Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Afscheid nemen

Vandaag is het zo ver. Ik word wakker, kijk naar buiten en zie het zonnetje schijnen. Ik weet dat het vandaag de dag is dat we nog 1 keer naar je gaan kijken met een echo. Ik hoop natuurlijk op een wonder, dat het toch echt je hartje was wat ik zag en je een groei spurt hebt gemaakt, maar ondanks dat ik dat zo graag wil met mijn moeder hart, weet ik dat de kans groter is, dat ik afscheid van je moet nemen vandaag. Ik kijk naar beneden en wrijf over mijn buik, omdat het waarschijnlijk de laatste dag is dat je in mama’s buik zit. Ik ga je missen, maar ik ben er klaar voor. Klaar om slecht nieuws te horen en afscheid te nemen van jou.

Ik voel me nog meer uitgeput door het slechts nieuws en misselijk van de zwangerschap,  maar ik weet dat ik dit weer kan, ook al is dit weer 1 van de zwaarste dingen in mijn leven om afscheid van je te moeten nemen, want die gedachte breekt mijn hart.

Ik had het geluk om jou in mijn buik te mogen dragen niet willen missen. Ik voelde me al helemaal mama en ondanks de angst, waren we happy dat je er was. We mochten weer fantaseren hoe het zou zijn als je steeds groter zou groeien en mama’s buik steeds boller zou worden en ik eindelijk met MIJN mooie buik kon rond paraderen.

Nog 1 keer mag ik je vandaag zien, nog 1 dag zit je bij mama in haar buik. Ik ga je missen kleine. Je blijft voor altijd in mijn hart

Leren lief te zijn voor jezelf

Zoals vele van jullie weten ben in behoorlijk uit balans geweest. Zo wel lichamelijk als geestelijk. We hebben 1,5 jaar geleden ons leven in Almere opgegeven en zijn naar het Noorden van het land verhuisd. We wilde meer ruimte creëren in ons leven voor rust, meer leven in de natuur, minder werken en meer genieten van het leven. We noemen het de Hakuna Matata flow. Maar voor je zo ver bent moesten wij van alles hiervoor doen.

Ons oude huis opknappen,  meer dan de helft van onze spullen verkopen, ons huis verkopen, tussendoor kreeg ik mijn derde miskraam. We besloten alles achter laten waar ik al  ruim 30 jaar had gewoond en hier alles opnieuw op te bouwen. Letterlijk alles want zelfs ons huis zijn we gaan (ver)bouwen. We wonen nu in een klein huisje, hebben minder vaste lasten, wonen midden in de natuur, dus dan zou je denken dat het Hakuna Matata flow vanzelf komt,  maar helaas werkt dit niet zo.

Niet alleen de omgeving zorgt hiervoor maar je moet ook aan jezelf dingen veranderen. Want als je altijd druk bent en in je hoofd zit, dan past dit niet in de ‘maak je geen zorgen, relax, alles komt goed flow’.

Ik ben begonnen met mediteren. Ik deed al vaker geleide meditaties,  maar ik wil mezelf nu trainen om uit me hoofd te gaan. Elke keer als ik merk dat ik weer afdwaal met mijn gedachte, dan neem ik het waar en focus me weer op mijn meditatie. Ik ben er van overtuigd dat je net als fietsen jezelf kan trainen om je gedachte meer rust te geven. Zie je gedachte als een wolk. Je observeert de wolk en laat het aan je voorbij gaan 3n dan focus je je weer op het nu en de meditatie.
De ene dag gaat het makkelijker dan de andere dag, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit steeds beter zal gaan. Verandering heeft tijd nodig en dat is oke. Ik doe het tenslotte al mijn hele volwassen leven zo, dus dit heeft tijd nodig om helemaal eigen te maken.

Drukte
Waar ben je de hele dag zo druk mee? Ik ben onderscheid gaan maken tussen wat echt moet en wat niet. Hiervoor maakte ik elke dag een to do list met wat ik allemaal moest (van mezelf). Mijn idee was als het lijstje af was, dat er dan rust zou komen. Ik merkte dat ik dan aan het einde van de dag vaak heel moe was. De volgende dag deed ik weer precies hetzelfde.

Ik schrijf nog steeds op wat er moet gebeuren. Dit geeft rust omdat je weet dat de gedachte opgeschreven is en je het niet gaat vergeten. Je kunt de gedachtes dan loslaten. Het enige verschil is dat ik nu kijk naar mijn prioriteiten. Het is niet zo als je zo veel mogelijk doet dat je dan klaar bent en rust hebt, want er komen altijd weer nieuwe dingen op je to do lijst te staan.  Dus probeer is bijvoorbeeld een week alleen dingen te doen van het lijstje wat echt moet die dag. Hierdoor hou je ruimte over voor jezelf. In het begin vond ik het nog lastig om dan te kiezen om me time in te plannen en dan ook de rust te vinden. Het voelt als je dit nooit zo gedaan hebt in het begin heel onwennig, maar nu vind ik het heerlijk. Ik doe elke dag wat ik moet doen, maar hou dus tijd over voor mezelf. Ik kan elke dag nu iets doen wat mij oplaad of happy maakt en dit voelt heel fijn en als een cadeautje voor mezelf.

Ademhaling
Doordat ik niet als een gek de hele dag maar door en door ga is er meer ruimte voor ademhaling. Ik wist dat het iets is wat heel belangrijk is, maar als je vaak druk bent of jezelf druk op legt dan vergeet je vaak goed te ademen en adem je te hoog. Nu er meer rust is op een dag heb ik meer tijd om me ook te focussen op mijn ademhaling en meer naar mijn buik adem te halen. Ik merk dat het mij meer ontspant en goed doet.

