30 september 2018 Vandaag is het dan eindelijk zo ver. We hebben weer afgesproken met elkaar voor het UMC. Het gevoel wat ik voelt als ik op hun wacht is te vergelijken met de blijdschap die je voelt bij iemand die je al heel lang niet hebt gezien en dat terwijl we elkaar nu regelmatig zien. Toch voel ik dat ik sta te popelen om ze weer te zien en een dikke knuffel te geven. Terwijl we zitten te wachten op ze merk ik dat mijn gedachte beginnen af te dwalen naar haar dochtertje. Ze heeft echt ons hart gestolen en elke keer als ik haar zie hoop ik dat wij net zo’n leuk kindje krijgen. Ze heeft duidelijk een eigen willetje wat helemaal past bij haar leeftijd. Ze is zo onwijs lief, zorgzaam, slim en we moeten altijd heel erg om haar lachen. Met onze donor/vriendin voelt het altijd heel fijn als we elkaar zien. Het is lastig om te omschrijven hoe dit voelt. Je heb na zo’n lange tijd echt een band met elkaar en ik kan me geen leven meer zonder hun voorstellen. We geven echt veel om ze en vinden het zo bijzonder dat ze in ons leven zijn gekomen en dat we dit zo samen mogen delen. Het schept een bepaalde soort band wat je met niemand anders hebt en ik voel me gezegend dat de klik zo goed is en het zo fijn voelt samen.
Eindelijk zie ik ze in de verte lopen. Ik voel me vandaag extra blij, want vandaag is het dan eindelijk zo ver. We wachten al zo lang en nu zitten we zo dicht bij de terugplaatsing. Super spannend allemaal. We geven elkaar een dikke knuffel en vragen hoe de reis is geweest. Onder tussen lopen we weer de bekende gang in richting de liften en stappen uit op de 5de verdieping. We melden ons bij de receptie en mogen plaats nemen in de wachtruimte. Mijn man moet iets verder door lopen de gang door om naar een apart kamertje te gaan om zijn zaad in te leveren. Ondanks dat hij dit al gedaan heeft voor IUI en IVF blijf ik raar voelen, maar helaas is het als je in het traject zit totaal niet romantisch om een kindje te maken en hoort dit er gewoon bij. Na een tijdje komt hij terug en worden wij geroepen voor de punctie.
Mijn man blijft met haar dochtertje in de wachtruimte en ik ga met onze vriendin/donor mee naar binnen. Ik vind het super spannend omdat ik al 3x een punctie heb gehad en het toch wel erg pijnlijk vond. Ze had zelf al een keer een punctie gedaan voor een eiceldonor bank, dus ze wist gelukkig wat haar te wachten stond. We lopen de kamer binnen en ik zie een vrouwelijke arts en ik denk een verpleegkundige. We geven elkaar een hand en ik begin de kamer te observeren. Er staat een grote stoel met van die beugels waar je je benen in kan hangen met daarnaast een stoel. ik zag een aanrecht met wastafel, een echo apparaat en een omkleed hokje. Ze kleed zich van onder uit en kreeg een schort aan en gaat liggen in de stoel. Ze gaf gelijk aan dat ze het prettiger vind om niet te weten wat de arts gaat doen. Mij gaf het juist rust om te weten wat ze stap voor stap gingen doen en dat is normaal gesproken ook het protocol, maar uiteraard deden ze het zoals onze vriendin dit wilde en bleef ik met haar praten in de hoop dat ik haar een beetje kon afleiden. Ik merkte dat ze goed op haar ademhaling bleef letten en ze gaf echt geen kik. Ik ben zo onwijs trots op haar en zo dankbaar dat ze dit doet voor ons.
Ze zijn klaar en we hebben waarschijnlijk 13 eitjes. We zijn super blij. Als je de terugplaatsing hebt, krijg je pas te horen hoeveel er bevrucht zijn. Uit ervaring weten we dat er vaak nog wel wat af valt, maar we zijn zo wie zo super blij met de 13 eitjes en dat het achter de rug is.
Ze begint zich aan te kleden en we mogen plaats nemen bij het kamertje daar naast, waar ze een kruik krijgt en een dekentje. Super luxe want ik heb dit geen 1 keer gehad na een punctie, maar ze heeft het dik verdiend. Ik haal een kopje thee in de gang en zie hoe leuk mijn man met haar dochtertje aan het spelen zijn. Terwijl ik wacht bij de automaat voor heet water, merk ik dat mijn gedachte kort afdwalen en ik op ga in hun spel. Zo leuk om te zien hoe mijn man met kinderen om gaat. Hij zou zo’n leuke vader kunnen zijn. Het hete water zit inmiddels in de bekertjes en ik pak een paar verschillende theezakjes en de 2 bekertjes en loop weer terug naar het kamertje. Het is normaal dat je na de punctie altijd een tijdje blijft ter observatie. Aangezien het extreem druk was in het lab zouden we gebeld worden om te horen hoeveel eitjes er weg gehaald waren. We moeten nog even afwachten, maar we mochten nu wel lekker naar huis. We lopen naar de gang en ik geef mijn man een dikke kus en zeg dat we kunnen gaan. Op de gang worden we al gebeld dat het 13 eitjes zijn, blij lopen we het ziekenhuis uit. Ze blijft samen met haar dochter een nacht bij ons slapen, wat we erg gezellig vinden.
