo om te kijken of het baarmoederslijmvlies dik genoeg was, alleen mijn man dacht dat dit was of we mochten starten, hij had geen idee dat we al gestart waren. Mijn baarmoederslijmvlies was 8 mm en moet minimaal 7 mm zijn. Dus ik en mijn baarmoeder waren er klaar voor. Na een week werd ik eindelijk door het ziekenhuis gebeld dat ik de terugplaatsing had en moest gaan starten met de progynova. Ik vertelde mijn man dat ik het moest gebruiken, maar hij had geen idee dat progynova gegeven word vlak voor een terugplaatsing, wat in dit geval in mijn voordeel lag, want daardoor had hij totaal niks door. Ik had echt overal aan gedacht en zelfs contact gehad met iemand van het lab. Aangezien een terugplaatsing niet mag zonder dat de partner dit weet, had ik met het lab afgesproken dat mijn man hem zou bellen om te vertellen dat hij wist dat we een terugplaatsing gingen doen over een paar weken. Ik had mijn man verteld dat het ziekenhuis wilde weten of we nog steeds samen waren en verder wilde in het traject en dit een soort controle was die jaarlijks gedaan werd door het ziekenhuis. Ik vroeg mijn man de man te bellen om dit te bevestigen en zo kon ik toch de terugplaatsing doen zonder dat mijn man dit door had. Het belangrijkste voor het ziekenhuis is dat beide partners de terugplaatsing ook echt willen en dat was op deze manier bevestigd.

Woensdag 13 maart had ik de terugplaatsing en het voelde heel gek dit niet te kunnen delen met mijn man, maar ik was een vrouw met een missie en stond nog steeds achter mijn plan.

Onze lieve vriendin/donor ging met mij mee naar de terugplaatsing. Het was heel speciaal dit samen met haar te delen. Het maakt niet uit hoe vaak je het doet, maar het blijft een mooi moment.

Ik heb alles vanaf ik begon gefilmd, zodat hij dit achter af kon zien. Een soort video dagboek en uiteraard hoort daar de terugplaatsing ook bij. Hoe leuk is het voor hem om die 20 dagen in een verkorte versie te zien na dat ik hem verrast hebt met het feit dat ik zwanger ben. Ik vond het fijn omdat ik het niet met hem kon delen om het toch op die manier te doen.

Ik bereken weer wanneer we uitgerekend zijn en vanaf de terugplaatsing mag je weer alleen eten wat zwangere vrouwen mogen eten. Ik voel me zwanger want officieel ben ik dat nu ook. Ik fantaseer en maak een plan over hoe ik hem zal verrassen. Ik haal de spullen alvast in huis, omdat ik de vorige keer extreem moe en misselijk was voor de terugplaatsing van alle hormonen en ik niet weet of ik de puf heb om te gaan shoppen. Ik haal van alles in huis tegen misselijkheid. Van augurken tot cola, tot melk met anijs, alles om me zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik ben er klaar voor.

Naar mate de test datum dichterbij kwam, kreeg ik het steeds zwaarder. Ik besloot eerder te testen. De 2 keren dat ik kort zwanger ben geweest was de test positief op dag 10. Aangezien ik test met een early test en er een blasto is terug geplaatst, besluit ik dag 7 te testen. Helaas is de test negatief en de moed zakt me in de schoenen. Opeens dringt het tot me door dat de gedachtes die ik al eerder heb gehad, maar probeerde weg te drukken dat het niet zou lukken, ook een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ik vond het fantaseren over hoe het dit keer zou zijn veel fijner, maar ik had toch echt maar 1 streepje. Ik voelde me verdrietig, maar probeerde mezelf af te leiden. Ik besloot dag 9 weer te testen. Misschien was het wel te vroeg geweest en ben ik wel nog steeds zwanger. Dag 9 was helaas weer negatief en toen wist ik het. Ik wilde mezelf niet langer voor de gek houden. Ook dit keer is weer niet gelukt. Toch besluit ik dag 10 na de terugplaatsing weer te testen, maar helaas is de test weer negatief. Ik weet dat er uitzonderingen zijn en de officiële test datum van het ziekenhuis is pas dinsdag 26 maart, maar de 2x dat ik kort zwanger was, was ik positief op dag 10. Zeker nu het een blasto was (5 dagen oude cryo) had het positief moeten zijn. Het is game over voor mij. In mijn hoofd ben ik al bezig dat ik het ziekenhuis op de testdatum ga bellen, om aan te geven dat de poging niet gelukt is. Ik mag dan stoppen met de progynova en Utrogestan, zodat ik ongesteld word en de embryo mijn lichaam weer verlaat. Op dag 1 van mijn menstruatie mag ik als het goed is weer beginnen met de progynova.

Ik heb het helaas mijn man moeten vertellen dat het niet gelukt is. Ik voel me verdoofd, boos op de wereld want de eerste terugplaatsing van eicel donatie was ik zwanger en kreeg ik een miskraam en had ik niks meer en nu heb ik weer niks. Waarom zijn wij 7,5 jaar verder en is het bij ons niet gelukt?? Het leven is soms zo fucking oneerlijk! Ik voel me verdrietig en weer teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat ik zoals mensen die niet in het traject zitten mijn man kon verrassen, maar helaas mag het weer niet zo zijn

Ik ben de tel kwijt maar volgens mij word dit onze 10de terugplaatsing. We hebben nog 4 cryo’s in de vriezer. Nog 4 kansen als ze goed ontdooien. We willen ze dit jaar laten terugplaatsen zodat we dit jaar afsluiten met of zonder kindje. Hierna is ons baby avontuur klaar…
Nog 4 kansen, 4 keer hoop op een wondertje voor we stoppen met hopen en verlangen naar iets wat er misschien nooit zal mogen zijn ❤️

Oud en nieuw 2017/2018

Elk jaar met oudjaarsdag sta je toch even stil bij het jaar wat je hebt gehad. 2017 was voor ons een jaar met veel stress, teleurstellingen en emoties. Een echte rollercoaster. Ons hoogte punt was onze bruiloft en onze honeymoon naar Zanzibar. Dit was 1 van de mooiste herinneringen in mijn leven. Ik wil vandaag niet te veel stil staan bij dat het weer niet gelukt is om zwanger te worden, dat ik nooit een eigen DNA kindje zal krijgen, maar ik wil vanavond om 00:00 uur proosten om dit jaar af te sluiten en vooral te kijken naar het nieuwe jaar waarbij er nieuwe en mooie herinneringen gemaakt zullen worden. Ik durf langzaam aan weer te dromen dat 2018 het jaar zal zijn dat ik zwanger zal worden door dat onze lieve donor ons haar bouwstenen wil geven en het onze kansen veel groter maakt. Mijn gezondheid gaat steeds beter, waar ik erg dankbaar voor ben.

 

We roepen het al een aantal jaren dat dit jaar ons jaar gaat zijn, maar ik voel gewoon dat 2018 ons jaar gaat worden. Een jaar met steeds minder stress en steeds meer mooie momenten met het hoogte punt dat we niet alleen dan 6 jaar geregistreerd partners zijn,10 jaar samen zijn en één jaar getrouwd zijn, maar ook het jaar waar ik zwanger zal worden en blijven en we 2018 eindelijk af kunnen sluiten met een baby in mijn buik 

 

Ik wens iedereen een heel fijn oudjaarsdag en denk vooral niet aan dat het nog niet gelukt is dit jaar en je weer champagne proost zonder dikke buik of baby in de wieg, maar dat je dit jaar afsluit en er een nieuw jaar komt met nieuwe rondes en nieuwe kansen!! Geeft niet op, elke kans is er 1. 2018 word gewoon ons jaar!!!

En weer vraag ik me af waar ligt de grens?

Mijn gevoel geeft nu heel erg aan dat ik rust wil. Dat gevoel hebben we eigenlijk allebei heel erg. Elke keer als je in de wacht weken zit, denk ik weer ‘waarom doen we dit ons zelf aan’? Elke keer hoop je dat over je grenzen gaan en het vechten beloond zal worden met een gezonde baby in je buik en zodra je de kleine in je armen ligt, je alle ellende zal vergeten en trots bent dat je door bent gegaan. Maar waar ligt de grens? Hoe lang ga je door? Je blijft het gevoel krijgen bij elke keer dat het niet gelukt is dat je voor niks hebt gevochten en niet beloond word. Hoe vaak laat je jezelf nog teleurstellen en verlies je weer de hoop? Hoe vaak moet je de hoop weer opzoeken om door te gaan? Hoe vaak moet je jezelf weer oprapen om weer door te gaan? Hoe vaak ga je de ring nog in om je knock out te laten slaan? Hoe vaak ga je nog over je grenzen omdat je zo graag een baby wilt? De vraag is elke keer weer hoe lang ga je door?? Ik vind het heel belangrijk die vraag regelmatig tijdens het traject aan jezelf en elkaar te stellen zodat je jezelf en je relatie niet voorbij loopt.

Ik ben voor mezelf grenzen voor bij gegaan, zoals heel veel vrouwen die in het traject zitten. Je groeit er naar toe en je kinderwens is zo groot dat je elke keer weer een stapje verder gaat. Zo had ik gezegd nooit IVF te gaan doen en na 8x iui ben ik het toch gaan doen. Dit betekend dat je over je angst heen moet om jezelf te prikken in je buik met hormonen. De volgende grote stap voor mij was de punctie. Ik had angsten voor de pijn van de punctie en hier ben ik zelfs voor naar EMDR therapie gaan. EMDR helpt je na een trauma ervaring om je angsten minder heftig te maken. Je zult met zo’n situatie altijd bedachtzaam zijn, maar er ontstaat niet meer gelijk paniek. Dit heb ik 2x gedaan voor ik weer een punctie had. Ik merkte bij de laatste punctie dat daar mijn grens bereikt was. Ik begon te huilen en ik zei tegen mijn vriend ‘dit doe ik nooit meer’!!! Dit gevoel kwam echt vanuit mijn tenen. Ik zou nooit meer een punctie doen en ik heb nog steeds heel erg het gevoel dat ik hierin trouw wil blijven aan mezelf. Ik heb mijn lichaam al genoeg laten voortduren en dit is mijn grens!! Een tijd geleden moest ik een uitstrijkje laten doen en ik heb daar gehyperventileerd en gehuild als een klein kind. Ik vond het zo eng en besefte dat ik er echt aan trauma aan had over gehouden. Dit is in combi van een moment van vroeger toen ik puber was en een dokter een uitstrijkje ging doen bij mij. Ik gaf aan dat ik bang was en het pijn deed, maar ze gaf aan dat ik maar even op mijn tanden moest bijten omdat het toch moest gebeuren. Nu denk ik waarom heb ik er niks van gezegd, het is godverdomme mijn lijf!! maar ik was jong en het overviel me dat een huisarts zo gemeen deed terwijl ik zo bang was.

Dus 1 ding is voor mij heel duidelijk, ik wil niet verder. Ondanks dat je IVF 4 en 5 nog vergoed kunt krijgen. Ik weet dat ze veel verder zijn op medisch gebied in België en Duitsland, maar ik merk dat ik het niet meer kan opbrengen om door te gaan, omdat de kansen misschien iets hoger liggen, maar voor mijn gevoel niet hoog genoeg om hier nog voor door te vechten en weer opnieuw de ring in te stappen..

We hadden besloten om te stoppen na onze 3de IVF en nu het zo ver is, is dat gevoel voor mij nog steeds hetzelfde gebleven. Het enige wat blijft hangen en wat ik voor onze laatste terugplaatsing al een paar keer genoemd heb, is eicel donatie in Spanje. Dit omdat de slagingspercentage gewoon veel hoger ligt. In Nederland is het gemiddelde voor een eiceldonatie ongeveer 20%/30% en in Spanje is dit 75/80%!! Het is alleen echt heel duur en voor mijn gevoel bijna onbetaalbaar en je hebt totaal geen zekerheid dat je dan wel zwanger raakt en blijft.

De vraag is nu…..eindig ons avontuur hier of gaan we  nog 1x (maar dan dit keer letterlijk) de grens over?

 

