Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Opnieuw afscheid nemen

Vandaag gaan we ons (nog in de maak) kindje begraven. We hebben een mooie plek gekozen in onze nieuwe tuin.

We hadden al een vlinderboom in pot waar in onze andere onzichtbare kindjes begraven zijn, omdat ik de boom wilde meenemen als we in de toekomst gingen verhuizen. Ik vond het na de verhuizing nog moeilijk de boom opnieuw te begraven en uit pot te halen, dus de boom bleef op onze veranda staan. Helaas is de vlinderboom dood gegaan door de extreme vrieskou afgelopen winter. Ondanks de extra pot er om heen met hooi.

We besloten de vlinderboom toch te begraven met alle aarde uit de pot. We kwamen nog een stukje van het kistje tegen en de echo waar je nog best wat van kon zien na zo veel jaar. Verder vonden we nog een klein stukje grijs deken met sterretjes waar we ons wondertje in gewikkeld hadden.

We besloten naast de vlinderboom nog 2 vlinderstruiken te plaatsen. Die er uiteindelijk mooi naast en tegen aan kunnen groeien. In de vlinderboom hangt een vlinder in glas in lood die we hebben gekregen van onze lieve vriendin en donor. Dit staat zo mooi dat we nog 3 vlinders er bij gaan bestellen om er bij te hangen.

Nu was het tijd om ons wondertje wat een paar dagen geleden nog in mijn buik zat te gaan begraven. We pakte het bakje met water begonnen ons 4de onzichtbare kindje (er bij) te begraven. Ik voel de tranen op komen en ik laat de koude tranen over mijn wangen heen stromen. De pijn die ik voel is niet te omschrijven. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik huil echt vanuit mijn tenen. Ik mis jullie zo erg!!!

Mijn man geeft mij een knuffel en ik ben zo dankbaar voor dit moment. Het plekje ziet er mooi uit en het is fijn om dit samen zo te doen en zo afscheid te nemen van onze kleine. De zon begint te schijnen door de wolken en voor heel even stond de tijd stil en waar we samen voor altijd..

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje