Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Opnieuw afscheid nemen

Vandaag gaan we ons (nog in de maak) kindje begraven. We hebben een mooie plek gekozen in onze nieuwe tuin.

We hadden al een vlinderboom in pot waar in onze andere onzichtbare kindjes begraven zijn, omdat ik de boom wilde meenemen als we in de toekomst gingen verhuizen. Ik vond het na de verhuizing nog moeilijk de boom opnieuw te begraven en uit pot te halen, dus de boom bleef op onze veranda staan. Helaas is de vlinderboom dood gegaan door de extreme vrieskou afgelopen winter. Ondanks de extra pot er om heen met hooi.

We besloten de vlinderboom toch te begraven met alle aarde uit de pot. We kwamen nog een stukje van het kistje tegen en de echo waar je nog best wat van kon zien na zo veel jaar. Verder vonden we nog een klein stukje grijs deken met sterretjes waar we ons wondertje in gewikkeld hadden.

We besloten naast de vlinderboom nog 2 vlinderstruiken te plaatsen. Die er uiteindelijk mooi naast en tegen aan kunnen groeien. In de vlinderboom hangt een vlinder in glas in lood die we hebben gekregen van onze lieve vriendin en donor. Dit staat zo mooi dat we nog 3 vlinders er bij gaan bestellen om er bij te hangen.

Nu was het tijd om ons wondertje wat een paar dagen geleden nog in mijn buik zat te gaan begraven. We pakte het bakje met water begonnen ons 4de onzichtbare kindje (er bij) te begraven. Ik voel de tranen op komen en ik laat de koude tranen over mijn wangen heen stromen. De pijn die ik voel is niet te omschrijven. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik huil echt vanuit mijn tenen. Ik mis jullie zo erg!!!

Mijn man geeft mij een knuffel en ik ben zo dankbaar voor dit moment. Het plekje ziet er mooi uit en het is fijn om dit samen zo te doen en zo afscheid te nemen van onze kleine. De zon begint te schijnen door de wolken en voor heel even stond de tijd stil en waar we samen voor altijd..

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Een second opinion

Na 3 miskramen kon ik in het ziekenhuis uitgebreide bloedtesten laten doen om te kijken of er een oorzaak was van de herhalende miskramen. Na 6 weken kreeg ik de uitslag dat ik antistoffen draag van de schildklier. Mijn schildklier werkt gewoon goed, maar ik ben wel drager van deze antistoffen wat kan betekenen dat ik in de toekomst schildklier problemen kan krijgen. Ze hebben geen idee waardoor vrouwen met deze antistoffen een miskraam krijgen, maar het is wel opvallend dat er meer vrouwen die herhalende miskramen krijgen, drager zijn van deze antistoffen. Ze kunnen hier niks aan doen behalve mij mee laten doen met een onderzoek waarbij ze schildklier pillen geven of een placebo, maar het voelde voor mij niet goed om het er maar op te gokken, want zo voelt het een beetje voor mij. Het kan de volgende keer gewoon goed gaan, maar het kan ook dat ik weer een miskraam krijg. Als ik besluit om mee te doen aan het onderzoek en ik zou zwanger raken en weer een miskraam krijgen,dan krijg ik als dank omdat ik mee doe aan dit onderzoek de volgende ronde zo wie zo de medicijnen. Ik hou het nog in gedachte, maar we besluiten eerst om naar Gent te gaan voor een second opinion.

Ik weet dat België, Spanje en Duitsland verder zijn dan Nederland en ik lees goede verhalen over UZ in Gent en dan voornamelijk over professor de Sutter. Ik krijg weer hoop omdat ik verhalen lees over vrouwen die bij haar zijn geweest en ook herhalende miskramen hadden en dan bloedverdunners of Prednison krijgen en dat de vrouwen dan wel de zwangerschap konden voldragen.

We maken een afspraak en na een paar maanden is het eindelijk is het zo ver, we gaan naar België en hopelijk krijgen we snel antwoord op de vraag waarom wij 3 keer een miskraam hebben gehad.