Geen eskimootjes meer

Ik besluit op dag 10 na de terugplaatsing te gaan testen…
Oké ik ben niet helemaal eerlijk, ik had dag 8 al getest, omdat ik wilde zien of de Pregnyl al uit mijn lichaam was, die ik had ingespoten op de dag van de terugplaatsing. Ik heb heel eigenwijs niet geluisterd naar het advies van het ziekenhuis. Betrapt!! Maar ik kan er wel tegen in brengen dat het ook verdomd moeilijk is om niet eerder te testen, want man wat duren die wacht weken lang!!
Doordat de test op dag 8 negatief was, wist ik dat het geen kwaad kon om eerder te testen, omdat ik geen positieve test meer kon krijgen door het hormoon. Dus dag 9 ging ik weer heel eigenwijs testen, maar het was nog steeds negatief.
Ik ben 1x kort zwanger geweest en toen was deze positief op dag 10, maar de test bleef ook op dag 10 negatief. Misschien toch iets te vroeg getest?? Want toen ik een positieve test had precies een jaar geleden, had ik er 2 terug laten plaatsen en nu maar 1. Dus misschien is mijn HCG nu gewoon nog wat lager. Ik besluit nog een keer te testen op dag 11, maar helaas is de test nog steeds negatief.
Ik ben inmiddels 2 dagen over tijd en ik ben bang dat de menstruatie tegen gehouden worden door de Utrogestan. Dit is een vaginaal tablet wat je 3x per dag inbrengt om de innesteling te bevorderen. Ik heb dit al 3x eerder gebruikt en ik werd ondanks dat ik het gebruikte altijd gewoon ongesteld, maar ik vraag me nu heel erg af of mijn lichaam dit keer toch anders op de hormonen reageert. Ik besluit de huisarts te bellen om bloed te laten prikken aangezien een bloedtest de HCG veel nauwkeuriger kan meten en ik letterlijk gek word van alle gedachtes die door mijn hoofd heen spoken. Ik noem het altijd ‘mindfucking’. Vind dit wel een mooi woord die mijn gevoel op dat moment beschrijft. Ze zouden het woord ‘mindfucking’ toe moeten voegen aan de dikke van Dalen.

Het zou natuurlijk kunnen dat mijn HCG nog laag is, maar als het onder de 5 is dan weet ik dat ik gewoon niet zwanger ben. Dan kan ik stoppen met de Utro en dan word ik een paar dagen later ongesteld en dan weten we dat deze kans wederom mislukt is. Ik kon gelukkig gelijk dezelfde dag nog terecht en na heel lang wachten werd ik de volgende dag gebeld. Goedemiddag mevrouw, ik zou u nog even bellen over de bloeduitslag. Op dat moment besef ik dat zij mijn hele wereld zo wie zo op zijn kop gaat zetten of het nou goed of slecht nieuws zou zijn. Dit telefoontje zou ons hele leven veranderen. Ik adem in en uit en wacht tot ze verder gaat met praten. Ik hoor haar heel voorzichtig de woorden zeggen. ´Mevrouw u bent helaas niet zwanger´. Deze zin hebben we helaas al zo vaak gehoord en toch komen die paar woorden elke keer zo hard aan. Je weet dat de kans groot is dat ze dit gaat zeggen en toch blijft tot dit telefoon gesprek de stomme hoop dat de HCG gewoon langzaam om hoog ging en ik toch wel zwanger was, maar helaas. Het is over. Dit was onze 3de IVF, onze laatste eskimootje. Een maand geleden dachten we nog 2 kansen te hebben, wat er uit eindelijk maar 1 was en zo heb je niks meer. De eskimootjes zijn op, net als de kansen. Deze maand is het precies 6 jaar geleden dat ik de eerste keer stopte met de pil en 6 jaar laten eindigt ons avontuur hier. Gebroken en verslagen..

Met die gedachte steek ik de kaarsjes aan in de woonkamer en schenk ik de wijn voor ons in, die ik de dag van te voren voor de zekerheid weer in huis had gehaald.
Ik kan niet wachten tot mijn man thuis komt en we eindelijk elkaar even knuffelen. We voelen ons verdoofd en leeg. Het is gewoon moeilijk te bevatten en ik weet niet zo goed wat ik moet voelen of denken. Na het eten nemen we Ben & Jerry ijs, wat een beetje ons ding is geworden om elke teleurstelling te verwerken, maar ook de mooie dingen die we vieren in het leven samen. We eten samen uit het bakje ijs en praten over hoe het voor ons voelt en bespreken alle gedachtes die we hebben samen…Na een half uur besluiten we tegen elkaar aan te gaan liggen en onze serie te gaan kijken. Het gewoon laten zijn wat er is en het even de tijd laten geven om alles te laten zakken. Het voelt fijn om samen te zijn en te weten dat we er hoe dan ook samen wel uit komen.
Na 2 glazen wijn besluiten we naar bed te gaan om te gaan slapen. We blazen de kaarsjes uit en nemen afscheid van deze heftige dag.

