Soms moet je de slingers ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt

Vandaag ben ik jarig. 42 jaar jong en nog een hele leven voor me. Mijn gezondheid is in jaren niet zo goed geweest. We wonen sinds een paar jaar in het Noorden, op een prachtige locatie in een huisje van ons dromen. Ik ben (nog steeds) gelukkig getrouwd met mijn beste maatje. We hebben een lieve kat en ik besef me dat ik zo veel heb om dankbaar voor te zijn, met alles wat ik bereikt heb in mijn leven. En toch voel ik me dit jaar niet echt jarig.

Een week geleden hadden we maar 1 streepje en wisten we dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt was. De allerlaatste, omdat we hierna zouden stoppen. Nu is het officeel. Ik ben 42 jaar en voor altijd ongewenst kinderloos! Elk jaar hadden we nog hoop en een kans, maar die zijn er niet meer.

Er zit natuurlijk ook een voordeel aan het afsluiten van het traject. Dit scheelt zo veel stress, hormonen, angsten en teleurstellingen, maar het geeft dus ook geen hoop meer en dat iets nieuws voor mij. Geen hoop of kans om moeder te worden. Vanaf nu wordt ik elk jaar ouder, maar weet ik zeker dat er nooit een zichbaar kindje zal zijn en dat maakt me met momenten intens verdrietig.

Ik werd net wakker in onze hotel kamer. Er hangen slingers, die mijn man toen ik lag te slapen heeft opgehangen. Soms moet je de slingers (in je leven) ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt. Genieten van de kleine dingen als dat met de grote dingen even niet lukt. Genieten van wat je wel hebt, ook al mis je wat je nooit is geweest.

En dat is precies wat wij gaan doen vandaag. Genieten van ons lang weekendje weg samen. Niks moet, alles mag. Geen verplichtingen, geen verwachtingen, gewoon samen zijn. Genieten van het prachtige Drenthe, het heerlijke eten en vooral elkaars gezelschap.

Want ondanks dat het nu nog vaak pijnlijk voelt dat onze toekomst niet met een kindje zal zijn, voelt het ook opwindend dat ons leven nog alle kanten op kan gaan en onze toekomst nog helemaal open ligt.

Opnieuw afscheid nemen

Vandaag gaan we ons (nog in de maak) kindje begraven. We hebben een mooie plek gekozen in onze nieuwe tuin.

We hadden al een vlinderboom in pot waar in onze andere onzichtbare kindjes begraven zijn, omdat ik de boom wilde meenemen als we in de toekomst gingen verhuizen. Ik vond het na de verhuizing nog moeilijk de boom opnieuw te begraven en uit pot te halen, dus de boom bleef op onze veranda staan. Helaas is de vlinderboom dood gegaan door de extreme vrieskou afgelopen winter. Ondanks de extra pot er om heen met hooi.

We besloten de vlinderboom toch te begraven met alle aarde uit de pot. We kwamen nog een stukje van het kistje tegen en de echo waar je nog best wat van kon zien na zo veel jaar. Verder vonden we nog een klein stukje grijs deken met sterretjes waar we ons wondertje in gewikkeld hadden.

We besloten naast de vlinderboom nog 2 vlinderstruiken te plaatsen. Die er uiteindelijk mooi naast en tegen aan kunnen groeien. In de vlinderboom hangt een vlinder in glas in lood die we hebben gekregen van onze lieve vriendin en donor. Dit staat zo mooi dat we nog 3 vlinders er bij gaan bestellen om er bij te hangen.

Nu was het tijd om ons wondertje wat een paar dagen geleden nog in mijn buik zat te gaan begraven. We pakte het bakje met water begonnen ons 4de onzichtbare kindje (er bij) te begraven. Ik voel de tranen op komen en ik laat de koude tranen over mijn wangen heen stromen. De pijn die ik voel is niet te omschrijven. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik huil echt vanuit mijn tenen. Ik mis jullie zo erg!!!

Mijn man geeft mij een knuffel en ik ben zo dankbaar voor dit moment. Het plekje ziet er mooi uit en het is fijn om dit samen zo te doen en zo afscheid te nemen van onze kleine. De zon begint te schijnen door de wolken en voor heel even stond de tijd stil en waar we samen voor altijd..

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Ik mis wat er nooit heeft mogen zijn…

Ik voel een leegte en vraag me af hoe het kan dat ik je zo mis ondanks dat ik je nooit heb mogen vast houden. Waarom voel ik soms toch dat intense verdriet, dat mijn hart er letterlijk pijn van doet? Ik vind het steeds moeilijker om je te missen en voel me steeds vaker buitengesloten met de wereld om me heen die wel zichtbare kinderen hebben. Bij mij zit je alleen nog maar in mijn hart en dat terwijl mijn hart overstroomt van liefde voor jou. Je bent nu al mijn alles en ik kan me geen leven zonder jou meer voorstellen.

Hoe kan ik nu al zo van je houden, terwijl ik alleen een positieve test hebt gezien? Hoe kunnen 2 van die strepen op je zwangerschapstest zo veel betekenen en juist je leven helemaal onderste boven gooien als je weer maar 1 streepje ziet?

Ik heb je op de echo mogen zien. Vol ongeloof en zo trots dat we je hartje zagen kloppen. Ik kan het gevoel niet omschrijven hoeveel liefde ik toen al voor je voelde. Mijn hart stroomde over van liefde voor jou en ik hield toen al zo intens veel van je. Ik voelde me helemaal mama en dit is 1 van de mooiste ervaringen die ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Tot je hart stopte met kloppen. Dit was het 1 van de ergste ervaringen in mijn leven. Zulke extreme tegen polen van emoties. Van intens ‘hemels geluk’ op die mooie roze wolk, waarbij je ineens kilometers naar beneden valt. Je hebt geen idee hebt hoe lang het duurt voor je de grond raakt en ooit weer kan opstaan uit deze ‘hel’. Ons leven stond ineens weer helemaal op z’n kop. Ik wilde je niet uit me buik laten gaan, maar voor altijd bij me dragen. Net als je broertje en (of) zusje. Ook al heb ik je moeten laten gaan uit mijn buik, je zit voor altijd in mijn hart. In mijn hart zijn jullie al lang geleden geboren.

Ik mis wat er nooit heeft mogen zijn. Ik mis het om met mijn dikke buik te mogen paraderen en van de daken te schreeuwen dat IK eindelijk zwanger ben. Niet jij maar IK, IK, IK!!! Ik mis het dat ik eindelijk kan shoppen om baby spullen te kopen. Niet voor een vriendin of collega maar gewoon voor mezelf omdat ik zwanger ben en blijf. Ik mis het dat het na al die jaren vechten nog steeds niet mijn tijd is om jou 9 maanden te mogen dragen en voor altijd bij mij te mogen houden.                                                  

Ik mis het om mama van je te mogen zijn. Ik heb zo vaak over je gefantaseerd. Hoe mooi en lief je zou zijn, maar ook hoe ondeugend en speels. Ik droom over hoe een mooi mens je zou zijn en hoeveel liefde ik je te geven heb.

Ik zie je in alles om me heen en toch voel ik vaak die leegte en het intense verdriet dat jij nu niet bij me bent en ik niet weet of jij ooit bij mij zou mogen blijven..