Gisteren middag zat ik in het zonnetje op ons dakterras te bladeren door wat bruidstijdschriften. Ik droomde een beetje weg en bedacht me dat als we in juli de terugplaatsing zouden doen en ik dit keer zwanger zouden worden, ik uitgerekend zou zijn in april en dat we dan 9 jaar samen zijn. Dat zou toch een mooie bezegeling zijn van onze relatie en het mooiste cadeau wat we elkaar kunnen geven die maand. Hoe wel ik elke maand wel iets kan verzinnen waarom het die maand de perfecte maand zou zijn 🙂 Mijn gedachtes dwaalde weer af en ik dacht aan de bruiloft datum en dat er dan ongeveer 2,5 maanden tussen zouden zitten en bedacht me dat ik dan waarschijnlijk nooit meer in me jurk zou passen en wat dacht je van al die slapeloze nachten met de baby en de wallen en vermoeidheid die er dan zou zijn die dag. Dan moeten we de bruiloft verplaatsen. Maar ik wil buiten trouwen, dus word het dan pas het jaar er op? Deze gedachtes waren al eerder door mijn hoofd gegaan, maar toen dacht ik als het zo ver is, ga ik me er wel druk om maken. Eerst maar zwanger worden, anders maak ik me straks druk om niks. In het ergste geval verplaatsen we de bruiloft gewoon. Maar wil ik het wel verplaatsen? Het idee dat ik nog een jaar moet wachten vind ik helemaal niet leuk!! Het voelt heerlijk even met iets leuks bezig te zijn, lekker weg te dromen en ideeën te bedenken hoe we het willen gaan doen. Ik raak verward door mijn eigen gedachtes. Het voelt de laatste tijd steeds vaker als of een baby mijn dromen in de weg zal gaan staan en dat terwijl een baby juist ook een droom is van mij.
Doordat ik mijn vader op vroege leeftijd heb verloren heb ik een hele zware tijd gehad en daarna werd ik ziek, maar niemand wist wat ik had. Het is niet dat ik niet kon functioneren, maar was wel altijd moe en had elke dag veel pijn.
Ik ging elk jaar op vakantie naar Spanje. Mijn ideale vakantie was 3 weken op het strand met een boek en een cocktail. Ik werkte het hele jaar fulltime en dan wilde ik gewoon 3 weken lekker relaxen en niks doen. Tot een vriend van mij vroeg of mee ging naar Cuba. We waren beide alleen en het was toch gezelliger om samen op vakantie te gaan. Ik begreep niet zo goed waarom we nou zo ver weg moesten gaan, maar besloot toch met hem mee te gaan. Het was een geweldige vakantie die mijn ogen heeft geopend. Wat was de wereld toch prachtig! De stranden konden nog witter zijn en de zee nog blauwer en je kon zwemmen met dolfijnen en een jeepsafari doen, naar een sigaren fabriek om te kijken hoe mensen hier te werk gingen. Ik vond het fantastisch en wist vanaf dat moment dat ik de wereld wilden gaan zien en ontdekken. Maar ik werd steeds meer vermoeid en had steeds vaker pijn. Ik ontmoeten mijn vriend. We hebben een reis gemaakt naar Mexico en Bali, maar moesten altijd rekening houden met mijn vermoeidheid. Toch waren dit ook weer vakanties om nooit meer te vergeten en ik wilde meer!! Zodra het kon zouden we verre reizen gaan maken. Er is nog zo veel meer te zien. Uit eindelijk kochten we samen een huis en zoals afgesproken een grote land kaart die we zouden op hangen in een kamertje, zodat we met pijltjes konden aanwijzen waar we allemaal waren geweest op de wereld.. Voor nu konden we al een paar landen afvinken 🙂
Net 2 weken nadat we de sleutel kregen van ons huis belanden ik bij de eerste hulp. Ik kon niet meer, mijn lichaam was helemaal op. Er zat geen energie meer in. Ik kreeg een spoedoperatie en mijn herstel heeft ruim 2 jaar geduurd. Aangezien ik endometriose om mijn darm had zo groot als een appel, had het ziekenhuis aangegeven dat ik niet te lang van de pil af mocht zijn en zo zijn we in het ”baby traject “ terecht gekomen. Hierdoor hebben we weinig verre reizen gemaakt, want het meeste geld ging naar het “baby traject”. 