We komen aan bij het ziekenhuis en dan is het toch nog even zoeken waar je heen moet. We gaan de schuifdeuren door en dan zien we rechts stoelen staan en een balie, maar daar zit niemand. Gelukkig komt er al snel iemand naar ons toe. Hij helpt ons en we krijgen een nummertje en mogen plaats nemen op 1 van de stoelen. We hebben de afspraak om 8:15 uur en moeten ons hier eerst in laten schrijven. Ons nummer word aangegeven op het scherm en we nemen plaats. Het zijn hokjes naast elkaar en daar zit een aardige Vlaamse vrouw die onze gegevens noteert en ons inschrijft. We krijgen allemaal papieren mee die we voor de volgende keer ingevuld moeten hebben, waarbij we toestemming geven dat ze de kosten mogen berekenen. Ze legt ons uit waar we heen moeten. We lopen naar boven en komen uit bij een balie waar ook weer een hele aardige vrouw zit. We melden ons voor de afspraak en mogen aan het einde van de gang links plaats nemen in de wachtruimte.We moeten lang wachten want het loopt uit, maar na jaren ziekenhuis ervaring weet je eigenlijk niet beter als dat je altijd moet wachten. We worden eindelijk geroepen door een vrouw en lopen achter haar aan het kamertje in. Ze is een assistent van professor de Sutter. We nemen samen uitgebreid ons dossier door en ze maakt hiervan aantekeningen in de computer.  Wanneer ze klaar is mogen we opnieuw in dezelfde wachtkamer gaan zitten. Nog geen 10 minuten laten mogen we met de assistent meelopen. We geven professor de Sutter een hand en mogen gaan zitten. Ze kijkt naar de papieren van ons dossier en gaf al vrij snel aan dat ze niet geloofd dat de miskramen pech zijn, maar dat er meer aan de hand is. Ze bekijkt de onderzoeken die zijn gedaan en geeft aan dat er  eigenlijk nog te weinig onderzocht is om uit te kunnen sluiten waarom ik herhalende miskramen heb gehad. Ze stelt voor om een hoop onderzoeken te doen in de hoop hierdoor meer duidelijkheid te krijgen. 

De professor geeft aan dat ze bij mijn man zijn chromosomen wil laten na laten kijken. Dit kan heel simpel door bloed te laten prikken. Helaas duurt het erg lang voor we de uitslag krijgen, maar aangezien we bezig zijn met verhuizen is dit voor ons niet heel erg. De rede dat ze dit wilt laten na kijken is dat er bij mij een zwangerschap is geweest met eigen eitjes en met donor eitjes en dat zijn zaad elke keer de constante factor is. Ze wil dus uitsluiten dat het niet aan zijn zaad kan liggen dat de embryo niet goed verder ontwikkelen en ik daardoor elke keer als ik zwanger ben een miskraam krijg. Voor mij geeft ze aan dat ik ook bloed moet prikken en ze wil ook een hysteroscopie laten doen. Ook ik moet bloedprikken. Dan gaan ze met een camera kijken naar eventuele afwijking in mijn baarmoeder om te kijken of het aan mijn baarmoeder kan liggen. Het gaat voor me gevoel allemaal heel snel en ik voel me overspoeld met alle informatie die we net hebben gekregen. Ik had gehoopt dat doordat ik drager ben van de antistof schildklier dat ik prednison zou krijgen of bloedverdunners, maar ze gaf aan dat dit niet zou helpen. Ook gaf ze aan dat als ze iets gaat voorschrijven we de terug plaatsingen in Gent moeten laten doen. Ik moet het even allemaal verwerken. Ik zit verslagen tegen over haar en alle hoop die ik had was in 1 keer weg. We staan op en geven elkaar een hand en ik loop verslagen naar buiten. We mogen doorlopen naar een ander kamertje waar alle papieren om bloed te prikken in orde worden gemaakt. Ik vraag haar of we zelf alles moeten betalen of dat dit vergoed word. Ze geeft aan dat dit per verzekeraar verschilt. Als het niet vergoed word zal het rond de 600 euro zijn. Ik schrik van het bedrag, maar probeer niks te laten merken. Ze staat op en we schudden weer handen en lopen naar buiten. Mijn man wil meteen doorlopen naar het lab en ik vraag hem 1 seconde even te zitten en wil even kijken of we dit echt willen doen. 600 euro als het niet vergoed word is een hoop geld. Ik merk dat ik even een moment nodig heb om uit de rollercoaster te stappen en te kijken of dit is wat we willen. Mijn man zegt meteen dat we het gewoon moeten doen omdat we duidelijkheid willen en alles willen uitsluiten. Ook al zou er uit komen dat we niet verder kunnen dan hopen we dat het ons zal helpen het makkelijker af te sluiten omdat we dan weten waarom het niet lukt. Uiteraard hopen we dat er iets simpels uit komt en we nog een kans krijgen met 1 van onze 3 eskimootjes die op ons wachten in de vriezer en wat is dan 600 euro (+ alle duizenden euro’s die we de afgelopen jaren betaald hebben). We staan op en lopen naar het lab. Mijn man moet 1 buisje bloed afgeven en ik 8 buizen. 

We maken een nieuwe afspraak voor 13 december. Dan krijg ik als eerst de hysteroscopie en daarna hebben we weer een afspraak met professor de Sutter voor de uitslag van het bloed en het baarmoederonderzoek.

Voor we hier binnen kwamen in het ziekenhuis had ik veel hoop, maar ik merk dat ik nu ook bang ben dat er slecht nieuws uit komt, waardoor het voor ons hier stopt. We willen weten waarom ik miskramen krijg, in de hoop dat het ons kan helpen een zwangerschap te kunnen voldragen, maar dit betekend ook dat er slecht nieuws uit kan komen uit de grote vraag waarom. Ik weet niet of ik er klaar voor ben,maar ik weet ook dat we zo niet verder kunnen. Het voelt alsof de uitslag in december bepalend is voor de rest van ons leven, maar omdat dit nog open staat betekend het dus ook dat het ons misschien juist het extra zetje zal geven en ik volgend jaar 1 van de gelukkige mag zijn met een klein wondertje in mijn buik die mooi blijft groeien tot een voldragen baby en onze grote wens dan toch na 8 jaar mag uitkomen.

Het roer omgooien

Al voor we wisten dat ik zwanger was, had ik mijn man aangeven dat het einde inzicht was, wat betreft onze kansen om papa en mama te worden. We hebben 7 jaar geleden dit huis gekocht en mochten dit met een architect zelf ontwerpen. We hielden rekening met onze kinderwens, omdat we toen geen idee hadden dat dit zo moeilijk zou gaan en we er vanuit waren gegaan inmiddels al papa en mama te mogen zijn. De hal wilde wat groter, zodat de kinderwagen daar kon staan, we wilde een bad wat ons wel handig leek met een kind en hebben een mega grote kinderkamer, zodat de kleine een slaap en speel gedeelte zou hebben. Vanuit de kinderkamer kijk je uit op het hofje waar alleen auto’s rijden van de buren en dus veilig is voor je kind om te spelen en midden in staat een speeltuin waar alle kinderen kunnen spelen.

Nu dus 7 jaar later wilde ik samen om de tafel wat nou als de laatste 4 pogingen niet lukken. Wat vinden we belangrijk in het leven en hoe willen we ons leven dan gaan indelen? Zo kwam er uit dat we vooral verlangen naar rust en vanuit daar besloten we dat we wilde gaan verhuizen. We willen meer groen, een minder stressvolle baan, meer reizen en weekendjes weg. We besloten het roer helemaal om te gooien en gingen in onze planning er niet vanuit dat het nog zou lukken om zwanger te worden. Want na 9 terugplaatsingen was ik pas 2 keer zwanger geworden en beide eindige in een miskraam. Het is niet dat we het niet willen maar ook weten dat we realistisch moeten zijn en de kans wel steeds groter word dat we nooit ouders zullen worden.

We maken een afspraak met de makelaar en fotograaf, beginnen ons huis op te knappen voor de verkoop en dan opeens blijk ik toch zwanger.

We hadden het niet meer verwacht, maar zijn natuurlijk erg blij. Het voelt fijn niet te veel met de zwangerschap bezig te zijn, wat goed lukt nu we zo druk zijn. We houden er toch rekening mee dat ik weer een miskraam kan krijgen.