Happy cijfer
Omdat ik altijd zo veel moest van mezelf heb ik te weinig geluisterd naar mezelf wat ik nodig had en heb en waar ik gelukkig van word. Om mezelf hier in te helpen geef ik mezelf 3x per dag een happy cijfer. Dit doe ik heel simpel door even stil te zijn en te voelen. Hoe happy voel ik me nu? Stel ik word wakker met 60 happy en 40 niet happy dan wil ik het liefst dat mijn happy cijfer omhoog gaat. Helaas lukt dit niet altijd, want soms zak je happy cijfer ook. Volwassen zijn heeft verantwoordelijkheid en helaas helpen deze niet altijd om ons happy  te voelen, maar als je in de middag weer voelt en jezelf een happy cijfer geeft en voelt dat je gezakt bent, dan kun je wel kijken of er ruimte is om dit weer omhoog te krijgen die dag.

Ik weet niet of dit voor iedereen zou werken, maar voor mij is het iets wat mij dagelijks helpt om daardoor meer te kijken naar wat mij oplaad en happy maakt. Ik hou dit ook elke maand bij om zo te zien of mijn happy cijfer gaat groeien en het in balans is. Want door de drukte van het afgelopen 1,5 jaar was dit compleet uit balans. Mocht je nog niet weten wat je happy maakt of je oplaad, ga dit dan ontdekken voor jezelf. Wat vind je fijn om te doen?? en kijk hoe je je hierna voelt. Door hier meer bij stil te staan zul je merken dat je steeds meer dingen vind die je happy maken of je opladen. Dingen die JIJ nodig hebt om in balans te komen of te blijven.

Natuur
Op momenten dat ik veel onrust voel en veel in me hoofd zit merk ik dat wandelen in de natuur mij heel veel goed doet. Zelfs als het koud is en geloof me ik haat kou. Een paar jaar geleden had ik niet verwacht dat ik vrijwillig naar buiten zou gaan als het niet nodig was, maar mijn happy cijfer gaat altijd om hoog na het wandelen en de onrust in mijn hoofd zakt. Ik voel me altijd beter en merk dat wandelen in de natuur (met weinig prikkels) mij erg goed doet.

Last but not least VERTROUWEN
Dit is iets wat voor mij de grootste uitdaging was en nog is. Dit is een thema wat door mijn hele leven steeds terug komt. Maar hoe meer er gebeurd hoe moeilijker het is om weer te vertrouwen. Als ik lichamelijke klachten heb of een probleem dan wil ik het meteen oplossen, omdat ik dan hoop dat dit dan rust geeft. Je wilt tenslotte voor je gezondheid maar ook om zwanger te worden alles doen en gedaan hebben wat je kon. Toch leg je jezelf onbewust een druk op wat je op dat moment niet altijd door hebt. Wat nou als je “gewoon” vertrouwt dat je lichaam beter gaat worden en vertrouwt dat je zwanger kan worden en blijven?? Ik besefte dat mijn zoektocht naar betere gezondheid veel energie kost en besloot om ipv te zoeken en mijn energie daar aan op te maken, dit te gebruiken als me time. Door te doen wat me happy maakt en oplaad ipv de zoektocht naar betere gezondheid wat mij energie kost. In het begin vond ik dit best lastig, maar nu voelt het heel fijn omdat er dus meer ruimte was voor mij. Het leuke is dat ik nu merk dat mijn gezondheid beter gaat en ipv dat ik er continue tijd stopte in mijn zoektocht, werd ik nu beloond door te doen wat mij oplaad en happy maakt. Ik heb heel veel  gevochten in mijn leven en ondanks dat andere soms zeiden stop is met vechten, besef ik nu dat het vechten eigenlijk mijn zoektocht was naar vertrouwen. Want als mijn gezondheid beter werd dan kreeg ik weer vertrouwen in mijn lijf. Nu zie ik in dat je niet hoeft te vechten om vertrouwen te krijgen en begrijp ik wat ze bedoelde te zeggen. Ik word over een paar weken 40 jaar en ik ben er nu klaar voor. Ik weet dat dit mijn leven zal veranderen en verbeteren.
Het inzien is 1 ding maar vertouwen is niet iets wat na al die jaren er opeens weer is. Dat moet weer groeien. Omdat ik dit heel moeilijk  vind affimeer ik elke dag. Ik heb zelf een positieve affirmatie op het scherm van mijn telefoon gezet, zodat ik het elke dag zie staan. Affirmaties zijn positieve gedachtes, want je gedachtes kun je veranderen. Langzaam merk ik dat ook hierin iets veranderd binnen mezelf.
Dit was en is verre weg voor mij het moeilijkste om te doen. Zeker na al zo lang bezig te zijn en 3 miskramen te hebben gehad en al 25 jaar te worstelen met mijn gezondheid. Maar ik voel hierin een verschuiving en ben trots op mezelf dat ik hoe klein ook, ikelke dag wat meer vertrouwen probeer te krijgen en dit ook langzaam gebeurd. Vertrouwen zorgt voor rust en die rust zocht ik altijd in oplossingen, maar de oplossing zit soms gewoon in jezelf.

Ik voel steeds meer rust zowel lichamelijk als geestelijk en voel dat ik op de goeie weg zit naar een Hakuna Matata flow. Het leven kan zo voorbij zijn. Dit heb ik zelf aan de lijve ondervonden en ik wil niet meer zo veel stress in mijn leven. Dat er nare dingen gebeuren in je leven kun je helaas niet veranderen. Life sucks sometimes, dat is gewoon een feit. Toch ben er van overtuigd als je liever bent voor jezelf, je stabieler in het leven staat en de minder leuke/heftige dingen in je leven beter aan kunt..

Laten we liever zijn voor ons zelf en meer momenten zoeken waarbij we ons zelf een happy momentje gunnen. We zijn het waard om te kiezen voor ons zelf en wat ons gelukkig maakt..

