De verrassing

Dit keer besloot ik om de terugplaatsing zonder mijn man te doen. Ik vind het zo jammer dat je zodra je in het traject zit, je partner nooit kan verrassen als je zwanger bent. Hij gaat mee naar elke terugplaatsing en weet dus ook wanneer je mag testen.

Het is natuurlijk een mega verrassing als je zwanger bent, maar hoe mooi zou het zijn als hij helemaal van niks wist. Aangezien ik de vorige keer zwanger was geworden via eiceldonatie, was ik zeer positief ingesteld en voelde in alles dat het ook dit keer zou lukken. Dan was het alleen spannend of ons wondertje zou blijven zitten. Ik begon aan de hormonen met de smoes dat mijn baarmoeder eerst klaar gemaakt moest worden voor we begonnen. Het feit was dat ik de echo had gehad en na 3 maanden eindelijk te horen kreeg dat mijn baarmoeder mooi leeg was. Ik mocht dezelfde dag starten met progynova om het baarmoederslijmvlies op te bouwen. 10 dagen daarna had ik weer een echo om te kijken of het baarmoederslijmvlies dik genoeg was, alleen mijn man dacht dat dit was of we mochten starten, hij had geen idee dat we al gestart waren. Mijn baarmoederslijmvlies was 8 mm en moet minimaal 7 mm zijn. Dus ik en mijn baarmoeder waren er klaar voor. Na een week werd ik eindelijk door het ziekenhuis gebeld dat ik de terugplaatsing had en moest gaan starten met de progynova. Ik vertelde mijn man dat ik het moest gebruiken, maar hij had geen idee dat progynova gegeven word vlak voor een terugplaatsing, wat in dit geval in mijn voordeel lag, want daardoor had hij totaal niks door. Ik had echt overal aan gedacht en zelfs contact gehad met iemand van het lab. Aangezien een terugplaatsing niet mag zonder dat de partner dit weet, had ik met het lab afgesproken dat mijn man hem zou bellen om te vertellen dat hij wist dat we een terugplaatsing gingen doen over een paar weken. Ik had mijn man verteld dat het ziekenhuis wilde weten of we nog steeds samen waren en verder wilde in het traject en dit een soort controle was die jaarlijks gedaan werd door het ziekenhuis. Ik vroeg mijn man de man te bellen om dit te bevestigen en zo kon ik toch de terugplaatsing doen zonder dat mijn man dit door had. Het belangrijkste voor het ziekenhuis is dat beide partners de terugplaatsing ook echt willen en dat was op deze manier bevestigd.

Woensdag 13 maart had ik de terugplaatsing en het voelde heel gek dit niet te kunnen delen met mijn man, maar ik was een vrouw met een missie en stond nog steeds achter mijn plan.

Onze lieve vriendin/donor ging met mij mee naar de terugplaatsing. Het was heel speciaal dit samen met haar te delen. Het maakt niet uit hoe vaak je het doet, maar het blijft een mooi moment.

Ik heb alles vanaf ik begon gefilmd, zodat hij dit achter af kon zien. Een soort video dagboek en uiteraard hoort daar de terugplaatsing ook bij. Hoe leuk is het voor hem om die 20 dagen in een verkorte versie te zien na dat ik hem verrast hebt met het feit dat ik zwanger ben. Ik vond het fijn omdat ik het niet met hem kon delen om het toch op die manier te doen.

Ik bereken weer wanneer we uitgerekend zijn en vanaf de terugplaatsing mag je weer alleen eten wat zwangere vrouwen mogen eten. Ik voel me zwanger want officieel ben ik dat nu ook. Ik fantaseer en maak een plan over hoe ik hem zal verrassen. Ik haal de spullen alvast in huis, omdat ik de vorige keer extreem moe en misselijk was voor de terugplaatsing van alle hormonen en ik niet weet of ik de puf heb om te gaan shoppen. Ik haal van alles in huis tegen misselijkheid. Van augurken tot cola, tot melk met anijs, alles om me zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik ben er klaar voor.

Naar mate de test datum dichterbij kwam, kreeg ik het steeds zwaarder. Ik besloot eerder te testen. De 2 keren dat ik kort zwanger ben geweest was de test positief op dag 10. Aangezien ik test met een early test en er een blasto is terug geplaatst, besluit ik dag 7 te testen. Helaas is de test negatief en de moed zakt me in de schoenen. Opeens dringt het tot me door dat de gedachtes die ik al eerder heb gehad, maar probeerde weg te drukken dat het niet zou lukken, ook een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ik vond het fantaseren over hoe het dit keer zou zijn veel fijner, maar ik had toch echt maar 1 streepje. Ik voelde me verdrietig, maar probeerde mezelf af te leiden. Ik besloot dag 9 weer te testen. Misschien was het wel te vroeg geweest en ben ik wel nog steeds zwanger. Dag 9 was helaas weer negatief en toen wist ik het. Ik wilde mezelf niet langer voor de gek houden. Ook dit keer is weer niet gelukt. Toch besluit ik dag 10 na de terugplaatsing weer te testen, maar helaas is de test weer negatief. Ik weet dat er uitzonderingen zijn en de officiële test datum van het ziekenhuis is pas dinsdag 26 maart, maar de 2x dat ik kort zwanger was, was ik positief op dag 10. Zeker nu het een blasto was (5 dagen oude cryo) had het positief moeten zijn. Het is game over voor mij. In mijn hoofd ben ik al bezig dat ik het ziekenhuis op de testdatum ga bellen, om aan te geven dat de poging niet gelukt is. Ik mag dan stoppen met de progynova en Utrogestan, zodat ik ongesteld word en de embryo mijn lichaam weer verlaat. Op dag 1 van mijn menstruatie mag ik als het goed is weer beginnen met de progynova.

Ik heb het helaas mijn man moeten vertellen dat het niet gelukt is. Ik voel me verdoofd, boos op de wereld want de eerste terugplaatsing van eicel donatie was ik zwanger en kreeg ik een miskraam en had ik niks meer en nu heb ik weer niks. Waarom zijn wij 7,5 jaar verder en is het bij ons niet gelukt?? Het leven is soms zo fucking oneerlijk! Ik voel me verdrietig en weer teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat ik zoals mensen die niet in het traject zitten mijn man kon verrassen, maar helaas mag het weer niet zo zijn

Ik ben de tel kwijt maar volgens mij word dit onze 10de terugplaatsing. We hebben nog 4 cryo’s in de vriezer. Nog 4 kansen als ze goed ontdooien. We willen ze dit jaar laten terugplaatsen zodat we dit jaar afsluiten met of zonder kindje. Hierna is ons baby avontuur klaar…
Nog 4 kansen, 4 keer hoop op een wondertje voor we stoppen met hopen en verlangen naar iets wat er misschien nooit zal mogen zijn ❤️