2 jaar geleden zijn we nog wel naar Thailand geweest. Ik had deze vakantie cadeau gekregen van mijn vriend na dat ik eindelijk zo goed als hersteld was. Hier werd ik gebeten door een hond, waardoor ik elke dag voor 3 weken naar het ziekenhuis moest reizen om zonder verdoving de wond schoon te laten schoonmaken, omdat deze heel diep waren en anders gingen ontsteken. Niet helemaal de ideale vakantie zoals we hadden gehoopt. Ik had veel pijn, kon niet zwemmen, onze trip naar de jungle hebben we moeten annuleren en zat aan de pijnstillers en we wilde juist even weg van het ziekenhuis gebeuren, maar helaas soms lopen dingen anders dan gepland. We hebben gelukkig wel wat dingen in de buurt kunnen bekijken en in de laatste week zaten we heel luxe en hoefde ik niet meer naar het ziekenhuis.. Op het eiland waar we heen gingen, mochten er ook geen honden komen en aangezien ik erg bang was voor de honden, kwam dit perfect uit-) En op een avond in die week vroeg hij mij ten huwelijk en zei ik natuurlijk volmondig JA! Thailand is een prachtig land en ondanks de honden beet was het een prachtige vakantie met als hoogte punt dat ik naast 3 grote gaten in mijn kuit ook met een prachtige diamanten ring verloofd naar huis ging 🙂 Ik had veel meer willen reizen en van de wereld willen zien, maar helaas is het door omstandigheden niet zo gelopen en voor mijn gevoel is dit nu mijn kans. Ik wil emigreren, ik wil een wereldreis maken, ik wil veel weekenden weg, woning ruil doen, zodat je op minder toeristische plekken komt in een land en alleen maar de reis hoeft te betalen en daardoor nog meer reizen kan maken 🙂 ik wil een keer liften in mijn leven, weer wat nieuwe dingen aanvinken in mijn bucketlist boekje, het avontuur aan gaan en vooral genieten van ons. Want wat heb ik genieten van ons gemist. Het gekke is dat je weet dat je snakt naar rust als je in die rollercoaster zit, maar pas als je een pauze hebt genomen of er midden in zit zoals wij, besef ik pas hoe ik het genieten van het leven, de rust, mezelf zonder hormonen, heb gemist. Wat kan het leven toch mooi zijn! Het is niet dat ik niet geniet, maar het is minder vrij of zo. Dit is lastig uit te leggen en misschien wel alleen te begrijpen door mensen die het zelfde mee maken als wij. Ik geniet nu extra van de zon, mijn wijntje (die ik al jaren laat staan omdat dit niet goed is voor mijn vruchtbaarheid) omdat je nu jezelf bent, geen last heb van de hormonen die er voor zorgen dat je helemaal niet lekker in je vel zit. Ben zo moe van het elke keer weer opzoek gaan naar nieuwe opties om het dit keer nog beter te doen. Of dit nou is met voeding, voedingssupplementen, acupunctuur, yoga, op benen elke dag omhoog zodat er meer bloed naar je baarmoeder stroomt. Je kunt het zo gek niet bedenken en ik heb het gedaan. Ik geniet zo van alle tijd die we hebben met elkaar en kunnen doen wat we willen. We hoeven met niemand rekening te houden. Een vriendin zei laatst tegen mij, soms ben ik wel jaloers op alles wat jullie kunnen en doen samen. Ze is moeder van 2 kinderen. Ik weet dat ze dol is op haar kids, maar vond het wel heel eerlijk dat ze dit durfde uit te spreken. Maar ze heeft gelijk, je hebt gewoon een heel ander soort leven als je een kind hebt. Ik wil mijn bruiloft verder plannen en dan ook trouwen zonder bang te hoeven zijn dat ik straks niet meer in mijn jurk pas. Ik geniet zo van de voorpret en eindelijk weer te concentreren op wat leuks! Ik wil een maand op honeymoon zoals we bedacht hebben als het niet zou lukken met het krijgen van een kindje. Heerlijk een maand naar Tanzania naar verschillende safari parken en dan de laatste 2 weken eindigen in Zanzibar in luxe op een bounty eiland. Zij aan zij met mijn husband. Te verdrinken in de liefde voor mijn lover, de man waar ik samen oud mee ga worden. Alle tijd voor elkaar en om dingen te bekijken, te doen wat wij willen. Het leven kan zo mooi zijn en ik wil dit vieren, elke dag…
In “onze pauze” hebben we het nu zo veel over het reizen, de bruiloft, de vrijheid die je hebt zonder kids en ik besef dat ik niet weet of ik nog wel een baby wil. Ik wil avontuur, leuke dingen, genieten, rust. Maar hebben we zo veel tijd en energie gestopt in iets wat ik dan eigenlijk niet wil? Of veranderd dit dan in de loop der tijd is de vraag die ik mezelf stel. Kan het zijn dat mijn dromen gewijzigd zijn? Ik kom er niet uit en dan helpt het altijd om mijn moeder te bellen 🙂 Ze kent mij als geen ander en is heel eerlijk en kan mij vaak een spiegel voor houden of bepaalde emoties die er bij mij zitten losmaken, waardoor ik vaak weer verder kan met mijn verwarde