Duidelijkheid

Eind september zijn we voor een second opinion naar Gent gegaan. Dit omdat ik al 3 miskramen heb gehad. In Nederland kwamen ze er achter dat ik drager ben van anti stoffen van de schildklier. Het blijkt dat vrouwen met herhalende miskramen vaker drager zijn van deze antistof maar ze hebben geen idee hoe dit kan. Ze zijn bezig met een trial om te kijken of het zou helpen om voor de terugplaatsing en de hele zwangerschap een schildklier hormoon te geven. Ik mag hier aan mee doen, maar het voelt voor ons beter om eerst naar België te gaan omdat ze daar toch verder zijn dan in Nederland. We hadden een afspraak met dokter Sutter en zij blijkt de beste te zijn in haar vakgebied. We moesten bloed prikken. Mijn man 1 buisje en ik 8. Helaas duurde vooral het chromosomen onderzoek heel lang, dus we konden pas eind november terug voor de uitslagen en nu is het eindelijk zo ver. Naast alle bloeduitslagen moet ik ook een hysteroscopie laten doen. Ik heb lang getwijfeld om dit te doen, maar we zijn hier om alles uit te sluiten en daar hoort ook bij dat ze met een camera in mijn baarmoeder gaan kijken. Dan zien ze net even meer dan met een echo. Ik vind dit heel eng en zie er mega tegen op. Aangezien ik een ‘ziekenhuis trauma’ heb, heb ik besloten dit onder narcose te doen, maar ook dat vind ik heel eng. Doordat ik me onveilig voel in een ziekenhuis voel ik me naast de misselijkheid van de narcose ook heel onrustig. Ik moet bijna huilen bij de gedachte dat ik dit moet doen en het idee dat ik weer mijn angsten moet overwinnen en een grens over moet. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak dit gebeurd tijdens het traject. Je gaat elke keer weer een stapje verder, alles voor een baby, voor dat diepe verlangen van een kind. Dit keer is het niet alleen alles voor een baby, maar vooral dat het ons hopelijk meer duidelijkheid gaat geven in verband met de miskramen en waarom het nog steeds niet gelukt is en misschien ook wel om het makkelijker te kunnen afsluiten, mocht het toch niet lukken na al die jaren, maar daar gaan we nu nog niet vanuit. We rijden vanuit Groningen naar Gent en zijn 4,5 uur onderweg. Ik ben net gebeld dat ik morgen om 14:30 uur het onderzoek heb en we ons al moeten melden om 12 uur. Ik ben om 5 uur al wakker, maar voel me nog rustig. Ik zoek afleiding door Videoland te kijken waardoor de tijd sneller gaat. Om 9 uur staan we op en gaan we douche. Ik heb vanaf 00:00 uur niks meer gegeten. De verpleegkundige had dit geadviseerd, want normaal gesproken is de richtlijn 6 uur van te voren niet meer eten, maar als er iemand uitvalt dan zou ik eerder kunnen omdat ik vanaf 00:00 uur al niet meer gegeten heb. De kans is klein maar als dat kan dan wil ik dit wel graag, want dan ben ik er maar vanaf. We besluiten na dat mijn man ontbeten heeft een spelletje te doen. Vanaf 11 uur beginnen de zenuwen te komen, ik begin ongeduldig met mijn been heen en weer te trillen en mijn man legt zijn hand op mijn knie en kijkt me liefdevol aan. Het komt goed schatje, ik ben bij je. Toch blijft de onrust en de minuten lijken wel uren te duren. We vertrekken om 11:30 uur richting UZ Gent en vinden gelukkig vrij snel een parkeerplek. We lopen naar de ingang en trekken een nummertje en nemen plek in de wachtruimte. Na 15 minuten komt ons nummer op het bord te staan met het nummer van het hokje waar we ons moeten melden. We lopen naar het hokje waar een vriendelijke man zit die ons helpt inschrijven. Hij verteld ons waar we ons moeten melden. De zenuwen worden steeds heftiger. We komen aan op de afdeling en ik begin spontaan te huilen. Mijn man troost mij en geeft aan dat het pas over een paar uur is, maar ik word overspoeld met angst. Ik ben zo zenuwachtig en ik vind het zo eng. Ik laat de tranen maar even vloeien, na een tijdje merk ik dat de ergste druk er af is en voel ik me weer iets beter. We melden ons en mogen plaats nemen in een grote wachtruimte. Ik kijk om me heen en wat me opvalt is dat er iemand ligt te slapen, iemand anders zit te haken, nog iemand anders op de laptop en ik heb zo maar het vermoeden dat het anders werkt dan bij ons in een wachtkamer. We moesten ons ook zo ver van te voren melden. Misschien is dit voor als een operatie uitvalt dat je dan al aanwezig bent? We hadden onze laptop meegenomen omdat ik had bedacht dat dit mij misschien zou helpen als afleiding na de hysteroscopie. Ik hoopte dat dit zou helpen tegen de onrust en ik me dan niet op de onrust zou focussen maar op de serie. Het was het proberen waard. We besloten nu ook Videoland te gaan kijken, omdat het zoals het er nu uit ziet nog wel even gaat duren. Het helpt en de tijd gaat redelijk snel voorbij en we worden geroepen door een verpleegkundige en lopen achter hem aan. Hij neemt mij mee naar de omkleed ruimte. Het is een klein hokje met een locker. Hij vraagt mijn maat en pakt een badjas, de beroemde ‘sexy nachtjapon” met open achterkant. Om het plaatje compleet te maken kreeg ik nog strakke, sexy witte kousen die ik op kon trekken tot aan mijn boven benen en omdat dit glad is kreeg ik nog mooie blauwe sokken met anti slip die ik er over heen moest aantrekken. Nu is het hele plaatje compleet en ik mocht ze ook nog meenemen voor een eventuele volgende keer. Voor zijn vertrek liet hij mij zien hoe ik de deuren dicht kon doen, maar vooral hoe het ook weer open ging. De deuren werken met magneten. Ik sluit de deuren en begin me uit te kleden en ik leg alle spullen in de locker en ik doe deze op slot. Ik druk op de knop en de deuren gaan weer open. De sleutel geef ik aan de verpleegkundige en die krijgen we weer terug als het klaar is. Gelukkig mocht ik daarna weer naar mijn man. Mijn man is het enige wat veilig voelt in een ziekenhuis en dat geeft mij wat rust. Ik voelde nog geen paniek en even twijfelde ik of ik wel een pil gingen vragen tegen mijn angsten. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan, maar had van te voren besloten dit een keer te proberen, omdat zo’n pil het misschien wel makkelijker zou maken voor mij en ik minder tegen mijn angsten hoef te vechten. Het grootste probleem bij mij is dat ik de controle moet los laten. Ik besloot daarom toch een pil te vragen. Ik kreeg Xanax en na een tijdje begon ik het te voelen. Ik was bang dat ik juist zou vechten om controle te kunnen behouden, maar gelukkig voelde ik me juist meer ontspannen. Ik moest naar de wc en moest zelfs even giechelen omdat ik het idee had dat iedereen zag dat ik stoned was. We keken nog even serie, maar ik bleef toch wel steeds kijken of er iemand kwam en dan voelde ik toch nog onrust. Ik kwam een vrouwelijke verpleegkundige naar ons toegelopen en er werd gezegd dat het tijd was. Mijn hart sloeg over ik dacht oh nee nu is het zo ver. Mijn man mocht niet mee lopen en ik begon als een klein kind te huilen. Ik wilde niet, ik durfde niet. We gaven elkaar een dikke knuffel en ik liep achter een vrouw aan die mij totaal niet probeerde op mijn gemak te stellen door mij te troosten. Misschien was ze zo veel “drama” niet gewend, dus ik besloot mezelf te troosten en droog mijn tranen af en probeer weer te ademen. Ik werd iets rustiger. Voor mijn gevoel was het een mega lange gang en even dacht ik waarom kon mijn man niet mee tot het einde van deze gang. Het leek wel eindeloos te duren voor we bij de OK deur waren. Ik zie dat de vrouw voor mij stopt en met haar voet op een knop druk en de deuren slaan open en ik zie de OK ruimte en raak helemaal in paniek en begin weer heel hard te huilen. Alles gaat in een waas. Volgens mij waren er 4 mensen maar ik heb eerlijk gezegd geen idee of dit mannen of vrouwen waren. Ik moest gaan liggen en ik kreeg zo’n ding om mijn vinger. Je hoorde op de monitor dat mijn hart als een razende tekeer ging. Ik kon niet stoppen met huilen. Ze waren druk bezig om alles voor te bereiden en daar lag ik dan alleen en overstuur en ik kon mezelf niet bedwingen door de overspoelde angst en had totaal geen controle meer. In mijn linkerarm voel ik een naald voor het infuus en hoor dat dit niet lukt. Rechts staat er een vrouw die zegt dat ik echt even rustig moet worden en daarna weet ik niks meer. Ik denk dat het infuus er in zat en ze dachten we laten haar niet aftellen we spuiten de Propofol meteen in zodat ze gaat slapen. Ik zag er vooral tegen op hoe ik me daarna zou voelen. Na het verwijderen van mijn eierstokken voelde ik me misselijk en zo onrustig. Ik weet dat je weg mag als je plast en wat eet en ik probeerde steeds uit bed te komen, maar dan kwam er weer een vleug misselijkheid van de pijn en elke keer probeerde ik het weer. Ik wilde naar huis en kon me niet overgeven door gewoon rustig te gaan slapen. Ik zou nu wat krijgen tegen de misselijkheid Dit had ik al eerder gehad en hielp niet maar nu gelukkig wel. Ik was niet misselijk en ik voelde me ook niet onrustig. Waarschijnlijk door de Xanax wat ik had gekregen voor het onderzoek. Alles is een beetje langs me heen gegaan. Ik begreep wel van de vrouw die naast me bed stond dat ik antibiotica had gehad en dat ze door mijn baarmoeder wand hadden geperforeerd. Ze hadden placenta resten gevonden wat meteen verwijderd had kunnen worden, maar door de perforatie kon dit niet meer, dus moest ik over 4 weken weer onder narcose om het weg te laten halen. Geen idee hoe lang het geduurd heeft maar we mochten uiteindelijk naar “huis”. We hebben een hapje gegeten en daarna ben ik meteen naar bed gegaan. We waren weer een stapje verder. Morgen is weer een spannende dag, want dan krijgen we alle bloeduitslagen. Het moment van de waarheid

