Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Balans tussen (mijn) lichaam en geest..

We zitten op dit moment in de voorbereiden fase voor onze IVF. Deze keer nemen we hier 4 maanden voor. We laten een uitgebreid bloedonderzoeken doen, onderzoeken of ik vitamine B12 niet goed om kan zetten en dit blijkt inderdaad het geval te zijn. Klinkt stom, maar dat voelt als goed nieuws, want het zou de rede kunnen zijn waarom onze embryo’s niet innestelen. Een tekort kan hier namelijk voor zorgen. Dus ik spuit nu ruim een maand 3x per week in me been met vitamine B12 in de hoop dat dit ons straks gaat helpen om zwanger te worden. We slikken verschillende voedingssupplementen, gebruiken druppels die de acupuncturist heeft voorgeschreven, we eten super gezond, nemen (bijna) elke dag een verse smoothie met een superfood wat helpt voor de vruchtbaarheid, gaan om de 2 weken naar onze acupuncturist en nu ben ik sinds kort begonnen met (fertiliteit) yoga. Ik begin hier mijn dag mee en zo eindig ik ook al mijn dagen. Ik heb ooit 1 keer een yoga les gevolgd, maar merkte dat het niet echt mijn ding was. Ik ben meer van het dansen voor de ontspanning, maar ik wil het toch een kans gegeven. Ik heb een online yoga cursus gekocht wat echt gericht is op de fertiliteit. Sommige oefeningen vind ik fijn en sommige vind ik erg moeilijk om te doen, zoals de cobra houding of met mijn billen de lucht in, maar ik denk dat dit vanzelf makkelijker zal gaan. Nu merk ik ook pas hoe stijf ik ben en het zou toch mooi meegenomen zijn als ik straks gelijk een stukje leniger ben  🙂 Je zorgt met de oefeningen onder andere voor een betere doorbloeding naar je baarmoeder, waarbij je de kwaliteit van de eitjes kan verbeteren en je hebt een speciale oefening wat kan helpen bij het innestelen. Je leert meer ontspannen en op je ademhaling te letten omdat je vaak met stress hoog gaat ademen i.p.v. diep naar je buik. Je werkt ook met visualisatie om te zorgen dat je weer vertrouwen krijgt in het zwanger worden. Ondanks dat ik moet wennen aan de yoga, merk ik toch dat het mijn lichaam goed doet en dat ik zelf met momenten (na een drukke dag) het fijn vind om yoga te doen. Even een momentje voor mezelf.

Omdat ik een angst heb gekregen na mijn 2^de IVF voor de punctie en ik daarna geroepen heb dit nooit meer te doen, doe ik nu ook aan EMDR. Dit doe ik om er voor te zorgen dat mijn angsten minder heftig zijn en ik zo ontspannen mogelijk de punctie kan gaan doen. Alles voor een baby, dus daar zit ik dan vandaag. Het is sinds afgelopen maand de derde keer dat ik in die stoel zitten en mijn angst gevoelens moet oproepen. Het is gek hoe het werkt, maar er gaat van alles door je heen qua gedachtes en emoties. Heel bijzonder, maar ook heel intensief. Ben altijd erg moe als ik daar weg ga. Ook deze keer begonnen we met de angst voor de punctie, maar uiteindelijk kwam er te spraken dat mijn hoofd nog wel verder wil, maar mijn lichaam “schreeuwt” dat het niet meer wil. Kan mijn hoofd en mijn lichaam 2 verschillende dingen willen dan? Het voelt raar, maar ik heb toch het gevoel dat ik er gehoor aan moet geven. We kijken samen naar het gevoel wat er is en dan voel ik de pijn van het idee dat ik misschien nooit mama zal worden en de tranen rollen over mijn wangen. Mijn hoofd zegt dat het fijn is dat we dit jaar weten of we wel of niet een wondertje zullen krijgen en dit rust zal geven en we dan verder kunnen of dit nou met kindje of zonder kindje is. Maar mijn hele lichaam voelt verstijft en ik heb het gevoel dat ik geen lucht meer krijg. Ik probeer door te ademen naar mijn buik, maar het lukt niet goed. Ik voel pijn en besef dat ik het heel beangstigend vind. Wat nou als het niet lukt en ik nou nooit een wondertje zal dragen. Dit betekend dus ook dat dit jaar bepalend is voor de rest van ons leven en dit idee maakt het gelijk zo zwaar. Het kan nu dan echt definitief zijn dat de lege kinderkamer nooit gevuld zal worden met mooie meubels, speelgoed en kleertjes voor onze baby en ik in nooit in de schommelstoel (die we een tijd geleden hebben gekregen) borstvoeding zal kunnen geven. Dat ik nooit zal weten hoe het voelt om een baby te voelen groeien in mijn buik of te voelen hoe het schopt. Of onze baby te zien op een 3d echo of het hartje te horen kloppen. Zal ik dan nooit onze baby in mijn armen kunnen sluiten of een kindje nooit mama tegen mij horen zeggen?? Zouden we nooit samen kunnen kijken van wie ons kind zijn of haar oogjes,oortjes en mondje heeft? Zal ik nooit voelen hoe het is om een mama te zijn?  Ik merk tijdens de sessie dat mijn hoofd het snel wil overnemen van mijn gevoel. Ik mag het gevoel niet te lang voelen van mezelf.

Eenmaal thuis merk ik dat ik me nog steeds een beetje verdrietig voel en ik voel de behoefte om muziek te gaan luisteren en dan rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik laat het verdriet toe. Je kan er niet in blijven hangen, want dan hou je het traject niet lang vol, maar ik denk dat ik vandaag heb geleerd dat er wel meer balans moet komen tussen (mijn) lichaam en geest. En langzaam bereid ik me zo voor op ons laatste IVF avontuur