gedachtes. Ik besef me dat ik alleen nog maar negatief denk over het zwanger zijn en een baby. Leuk hoor zwanger zijn, maar is niet altijd leuk en hetzelfde geldt voor een baby. Al die poepluiers en slapeloze nachten is dat nou wat ik wil? Met al dat geld van die luiers kan ik ook leuk weekendjes weg met mijn vriend. De zorgen die je de rest van je leven hebt voor een kind. En baby/kind is super schattig maar daarvoor krijg je toch geen kind? Ik besef me dat ik niet meer weet wat ik nou wel leuk vond aan de droom van een baby. Toen ik net in een winkel liep besloot ik naar de babyafdeling te gaan en te kijken naar de schattige babyspulletjes om zo het gevoel weer op te roepen van mijn droom. Ik zag de kleertjes, maar merkte dat ik alleen maar pijn voelde en toen viel alles op z’n plek. Ik heb altijd 2 dromen gehad en baby van de man waar ik de rest van mijn leven mee wil delen en reizen. De eerste droom ben ik nu al jaren voor aan het knokken en is nu gelinkt aan pijn, teleurstellingen, verdriet, onmacht, machteloosheid en angsten. De andere droom begint steeds meer te groeien en is alleen positief. Het geeft rust, het is wat leuks, het geeft me een goed gevoel, het geeft vrijheid en als je dit naast elkaar legt, klinkt de droom van het reizen nu toch veel aantrekkelijker. Het is dus niet dat ik niet meer zwanger wil worden en een kindje, maar dat ik het onbewust aan het afsluiten ben voor mezelf. Het doet te veel pijn en ik ben het gewoon zo zat allemaal! Ik dacht dat de rust zou helpen, maar het maakt alleen dat ik er meer tegen op zie om het weer te doen. Weer aan de hormonen. Wel korter, maar nog een hogere dosis, de tripjes elke keer naar het zuiden waardoor je per keer 5 uur kwijt bent om alleen even te kijken hoe groot je eitjes zijn en dan 2 dagen later weer hetzelfde te moeten doen en ik krijg al een paniekaanval als ik denk aan de punctie. Ik heb 3 EMDR afspraken staan. Ik heb dit ook al een keer gedaan toen ik de eerste IVF punctie ging doen en het heeft me echt geholpen maar leuk is anders want dit betekend wel dat ik in die sessies,elke keer naar die angst moet gaan en die punctie opnieuw moet gaan ervaren en ik wil gewoon rust.
Misschien is het goed en een natuurlijk proces wat er nu met mij gebeurd, omdat je er dan langzaam naar toe groeit dat als het niet lukt met deze laatste IVF poging het ook echt oké is zo. Want zo voelt het nu echt. Er staat nog een droom op ons te wachten en de rust is iets waar we beide naar snakken. Ik ben verward door mijn eigen gedachtes, want die ligt niet meer op 1 lijn met mijn gevoel. Ik weet dat ik diep van binnen dat ik een baby wil, een mini me, maar voel nu alleen nog maar de ellende, dat het zo veel makkelijker voelt om er gewoon mee te stoppen. Het hele traject, gewoon klaar. Er zitten ook een hoop voordelen aan het kinderloos leven. Aangezien ik een verhoogde kans heb op baarmoederhalskanker, kan ik niet te lang wachten om mijn eierstokken er uit te laten halen. Daarnaast ben ik 35 en worden mijn eitjes er ook niet jonger op. Dus het voelt als nu of nooit. Helaas zitten we niet in de luxe positie om te zeggen we stoppen 2 jaar met het traject en gaan eerst lekker genieten van het leven en verre reizen maken voor we de laatste poging doen. Dat dan het gevoel van het willen reizen wat minder word en je een zo lange pauze hebt gehad, dat je verlangen naar een baby weer groter groeit. Ik hoop dat ik dat gevoel weer terug kan krijgen, want ik ben bang als ik nu kies om te stoppen en we een paar jaar rust hebben gehad en verre reizen hebben gemaakt, ik me altijd zou blijven afvragen, wat nou als we het toen toch hadden gedaan? Als we nu deze keer doen en het lukt niet dan voelt het echt goed, maar nu ben je met een omweg bij een nieuwe kliniek terecht gekomen die je nieuwe kansen en mogelijkheden bied en hierdoor voelt het toch als een kans die we anders laten liggen..
En zo zit ik in het zonnetje nog steeds verward door mijn eigen gedachte en vind ik het dood eng om mijn verlangen voor de droom van een kindje weer toe te gaan laten, bang voor een nieuwe teleurstelling…
Als zwanger worden niet vanzelf gaat 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.