Vandaag is de dag dat we een miskraam gaan krijgen deel 1

Inmiddels waren we een week verder en was de miskraam nog niet op gang gekomen. Ik besloot dat ik de pillen wilde vragen die het ziekenhuis voorschrijft om de miskraam op te wekken omdat ik niet langer meer wilde wachten. Voor ze dit doen is het gebruikelijk een 2^de echo te laten maken. Dit om zeker te weten dat het overleden is. Aangezien ik zo moe en misselijk ben door alle hormonen, vroeg ik de arts of ik het hier in de buurt de echo mocht doen en gelukkig was dit geen probleem. Ik belde naar de afdeling fertiliteit in het Flevo ziekenhuis. Ik kreeg iemand aan de lijn van de centrale. Ik leg mijn verhaal uit en ze gaf aan dat ik terug gebeld word door een arts. Wat me opvalt is dat ze helemaal geen empathisch vermogen heeft door ook maar iets te zeggen over het feit dat we een week geleden te horen hebben gekregen dat het hartje van ons wondertje niet meer klopt. Ik hang de telefoon op en wacht af tot ik word terug gebeld. Om 16 uur ben ik nog niet gebeld en ik besluit nog een keer te bellen. Ik krijg een collega aan de telefoon. Ze zoekt de gegevens op en ze begint het hardop te lezen en stopt bij het woord miskraam. Ze gaf aan dat ze mij meteen door ging verbinden en verbind me door met de gene die al jaren bij de receptie zit op de fertiliteit afdeling, want ik herkende meteen haar naam. Ik doe opnieuw mijn verhaal en ze geeft aan dat ze moet overleggen of dat daar mag en ze zegt dat het erg druk is en ze niet weet of het wel kan. Voor ze op wil hangen, vraag ik of ze wel vandaag terug kan bellen, waarbij ze alleen maar herhaald dat het druk is. Met deze boodschappen hangen we op. Het geeft mij weer het vervelende gevoel wat ik elke keer heb gehad toen wij nog bij het Flevo ziekenhuis liepen. Ik zucht en bedenk me dat het nu gewoon makkelijk is, dan naar Utrecht te gaan. Ik word vrij snel terug gebeld en ze geeft aan dat het kan en we maken een afspraak over 2 dagen. Ik merk dat ik opgelucht ben, dat we ondanks de drukte toch vrij snel terecht kunnen.