Geen eskimootjes meer

Ik besluit op dag 10 na de terugplaatsing te gaan testen…
Oké ik ben niet helemaal eerlijk, ik had dag 8 al getest, omdat ik wilde zien of de Pregnyl al uit mijn lichaam was, die ik had ingespoten op de dag van de terugplaatsing. Ik heb heel eigenwijs niet geluisterd naar het advies van het ziekenhuis. Betrapt!! Maar ik kan er wel tegen in brengen dat het ook verdomd moeilijk is om niet eerder te testen, want man wat duren die wacht weken lang!!
Doordat de test op dag 8 negatief was, wist ik dat het geen kwaad kon om eerder te testen, omdat ik geen positieve test meer kon krijgen door het hormoon. Dus dag 9 ging ik weer heel eigenwijs testen, maar het was nog steeds negatief.
Ik ben 1x kort zwanger geweest en toen was deze positief op dag 10, maar de test bleef ook op dag 10 negatief. Misschien toch iets te vroeg getest?? Want toen ik een positieve test had precies een jaar geleden, had ik er 2 terug laten plaatsen en nu maar 1. Dus misschien is mijn HCG nu gewoon nog wat lager. Ik besluit nog een keer te testen op dag 11, maar helaas is de test nog steeds negatief.
Ik ben inmiddels 2 dagen over tijd en ik ben bang dat de menstruatie tegen gehouden worden door de Utrogestan. Dit is een vaginaal tablet wat je 3x per dag inbrengt om de innesteling te bevorderen. Ik heb dit al 3x eerder gebruikt en ik werd ondanks dat ik het gebruikte altijd gewoon ongesteld, maar ik vraag me nu heel erg af of mijn lichaam dit keer toch anders op de hormonen reageert. Ik besluit de huisarts te bellen om bloed te laten prikken aangezien een bloedtest de HCG veel nauwkeuriger kan meten en ik letterlijk gek word van alle gedachtes die door mijn hoofd heen spoken. Ik noem het altijd ‘mindfucking’. Vind dit wel een mooi woord die mijn gevoel op dat moment beschrijft. Ze zouden het woord ‘mindfucking’ toe moeten voegen aan de dikke van Dalen.

Het zou natuurlijk kunnen dat mijn HCG nog laag is, maar als het onder de 5 is dan weet ik dat ik gewoon niet zwanger ben. Dan kan ik stoppen met de Utro en dan word ik een paar dagen later ongesteld en dan weten we dat deze kans wederom mislukt is. Ik kon gelukkig gelijk dezelfde dag nog terecht en na heel lang wachten werd ik de volgende dag gebeld. Goedemiddag mevrouw, ik zou u nog even bellen over de bloeduitslag. Op dat moment besef ik dat zij mijn hele wereld zo wie zo op zijn kop gaat zetten of het nou goed of slecht nieuws zou zijn. Dit telefoontje zou ons hele leven veranderen. Ik adem in en uit en wacht tot ze verder gaat met praten. Ik hoor haar heel voorzichtig de woorden zeggen. ´Mevrouw u bent helaas niet zwanger´. Deze zin hebben we helaas al zo vaak gehoord en toch komen die paar woorden elke keer zo hard aan. Je weet dat de kans groot is dat ze dit gaat zeggen en toch blijft tot dit telefoon gesprek de stomme hoop dat de HCG gewoon langzaam om hoog ging en ik toch wel zwanger was, maar helaas. Het is over. Dit was onze 3de IVF, onze laatste eskimootje. Een maand geleden dachten we nog 2 kansen te hebben, wat er uit eindelijk maar 1 was en zo heb je niks meer. De eskimootjes zijn op, net als de kansen. Deze maand is het precies 6 jaar geleden dat ik de eerste keer stopte met de pil en 6 jaar laten eindigt ons avontuur hier. Gebroken en verslagen..

Met die gedachte steek ik de kaarsjes aan in de woonkamer en schenk ik de wijn voor ons in, die ik de dag van te voren voor de zekerheid weer in huis had gehaald.
Ik kan niet wachten tot mijn man thuis komt en we eindelijk elkaar even knuffelen. We voelen ons verdoofd en leeg. Het is gewoon moeilijk te bevatten en ik weet niet zo goed wat ik moet voelen of denken. Na het eten nemen we Ben & Jerry ijs, wat een beetje ons ding is geworden om elke teleurstelling te verwerken, maar ook de mooie dingen die we vieren in het leven samen. We eten samen uit het bakje ijs en praten over hoe het voor ons voelt en bespreken alle gedachtes die we hebben samen…Na een half uur besluiten we tegen elkaar aan te gaan liggen en onze serie te gaan kijken. Het gewoon laten zijn wat er is en het even de tijd laten geven om alles te laten zakken. Het voelt fijn om samen te zijn en te weten dat we er hoe dan ook samen wel uit komen.
Na 2 glazen wijn besluiten we naar bed te gaan om te gaan slapen. We blazen de kaarsjes uit en nemen afscheid van deze heftige dag.

De volgende ochtend werden we wakker en het eerste wat door je heen gaat, is dat je toch niet zwanger bent en vervolgens besef je dat dit voor ons het einde is van het traject. Mijn man kruipt helemaal tegen me aan en we zeggen niks maar liggen gewoon naast elkaar. Soms zijn er geen woorden nodig. Ik voel intens veel liefde naar mijn man en op dat moment rollen de tranen over mijn wangen. De gedachte dat we nooit papa en mama zullen worden zorgt er voor dat ik mijn hart letterlijk weer hoor breken. Ik kijk hem aan door mijn tranen heen en zeg met een gebroken stem dat ik het gewoon niet begrijp dat het ons niet gelukt is, omdat een kleintje zo intens welkom is en ik weet dat wij onwijs leuke en goede ouders zouden zijn geweest.

Ik voel me verdoofd en verloren. Ik voel een diep gemis, ik ben moe gestreden, boos op hoe oneerlijk het leven kan zijn. Ik ben verdrietig, mijn hart voelt verscheurt en gebroken. Het voelt alsof ik jaren voor niks heb gevochten. Want mijn buik is nog steeds leeg en heeft nooit een voldragen baby mogen dragen/baren. En dat terwijl het zo gewenst is. Voor het eerst in mijn leven heeft vechten voor iets totaal niks opgeleverd, behalve veel pijn, afgenomen hoop, veel stress, geld en tijd.
Toch heb ik nergens spijt van en zou ik alles zo weer over doen. Natuurlijk leer je dingen in het proces en had je gewild dat je dingen eerder had geweten, maar wij hebben alles gedaan wat we konden op dat moment, om de beste kansen te creëren en daar ben ik trots op. We zijn hier alleen maar sterker uit gekomen, want als je in dit traject zit moet je een verdomd goed team zijn om dit te kunnen overwinnen samen.

De lege buik zal blijven, maar mijn hart vol liefde en verlangen naar een kind zal er altijd zijn.  Het zal altijd een droom blijven, een kleine creatie van ons samen. Ik heb zo vaak over jou gedroomd en naar jou verlangd, dat ondanks dat je nooit bent gegroeid in mijn buik of bent geboren op deze wereld, je al lang geboren bent in mijn hart en ik altijd van je zal blijven houden.