Toch krijg je of je wilt of niet een bepaalde band, want je voelt het elke dag groeien. Je voelt krampjes in je baarmoeder, wat doortrekt naar je onderrug, je ziet je borsten groeien, moet veel plassen, bent emotioneel en begint te huilen om een zielig stukje in een serie. Je voelt je helemaal zwanger en stiekem geniet je hier toch van. Je houdt er rekening mee, maar gelukkig leven we niet in angst. Je doet je ding en probeert te vertouwen dat deze keer goed gaat. Het voelt ook goed. Ik ben mega moe en werkte misschien te hard, maar ik voel me verder prima.

Midden in de nacht word ik wakker van een steek. Ik viel meteen weer in slaap maar tijdens het slapen voelde ik dat ik een miskraam ging krijgen. Alsof mijn lichaam mij waarschuwende. We gaan het afstoten dan weet je dat. Ondanks dat ik heel onrustig en slecht had geslapen hierdoor, had ik toen ik wakker werd nergens last van. Ik herinnerde me het nare gevoel van vannacht, maar had geen bloedverlies, dus probeerde het gevoel snel van me af te schudden. De makelaar komt deze ochtend en we moeten nog wat dingen doen voor hij komt, dus ik had geen tijd om er te lang bij stil te staan.

De makelaar loopt door ons huis en we lopen mee en maken een lijstje wat we nog moeten opknappen voor de foto’s worden gemaakt en op Funda worden gezet voor de verkoop. Het is nog best een lijst en we moeten kijken hoe we dit gaan doen met verven aangezien niet alles op waterbasis is en ik niet in die lucht wil zitten nu, maar we vinden vast wel een oplossing en hebben nog 1,5 week voor ze foto’s komen maken, dus dat moet lukken.

We lopen naar beneden en gaan weer aan de woonkamer tafel zitten om de laatste dingen door te spreken. Ik voel opeens krampen in mijn baarmoeder en meteen voel dat het niet goed is. Ik word licht in me hoofd en ik weet dat ik een miskraam ga krijgen. Ik kijk de makelaar aan en zie hem praten maar het komt niet binnen. Ik merk dat ik paniek voel op komen, maar ik kan niks zeggen. Ik weet dat we bijna klaar zijn en probeer rustig te ademen. Na 10 minuten nemen we afscheid en terwijl ik opsta voel ik dat er wat uit komt. De deur gaat dicht en ik loop gelijk door naar de wc. Mijn gevoel werd bevestigd. Ik zie bloed. Ik hoor mijn man zeggen dat hij zijn collega even moet terug bellen en ik vraag hem te wachten en vertel hem dat ik bloed heb verloren.

We lopen samen naar boven. Hij haalt dik maandverband, wat we nog over hebben van de vorige miskraam. Ik trek mijn broek uit en ga weer op de wc zitten. Er komt nog wat bloed. Me benen voelen als rietjes en verdoofd ga ik op bed liggen. We kijken elkaar aan en weten dat het afgelopen is. Ook deze zwangerschap zal eindigen in een miskraam. We nemen contact op met het ziekenhuis en moeten langs komen voor een echo en bloedprikken om het hcg te bepalen. De pijn is te doen, maar er komt steeds meer bloed. We rijden naar het ziekenhuis en voelen ons verdoofd en verloren.

We melden ons in het UMC en mogen in de wachtruimte gaan zitten. Er zitten nog twee andere stelletjes en ik vraag me af of zij wel zwanger zijn, omdat we bij de afdeling vroege zwangerschap zitten, is die kans wel groot. Ik begin te huilen. Het kan toch niet waar zijn dat ik weer me kindje verlies? Ik weet niet of je het zo al mag noemen als het nog zo pril is, maar zo voelt het wel. Ik raak weer mijn kindje kwijt!!