De volgende ochtend werden we wakker en het eerste wat door je heen gaat, is dat je toch niet zwanger bent en vervolgens besef je dat dit voor ons het einde is van het traject. Mijn man kruipt helemaal tegen me aan en we zeggen niks maar liggen gewoon naast elkaar. Soms zijn er geen woorden nodig. Ik voel intens veel liefde naar mijn man en op dat moment rollen de tranen over mijn wangen. De gedachte dat we nooit papa en mama zullen worden zorgt er voor dat ik mijn hart letterlijk weer hoor breken. Ik kijk hem aan door mijn tranen heen en zeg met een gebroken stem dat ik het gewoon niet begrijp dat het ons niet gelukt is, omdat een kleintje zo intens welkom is en ik weet dat wij onwijs leuke en goede ouders zouden zijn geweest.

Ik voel me verdoofd en verloren. Ik voel een diep gemis, ik ben moe gestreden, boos op hoe oneerlijk het leven kan zijn. Ik ben verdrietig, mijn hart voelt verscheurt en gebroken. Het voelt alsof ik jaren voor niks heb gevochten. Want mijn buik is nog steeds leeg en heeft nooit een voldragen baby mogen dragen/baren. En dat terwijl het zo gewenst is. Voor het eerst in mijn leven heeft vechten voor iets totaal niks opgeleverd, behalve veel pijn, afgenomen hoop, veel stress, geld en tijd.
Toch heb ik nergens spijt van en zou ik alles zo weer over doen. Natuurlijk leer je dingen in het proces en had je gewild dat je dingen eerder had geweten, maar wij hebben alles gedaan wat we konden op dat moment, om de beste kansen te creëren en daar ben ik trots op. We zijn hier alleen maar sterker uit gekomen, want als je in dit traject zit moet je een verdomd goed team zijn om dit te kunnen overwinnen samen.

De lege buik zal blijven, maar mijn hart vol liefde en verlangen naar een kind zal er altijd zijn.  Het zal altijd een droom blijven, een kleine creatie van ons samen. Ik heb zo vaak over jou gedroomd en naar jou verlangd, dat ondanks dat je nooit bent gegroeid in mijn buik of bent geboren op deze wereld, je al lang geboren bent in mijn hart en ik altijd van je zal blijven houden.

 

Verloren vertrouwen weer terug vinden

Hoe langer je bezig bent met het baby traject, hoe vaker je hebt gehoopt, teleurstellingen hebt gehad en je hoop verloren hebt. En dan begint het weer helemaal opnieuw. Je krijgt hoop, je wordt teleurgesteld en je verliest weer al je hoopt dat je ooit gezegend zal zijn met een klein wondertje in je buik ❤

Het word steeds moeilijker om de hoop weer terug te vinden en blij te zijn dat ik weer (even) zwanger ben van een 7 dagen oude embryo. Als ik over mijn buik heen wrijf terwijl ik in het zonnetje zit en de gedachte in me op komt ‘ik ben gewoon zwanger nu’, dan gaan er meteen alarm bellen in mijn hoofd rinkelen. Pas op, trap er niet weer in. Je hebt elke keer hoop gehad en toen was het ook niet gelukt en daarna was je elke keer weer teleurgesteld en verdrietig. Doe jezelf dit nou niet aan!!

Toch merk ik dat ik steeds meer met kleine momenten kan genieten van het feit dat er iets in mij groeit of het blijft zitten? Die gedachte probeer ik steeds meer los te laten en meer te geloven dat het kan, dat ik straks een positieve test zal hebben en zwanger blijf.

Het voelt voor het eerst oké dat het me niet de hele tijd lukt. Ik voel nog steeds spanning in mijn lijf, ik ben moe en adem met momenten hoog, mijn schouders zijn wat meer gespannen en ik ben met momenten erg last van mijn maag (staat voor angst) en ik heb altijd last van mijn darmen, maar dit nu extreem, maar ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken en te ontspannen en meer dan dat kan ik nu niet doen.  Hoe meer ik ga stressen dat het niet goed is om te stressen, hoe erger ik gestrest raak. Doordat ik die ruimte voor mezelf open laat geeft het minder druk. Het is logisch dat ik nu niet helemaal kan ontspannen. Het is onze laatste kans en de droom van een wondertje is extreem groot, dus het is ook niet mogelijk om helemaal ontspannen te zijnen te denken we zien het wel wat er gebeurd.

Mijn mantra van nu is zoals elke keer en nu dus weer ´elke situatie is anders ook deze´ want  dat is gewoon een feit! Er hoeft maar 1 keer wel te lukken.

