Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Afscheid nemen

Vandaag is het zo ver. Ik word wakker, kijk naar buiten en zie het zonnetje schijnen. Ik weet dat het vandaag de dag is dat we nog 1 keer naar je gaan kijken met een echo. Ik hoop natuurlijk op een wonder, dat het toch echt je hartje was wat ik zag en je een groei spurt hebt gemaakt, maar ondanks dat ik dat zo graag wil met mijn moeder hart, weet ik dat de kans groter is, dat ik afscheid van je moet nemen vandaag. Ik kijk naar beneden en wrijf over mijn buik, omdat het waarschijnlijk de laatste dag is dat je in mama’s buik zit. Ik ga je missen, maar ik ben er klaar voor. Klaar om slecht nieuws te horen en afscheid te nemen van jou.

Ik voel me nog meer uitgeput door het slechts nieuws en misselijk van de zwangerschap,  maar ik weet dat ik dit weer kan, ook al is dit weer 1 van de zwaarste dingen in mijn leven om afscheid van je te moeten nemen, want die gedachte breekt mijn hart.

Ik had het geluk om jou in mijn buik te mogen dragen niet willen missen. Ik voelde me al helemaal mama en ondanks de angst, waren we happy dat je er was. We mochten weer fantaseren hoe het zou zijn als je steeds groter zou groeien en mama’s buik steeds boller zou worden en ik eindelijk met MIJN mooie buik kon rond paraderen.

Nog 1 keer mag ik je vandaag zien, nog 1 dag zit je bij mama in haar buik. Ik ga je missen kleine. Je blijft voor altijd in mijn hart

Vandaag is de dag dat we een miskraam gaan krijgen deel 1

Inmiddels waren we een week verder en was de miskraam nog niet op gang gekomen. Ik besloot dat ik de pillen wilde vragen die het ziekenhuis voorschrijft om de miskraam op te wekken omdat ik niet langer meer wilde wachten. Voor ze dit doen is het gebruikelijk een 2^de echo te laten maken. Dit om zeker te weten dat het overleden is. Aangezien ik zo moe en misselijk ben door alle hormonen, vroeg ik de arts of ik het hier in de buurt de echo mocht doen en gelukkig was dit geen probleem. Ik belde naar de afdeling fertiliteit in het Flevo ziekenhuis. Ik kreeg iemand aan de lijn van de centrale. Ik leg mijn verhaal uit en ze gaf aan dat ik terug gebeld word door een arts. Wat me opvalt is dat ze helemaal geen empathisch vermogen heeft door ook maar iets te zeggen over het feit dat we een week geleden te horen hebben gekregen dat het hartje van ons wondertje niet meer klopt. Ik hang de telefoon op en wacht af tot ik word terug gebeld. Om 16 uur ben ik nog niet gebeld en ik besluit nog een keer te bellen. Ik krijg een collega aan de telefoon. Ze zoekt de gegevens op en ze begint het hardop te lezen en stopt bij het woord miskraam. Ze gaf aan dat ze mij meteen door ging verbinden en verbind me door met de gene die al jaren bij de receptie zit op de fertiliteit afdeling, want ik herkende meteen haar naam. Ik doe opnieuw mijn verhaal en ze geeft aan dat ze moet overleggen of dat daar mag en ze zegt dat het erg druk is en ze niet weet of het wel kan. Voor ze op wil hangen, vraag ik of ze wel vandaag terug kan bellen, waarbij ze alleen maar herhaald dat het druk is. Met deze boodschappen hangen we op. Het geeft mij weer het vervelende gevoel wat ik elke keer heb gehad toen wij nog bij het Flevo ziekenhuis liepen. Ik zucht en bedenk me dat het nu gewoon makkelijk is, dan naar Utrecht te gaan. Ik word vrij snel terug gebeld en ze geeft aan dat het kan en we maken een afspraak over 2 dagen. Ik merk dat ik opgelucht ben, dat we ondanks de drukte toch vrij snel terecht kunnen.