We worden geroepen en ik kleed me van onder uit. Ik loop naar de tafel waar ik mag gaan liggen en het bloed loopt langs mijn benen. Ze pakt een matje en ik mag gaan liggen. Ze pakt een doekje om over me heen te leggen en met een washandje maakt ze mijn benen schoon. Ik merk dat ik dit heel fijn en lief vind. Het voelt heel verzorgend. Ze brengt de echo inwendig in en we kijken samen op het scherm naar mijn baarmoeder. Ze bevestigd dat er geen vruchtje meer in mijn baarmoeder zit. Er komen geen tranen. Ik voel me alleen maar verdoofd. Ik vraag haar of ik een echo foto mag. Je ziet nog wel waar het zat omdat dit donkerder is op de echo, wat nu nog bloed is. Ze haalt de inwendige echo er uit en er komt een heleboel bloed en bloedproppen uit. Dit is het dan. Ik ben niet meer zwanger. Het is bevestigd, dit is mijn derde miskraam. Ik mag me weer aankleden. Ze wenst ons veel sterkte en we nemen afscheid.

We rijden naar huis nog steeds verdoofd en verloren. Het voelt zo onwerkelijk. Gisteren was ik nog zwanger en vandaag niet meer. Het was zo dichtbij en nu is het weer zo ver weg.

We zijn weer veilig thuis en hebben je kunnen opvangen. We besluiten ook dit wondertje te willen begraven bij onze vlinderboom, maar dit doen we morgen. Morgen gaan we je begraven en afscheid nemen, maar vandaag kan ik het nog niet.

Zo klein als je was, zo groot was ons verlangen om jou over 9 maanden in mijn armen te mogen neerleggen. Ik wilde je knuffelen en alle liefde die we voelen met je delen, maar het enige wat ik nu voel is pijn. Mijn baarmoeder heeft weer niet mogen baren en is weer leeg, mijn hart voelt gebroken en het enige wat ik voel is intens verdriet.

De nasleep van de miskraam

Ik had nooit verwacht dat je vanaf het moment dat je het slechte nieuws krijgt dat het hartje niet meer klopt, het opwekken van de miskraam en dat uit eindelijk je baarmoeder weer leeg is zo lang zou duren. Ik ken 2 vrouwen in mijn omgeving die een miskraam hebben gehad en bij hun was het meteen leeg, dus ik had geen idee dat er nog een nasleep kon zijn.

Wat ik erg moeilijk vond is dat ik moe en misselijk bleef en achteraf gezien is de vruchtzak doorgegroeid, terwijl ons wondertje niet meer verder groeide. Het voelt heel onwerkelijk dat je een wondertje in je buik hebt , waarvan het hartje niet meer klopt maar nog wel in je buik zit. En zelfs toen we ons wondertje hadden begraven, bleef de vermoeidheid nog lang aanhouden. De misselijkheid verdween gelukkig wel snel. Toch voelt je lichaam nog zwanger, wat het erg confronterend maakt. Je blijft ook een lange tijd nog bloed verliezen. Na een paar weken werd dit gelukkig minder en hoefde ik niet meer zulk dik maandverband om te doen maar was een inlegkruisje genoeg. Tenminste dat dacht ik.

Ik besloot er even uit te gaan en met de bus naar de stad te gaan. Ik mocht een nieuwe telefoon uit kiezen, maar omdat ik zo moe en misselijk was  tijdens de zwangerschap had ik het uitgesteld. Ik stap de bus in en behalve dat ik me moe voel, voel ik me wel oké. Ik vond fijn om er even uit te gaan en een nieuwe telefoon uit te kiezen. Ik kom aan op het station en ik sta op om uit te checken. De deuren gaan open en ik voel het bloed er uit gutsen. Oh mijn god, dit kan niet waar zijn! Ik draag al dagen een inlegkruisjes omdat het bloed echt minimaal is en nu ga ik voor het eerst de deur uit en mijn broek zit onder het bloed. Ik stap uit en kijk om me heen. Ik voel totale paniek. Ik kijk onder mijn lange jas hoe erg het is en ik zie dat mijn broek inderdaad onder het bloed zit. Ik voel de bloedproppen in mijn onderbroek zitten en ik voel me intens verdrietig. Ik bel mijn man op in de hoop dat zijn stem mij wat kan kalmeren. Hij werkt gelukkig thuis vandaag en ik zie terwijl ik hem op bel dat de bus naar huis aan de overkant klaar staat. Ik loop al schuifelend naar de bus omdat ik bang ben dat het bloed anders onder mijn jas zichtbaar is. Ik loop de bus in, zeg de bus chauffeur gedag en check in. Ik blijf staan omdat ik bang ben dat het bloed anders op de stof van de stoelen komt  en ik hoop dat het bloed niet langs mijn benen stroomt zodat iedereen het in de bus kan zien. Ik hou me benen gekruist en voel me vreselijk ellendig. De rit duurt eindeloos. Uit eindelijk zijn we bij de laatste halte, ik check uit en stap uit de bus uit en begin heel hard te lopen. Nu maakt het niet meer uit als er meer bloed komt, want ik ben bijna thuis. Mijn man staat klaar om mij op te vangen en loopt met mij mee naar de badkamer. Het voelt fijn dat hij bij me is, want ik ben helemaal van slag. Mijn hele onderbroek zit vol met bloedproppen. Ik kleed me uit en mijn man spoelt mijn kleding uit  en ik ga onder de douche staan. Na het douche trek ik min joggingbroek aan en ga ik op de bank liggen. Mijn man maakt een kruikje en nu begin ik pas buikpijn te krijgen. Toen het gebeurde had ik helemaal geen krampen niks, dus het overviel me en ik had het na een paar weken ook niet meer verwacht.. Mijn man fiets gelijk naar de supermarkt en gaat dikker maandverband halen, want ik ben bang dat de normaal maandverband niet genoeg is. Toen hij thuis kwam had hij niet alleen maandverband gehaald maar ook lekkere broodjes, croissantjes, fruit en vers sap. Echt super lief.