 

Verloren vertrouwen weer terug vinden

Hoe langer je bezig bent met het baby traject, hoe vaker je hebt gehoopt, teleurstellingen hebt gehad en je hoop verloren hebt. En dan begint het weer helemaal opnieuw. Je krijgt hoop, je wordt teleurgesteld en je verliest weer al je hoopt dat je ooit gezegend zal zijn met een klein wondertje in je buik ❤

Het word steeds moeilijker om de hoop weer terug te vinden en blij te zijn dat ik weer (even) zwanger ben van een 7 dagen oude embryo. Als ik over mijn buik heen wrijf terwijl ik in het zonnetje zit en de gedachte in me op komt ‘ik ben gewoon zwanger nu’, dan gaan er meteen alarm bellen in mijn hoofd rinkelen. Pas op, trap er niet weer in. Je hebt elke keer hoop gehad en toen was het ook niet gelukt en daarna was je elke keer weer teleurgesteld en verdrietig. Doe jezelf dit nou niet aan!!

Toch merk ik dat ik steeds meer met kleine momenten kan genieten van het feit dat er iets in mij groeit of het blijft zitten? Die gedachte probeer ik steeds meer los te laten en meer te geloven dat het kan, dat ik straks een positieve test zal hebben en zwanger blijf.

Het voelt voor het eerst oké dat het me niet de hele tijd lukt. Ik voel nog steeds spanning in mijn lijf, ik ben moe en adem met momenten hoog, mijn schouders zijn wat meer gespannen en ik ben met momenten erg last van mijn maag (staat voor angst) en ik heb altijd last van mijn darmen, maar dit nu extreem, maar ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken en te ontspannen en meer dan dat kan ik nu niet doen.  Hoe meer ik ga stressen dat het niet goed is om te stressen, hoe erger ik gestrest raak. Doordat ik die ruimte voor mezelf open laat geeft het minder druk. Het is logisch dat ik nu niet helemaal kan ontspannen. Het is onze laatste kans en de droom van een wondertje is extreem groot, dus het is ook niet mogelijk om helemaal ontspannen te zijnen te denken we zien het wel wat er gebeurd.

Mijn mantra van nu is zoals elke keer en nu dus weer ´elke situatie is anders ook deze´ want  dat is gewoon een feit! Er hoeft maar 1 keer wel te lukken.

De paniek van dit weekend dat het de laatste terugplaatsing is voor we stoppen met het traject die is gelukkig weg gezakt. Hopelijk blijft dit zo, want daarna kan ik nog lang genoeg rouwen om het feit dat ik geen moeder zal worden. Ik ben trots op mezelf, want vorige week was zo’n rollercoaster. We verloren een cryo omdat deze na ontdooien niet goed door deelde en dan opeens heb je niet 2 kansen maar nog maar 1 kans en dat gevoel benauwde me enorm. Ondanks dat je natuurlijk altijd rekening houdt dat je maar 1 kans of geen kans meer hebt i.v.m. het niet goed ontdooien of door delen, maar als het zo ver is komt de klap toch hard aan.

Ik probeer de angst dat we al die jaren voor niks hebben gevochten en mijn buik nog steeds leeg is op te schuiven tot het werkelijk over is. Zolang er nog geen bloed druppels in de wc pot vallen is er hoop en tot die tijd probeer ik me niet te laten leiden door mijn angst.

Hopelijk hou ik dat gevoel nog even vast en hoef ik me hier nooit meer druk om te maken, omdat deze kleine cryo 9 maanden blijft zitten en we eindelijk beloond worden met een klein wondertje in mijn buik

 

Als je hart niet mee werkt met je verstand

We wisten dat deze dag er aan zat te komen en ik bereid me er geestelijk al een lange tijd op voor. Het moment waarbij we nog 1 kans hebben om zwanger te worden van ons (DNA) kindje. We praten er over hoe we ons leven gaan indelen zonder kind. We willen (verre) reizen gaan maken, meer weekendjes weg en leuke dingen doen. Weer volop genieten van het leven. Als ik een kind hoor huilen in de supermarkt of vliegtuig dan denk ik ‘dit zijn de minder leuke dingen van een kind’. Het gejammer en “gezeur”, alle aandacht dat een kind wil hebben en dat je hele leven om het kindje draait. Doordat ik 2 weken nadat ik mijn man had ontmoet ernstig ziek werk hebben we veel artsen en ziekenhuizen gezien. Mijn ziekte en herstel heeft bij elkaar bijna 10 jaar geduurd en ik ben er nog niet helemaal, want ik ben nog steeds met momenten heel snel moe en heb nog best wat lichamelijke klachten. Onze liefde is heel sterk en dat is het positieve wat ik er uit kan meenemen van alles. Ik weet dat mijn man er altijd voor mij zal zijn en die liefde tussen ons en het feit dat we elkaars rug hebben, is een heel fijn, sterk en krachtig gevoel.

Ik heb na mijn operatie langdurig gebruik gemaakt van de morfine i.v.m. ernstige pijn en toen ik het ging afbouwen kreeg ik onwijs heftige afkickverschijnselen. Ik moest weer kracht opbouwen  in mijn lichaam door weer langzaam aan te lopen, maar er moest altijd iemand mee omdat ik maar een paar minuten kon lopen en dan moest ik weer in de rolstoel gaan zitten. Ik moest gewassen worden op een stoeltje onder de douche omdat ik niet zo lang kon staan en geen kracht in mijn armen had om ze boven mijn hoofd te houden en mijn eigen haar te wassen. Ik had geen eetlust meer en ik was 10 kilo afgevallen terwijl ik van mezelf een dun postuur heb. Ik was 31 jaar en totaal afhankelijk van andere, wat echt 1 van de zwaarste tijden van mijn leven was.

Na de spoed operatie was ik dus ernstig verzwakt, maar we wisten wat het was en vanaf nu zou het beter gaan. Tenminste dat was het idee. Na jaren zo moe blijven, kwam ik er achter dat ik een ernstige vorm van  B12 te kort had en nog steeds heb. Mijn darmen zetten de B12 niet goed om in mijn lichaam waardoor er steeds meer een tekort kwam en dit heeft mijn herstel erg in de weg gezeten. Ik begon namelijk steeds meer lichamelijke , maar ook neurologische klachten te krijgen. Niet op woorden kunnen komen, dingen vergeten die echt net 2 minuten daarvoor zijn gebeurd als of je Alzheimer  hebt, maar vooral de vermoeidheid en mijn darmen waar ik aan geopereerd ben spelen een grote rol in mijn leven.  Het is fijn te weten dat we de klachten kunnen verminderen door B12 zelf te gaan spuiten, waardoor mijn darmen het zelf niet meer hoeven om te zetten en het te kort kan worden opgevuld. Het zal minimaal 2 jaar duren voor ik weer hersteld ben van het te kort, maar het verklaarde wel waarom het niet lukte om zwanger te worden. Als je B12 te kort hebt dan kan de embryo niet innestelen of je kunt een miskraam krijgen. Ik spoot een aantal maanden en werd voor het eerst zwanger. Helaas was het maar voor hele korte duur. Het voordeel was dat ik wist dat ik nu wel zwanger kon worden. Het nadeel was als ik nu voor mijn gevoel een miskraam had gekregen omdat mijn B12 nog te laag was, wanneer zou het goed genoeg zijn? Ik spuit inmiddels een jaar, maar er is nog steeds een tekort. Ze raden aan nog minimaal een jaar te wachten tot het helemaal goed is, maar ik ben inmiddels 36 en heb niet gevoel nog een jaar te willen en kunnen wachten. Niemand kan precies zeggen of ik nu genoeg B12 reserve heb opgebouwd. Misschien is dat nu al en misschien ook niet..Ik wou dat we hier eerder achter waren gekomen, want het voelt alsof we de eerste 2x IVF nu voor niks hebben gedaan en nu bijna al onze kansen op zijn…

Inmiddels hebben we 8x iui gedaan en vandaag is onze 3^de ivf en 6^de terugplaatsing van onze laatste cryo. Doordat onze relatie zo sterk is en we veel humor gebruiken en praten over ons gevoel zijn we zo ver gekomen en i.p.v. dat het ons gebroken heeft. Het heeft het onze relatie alleen maar sterker gemaakt, waar ik onwijs trots op ben. Voor we begonnen aan IVF hadden we afgesproken dat het nooit ten koste van onze relatie mocht gaan,hoe graag we ook een kind wilde. Dus elke keer als we weer een stapje verder gingen dan keken we samen of we nog verder wilde gaan. Toen we voor onze 3^de Ivf gingen heb ik gezegd dat het de laatste keer is dat ik dit mijn lichaam aan zou doen en dat is ook het eerste wat ik na de punctie zei. De tranen rolde over mij wangen toen ze klaar waren en ik zei ‘dit doe ik echt nooit meer!!’ en ik meende dit ook uit de grond van mijn hart. Mijn lichaam had genoeg te voorduren gehad. Dit is mijn grens, het is klaar!! Niet met de kinderwens, want ik sta nog wel open voor eiceldonatie, maar zelf ga ik nooit meer een punctie doen. Na 3 keer was het genoeg. Mijn angsten bouwen steeds meer op door alle pijnlijke onderzoeken toen ik ziek was, maar ook tijdens het traject. Iets kleins als een eendenbek geeft mijn lichaam nu al spanning. Mijn lichaam is op. Ik ben bang geworden voor de pijn, ik voel geen vertrouwen meer in het zwanger kunnen worden en in het leven. Het leven voelt zo oneerlijk en gemeen. Waarom wij? Waarom worden we niet beloond voor het harde vechten? Ik merkte dat bij ons beide de grens was bereikt en daarom besloten we samen om na onze 3^de ivf te stoppen met het traject. Mijn hoofd is er helemaal klaar voor. We proberen steeds meer te kijken naar de minder leuke dingen van een kind krijgen. Het is natuurlijk niet alleen maar zwanger zijn, de echo’s waar ik al jaren van droom om te kijken naar ons kindje, een perfecte zwangerschap en bevalling. Het zijn slapenloze nachten en een kind geeft je zorgen voor de rest van je leven. Je hebt veel minder vrijheid, je kunt niet zo snel spontane dingen meer doen en een kind kost ook veel geld wat dan voor andere leuke dingen kan gebruiken samen. Door mijn ziekte en herstel en het traject hebben we heel weinig verre reizen kunnen maken en dat is een hele grote droom van mij, dus dat is iets wat ik wil gaan doen en wie weet gaan we wel een jaar naar Afrika en gaan we werken voor een weeshuis/school en worden dat onze kindjes. Ik zie ons olifanten wassen in Bali, op safari in Afrika, naar het Noorderlicht kijken in IJsland, nog een keer zwemmen met dolfijnen in Cuba. Ik hou van reizen en mooie dingen zien en de vrijheid en dat is allemaal moeilijker te realiseren met een kindje. Ik geniet al 10 jaar van onze weekendjes weg, de zondag die wij bijna altijd vrij houden om gewoon samen te zijn. We doen spelletjes, gaan een stuk wandelen, kijken op de bank series en films. Hoe heerlijk is dat met wat lekkere hapjes en een goed glas wijn. Niks moet en alles kan en het feit dat ik dat de rest van mijn leven zal hebben samen voelt (ook) onwijs fijn. Ik heb mijn soulmate gevonden. Iemand die er altijd voor mij is, die humor heeft, sexy is, die goed kan praten over zijn gevoel. We voelen elkaar zo goed aan en ik ben elke dag dankbaar voor het feit dat hij mijn man is. Als ik zou moeten kiezen of een soulmate of een kindje dan kies ik toch voor mijn soulmate. Soms kun je niet beide krijgen in het leven, maar het belangrijkste is dat we elkaar hebben. We verlangen naar de rust, want de afgelopen jaren zijn heel zwaar en soms echt een hel geweest. We hebben geleerd om altijd de vlaggetjes zelf op te hangen in ons leven, maar elke keer de knop omzetten kost zo veel van jezelf  en ik ben er van overtuigd dat het leven ook makkelijker kan zijn. Het is goed zo. We hebben elkaar en samen kunnen we de wereld aan..

Al deze gedachtes zitten in mijn hoofd en mijn hoofd is er helemaal klaar voor, maar mijn hart ligt totaal niet op 1 lijn. We hadden nog 2 kansen, maar onze embryo van 1 dag oud is niet doorgedeeld, dus die zijn we kwijt geraakt en ook daar moet ik weer afscheid van nemen. Het betekend ook dat we nog maar 1 kans over hebben en bij die gedachte krijg ik het benauwd. Nu opeens komt het wel heel erg dichtbij. Dit is onze laatste kans..Onze Eskimo word over 2 uurtjes uit de vriezer gehaald. Wat als deze nu niet goed ontdooit dan is het game over en hebben we zo hard gevochten voor niks..Ik word om 4 uur wakker en voel alle spanning in me lijf, mijn darmen doen zeer, mijn nek zit vast en ik merk dat ik mijn adem in hou. Ik voel paniek op komen. Ik probeer rustig te ademen naar mijn buik om nog wat te kunnen slapen, maar de angst en paniek overheerst en ik besluit naar beneden te gaan. Ik zit al maanden mezelf geestelijk voor te bereiden, maar nu we op het kruispunt zijn beland, merk ik pas dat ik mijn hart niet heb voorbereid. De leegte, het verlangen, het gemis, ik kan het niet. Ik wil een baby en ik verdien een baby!! Ik gun het andere, maar ik gun het mezelf nog zo veel meer!! Wij hebben jaren geknokt voor onze kinderwens, maar ook om dit gevoel niet te hoeven voelen. Het moment waarbij je besluit te stoppen met vechten en je kinderwens te laten gaan..