De dagen kruipen voorbij, maar vandaag is het zo ver. Ik zie er tegen op en we gaan met lood in onze schoenen en naar het ziekenhuis. Ik zie er zo tegen op om een echo te doen en weer te moeten horen dat er geen hartje klopt. Toch merk ik dat ik stiekem hoop dat de arts het niet goed gezien heeft en er toch een hartje zou zijn. Ik voel me stom dat ik hier op hoop en denk dat het daarom wel goed is om bevestiging te krijgen van een andere arts. We lopen de gang door naar rechts en gaan met de trap naar de 3^de verdieping waar we gelijk  richting de fertiliteit afdeling. Het is lang geleden dat we op deze afdeling zijn geweest. Mijn grote vriendin zit daar achter de balie. We melden ons en ze geeft aan dat ze een foto wilt maken voor haar eigen administratie. Ik vraag of dat een paar jaar geleden niet is gemaakt, maar ze geeft aan dat ze deze nog niet te hebben. Ik zucht en voel me gespannen en heb totaal geen zin om een foto te gaan maken nu en kan het niet laten om dit ook tegen haar te zeggen, ze weet tenslotte waarom we komen. Waarop ze zegt:  ‘maar waarom dan?’ Oh mijn god, meent ze dit nou serieus??? Ik kon er niks aan doen, maar floepte er uit dat ik straks weer te horen krijg dat het hartje van ons wondertje niet klopt en mijn hoofd er nu niet zo naar staat om een foto te gaan maken. Ze zegt dat de foto klein is en het zo is gebeurd. Ik moet weer zuchten en kan mijn irritatie niet verbergen, ondanks dat ik weet dat ze alleen maar haar werk probeert te doen en ze dit moet vragen. Ik dacht maakt die stomme foto maar en ik heb niet eens moeite gedaan om te lachen. Ik voelde me geïrriteerd en verdrietig op de manier hoe dit allemaal gaat. Ze geeft aan dat we plaats mogen nemen in de wachtkamer. We lopen en weg en ze zegt helemaal niks met sterkte of wat dan ook. Gewoon helemaal niks. Ik keek mijn man aan en dacht echt, hoe kan het dat iemand die zo niet mee kan leven met mensen tijdens dit traject, hier al zo lang werkt en ik vraag me af of ik nou echt de enige ben die hier moeite mee heeft. Ik probeer rustig te blijven, maar merk dat de spanning bij mij op loopt. Na 10 minuten hoor ik eindelijk onze achternaam en we staan op en lopen naar de arts die ons staat op te wachten.  We geven hem een hand en lopen achter hem aan. Bij de deur van het kamertje waar we in moeten, staat nog een vrouw ik denk in opleiding die zich aan ons voorstelt, maar ik merk dat het totaal niet binnen komt wat ze zegt. We gaan zitten en aangezien wij in een ander ziekenhuis behandeld worden, moest ik nogmaals het hele verhaal doen. Hij wilde precies weten wanneer de terugplaatsing was om zo uit te rekenen hoeveel weken zwanger ik nu ben of is het zou zijn geweest??. Na dat hij alles had opgeschreven, gaf de arts aan dat hij nu de echo wilde gaan maken. Ik loop automatisch naar het omkleed hokje, wat gewoon een gordijn is en daarachter staat een krukje waar je je kleren op kan neerleggen.  Terwijl ik me omkleed geeft de arts aan dat er altijd 2 echo’s gemaakt worden voor de pillen worden voorgeschreven. Ik hoor mijn man zeggen dat we al 1 echo hebben gehad in het UMC, maar de arts zei dat het protocol is dat hij dan 2x de echo hier doet, aangezien hij de eerste echo niet gezien heeft. Het enige wat ik denk is please laat me niet over een paar dagen terug komen om weer een 3^de echo te doen ter bevestiging dat het hartje niet klopt. Ik ging met hem in discussie en de spanning nam bij mij alleen maar toe. Ik ga ondertussen liggen op de stoel en vraag hem of hij het scherm zo kon draaien dat ik mee kan kijken. Ik weet niet meer wat hij zei, maar het kwam vrij bot over. Ik dacht dat het aan mij lag omdat ik zo emo was en me behoorlijk zwanger voelde met al die hormonen in mijn lijf en vroeg het achteraf aan mijn man, maar ook hij had het ervaren als een botte reactie. Uiteindelijk draaide de arts het scherm ook naar mij toe en ik hoor hem iets zeggen van ‘je zult wel dood gaan van binnen’ en dat was inderdaad een mooie omschrijving van hoe ik me op dat moment voel. Mijn man houdt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. We kijken met z’n vieren naar het scherm waar we mijn baarmoeder en ons wondertje duidelijk op zien en de arts bevestigd als snel dat het te klein is voor 9 weken en 3 dagen en dat hij geen hartje ziet. Hij gaf aan dat hij totaal geen twijfels had en de pillen wel kon voorschijven. Ik mag me weer gaan aankleden en het enige waar ik aan kon denken is, waarom niet eerst de echo doen, want achteraf was de discussie over nog een echo maken totaal niet nodig geweest en had het veel stress bespaard, aangezien ik nu toch geen 3^de echo hoefde te laten doen. Ik ben klaar met aankleden en loop voor mijn gevoel in een waas plaats naast mijn man. De arts is inmiddels druk bezig om zijn bevindingen in te typen en hij schrijft de pillen voor die we straks op mogen halen beneden bij de apotheek. Hij legt uit hoe we ze moeten gebruiken. 4 pillen innemen en als er dan na 4a 5 uur niks gebeurd, mag je er nog 4 nemen. Dit doe je vaginaal.  Hij vraagt of we nog vragen hebben. Het enige wat ik kan bedenken is om te vragen welke pijnstillers ik mag gebruiken en kan verder geen vragen bedenken. We staan op, schudden elkaar de hand en zeggen elkaar gedag. We mogen over 3 weken een afspraak maken voor een nieuwe echo om te kijken of de baarmoeder helemaal leeg is. In het verleden mocht je sneller een echo laten doen, maar toen bleek het nog vaak voor te komen dat ze een bloedprop aanzagen voor weefsel en er voor niks courtages plaats vonden. Vandaar dat ze in dit ziekenhuis, 3 weken wachten voor ze een echo doen. We lopen naar de balie, maken een afspraak voor over 3 weken en lopen naar beneden richting de apotheek.