De nasleep duurde langer dan ik dacht..Er zijn  verschillende opties om restjes er uit te krijgen.  W ij zijn begonnen met afwachten., maar na een paar weken heb ik dezelfde pillen voorgeschreven gekregen die ik de eerste keer had gebruikt om ons wondertje er uit te krijgen omdat ik niet langer meer kon wachten. Ik wilde het er gewoon uit hebben. Maar zelfs meerdere keren hielpen bij mij niet om het laatste restje er uit te krijgen. Het enige wat ik voelde is dat mijn lichaam door alle pillen een behoorlijke klap had gekregen en ik totaal uitgeput was. Ik wilde nog geen curettage laten doen dus ik was zoekende naar andere opties.

Ik kwam in contact met een vrouw die mij vertelde over kruiden uit Thailand. Deze kruiden worden ook veel in Suriname gebruikt. Het is  een kruiden die je in heet water doet om een vaginaal stoombad te maken. Het zou de baarmoeder reinigen en op die manier komt het vuil en de restjes er uit.  Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het blijkt veel te worden gebruikt na miskramen en geboorte, dus ik wilde het zeker proberen. Ik heb de kruiden besteld en ik had het de volgende dag gelijk in huis. Na 2 dagen stomen kwam er bij mij wat bloed verlies en met de echo konden ze zien dat het restje wat kleiner was geworden. Voor mij had het stomen zeker gewerkt. Ik hoop dit natuurlijk nooit meer te hoeven mee maken, maar als ik toch nog een keer een miskraam zou krijgen of iemand zou kennen die een miskraam krijgt, dan zou ik het vaginale stoombad eerder doen dan alle pillen die ik voorgeschreven had gekregen. De pillen hebben goed geholpen om ons wondertje er uit te krijgen, maar voor de restjes heeft het niet geholpen, maar alleen maar meer mijn lichaam uitgeput. Vooral omdat ik meerdere kuren heb geprobeerd achter elkaar. Het vaginale stoombad is een veel natuurlijkere manier voor je lichaam en ik vond het zelf prettiger. Ik vond het wel confronterend om dit een week lang elke dag te doen, maar het is toch een stuk minder belastend.

Ik heb vrouwenmantel thee en  frambozenblad thee gedronken. Deze thee word soms ook gebruikt om weeën op te wekken aan het einde van een zwangerschap. Ik had vooral bij de frambozen thee (ik nam 4 zakjes per dag, wat meer is dan de aanbevolen hoeveelheid) het idee dat ik daarna weer wat bloed verloor en kreeg er ook menstruatie krampen van. Dus ook de thee heeft mij wel wat geholpen.