We hebben nog 1 kans, 1 laatste kans. Ja er bestaan wonderen dat het op de natuurlijke manier gebeurd, maar ik geloof hier niet meer in. Als het met een 5 dagen oude embryo niet lukt, waarom zou het dan wel lukken op de natuurlijke manier? Ik voel me bedrogen en nog nooit heb ik iets niet voor elkaar gekregen ondanks dat ik er zo hard voor heb gevochten. De strijd is op, mijn hoofd heeft gelijk, het is nu na al die jaren klaar,maar mijn adem stopt en mijn hart breekt bij de gedachte dat het nu zo definitief is. Ik voel me nog niet klaar, maar zul je ooit klaar zijn voor dit moment? We kunnen nog door, maar besluiten dit nu zelf niet te doen. Ik kan nog wel verder vechten, maar dat zou ten koste van mezelf en uiteindelijk onze relatie zijn. Kan ik dit ooit een plekje geven? Ik praat alsof het al voorbij is en we hebben (als het goed is) nog een kans op een klein wondertje in mijn buik, maar ik durf niet meer te hopen, maar vooral niet te kijken naar wat er komen gaat als ik ook dit keer weer ongesteld zal worden..Zo sterk als ik ben, zo kwetsbaar zal ik zijn en gebroken, want mijn hart is nog niet klaar om afscheid te nemen van onze kinderwens..

Mijn voorbereiding voor de terugplaatsing

Aangezien we binnenkort een terugplaatsing hebben, zorg ik altijd dat ik me zo goed mogelijk voorbereid.
Je kunt van alles doen om je vruchtbaarheid te verbeteren.

Ten eerste doe ik elke dag ademhalingsoefeningen naar mijn buik. Dit kan in bed als je net wakker bent, ik doe het soms overdag als ik merk dat ik hoger adem, bij stress momenten , als ik op de bank tv kijk of als ik in bed lig vlak voor ik ga slapen. Ademhalingsoefeningen kalmeren je zenuwstelsel en helpt bij stress. Het brengt je van je hoofd opnieuw naar je lijf. Hoe minder stress je hebt, hoe minder cortisol je aanmaakt. Langdurig verhoogde cortisol kan vruchtbaarheid verlagend werken.
Diep naar je buik ademen helpt naast ontspanning ook voor de groei van de eicel en het delen van de embryo. Voor mannen helpt het ook voor de aanmaak van sperma cellen.

Daarnaast drink ik elke dag een glaasje groente sap. Dit is rijk aan vitamine C en antioxidanten.
Antioxidanten deactiveren de vrije radicalen in je lichaam, die zowel de sperma- als eicellen kunnen beschadigen.

Ik neem ik elke dag 2x per dag 2 schepjes psyliumvezels voor de darmen.

Ik drink regelmatig over de week verdeeld Sole. Dit is rijk aan mineralen en goed voor de cellen.

Verder slik ik verschillende supplementen om de vruchtbaarheid te bevorderen. De meeste zijn allemaal wel prijzig, maar het is belangrijk dat ze goed opneembaar zijn. Dus zorg dat je goeie merken koopt!!

Hieronder de lijst van de supplementen die ik nu gebruik:
*SELENIUM & VITAMINE E (AOV 523) dragen bij aan onder andere opbouw baarmoederslijmvlies, bescherming van eicellen & embryo (en verbeterd zaad kwaliteit) Vitamine E zou ook de kans op miskramen verkleinen.

*VITAMINE C (de tuinen) verhoogd de progesteron productie. Progesteron heb je nodig voor de innesteling en kan helpen tegen miskramen. (is voor de mannen ook goed voor het verbeteren van het zaad)

*ACTIEF FOLIUMZUUR (Bonusan) is nodig voor de groei en goede werking van het lichaam en voor de aanmaak van witte en rode bloedcellen. Foliumzuur is ook belangrijk voor de vroege ontwikkeling van het ongeboren kind. Foliumzuur zit ook vol met antioxidanten. LET OP!! ZORG DAT JE EEN GOED OPNEEMBARE FOLIUMZUUR/FOLAAT GEBRUIKT!!

*VITAMINE D Het blijkt dat een hogere vitamine D bij vrouwen de kans op een zwangerschap na IVF verhoogt. Voldoende vitamine D blijkt dus een rol te spelen bij de vruchtbaarheid. Ben je eenmaal zwanger dan is vitamine D belangrijk voor een goede groei van je kindje.(voor de mannen kan vit D helpen voor sneller en gezonder zaad)

* Q10 UBIQUINOL actieve vorm ( Vitalize) Het is nog niet bewezen, maar het blijkt dat vanaf je 30ste levensjaar van de vrouw de Ubiquinol daalt in je lichaam en dit is belangrijk voor de eicelrijping. Dit helpt voor een goeie kwaliteit van de eitjes en voor de celdeling. Ik gebruik het ook ivm mijn B12 te kort waardoor mijn cellen niet helemaal goed zijn. Het is niet bekend wat Q10 doet als je zwanger bent, dus ik denk dat ik ga stoppen zodra je een positieve test hebt. (Bij de man kan het de concentratie en de beweeglijkheid van het zaad verbeteren)

*MAGNESIUM POEDER (Amiset)
Dit is het vruchtbaarheidsmineraal voor de vrouw, dit bevordert onder meer de ontspanning van de eileiders
Dit is het beste om in te nemen voor je gaat slapen zodat je beter kan slapen. Bij mij helpt het ook mijn darmen te ontspannen.

*KRILLOLIE (Vitalize) bevat essentiële vetzuren
Vermijd ten alle tijden visolie(capsules)! Het risico op schadelijke hormoonverstorende stoffen die hierin terecht kunnen komen is te groot door de vervuiling. Kies daarom voor een zuivere vorm van Krill olie, deze heeft een uitgewezen positief effect op de hormoonhuishouding.

*ASHWAGANDA
Ashwagandha is van nature rijk aan veel geneeskrachtige stoffen. Het word gebruikt voor de verbetering van de algemene gezondheid en conditie, maar ook bij onder andere krachtverlies, vermoeidheid, een lage libido, verbetering van de vruchtbaarheid (zaad mobiliteit en testosteron), stress (daling van cortisol 15% tot 28%) en het verbeterd klachten zoals slapeloosheid en vermoeidheid. LET OP!!Je moet hier wel mee stoppen na terugplaatsing!!! Het gebruik van Ashwagandha tijdens de zwangerschap kan een miskraam veroorzaken. Dit komt doordat bepaalde stoffen in het kruid, de eierstokken en baarmoeder kunnen gaan stimuleren.