We halen op de terugweg gebak en bij binnenkomst hangen er slingers die we voor we weg gingen hadden opgehangen, want voor ons is het nu al een beetje een feestje. We zorgen dat ze gelijk lekker kan liggen op de bank met een kruik en een dekentje en het voelt fijn dat we haar een beetje kunnen verwennen, na deze heldhaftige punctie en al die hormonen die ze in haar lijf heeft moeten spuiten voor ons.
Na mijn eerste punctie, kreeg ik van mijn man een klein houten dienblad met allemaal Kindersurprise eitjes er op. Ik kreeg altijd het aantal eitjes wat je zag op de echo (ondanks dat er uiteindelijk minder waren mee gegroeid). Ik vond het idee super lief en creatief bedacht door mijn man. Het idee was dat we hoopte dat uit 1 van onze eitjes ook een Kindersurprise zou ontstaan. Helaas volgde er nog een punctie 2 en 3 en ook toen kreeg ik de Kindersurprise eitjes van mijn man. Het is echt een beetje ons ding geworden. Elke keer als ik ergens een Kindersurprise ei zie dan moest ik daar aan denken. Dit keer hoefde ik zelf de punctie niet te doen, maar deed onze lieve vriendin/donor dit, dus dit keer kreeg ze van ons een mega groot Kindersurprise ei met daarin 13 chocolade Kindersurprise eitjes.
We wilde haar ook iets geven om te bedanken. Want hoe speciaal is het als op het moment dat je elkaar leert kennen, je onbekende bent van elkaar en dat iemand voor ons wil doneren. Gewoon omdat ze het ons gunt. Zonder dat ze er iets voor terug wil. Ons contact werd naar mate de maanden verstreken steeds hechter en inmiddels zien we haar niet alleen als onze donor maar als onze vriendin. Maar wat geef je aan iemand die zo iets bijzonders en speciaals voor je heeft gedaan?? We hadden voor haar een soort verwenpakket samen gesteld met een geurkaars, maskertjes, onderzetters met speciale teksten, een beker met detox theezakjes (voor detox van alle hormonen), een kaart en een sleutelhanger. Ik heb dezelfde nu aan mijn sleutelbos hangen. Ik vond het idee wel leuk dat we samen dezelfde sleutelhanger zouden hebben. (Je kunt het voorbeeld zien op FB groep ‘Hoping for a miracle baby’)
Maar we wilde nog iets speciaals geven.. We sturen elkaar elke dag berichtjes en het gaat over van alles en nog wat. Zo had ik in ons gesprek ook een keer gevraagd naar haar dromen. Terwijl ik er zelf een hele waslijst kan op noemen met dingen die ik nog graag zou willen doen of kopen, was ze zo bescheiden en was er weinig wat ze kon opnoemen. Ze was blij met een goede gezondheid en haar leven met haar dochtertje. Na een beetje door vragen gaf ze aan dat ze heel graag met haar dochtertje naar Euro Disney wilde gaan. En we hadden meteen het idee dat we dat wilde geven. Ze had dit voor ons gedaan om onze droom uit te laten komen en als deze uit zou komen zou er niks kunnen zijn wat we haar zouden kunnen geven wat te vergelijken is met het mooiste cadeau wat je ons kan geven, maar Euro Disney is toch ‘the place where the magic happens’ en zo zouden we toch een kleine droom van haar uit kunnen laten komen. We hadden een grote Minnie Mouse tas gekocht en daar allemaal cadeautjes in gedaan wat met Disney te maken heeft. Onze vriendin lag lekker op de bank en haar dochtertje zat naast haar. Het was zo leuk om te zien hoe haar dochter dit allemaal met zo veel enthousiasme aan het uitpakken was. Als laatste gaven we de kaart en de tegoedbon voor Euro Disney. Onze vriendin kon het niet geloven dat ze dit cadeau kregen en ze werd emotioneel. We gaven elkaar een dikke knuffel. Ze gaf aan dat het cadeau veel te groot was en dat ze dit met alle liefde had gedaan voor ons. En dat maakt haar zo’n mooi mens. Ze vind het moeilijk om cadeautjes voor haar zelf aan te nemen omdat ze altijd alles voor andere doet en nu was het tijd dat zij verwend werd en dat is wel het minste wat we kunnen doen. Ze gaf wel aan dat ze het pas wilde boeken als we zwanger zijn, dit hoefde niet van ons maar we begrijpen het wel en respecteren uiteraard haar keuze hierin. Als ik terug denk aan deze dag dan voelt het heel bijzonder, warm en liefdevolle. Het is een dag die mij altijd bij zal blijven. We hopen dat we Euro Disney snel kunnen boeken, want ze verdienen het allebei zo en dat zou natuurlijk ook betekenen dat wij zwanger…
Als zwanger worden niet vanzelf gaat 