 

Voor de vruchtbaarheid laat ik me soms behandelen bij iemand die Viscerale therapie doet. Hij masseert het bindweefsel wat vast zit tussen de organen. Na de miskraam merkte ik dat alles vast zat en besloot me weer door hem te laten behandelen.  Zo voelde hij dat mijn baarmoeder vast zat. Terwijl hij begon te masseren voelde ik het doorstralen naar mijn onderrug waar ik vanaf de miskraam veel last van had. Het voelt fijn om dit te laten doen zodat er minder spanning op zit voor een volgende terugplaatsing.

Ik heb ook acupunctuur geprobeerd om het laatste restje er uit te krijgen. Ik vond het pijnlijk omdat ze de naaldjes heen en weer ging bewegen wat ze normaal niet doet, maar nu wilde helpen dat het er toch nog uit kwam en dan wat “agressiever” te werk moest gaan. Ik voelde me tijdens de behandeling gespannen en verdrietig omdat ik toen net het nieuws had gehoord dat mijn baarmoeder nog niet leeg was. Ik kreeg na de behandeling wel krampen maar in mijn geval kwam er niks uit. Toch raad ik dit wel aan om te proberen. Het is altijd beter voor je lijf dan de pillen die je voorgeschreven krijgt. Het geeft geen garantie maar het zegt niet omdat het voor mij niet hielp dat het voor een ander ook niet zal werken. Elke persoon en elke miskraam is ook anders.

Als laatste heb ik de pil geslikt. Dit omdat ik geen eigen cyclus heb en dus niet uit mezelf ongesteld kan worden. Het idee er achter is dat als je menstrueert dat je lichaam dan automatisch het laatste restje opruimt. Het is het laatste wat ik nog wil proberen. Na 3 weken mocht ik stoppen met de pil en zodra ik ongesteld was moest ik een afspraak maken voor dag 4 van de menstruatie om een echo te laten maken. Mijn man en ik hadden besloten als het dan nog niet leeg  zou zijn dat we dan een curettage zouden laten doen, omdat we voor ons gevoel dan wel echt alles hadden geprobeerd.

Gelukkig kregen we na 3 maanden eindelijk het nieuws dat mijn baarmoeder leeg is. Ik had verwacht super blij te zijn, maar ik voel allerlei emoties. Ik voel me blij dat ik geen curettage hoef te laten doen, dat we het kunnen afsluiten en blij dat we vanuit hier weer verder kunnen. Toch voel het dubbel dat ik blij ben dat mijn baarmoeder leeg die niet leeg had moeten zijn. Het voelt als een afsluiter wat fijn voelt en tegelijk voelt het verdrietig. ik voel me moe en heb het gevoel dat ik voor het eerst in maanden kan ontspannen. Ik had nooit verwacht dat er zo’n nasleep zou zijn en zelfs nu het voorbij is en mijn baarmoeder leeg is, heb ik even de tijd nodig om dit hoofdstuk af te kunnen sluiten en weer aan een nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen.

Mijn baarmoeder is weer leeg..

Na onze vakantie hadden we een echo bij het geboorte atelier. Helaas was het niet voor een echo van 7 weken om te kijken naar onze baby(‘s), maar om te kijken of mijn baarmoeder leeg was na de miskraam en er niet iets was blijven zitten. We kwamen binnen en ik voelde gelijk een brok in mijn keel. Er stonden in de wachtruimte leuke bankjes en 2 grote borden met allemaal geboorte kaartjes. De ruimte was klein, maar zag er knus uit. We namen plaats op het bankje en wachten af tot we geroepen werden door de verloskundige. Ik voelde dat mijn tranen hoog zaten en merkte dat ik mijn adem in hield en probeerde rustig in en uit te ademen. Eerst kwamen er 2 vrouwen uit de “echo kamer” met een kindje op de arm. Je weet nooit de verhalen van mensen, maar had het idee dat dit een lesbisch stel was. Je mag het eigenlijk niet denken, maar ik denk dat veel stellen die al jaren bezig zijn om zwanger te worden al snel een gevoel bij een stel hebben dat je het sommige stellen meer gunt dan andere. Ik denk alleen dat mensen dit vaak niet uitspreken, omdat dit niet echt leuk is als je dit zegt en soms “beschamend” is dat je dit wel denkt. Je weet van een lesbisch stel dat het niet op de natuurlijke manier kan en dan denk ik al snel wat fijn dat het gelukt is. Toch doet het pijn dat zij daar loopt met een baby in haar buik en mijn buik helemaal leeg is. Ik probeer goed te blijven ademen en mijn tranen onder controle te houden. Zodra ik thuis ben mogen de tranen komen, maar nu nog even niet.