Ik eet elke dag een handje noten. Dit is goed voor de hormoon productie. Naast dat er vitamine E in zit, zit er ook zink in. Dit is goed voor het zaad van de man. Neem dan Zink picolinaat dit is beter opneembaar dan citraat. Wij hebben het zelf lang gebruikt van Healty vitamines

We koken elke dag met kokosolie en we gebruiken roomboter.
Roomboter is veel gezonder dan margarine!
Eiwitten en vetten zijn de bouwstoffen van cellen en hormonen. Zonder eiwitten en vetten kunnen we geen hormonen maken én geen nieuwe cellen bouwen. Niet alleen omega-3 en onverzadigde vetten zijn belangrijk, maar ook verzadigd vet en cholesterol. Cholesterol wordt gebruikt voor het bouwen van hormonen. En zonder deze hormonen raakt je hormoonhuishouding uit balans, wat weer gevolgen heeft voor je vruchtbaarheid. Daarnaast is het belangrijk als je zwanger wilt worden dat je lichaam een mooie voedingsbodem voor je baby creëert en je lichaamsvoorraden heeft met goede voedingsstoffen. Kokosolie is een goeie en gezonde vet en niet alleen goed voor de vruchtbaarheid, maar erg goed voor je gezondheid

Ik maak sinds deze week elke dag nootmuskaat thee. Dit hebben we vers van de boer meegenomen (zit in een klein eivorm en de zaadjes moet je er zelf nog uithalen) uit Zanzibar. Dit gebruiken alle vrouwen daar zodra ze graag zwanger willen worden. Een te veel aan nootmuskaat is niet goed tijdens de zwangerschap dus ik stop hier mee mocht ik een postieve test hebben en zal het dan niet meer elke dag nemen maar een paar keer per week vanaf de terugplaatsing.

Ik neem elke dag 2 theelepels lijnzaad olie. Dit bevorderd je Yang. Wat goed is voor de vruchtbaarheid. LET OP!! ga eerst naar een acupuncturist om te kijken of je dit wel nodig hebt. Te veel aan Yang is namelijk ook niet goed. Bij mij is mijn Yang lager, vandaar dat ik dit gebruik op advies van mijn acupuncturist.

Ik maak elke dag een kruik met Castor olie, omdat ik een koude baarmoeder had, wat te maken had met langdurige diarree op vakantie in Zanzibar. Anders is 2x per week voldoende. LET OP GEEN WARMTE MEER OP JE BUIK DOEN NA DE TERUGPLAATSING!!

Vanaf de terugplaatsing ga ik weer elke dag een glaasje Granaatappelsap nemen en verse biologische pompoen/wortel soep maken. Dit zou helpen voor de innesteling

Ik gooi elke avond mijn benen tegen de muur (omgekeerde houding) en doe dit ongeveer 10 minuten. Dit is om het bloed uit je benen naar je baarmoeder te laten stromen. Ik gebruik hiervoor een medicatie kussen. Deze is stevig en klein en past precies onder mijn billen. Dit is goed ter voorbereiding voor de terugplaatsing, maar ook voor de bevordering van de innesteling.

Een paar keer per week doe ik fertiliteit yoga. Dit doe ik online en kan ik doen wanneer dit voor mij het beste uit komt. Ik doe oefeningen om je bekken meer te openen waardoor er meer bloed naar je bekken gaat stromen en oefeningen om je schouders en je nek te ontspannen. Je schouders en nek zitten namelijk gekoppeld aan je baarmoeder en het is belangrijk dat hier niet te veel spanning op zit.

Verder eten we zo gezond en biologisch mogelijk . We eten veel fruit en groente, noten en vis (bevorderd de doorbloeding van de baarmoeder door het vetgehalte), vers sap, ei, drinken geen frisdranken en vermijden zo veel mogelijk suikers. We koken vaak met kurkuma wat je lever energie versterkt en helpt om afvalstoffen te scheiden. We maken regelmatig een drankje om te ontgiften. Hiervoor heb je nodig appelazijn, water en biologische honing. Je moet even aan de smaak wennen, maar het is super gezond. Ik rook niet en drink geen alcohol of koffie

Ik probeer elke dag naast mijn kruiden thee/verse munt thee met citroen en honing nog ½ liter water te drinken. Er is een biochemisch proces in je lichaam dat even belangrijk is als water drinken: methylatie. Wanneer je methylatie capaciteit laag is ben je verlaagd vruchtbaar. Dit geld voor zowel man als vrouw. Methyleren is een proces dat constant plaats vind in elke cel.

Het is nodig om:
-om genezing te reguleren,
-om cel energie te maken
-voor het correct aflezen van je DNA zodat je hormonen, enzymen kan aanmaken
-voor correcte celdeling (ook spermacel of bevrucht embryo),
-nodig voor ontgiftingsprocessen
-voor je immuunsysteem.
-Hoe beter je Methylerende capaciteit, hoe gezonder, energieker en vruchtbaarder je bent. Naarmate je ouder wordt daalt je Methylerende capaciteit. Eigenlijk ligt een dalende methylerende capaciteit ten grondslag aan veroudering en de daaraan gekoppelde verlaagde vruchtbaarheid.
Je methylerende capaciteit draait bij de gratie van oa vitamine B11, B12, B6. Tekorten aan deze vitamines zorgen ervoor dat de methylerende capaciteit in je lichaam aanzienlijk daalt waardoor er hoge homocysteine concentraties gemeten worden. Hoge homocysteine spiegels zijn schadelijk want ze leveren veel vrije radicalen schade op. Vrije radicalen kunnen mogelijk DNA aantasten.
LET OP! zorg dat het water niet ijs koud is maar eerder lauw. Dit voorkomt een koude baarmoeder. Een koude baarmoeder is niet goed voor de vruchtbaarheid! Dus eet en drink veel warme/lauwe producten om te zorgen dat je baarmoeder warm blijft.

Verder probeer ik elke dag wel even te bewegen/wandelen. Soms is dit gewoon door schoon te maken in huis en soms is het een korte wandeling. Het is maar net hoeveel tijd en energie ik heb op een dag. Neem de trap i.p.v de lift en let goed op dat je elke dag minimaal 20 minuten beweegt. Beweging is goed, maar zorg dat het niet te fanatiek is, want dit kan nadelige gevolgen hebben voor de eisprong. Als je heel fanatiek sport kan het zelf je menstruatie cyclus beïnvloeden. Mijn acupuncturist raad af om tijdens het traject hard te lopen.

Het voelt fijn om elke dag bezig te zijn met mijn gezondheid en ter voorbereiding van de terugplaatsing. Nu weet ik dat ik er alles aan heb gedaan wat kan. Let wel op dat het niet dwangmatig word. Dit heb ik namelijk heel erg gehad bij mijn vorige terugplaatsing. Ik moest zo veel van mezelf want ik wil zo graag een baby en je hebt maar een paar kansen, maar er kwam (onbewust) toch een druk op te staan. Af en toe mag je bent iets ongezonds eten of een keer je pillen vergeten in te nemen. Het belangrijkste is dat je zo (ver kan) zo veel mogelijk tijd neemt om rust op te zoeken voor jezelf, even tussen door als je stress hebt ademhalingsoefeningen te doen en dus vooral goed voor jezelf te zorgen!! Een goeie voorbereiding begint bij jezelf en hopelijk komt daarna de baby..