De dagen kruipen voorbij, maar vandaag is het zo ver. Ik zie er tegen op en we gaan met lood in onze schoenen en naar het ziekenhuis. Ik zie er zo tegen op om een echo te doen en weer te moeten horen dat er geen hartje klopt. Toch merk ik dat ik stiekem hoop dat de arts het niet goed gezien heeft en er toch een hartje zou zijn. Ik voel me stom dat ik hier op hoop en denk dat het daarom wel goed is om bevestiging te krijgen van een andere arts. We lopen de gang door naar rechts en gaan met de trap naar de 3^de verdieping waar we gelijk  richting de fertiliteit afdeling. Het is lang geleden dat we op deze afdeling zijn geweest. Mijn grote vriendin zit daar achter de balie. We melden ons en ze geeft aan dat ze een foto wilt maken voor haar eigen administratie. Ik vraag of dat een paar jaar geleden niet is gemaakt, maar ze geeft aan dat ze deze nog niet te hebben. Ik zucht en voel me gespannen en heb totaal geen zin om een foto te gaan maken nu en kan het niet laten om dit ook tegen haar te zeggen, ze weet tenslotte waarom we komen. Waarop ze zegt:  ‘maar waarom dan?’ Oh mijn god, meent ze dit nou serieus??? Ik kon er niks aan doen, maar floepte er uit dat ik straks weer te horen krijg dat het hartje van ons wondertje niet klopt en mijn hoofd er nu niet zo naar staat om een foto te gaan maken. Ze zegt dat de foto klein is en het zo is gebeurd. Ik moet weer zuchten en kan mijn irritatie niet verbergen, ondanks dat ik weet dat ze alleen maar haar werk probeert te doen en ze dit moet vragen. Ik dacht maakt die stomme foto maar en ik heb niet eens moeite gedaan om te lachen. Ik voelde me geïrriteerd en verdrietig op de manier hoe dit allemaal gaat. Ze geeft aan dat we plaats mogen nemen in de wachtkamer. We lopen en weg en ze zegt helemaal niks met sterkte of wat dan ook. Gewoon helemaal niks. Ik keek mijn man aan en dacht echt, hoe kan het dat iemand die zo niet mee kan leven met mensen tijdens dit traject, hier al zo lang werkt en ik vraag me af of ik nou echt de enige ben die hier moeite mee heeft. Ik probeer rustig te blijven, maar merk dat de spanning bij mij op loopt. Na 10 minuten hoor ik eindelijk onze achternaam en we staan op en lopen naar de arts die ons staat op te wachten.  We geven hem een hand en lopen achter hem aan. Bij de deur van het kamertje waar we in moeten, staat nog een vrouw ik denk in opleiding die zich aan ons voorstelt, maar ik merk dat het totaal niet binnen komt wat ze zegt. We gaan zitten en aangezien wij in een ander ziekenhuis behandeld worden, moest ik nogmaals het hele verhaal doen. Hij wilde precies weten wanneer de terugplaatsing was om zo uit te rekenen hoeveel weken zwanger ik nu ben of is het zou zijn geweest??. Na dat hij alles had opgeschreven, gaf de arts aan dat hij nu de echo wilde gaan maken. Ik loop automatisch naar het omkleed hokje, wat gewoon een gordijn is en daarachter staat een krukje waar je je kleren op kan neerleggen.  Terwijl ik me omkleed geeft de arts aan dat er altijd 2 echo’s gemaakt worden voor de pillen worden voorgeschreven. Ik hoor mijn man zeggen dat we al 1 echo hebben gehad in het UMC, maar de arts zei dat het protocol is dat hij dan 2x de echo hier doet, aangezien hij de eerste echo niet gezien heeft. Het enige wat ik denk is please laat me niet over een paar dagen terug komen om weer een 3^de echo te doen ter bevestiging dat het hartje niet klopt. Ik ging met hem in discussie en de spanning nam bij mij alleen maar toe. Ik ga ondertussen liggen op de stoel en vraag hem of hij het scherm zo kon draaien dat ik mee kan kijken. Ik weet niet meer wat hij zei, maar het kwam vrij bot over. Ik dacht dat het aan mij lag omdat ik zo emo was en me behoorlijk zwanger voelde met al die hormonen in mijn lijf en vroeg het achteraf aan mijn man, maar ook hij had het ervaren als een botte reactie. Uiteindelijk draaide de arts het scherm ook naar mij toe en ik hoor hem iets zeggen van ‘je zult wel dood gaan van binnen’ en dat was inderdaad een mooie omschrijving van hoe ik me op dat moment voel. Mijn man houdt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. We kijken met z’n vieren naar het scherm waar we mijn baarmoeder en ons wondertje duidelijk op zien en de arts bevestigd als snel dat het te klein is voor 9 weken en 3 dagen en dat hij geen hartje ziet. Hij gaf aan dat hij totaal geen twijfels had en de pillen wel kon voorschijven. Ik mag me weer gaan aankleden en het enige waar ik aan kon denken is, waarom niet eerst de echo doen, want achteraf was de discussie over nog een echo maken totaal niet nodig geweest en had het veel stress bespaard, aangezien ik nu toch geen 3^de echo hoefde te laten doen. Ik ben klaar met aankleden en loop voor mijn gevoel in een waas plaats naast mijn man. De arts is inmiddels druk bezig om zijn bevindingen in te typen en hij schrijft de pillen voor die we straks op mogen halen beneden bij de apotheek. Hij legt uit hoe we ze moeten gebruiken. 4 pillen innemen en als er dan na 4a 5 uur niks gebeurd, mag je er nog 4 nemen. Dit doe je vaginaal.  Hij vraagt of we nog vragen hebben. Het enige wat ik kan bedenken is om te vragen welke pijnstillers ik mag gebruiken en kan verder geen vragen bedenken. We staan op, schudden elkaar de hand en zeggen elkaar gedag. We mogen over 3 weken een afspraak maken voor een nieuwe echo om te kijken of de baarmoeder helemaal leeg is. In het verleden mocht je sneller een echo laten doen, maar toen bleek het nog vaak voor te komen dat ze een bloedprop aanzagen voor weefsel en er voor niks courtages plaats vonden. Vandaar dat ze in dit ziekenhuis, 3 weken wachten voor ze een echo doen. We lopen naar de balie, maken een afspraak voor over 3 weken en lopen naar beneden richting de apotheek.