Inmiddels had gegoogled naar informatie over hoe andere vrouwen het ervaren hadden om de miskraam op te wekken met deze pillen. Je kan er weinig over vinden. Misschien is dit omdat het te persoonlijk is of omdat er toch nog een taboe rust op een miskraam, maar uiteindelijk had ik een verhaal gevonden, waarbij ze aanga dat het bij haar 6 a 7 uurtjes duurde. Ons idee was in eerst instantie dat we het dan morgen gelijk in de ochtend gingen doen. Omdat ik nu al zo moe ben en je van pijn ook heel moe word en een miskraam toch een klap is voor je lichaam, vond ik het belangrijk om wel een goede nacht rust te hebben, vandaar dat we bedacht hadden om het gelijk in de ochtend te doen.

We waren inmiddels aangekomen bij de apotheek en we hadden een nummertje getrokken. Er waren 14 wachtende voor ons. Tijdens het wachten besloot ik dat ik het vandaag nog wilde doen. Ik had nu de pillen en wilde niet meer wachten, maar dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Mijn man reageerde lief en gaf aan dat het mijn lijf is en als ik dat vandaag wil doen dat we het vandaag gingen doen.  Na een tijd wachten zagen we eindelijk op het scherm ons nummertje. We lopen naar de balie en de vrouw die ons helpt is heel lief vanaf het moment dat ze ziet waarom ik de pillen voorgeschreven heb gekregen. We keken elkaar aan toen ze weg liep om de pillen te halen en hadden beide het zelfde gevoel. Deze vrouw had nog meer invoelingsvermogen dan de mensen op de fertiliteit afdeling. Ik blijf me er over verbazen hoe het gaat in sommige ziekenhuizen. In sommige ziekenhuizen voel je je niet meer dan een nummertje. De vrouw achter de balie komt aanlopen en geeft ons de pillen. We kunnen eindelijk naar huis. We lopen het ziekenhuis uit, hand in hand, verdrietig en wetende wat er komen gaat. Vandaag is de dag dat we een miskraam gaan krijgen…

Verward door mijn gedachtes

Gisteren middag zat ik in het zonnetje op ons dakterras te bladeren door wat bruidstijdschriften.  Ik droomde een beetje weg en bedacht me dat als we in juli de terugplaatsing zouden doen en ik dit keer zwanger zouden worden, ik uitgerekend zou zijn in april en dat we dan 9 jaar samen zijn. Dat zou toch een mooie bezegeling zijn van onze relatie en het mooiste cadeau wat we elkaar kunnen geven die maand. Hoe wel ik elke maand wel iets kan verzinnen waarom het die maand de perfecte maand zou zijn 🙂 Mijn gedachtes dwaalde weer af en ik dacht aan de bruiloft datum en dat er dan ongeveer 2,5 maanden tussen zouden zitten en bedacht me dat ik dan waarschijnlijk nooit meer in me jurk zou passen en wat dacht je van al die slapeloze nachten met de baby en de wallen en vermoeidheid die er dan zou zijn die dag. Dan moeten we de bruiloft verplaatsen. Maar ik wil buiten trouwen, dus word het dan pas het jaar er op? Deze gedachtes waren al eerder door mijn hoofd gegaan, maar toen dacht ik als het zo ver is, ga ik me er wel druk om maken. Eerst maar zwanger worden, anders maak ik me straks druk om niks. In het ergste geval  verplaatsen we de bruiloft  gewoon. Maar wil ik het wel verplaatsen? Het idee dat ik nog een jaar moet wachten vind ik helemaal niet leuk!! Het voelt heerlijk even met iets leuks bezig te zijn, lekker weg te dromen en ideeën te bedenken hoe we het willen gaan doen. Ik raak verward door mijn eigen gedachtes. Het voelt de laatste tijd steeds vaker als of een baby mijn dromen in de weg zal gaan staan en dat terwijl een baby juist ook een droom is van mij.

Doordat ik mijn vader op vroege leeftijd heb verloren heb ik een hele zware tijd gehad en daarna werd ik ziek, maar niemand wist wat ik had. Het is niet dat ik niet kon functioneren, maar was wel altijd moe en had elke dag veel pijn.