 

De droom van een klein wondertje in je buik

Van kleins af aan wist ik dat ik graag een kindje wilde, maar voor je hier aan ging beginnen vond ik het belangrijk dat je een goeie relatie hebt als basis. Helaas ontmoeten ik mijn huidige vriend pas toen ik 27 jaar was. Ik wist bij onze eerste date gelijk dat hij de man was waar ik oud mee wilde worden en ik wilde niks liever dan dat hij de vader werd van mijn kind. Hoe mooi zou dat zijn om een combinatie van ons tweeën te creëren. Dus na een paar jaar stopte ik met de pil. De sex voelde nu anders, omdat ik wist dat er nu elke keer een kans was dat ik zwanger kon worden en die gedachte maakte het extra speciaal. We hadden hier samen bewust voor gekozen. Wij wilde een kleine “mini me” samen opvoeden en alle liefde aan aandacht geven, want één ding wist ik zeker, wij zouden samen hele leuke ouders worden. Ik droomde van de eerste echo waarop je de baby kon zien en het hartje zou horen en elkaar aan zou kijken met een verliefde blik, ik droomde er van dat we samen spullen gingen uitzoeken voor de baby en de kinderkamer klaar zouden maken, we hadden al een naam voor een jongen en een meisje, we voelde dat we er helemaal klaar voor waren samen.

Ik had dan ook nooit verwacht dat ik jaren later nog steeds zou vechten voor onze kinderwens. We hebben inmiddels 8x IUI gehad. Na deze 8 pogingen zijn we gestart met IVF. We begonnen in een ziekenhuis hier in de buurt. Bij mijn eerste IVF zagen we 10 eitjes tijdens de echo, waar we heel blij mee waren. Helaas bleken er maar 4 mee te groeien en  vielen er na de punctie nog 2 eitjes af omdat deze niet goed waren van kwaliteit.             Uiteindelijk van de 2 overgebleven embryo´s was er maar 1 bevrucht. Dit was erg zwaar omdat je begint met 10 eitjes en je 30 dagen lang hormonen in je lichaam spuit en eindigt met 1 embryo. De teleurstelling was dan ook groot toen ik niet zwanger werd van deze verse terugplaatsing. Na een vakantie van 3 weken besloten we te gaan voor onze tweede IVF. Dit keer had ik weer 10 eitjes en groeide er weer 4 mee. Ook bij deze cyclus moest ik 30 dagen hormonen spuiten wat net als de vorige keer erg zwaar was.                                                                   Je hebt last van stemmingswisselingen, extreme vermoeidheid, voelt je de hele dag misselijk en zit hierdoor gewoon niet lekker in je vel. Na deze 30 dagen kregen we opnieuw een punctie. Deze keer was het een hel. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar ging door want we waren er bijna. Tenminste daar hoopte we op. Van de 4 eitjes vielen er weer 2 embryo´s af en werden er dit keer 2 bevrucht. Helaas werden we van beide terugplaatsingen weer niet zwanger. We besloten naar een ander ziekenhuis te gaan voor de derde IVF. Het is een privé kliniek en we hadden er een goed gevoel over. Ze gaven aan dat ik een flare-up schema zou krijgen. Hierbij krijg je een hoge dosering aan hormonen, maar voor een kortere tijd. Ze dachten dat er hierdoor meer eitjes mee gaan groeien en dit klopte ook, want dit keer hadden we 6 eitjes na de punctie waarvan er 5 goed zijn door ontwikkeld. We hadden 4 embryo’s van 5 dagen oud en 1 van 1 dag oud. Als eerst hebben we de 2 beste embryo´s van 5 dagen oud laten terugplaatsen en voor het eerst in mijn leven was ik zwanger! Helaas was dit voor een korte tijd en kreeg ik een miskraam. Dit was erg heftig en vlak voor onze vakantie. Je gaat met een ander gevoel op vakantie en toch kwam de vakantie precies op het juiste moment. We hebben daar veel kunnen praten, huilen maar ook lachen om het zo een plekje te geven en we probeerde hoop te putten uit het feit dat ik dus wel zwanger kon worden. Gelijk na onze vakantie hadden we een afspraak staan bij de geboorte kliniek maar i.p.v. dat onze droom uit kwam en we gingen kijken naar onze embryo die mooi aan het doorgroeien was en we een hartje zouden horen, moesten we kijken of beide embryo’s mijn lichaam goed hadden verlaten en dat terwijl er zwangere vrouwen in de wachtkamer waren, wat heel erg confronterend en pijnlijk was.

Toen mijn baarmoeder helemaal schoon bleek te zijn besloten we nog een terugplaatsing te doen, omdat we hadden gehoord dat dit de kans vergroot na  een miskraam, maar helaas bleef deze embryo niet plakken en bleef ik achter met een lege buik.

We hebben besloten om een pauze te nemen aangezien we 7-7-17 gaan trouwen en we toe zijn aan rust. We willen ons nu concentreren op de voorbereidingen van de bruiloft en bezig zijn met wat leuks. Want IVF is een rollercoaster. Ik vergelijk het met vechten in de ring. Je warmt je elke keer op om weer te gaan vechten, je wordt knock out geslagen, blijft even liggen en gaat dan weer staan, je warmt je weer op en gaat weer in de ring staan. Want nieuwe ronden zijn nieuwe kansen en zo blijf je vechten voor je kinderwens. We hebben ons vaak afgevraagd hoe vaak we nog in de ring zouden stappen om te vechten, want hoe vaker je knock out bent geslagen en jezelf weer moet oppeppen om door te gaan, hoe moeilijker het word om weer de ring in te stappen. We hebben nu nog 2 embryo’s over en hebben besloten om deze 2 nog terug te laten plaatsen na onze honeymoon en daarna te stoppen met het traject. We vechten al zo lang, maar zijn beide zo moe van het vechten. Het is een moeilijke en pijnlijke keuze om je droom van een klein wondertje in je buik op te moeten geven, maar wel een keuze waar we beide achter staan. Het voelt niet als opgeven, maar we kiezen voor ons zelf, voor onze relatie, voor mijn gezondheid en vooral om weer meer te genieten van het leven. We hebben nog (als we geluk hebben) 2 kansen en er is dus nog steeds een klein beetje hoop, maar we houden er rekening mee dat we nooit papa en mama mogen worden. Dit jaar zal voor ons bepalend zijn hoe de rest van ons leven ingevuld zal worden en vanuit daar zullen we verder gaan…Samen staan we sterk en samen kunnen wij alles aan want dat is wel iets wat we bewezen hebben tijdens dit zware en intensieve traject.