Inmiddels had gegoogled naar informatie over hoe andere vrouwen het ervaren hadden om de miskraam op te wekken met deze pillen. Je kan er weinig over vinden. Misschien is dit omdat het te persoonlijk is of omdat er toch nog een taboe rust op een miskraam, maar uiteindelijk had ik een verhaal gevonden, waarbij ze aanga dat het bij haar 6 a 7 uurtjes duurde. Ons idee was in eerst instantie dat we het dan morgen gelijk in de ochtend gingen doen. Omdat ik nu al zo moe ben en je van pijn ook heel moe word en een miskraam toch een klap is voor je lichaam, vond ik het belangrijk om wel een goede nacht rust te hebben, vandaar dat we bedacht hadden om het gelijk in de ochtend te doen.

We waren inmiddels aangekomen bij de apotheek en we hadden een nummertje getrokken. Er waren 14 wachtende voor ons. Tijdens het wachten besloot ik dat ik het vandaag nog wilde doen. Ik had nu de pillen en wilde niet meer wachten, maar dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Mijn man reageerde lief en gaf aan dat het mijn lijf is en als ik dat vandaag wil doen dat we het vandaag gingen doen.  Na een tijd wachten zagen we eindelijk op het scherm ons nummertje. We lopen naar de balie en de vrouw die ons helpt is heel lief vanaf het moment dat ze ziet waarom ik de pillen voorgeschreven heb gekregen. We keken elkaar aan toen ze weg liep om de pillen te halen en hadden beide het zelfde gevoel. Deze vrouw had nog meer invoelingsvermogen dan de mensen op de fertiliteit afdeling. Ik blijf me er over verbazen hoe het gaat in sommige ziekenhuizen. In sommige ziekenhuizen voel je je niet meer dan een nummertje. De vrouw achter de balie komt aanlopen en geeft ons de pillen. We kunnen eindelijk naar huis. We lopen het ziekenhuis uit, hand in hand, verdrietig en wetende wat er komen gaat. Vandaag is de dag dat we een miskraam gaan krijgen…