Vlak daarna kwam er een stel binnen die niet ouder waren dan een jaar of 18. Het viel me op dat ze nog niet echt een buikje had. Ze vroeg aan een medewerker of ze plaats kon nemen of zich ergens moest melden (wat inderdaad niet helemaal duidelijk is als je binnenkomt), dus het was haar eerste bezoekje bij deze verloskundige praktijk net als die van ons. Ze gingen op het bankje naast ons zitten. Het viel me gelijk op dat ze ieder in een eigen hoek gingen zitten i.p.v naast elkaar. Ze pakte allebei een hun telefoon, terwijl ze aan het wachten waren. Ze keken alles behalve vrolijk en het leek bijna alsof ze 2 vreemden waren van elkaar. Ik vroeg me gelijk af of ze zwanger was van een one night stand of dat hij niet zou weten hoe hij moet reageren op haar zwangerschap of eventuele miskraam. Ze zijn ook nog zo vreselijk jong en zagen er verloren uit. De verloskundige kwam naar de wachtkamer en gaf aan bij ons dat dit stel nog voor ons was, maar dat het niet lang zou duren. Toen ze afscheid namen hoorde ik de verloskundige ze heel veel sterkte wensen. Een seconde gaat er door mijn hoofd dat ik hoop dat ze niet ongewenst zwanger is en een baby in buik heeft zitten die ze niet wil, terwijl ik daar met een lege buik zit en niks liever zou willen. De volgende gedachte was dat ik ze natuurlijke ook geen miskraam gun. Ze liepen langs ons door de wachtruimte en zeiden ons gedag voor ze naar buiten liepen. De gedachte verdwijnt snel als we geroepen worden door de verloskundige en plaats mogen nemen. Het eerste wat me opvalt is dat er geen pashokje of aparte ruimte is waar je je schoenen, je broek en onderbroek/string uit doet. Dit zal waarschijnlijk zijn omdat je normaal gesproken als je naar de verloskundige gaat een echo op de buik krijgt en niet vaginaal zoals wij gewend zijn. Ik kleed me van onderen uit bij de stoel die daar staat en ga daarna liggen. Ze geeft aan dat ze nog even een handdoekje pakt om deze op mijn buik neer te leggen, zodat ik daar niet helemaal bloot lig. Je bent na zo veel jaar inmiddels wel gewend om daar half naakt met gespreide benen in een stoel me beugels te liggen wat alles behalve charmant is, dus ik had het handdoekje niet echt gemist, maar het is wel netjes dat ze dit doen. De verloskundige vertelde dat ze in Amerika als ze dit niet doen een claim kunnen krijgen van 600 dollar en ik begin te lachen. Wat zijn dat soms toch mafkezen die Amerikanen. Dan zie ik pas dat er voor me een heel groot scherm hangt, zodat je goed mee kan kijken met de echo en dan besef ik me dat ik straks op het hele grote scherm een lege baarmoeder ga zien. En dat terwijl ik eigenlijk morgen een langere afspraak had staan om dat onze baby of baby’s 7 weken oud zouden zijn geweest. Ik hou me groot en we bekijken op het scherm mijn baarmoeder die tot nu toe nog niet heeft mogen baren. Het is leeg. Alles is er uit en dat is op zich goed nieuws. Ze zag 3 lagen baarmoederslijmvlies en het slijmvlies was 6 cm. Dus dat  was allemaal prima. Ik mocht me aankleden en we nemen afscheid met de woorden ‘hopelijk tot ziens’. We lopen door de wachtruimte naar buiten en stappen de auto in. Ik zet mijn vriend af bij het station en ik rij weg. Het enige wat ik wil is naar huis en de tranen laten lopen waar ik me de hele tijd tegen zit te verzetten. De tranen van verdriet omdat ik nooit zal weten of ik ooit nog die wachtkamer in zal lopen met een baby in mijn buik en mijn baarmoeder zou mogen baren..