Onze 5de terugplaatsing

We hadden besloten om deze terugplaatsing niet te delen met vrienden en familie en ook niet op de groep, maar dit echt met elkaar te delen. Ik vond de beslissing wel lastig, omdat ik juist ook heel veel steun haal bij de mensen om ons heen en op de groep, die je als geen ander begrijpen en mee leven. Ik heb meerdere fijne contacten via mijn groep en zo ook met een hele lieve meid die ook bezig is met IVF. Ik heb het gevoel dat we elkaar echt kunnen steunen en er voor elkaar kunnen zijn, wat heel fijn voelt. Na dat ik de miskraam had gehad en zij ongesteld was geworden na een terugplaatsing en ze ook besloot om de volgende poging voor haar zelf te houden, besloten we om deze keer samen te gaan doen. Onze cyclus liepen bijna tegelijk wat het extra bijzonder maakte. Ik heb hier heel veel steun aan gehad, omdat het toch anders is om het met een vrouw te delen dan met een man. Ik merk aan mijn vriend dat hoe langer we bezig zijn, hoe moeilijker hij het vind om nog positief te denken en het lastig vind om het er weer over te  “moeten” hebben. Ik snap hem heel goed en weet dat dit zelfbescherming is omdat de kans er weer in zit dat we weer een klap krijgen. Daarnaast gaan mannen denk ik er anders mee om dan vrouwen. Ik heb het juist nodig om het er over te hebben en weer hoop te krijgen voor ik weer begin aan een nieuwe poging. Ik moet er weer in vertrouwen en geloven dat het toch een kans is en het echt kan dat ik zwanger word en dat is precies wat ik kon vinden bij haar. Mijn vriend en ik hadden besloten om gelijk na de miskraam weer te proberen als ik ongesteld was geworden. Hier zat ongeveer 5,5 week tussen. Ik had namelijk goeie verhalen gehoord om gelijk na een miskraam nog een keer te proberen omdat je baarmoeder dan helemaal “klaar” is voor een zwangerschap omdat je al zwanger bent geweest. Ondanks dat ik me nog niet helemaal klaar voelde, besloten we toch om het te doen. De acupuncturist gaf aan dat mijn lichaam echt een klap had gehad van de miskraam en dat ze veel stress voelde bij mij wat ook klopte op dat moment en ik heb tot nu toe altijd haar advies opgevolgd, omdat ik haar hier helemaal in vertrouw. Haar theorie is juist om na een miskraam 3 maanden te wachten omdat het echt even moet herstellen en weer helemaal in balans moet komen. Wat helemaal tegenstrijdig is met het verhaal om het juist gelijk weer te proberen na een miskraam. Voor het eerst besloot ik niet naar haar advies op te volgen maar toch bij onze beslissing te blijven om het wel gelijk na de miskraam  de terugplaatsing te doen. Ik werd er wel onzeker van, omdat ik zelf ook het gevoel had nog niet helemaal klaar te zijn, maar ik had nog even voor de terugplaatsing om me hier op voor te bereiden en zo veel mogelijk te ontspannen. Ik ging elke week naar de acupuncturist en beloofde haar de stress in mijn privé leven zo veel mogelijk los te laten. Ik begon het hele huis schoon te maken met Palo Santo wat ook wel heilig hout genoemd wordt. Ik reinigde denkbeeldig en met het heilig hout al het verdriet van de afgelopen jaren wat in huis was door het traject en alle negatieve gevoelens en stress die er was. Ik reinigde onze katten, mijn vriend (zo lief dat ik dacht mocht doen) en mezelf waarbij ik vooral mijn baarmoeder reinigde wat voor mij fijn voelde na de miskraam. Even los van of het werkt of niet het gaf mij op dat moment steun en het hielp mij meer los te laten en te ontspannen. Ik besloot ook naar een osteopaat te gaan waar ik 2 keer per week heen ging en deed fanatiek elke dag mijn fertiliteit yoga.  Toch bleef ik momenten krijgen dat ik  stress en paniek voelde omdat we nog maar 3 cryo’s hadden (en het voor ons hierna op houdt) en me af vroeg of we wel een goeie keuze hadden gemaakt om het gelijk nu te doen. Ik heb hier heel erg mee geworsteld, maar wist ook dat als we dit niet zouden proberen we ons altijd zouden blijven afvragen of het niet was gelukt als we het wel gelijk na de miskraam hadden gedaan.  Het was onwijs fijn om op die momenten niet alleen steun te vinden bij mijn vriend,  maar ook bij een vrouw die mij weer geruststellende en mij de kracht gaf en vertrouwen om door te gaan. Het voelde echt alsof het zo moet zijn dat we elkaar hebben gevonden en we spraken (en nog steeds) elkaar elke dag. We fantaseerde samen over hoe het zou zijn om samen zwanger te zijn en hoe we dan tegen elkaar zouden gaan “klagen” over kwaaltjes. We steunde elkaar als de hoop even weg was en vooral in de wacht weken. Het was heel bijzonder om dit samen te delen. Vooral omdat we bijna tegelijk echo´s hadden en er 4 dagen tussen onze terugplaatsing zat en er dus 4 dagen zat tussen onze test datum. We leefde zo onwijs met elkaar mee en het was zo fijn om dit als vrouwen onderling met elkaar te delen. De echo´s, foto´s en filmpjes van onze baarmoeder waarbij je ziet dat de embryo wordt terug geplaatst. Het voelde voor ons beide alsof het nu gewoon zo moest zijn. Samen gingen we dit avontuur aan en samen zouden we rond dezelfde tijd bevallen van een gezond mooi kindje en die gedachte gaf ons hoop.

Helaas bleef het bij fantasie gedachtes, want de eerste buikpijn kwam al en bruin bloed bij het afvegen of was het dan toch innestelingsbloed en pijn wat ik had? Je blijft hopen, maar diep van binnen vrees je weer voor het ergste, maar dan zet het niet door. Er komt geen bloed, maar de buikpijn blijft wel. Mindfucking noem ik dat. Om gek van te worden. Komt het nou wel of niet? Is er nou wel of geen hoop meer?? De hele dag kwam er niks en de nacht ook niet, maar uit eindelijk de dag er na in de middag vielen de eerste druppels bloed weer in de pot. Ik voelde me alleen maar verdoofd, weer niet gelukt en als een robot ging ik verder met mijn dag. Ik was op dat moment gelukkig thuis en mijn kat bleef om me heen dralen en aandacht vragen. Ik wilde met rust gelaten worden, maar vond het ook zielig. Ik zakte door mijn knieën heen en alsof hij voelde of net had gehoord dat mijn hart net weer was gebroken, begon hij mij intens te knuffelen. Ik liet me zakken op mijn billen en zat op de grond en begon vreselijk te huilen. Ook deze poging was weer niet gelukt en de kans dat ik mama zal worden wordt steeds kleiner en die gedachte maakt het zo onwijs zwaar.