Ik ging elk jaar op vakantie naar Spanje. Mijn ideale vakantie was 3 weken op het strand met een boek en een cocktail. Ik werkte het hele jaar fulltime en dan wilde ik gewoon 3 weken lekker relaxen en niks doen. Tot een vriend van mij vroeg of mee ging naar Cuba. We waren beide alleen en het was toch gezelliger om samen op vakantie te gaan. Ik begreep niet zo goed waarom we nou zo ver weg moesten gaan, maar besloot toch met hem mee te gaan.  Het was een geweldige vakantie die mijn ogen heeft geopend. Wat was de wereld toch prachtig! De stranden konden nog witter zijn en de zee nog blauwer en je kon zwemmen met dolfijnen en een jeepsafari doen, naar een sigaren fabriek om te kijken hoe mensen hier te werk gingen. Ik vond het fantastisch en wist vanaf dat moment dat ik de wereld wilden gaan zien en ontdekken. Maar ik werd steeds meer vermoeid en had steeds vaker pijn. Ik ontmoeten mijn vriend. We hebben een reis gemaakt naar Mexico en Bali, maar moesten altijd rekening houden met mijn vermoeidheid. Toch waren dit ook weer vakanties om nooit meer te vergeten en ik wilde meer!! Zodra het kon zouden we verre reizen gaan  maken. Er is nog zo veel meer te zien. Uit eindelijk kochten we samen een huis en zoals afgesproken een grote land kaart die we zouden op hangen in een kamertje, zodat we met pijltjes konden aanwijzen waar we allemaal waren geweest op de wereld.. Voor nu konden we al een paar landen afvinken 🙂

Net 2 weken nadat we de sleutel kregen van ons huis belanden ik bij de eerste hulp. Ik kon niet meer, mijn lichaam was helemaal op. Er zat geen energie meer in. Ik kreeg een spoedoperatie en mijn herstel heeft ruim 2 jaar geduurd. Aangezien ik endometriose om mijn darm had zo groot als een appel, had het ziekenhuis aangegeven dat ik niet te lang van de pil af mocht zijn en zo zijn we in het ”baby traject “ terecht gekomen. Hierdoor hebben we weinig verre reizen gemaakt, want het meeste geld ging naar het “baby traject”.  2 jaar geleden zijn we nog wel naar Thailand geweest. Ik had deze vakantie cadeau gekregen van mijn vriend na dat ik eindelijk zo goed als hersteld was. Hier werd ik gebeten door een hond, waardoor ik elke dag voor 3 weken naar het ziekenhuis moest reizen om zonder verdoving de wond schoon te laten schoonmaken, omdat deze heel diep waren en anders gingen ontsteken. Niet helemaal de ideale vakantie zoals we hadden gehoopt. Ik had veel pijn, kon niet zwemmen, onze trip naar de jungle hebben we moeten annuleren en zat aan de pijnstillers en we wilde juist even weg van het ziekenhuis gebeuren, maar helaas soms lopen dingen anders dan gepland. We hebben gelukkig wel wat dingen in de buurt kunnen bekijken en in de laatste week zaten we heel luxe en hoefde ik niet meer naar het ziekenhuis.. Op het eiland waar we heen gingen, mochten er ook geen honden komen en aangezien ik erg bang was voor de honden, kwam dit perfect uit-) En op een avond in die week vroeg hij mij ten huwelijk en zei ik natuurlijk volmondig JA! Thailand is een prachtig land en ondanks de honden beet was het een prachtige vakantie met als hoogte punt dat ik naast 3 grote gaten in mijn kuit ook met een prachtige diamanten ring verloofd naar huis ging 🙂                                                                                                Ik had veel meer willen reizen en van de wereld willen zien, maar helaas is het door omstandigheden niet zo gelopen en voor mijn gevoel is dit nu mijn kans. Ik wil emigreren, ik wil een wereldreis maken, ik wil veel weekenden weg, woning ruil doen, zodat je op minder toeristische plekken komt in een land en alleen maar de reis hoeft te betalen en daardoor nog meer reizen kan maken 🙂 ik wil een keer liften in mijn leven, weer wat nieuwe dingen aanvinken in mijn bucketlist boekje, het avontuur aan gaan en vooral genieten van ons. Want wat heb ik genieten van ons gemist. Het gekke is dat je weet dat je snakt naar rust als je in die rollercoaster zit, maar pas als je een pauze hebt genomen of er midden in zit zoals wij, besef ik pas hoe ik het genieten van het leven, de rust, mezelf zonder hormonen, heb gemist. Wat kan het leven toch mooi zijn! Het is niet dat ik niet geniet, maar het is minder vrij of zo. Dit is lastig uit te leggen en misschien wel alleen te begrijpen door mensen die het zelfde mee maken als wij. Ik geniet nu extra van de zon, mijn wijntje (die ik al jaren laat staan omdat dit niet goed is voor mijn vruchtbaarheid) omdat je nu jezelf bent, geen last heb van de hormonen die er voor zorgen dat je helemaal niet lekker in je vel zit. Ben zo moe van het elke keer weer opzoek gaan naar nieuwe opties om het dit keer nog beter te doen. Of dit nou is met voeding, voedingssupplementen, acupunctuur, yoga, op benen elke dag omhoog zodat er meer bloed naar je baarmoeder stroomt. Je kunt het zo gek niet bedenken en ik heb het gedaan. Ik geniet zo van alle tijd die we hebben met elkaar en kunnen doen wat we willen. We hoeven met niemand rekening te houden. Een vriendin zei laatst tegen mij, soms ben ik wel jaloers op alles wat jullie kunnen en doen  samen. Ze is moeder van 2 kinderen. Ik weet dat ze dol is op haar kids, maar vond het wel heel eerlijk dat ze dit durfde uit te spreken. Maar ze heeft gelijk, je hebt gewoon een heel ander soort leven als je een kind hebt.  Ik wil mijn bruiloft verder plannen en dan ook trouwen zonder bang te hoeven zijn dat ik straks niet meer in mijn jurk pas. Ik geniet zo van de voorpret en eindelijk weer te concentreren op wat leuks! Ik wil een maand op honeymoon zoals we bedacht hebben als het niet zou lukken met het krijgen van een kindje. Heerlijk een maand naar Tanzania naar verschillende safari parken en dan de laatste 2 weken eindigen in Zanzibar in luxe op een bounty eiland. Zij aan zij met mijn husband. Te verdrinken in de liefde voor mijn lover, de man waar ik samen oud mee ga worden. Alle tijd voor elkaar en om dingen te bekijken, te doen wat wij willen. Het leven kan zo mooi zijn en ik wil dit vieren, elke dag…

