Het is voor ons al lang bekend dat ik mijn eierstokken eruit zou gaan halen voor mijn 40ste. Ik ben gen drager van het BRCA 1 gen en heb een verhoogde kans op eierstok kanker, maar voor ze er uit gingen hadden we een hele grote kinderwens. Na lang overwegen en een gesprek te hebben gehad bij het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, besloten we het toch met eigen eitjes te gaan doen. Helaas zijn alle pogingen tot nu toe niet gelukt.
Tussendoor heb ik nog een spoedoperatie gehad omdat ik 15 jaar zonder dat we het wisten met een ernstige vorm van endometriose heb gelopen. De endometriose was om mijn darm heen gaan zitten en er kon niks meer door heen, waardoor mijn darm elk moment kon knappen. De endometriose was te grote van een appel en ze waren er net op tijd bij. Het herstel heeft dan ook heel lang geduurd, omdat ik echt door ben gegaan tot mijn lichaam niet meer kon. De kans dat het terug ging groeien was groot zonder dat ik aan de pil was, maar als je zwanger wilt worden zul je toch moeten stoppen met de pil. Ik vond dit best eng omdat het voelde alsof ik Russische roullette speelde met mijn gezondheid, maar ze gaven aan zo lang ik geen extreme pijn had bij de menstruatie dat dit wel kon. Onze kinderwens was zo groot dat we besloten er helemaal voor te gaan. Ik had na een lange tijd proberen geen mega pijn bij de menstruatie zoals ik de eerste keer had gehad, maar het begon wel meer zeer te doen en ik had het idee dat mijn darmen minder goed werkte. Kwam dit door de hormonen en de stress of heb ik weer endometriose? We lieten een MRI maken en de klap kwam hard aan, toen bleek dat de endometriose weer was terug gegroeid op meerdere plekken. Ik moest gelijk aan de pil. We hadden al 3x IVF gedaan (waarvan 6 terugplaatsingen) en daarvoor hadden we 8x IUI gedaan. We hadden niet het gevoel dat het ging lukken met mijn eigen eitjes. Volgens de artsen kon het nog wel, maar ondertussen voelde de endometriose in mijn lijf als een tikkende tijdbom en was ik al 37 jaar geworden, wat ook niet echt bevorderlijk is voor de vruchtbaarheid, omdat mijn eitjes al wat ouder zijn. Het kan nog wel, maar hoe groot is de kans en hoe lang ga ik nog tussendoor stoppen met de pil met de kans dat de endometriose verder zal terug groeien?
We besloten dat dit het juiste moment was om mijn eierstokken te verwijderen. Ze moeten er toch uit en als ik niet meer ongesteld word dan kan de endometriose ook niet meer verder groeien en de arts zei zelfs dat het wel minder kan worden omdat je het hormoon niet meer aan maakt. Het voelt het veiligste en beste voor mijn gezondheid, maar we hadden nog steeds een grote kinderwens…
Na een oproep zijn we in contact gekomen met onze lieve donor die jong is en ons hopelijk meer kansen geeft, om als nog zwanger te worden. We hebben heel fijn contact samen en het voelt alsof het zo heeft moeten lopen…
Afscheid nemen van mijn DNA kindje heb ik een tijd geleden al gedaan (zie een vorige blog), maar vandaag neem ik afscheid van mijn “vruchtbaarheid” en van mijn eitjes, want morgen ochtend om 8 uur worden mijn eierstokken verwijderd en zal er nooit meer een eitje door mijn baarmoeder heen gaan die mogelijk bevrucht kan worden. Een natuurlijke zwangerschap door de pil heen is klein, maar die kans was er nog wel, maar nu sluit je die kans helemaal uit. Misschien geeft het wel rust omdat ik niet meer hoef te twijfelen als ik de pil een keer vergeten ben of het misschien dan toch, nu ik er niet mee bezig ben, gelukt is. Vanaf morgen kan dit niet meer en dan heel even voel ik me verdrietig ondanks dat het goed voelt zo, want we hebben nog steeds kans op een klein wondertje dankzij onze lieve donor, maar heel even, wil ik uit me hoofd en alle verstandige argumenten laten varen en beseffen dat ik vandaag afscheid neem van mijn eigen eitjes…
Als zwanger worden niet vanzelf gaat 