De paniek van dit weekend dat het de laatste terugplaatsing is voor we stoppen met het traject die is gelukkig weg gezakt. Hopelijk blijft dit zo, want daarna kan ik nog lang genoeg rouwen om het feit dat ik geen moeder zal worden. Ik ben trots op mezelf, want vorige week was zo’n rollercoaster. We verloren een cryo omdat deze na ontdooien niet goed door deelde en dan opeens heb je niet 2 kansen maar nog maar 1 kans en dat gevoel benauwde me enorm. Ondanks dat je natuurlijk altijd rekening houdt dat je maar 1 kans of geen kans meer hebt i.v.m. het niet goed ontdooien of door delen, maar als het zo ver is komt de klap toch hard aan.

Ik probeer de angst dat we al die jaren voor niks hebben gevochten en mijn buik nog steeds leeg is op te schuiven tot het werkelijk over is. Zolang er nog geen bloed druppels in de wc pot vallen is er hoop en tot die tijd probeer ik me niet te laten leiden door mijn angst.

Hopelijk hou ik dat gevoel nog even vast en hoef ik me hier nooit meer druk om te maken, omdat deze kleine cryo 9 maanden blijft zitten en we eindelijk beloond worden met een klein wondertje in mijn buik

 

Als je hart niet mee werkt met je verstand

We wisten dat deze dag er aan zat te komen en ik bereid me er geestelijk al een lange tijd op voor. Het moment waarbij we nog 1 kans hebben om zwanger te worden van ons (DNA) kindje. We praten er over hoe we ons leven gaan indelen zonder kind. We willen (verre) reizen gaan maken, meer weekendjes weg en leuke dingen doen. Weer volop genieten van het leven. Als ik een kind hoor huilen in de supermarkt of vliegtuig dan denk ik ‘dit zijn de minder leuke dingen van een kind’. Het gejammer en “gezeur”, alle aandacht dat een kind wil hebben en dat je hele leven om het kindje draait. Doordat ik 2 weken nadat ik mijn man had ontmoet ernstig ziek werk hebben we veel artsen en ziekenhuizen gezien. Mijn ziekte en herstel heeft bij elkaar bijna 10 jaar geduurd en ik ben er nog niet helemaal, want ik ben nog steeds met momenten heel snel moe en heb nog best wat lichamelijke klachten. Onze liefde is heel sterk en dat is het positieve wat ik er uit kan meenemen van alles. Ik weet dat mijn man er altijd voor mij zal zijn en die liefde tussen ons en het feit dat we elkaars rug hebben, is een heel fijn, sterk en krachtig gevoel.

Ik heb na mijn operatie langdurig gebruik gemaakt van de morfine i.v.m. ernstige pijn en toen ik het ging afbouwen kreeg ik onwijs heftige afkickverschijnselen. Ik moest weer kracht opbouwen  in mijn lichaam door weer langzaam aan te lopen, maar er moest altijd iemand mee omdat ik maar een paar minuten kon lopen en dan moest ik weer in de rolstoel gaan zitten. Ik moest gewassen worden op een stoeltje onder de douche omdat ik niet zo lang kon staan en geen kracht in mijn armen had om ze boven mijn hoofd te houden en mijn eigen haar te wassen. Ik had geen eetlust meer en ik was 10 kilo afgevallen terwijl ik van mezelf een dun postuur heb. Ik was 31 jaar en totaal afhankelijk van andere, wat echt 1 van de zwaarste tijden van mijn leven was.

Na de spoed operatie was ik dus ernstig verzwakt, maar we wisten wat het was en vanaf nu zou het beter gaan. Tenminste dat was het idee. Na jaren zo moe blijven, kwam ik er achter dat ik een ernstige vorm van  B12 te kort had en nog steeds heb. Mijn darmen zetten de B12 niet goed om in mijn lichaam waardoor er steeds meer een tekort kwam en dit heeft mijn herstel erg in de weg gezeten. Ik begon namelijk steeds meer lichamelijke , maar ook neurologische klachten te krijgen. Niet op woorden kunnen komen, dingen vergeten die echt net 2 minuten daarvoor zijn gebeurd als of je Alzheimer  hebt, maar vooral de vermoeidheid en mijn darmen waar ik aan geopereerd ben spelen een grote rol in mijn leven.  Het is fijn te weten dat we de klachten kunnen verminderen door B12 zelf te gaan spuiten, waardoor mijn darmen het zelf niet meer hoeven om te zetten en het te kort kan worden opgevuld. Het zal minimaal 2 jaar duren voor ik weer hersteld ben van het te kort, maar het verklaarde wel waarom het niet lukte om zwanger te worden. Als je B12 te kort hebt dan kan de embryo niet innestelen of je kunt een miskraam krijgen. Ik spoot een aantal maanden en werd voor het eerst zwanger. Helaas was het maar voor hele korte duur. Het voordeel was dat ik wist dat ik nu wel zwanger kon worden. Het nadeel was als ik nu voor mijn gevoel een miskraam had gekregen omdat mijn B12 nog te laag was, wanneer zou het goed genoeg zijn? Ik spuit inmiddels een jaar, maar er is nog steeds een tekort. Ze raden aan nog minimaal een jaar te wachten tot het helemaal goed is, maar ik ben inmiddels 36 en heb niet gevoel nog een jaar te willen en kunnen wachten. Niemand kan precies zeggen of ik nu genoeg B12 reserve heb opgebouwd. Misschien is dat nu al en misschien ook niet..Ik wou dat we hier eerder achter waren gekomen, want het voelt alsof we de eerste 2x IVF nu voor niks hebben gedaan en nu bijna al onze kansen op zijn…

Inmiddels hebben we 8x iui gedaan en vandaag is onze 3^de ivf en 6^de terugplaatsing van onze laatste cryo. Doordat onze relatie zo sterk is en we veel humor gebruiken en praten over ons gevoel zijn we zo ver gekomen en i.p.v. dat het ons gebroken heeft. Het heeft het onze relatie alleen maar sterker gemaakt, waar ik onwijs trots op ben. Voor we begonnen aan IVF hadden we afgesproken dat het nooit ten koste van onze relatie mocht gaan,hoe graag we ook een kind wilde. Dus elke keer als we weer een stapje verder gingen dan keken we samen of we nog verder wilde gaan. Toen we voor onze 3^de Ivf gingen heb ik gezegd dat het de laatste keer is dat ik dit mijn lichaam aan zou doen en dat is ook het eerste wat ik na de punctie zei. De tranen rolde over mij wangen toen ze klaar waren en ik zei ‘dit doe ik echt nooit meer!!’ en ik meende dit ook uit de grond van mijn hart. Mijn lichaam had genoeg te voorduren gehad. Dit is mijn grens, het is klaar!! Niet met de kinderwens, want ik sta nog wel open voor eiceldonatie, maar zelf ga ik nooit meer een punctie doen. Na 3 keer was het genoeg. Mijn angsten bouwen steeds meer op door alle pijnlijke onderzoeken toen ik ziek was, maar ook tijdens het traject. Iets kleins als een eendenbek geeft mijn lichaam nu al spanning. Mijn lichaam is op. Ik ben bang geworden voor de pijn, ik voel geen vertrouwen meer in het zwanger kunnen worden en in het leven. Het leven voelt zo oneerlijk en gemeen. Waarom wij? Waarom worden we niet beloond voor het harde vechten? Ik merkte dat bij ons beide de grens was bereikt en daarom besloten we samen om na onze 3^de ivf te stoppen met het traject. Mijn hoofd is er helemaal klaar voor. We proberen steeds meer te kijken naar de minder leuke dingen van een kind krijgen. Het is natuurlijk niet alleen maar zwanger zijn, de echo’s waar ik al jaren van droom om te kijken naar ons kindje, een perfecte zwangerschap en bevalling. Het zijn slapenloze nachten en een kind geeft je zorgen voor de rest van je leven. Je hebt veel minder vrijheid, je kunt niet zo snel spontane dingen meer doen en een kind kost ook veel geld wat dan voor andere leuke dingen kan gebruiken samen. Door mijn ziekte en herstel en het traject hebben we heel weinig verre reizen kunnen maken en dat is een hele grote droom van mij, dus dat is iets wat ik wil gaan doen en wie weet gaan we wel een jaar naar Afrika en gaan we werken voor een weeshuis/school en worden dat onze kindjes. Ik zie ons olifanten wassen in Bali, op safari in Afrika, naar het Noorderlicht kijken in IJsland, nog een keer zwemmen met dolfijnen in Cuba. Ik hou van reizen en mooie dingen zien en de vrijheid en dat is allemaal moeilijker te realiseren met een kindje. Ik geniet al 10 jaar van onze weekendjes weg, de zondag die wij bijna altijd vrij houden om gewoon samen te zijn. We doen spelletjes, gaan een stuk wandelen, kijken op de bank series en films. Hoe heerlijk is dat met wat lekkere hapjes en een goed glas wijn. Niks moet en alles kan en het feit dat ik dat de rest van mijn leven zal hebben samen voelt (ook) onwijs fijn. Ik heb mijn soulmate gevonden. Iemand die er altijd voor mij is, die humor heeft, sexy is, die goed kan praten over zijn gevoel. We voelen elkaar zo goed aan en ik ben elke dag dankbaar voor het feit dat hij mijn man is. Als ik zou moeten kiezen of een soulmate of een kindje dan kies ik toch voor mijn soulmate. Soms kun je niet beide krijgen in het leven, maar het belangrijkste is dat we elkaar hebben. We verlangen naar de rust, want de afgelopen jaren zijn heel zwaar en soms echt een hel geweest. We hebben geleerd om altijd de vlaggetjes zelf op te hangen in ons leven, maar elke keer de knop omzetten kost zo veel van jezelf  en ik ben er van overtuigd dat het leven ook makkelijker kan zijn. Het is goed zo. We hebben elkaar en samen kunnen we de wereld aan..

Al deze gedachtes zitten in mijn hoofd en mijn hoofd is er helemaal klaar voor, maar mijn hart ligt totaal niet op 1 lijn. We hadden nog 2 kansen, maar onze embryo van 1 dag oud is niet doorgedeeld, dus die zijn we kwijt geraakt en ook daar moet ik weer afscheid van nemen. Het betekend ook dat we nog maar 1 kans over hebben en bij die gedachte krijg ik het benauwd. Nu opeens komt het wel heel erg dichtbij. Dit is onze laatste kans..Onze Eskimo word over 2 uurtjes uit de vriezer gehaald. Wat als deze nu niet goed ontdooit dan is het game over en hebben we zo hard gevochten voor niks..Ik word om 4 uur wakker en voel alle spanning in me lijf, mijn darmen doen zeer, mijn nek zit vast en ik merk dat ik mijn adem in hou. Ik voel paniek op komen. Ik probeer rustig te ademen naar mijn buik om nog wat te kunnen slapen, maar de angst en paniek overheerst en ik besluit naar beneden te gaan. Ik zit al maanden mezelf geestelijk voor te bereiden, maar nu we op het kruispunt zijn beland, merk ik pas dat ik mijn hart niet heb voorbereid. De leegte, het verlangen, het gemis, ik kan het niet. Ik wil een baby en ik verdien een baby!! Ik gun het andere, maar ik gun het mezelf nog zo veel meer!! Wij hebben jaren geknokt voor onze kinderwens, maar ook om dit gevoel niet te hoeven voelen. Het moment waarbij je besluit te stoppen met vechten en je kinderwens te laten gaan..

We hebben nog 1 kans, 1 laatste kans. Ja er bestaan wonderen dat het op de natuurlijke manier gebeurd, maar ik geloof hier niet meer in. Als het met een 5 dagen oude embryo niet lukt, waarom zou het dan wel lukken op de natuurlijke manier? Ik voel me bedrogen en nog nooit heb ik iets niet voor elkaar gekregen ondanks dat ik er zo hard voor heb gevochten. De strijd is op, mijn hoofd heeft gelijk, het is nu na al die jaren klaar,maar mijn adem stopt en mijn hart breekt bij de gedachte dat het nu zo definitief is. Ik voel me nog niet klaar, maar zul je ooit klaar zijn voor dit moment? We kunnen nog door, maar besluiten dit nu zelf niet te doen. Ik kan nog wel verder vechten, maar dat zou ten koste van mezelf en uiteindelijk onze relatie zijn. Kan ik dit ooit een plekje geven? Ik praat alsof het al voorbij is en we hebben (als het goed is) nog een kans op een klein wondertje in mijn buik, maar ik durf niet meer te hopen, maar vooral niet te kijken naar wat er komen gaat als ik ook dit keer weer ongesteld zal worden..Zo sterk als ik ben, zo kwetsbaar zal ik zijn en gebroken, want mijn hart is nog niet klaar om afscheid te nemen van onze kinderwens..