In “onze pauze” hebben we het nu zo veel  over het reizen, de bruiloft, de vrijheid die je hebt zonder kids  en ik besef dat ik niet weet of ik nog wel een baby wil. Ik wil avontuur, leuke dingen, genieten, rust. Maar hebben we zo veel tijd en energie gestopt in iets wat ik dan eigenlijk niet wil? Of veranderd dit dan in de loop der tijd is de vraag die ik mezelf stel. Kan het zijn dat mijn dromen gewijzigd zijn? Ik kom er niet uit en dan helpt het altijd om mijn moeder te bellen 🙂 Ze kent mij als geen ander en is heel eerlijk en kan mij vaak een spiegel voor houden of bepaalde emoties die er bij mij zitten losmaken, waardoor ik vaak weer verder kan met mijn verwarde gedachtes. Ik besef me dat ik alleen nog maar negatief denk over het zwanger zijn en een baby. Leuk hoor zwanger zijn, maar is niet altijd leuk en hetzelfde geldt voor een baby. Al die poepluiers en slapeloze nachten is dat nou wat ik wil? Met al dat geld van die luiers kan ik ook leuk weekendjes weg met mijn vriend. De zorgen die je de rest van je leven hebt voor een kind. En baby/kind is super schattig maar daarvoor krijg je toch geen kind? Ik besef me dat ik niet meer weet wat ik nou wel leuk vond aan de droom van een baby. Toen ik net in een winkel liep besloot ik naar de babyafdeling te gaan en te kijken naar de schattige babyspulletjes om zo het gevoel weer op te roepen van mijn droom. Ik zag de kleertjes, maar merkte dat ik alleen maar pijn voelde en toen viel alles op z’n plek. Ik heb altijd 2 dromen gehad en baby van de man waar ik de rest van mijn leven mee wil delen en reizen. De eerste droom ben ik nu al jaren voor aan het knokken en is nu gelinkt aan pijn, teleurstellingen, verdriet, onmacht, machteloosheid en angsten. De andere droom begint steeds meer te groeien en is alleen positief. Het geeft rust, het is wat leuks, het geeft me een goed gevoel, het geeft vrijheid en als je dit naast elkaar legt, klinkt de droom van het reizen nu toch veel aantrekkelijker. Het is dus niet dat ik niet meer zwanger wil worden en een kindje, maar dat ik het onbewust aan het afsluiten ben voor mezelf. Het doet te veel pijn en ik ben het gewoon zo zat allemaal! Ik dacht dat de rust zou helpen, maar het maakt alleen dat ik er meer tegen op zie om het weer te doen. Weer aan de hormonen. Wel korter, maar nog een hogere dosis, de tripjes elke keer naar het zuiden waardoor je per keer 5 uur kwijt bent om alleen even te kijken hoe groot je eitjes zijn en dan 2 dagen later weer hetzelfde te moeten doen en ik  krijg al een paniekaanval als ik denk aan de punctie. Ik heb 3 EMDR afspraken staan. Ik heb dit ook al een keer gedaan toen ik de eerste IVF punctie ging doen en het heeft me echt geholpen maar leuk is anders want dit betekend wel dat ik in die sessies,elke keer  naar die angst moet gaan en die punctie opnieuw moet gaan ervaren en ik wil gewoon rust.

Misschien is het goed en een natuurlijk proces wat er nu met mij gebeurd, omdat je er dan langzaam naar toe groeit dat als het niet lukt met deze laatste IVF poging het ook echt oké is zo. Want zo voelt het nu echt. Er staat nog een droom op ons te wachten en de rust is iets waar we beide naar snakken. Ik ben verward door mijn eigen gedachtes, want die ligt niet meer op 1 lijn met mijn gevoel. Ik weet dat ik diep van binnen dat ik een baby wil, een mini me, maar voel nu alleen nog maar de ellende, dat het zo veel makkelijker voelt om er gewoon mee te stoppen. Het hele traject, gewoon klaar. Er zitten ook een hoop voordelen aan het kinderloos leven.                                                                                                                         Aangezien ik een verhoogde kans heb op baarmoederhalskanker, kan ik niet te lang wachten om mijn eierstokken er uit te laten halen. Daarnaast ben ik 35 en worden mijn eitjes er ook niet jonger op. Dus het voelt als nu of nooit. Helaas zitten we niet in de luxe positie om te zeggen we stoppen 2 jaar met het traject en gaan eerst lekker genieten van het leven en verre reizen maken voor we de laatste poging doen. Dat dan het gevoel van het willen reizen wat minder word en je een zo lange pauze hebt gehad, dat je verlangen naar een baby weer groter groeit. Ik hoop dat ik dat gevoel weer terug kan krijgen, want ik ben bang als ik nu kies om te stoppen en we een paar jaar rust hebben gehad en verre reizen hebben gemaakt, ik me altijd zou blijven afvragen, wat nou als we het toen toch hadden gedaan? Als we nu deze keer doen en het lukt niet dan voelt het echt goed, maar nu ben je met een omweg bij een nieuwe kliniek terecht gekomen die je nieuwe kansen en mogelijkheden bied en hierdoor voelt het toch als een kans die we anders laten liggen..

En zo zit ik in het zonnetje nog steeds verward door mijn eigen gedachte en vind ik het dood eng om mijn verlangen voor de droom van een kindje weer toe te gaan laten, bang voor een nieuwe teleurstelling…