En dan vallen alle puzzelstukjes op z’n plek..

Vanaf het moment dat we gebeld werden dat het niet gelukt was met onze laatste embryo, storten mijn leven helemaal in. Na 8x IUI en 6 terug plaatsingen van 7 embryo’s (verdeeld over 3x IVF), was het afgelopen. We zouden nooit een kindje van ons samen krijgen. We zouden stoppen, we wilde rust, maar de pijn was ondragelijk. Mijn gevoel en verstand gingen alle kanten op. Ja ik wil stoppen,  ik wil niet meer hopen, teleurgesteld worden, geen hormonen meer, maar gewoon rust!!! In mijn hoofd voelt het echt oké, ik ben heel gelukkig met mijn man en weet zeker dat we een prachtig leven samen kunnen hebben. Ik heb een passie voor reizen, wat we weinig hebben kunnen doen i.v.m. mijn gezondheid. Iets wat nog op mijn bucketlist staat is om een wereld reis te maken. Zonder kind is dit prima te doen en heb ik vrede mee om samen verder te gaan zonder kindje in ons leven. Toch is eiceldonatie in Spanje is wel iets wat in mijn hoofd speelt voor een lange tijd, maar de kosten zijn erg hoog . Een vriendin van mij ziet dat ik er helemaal kapot van ben en zegt als jij dit echt wilt, dan gaan wij een manier vinden om dit voor elkaar te krijgen. Ik voel me geraakt en vind dit echt super lief van haar. Ze is zelf door IVF zwanger geworden en gunt mij het gevoel van een baby in mijn buik en wil me hier in steunen en er alles aan doen om dit voor elkaar te krijgen. Ik voel me gelijk beter en krijg weer hoop. Ik lees super goeie verhalen met hoge slagingskansen in Spanje. Dit omdat de donoren erg jong zijn en ze veel meer onderzoeken doen dan ze in Nederland doen.

Via de site ‘Dream or donate’  wil ze geld op halen om naar Spanje te gaan. We bedenken nog van alles om op andere manieren geld te regelen om spullen te verkopen en het geld allemaal daar voor te gebruiken. Ik zit in een bubbel, maar die bubbel knapt toch vrij snel en de twijfel slaat doe, want hoe gaan we dit geld bij elkaar krijgen en hoeveel moet en wil ik hier nog voor opgeven?

We zijn 7-7-17 getrouwd en ipv dat we een bruiloft van een hele dag hebben gegeven, was onze bruiloft om precies te zijn 3 uur lang. Ik moest heel erg wennen aan het idee, want mijn droom was altijd een hele dag met speeches, eerste dans, samen eten. We zouden ergens overnachten met z’n alle, ik zag het al helemaal voor me, maar het geld is allemaal binnen 1 dag weg. Dus besloten we uiteindelijk te kiezen om het klein te houden en alleen de ceremonie te doen en een korte receptie. Daarna vlogen we in onze trouwkleding gelijk door naar Zanzibar voor onze honeymoon. Iets wat ook helemaal bij ons past. Het overige geld wat we gespaard hadden, besloten we op nieuw op honeymoon te gaan. We gaan dan om de maand voor 6 dagen naar een land in Europa. We trekken 1 dag onze trouwkleding weer aan en kiezen die dag weer voor elkaar. We doen een leuk uitstapje en maken leuke foto’s in onze trouwkleding,  gaan in de avond samen uit eten en zo herbeleven we weer de dag dat we voor elkaar gekozen hebben. Zo heb je veel langer plezier van het geld wat anders binnen 1 dag op zou zijn geweest en kunnen we meteen wat meer van de wereld zien. We besloten als het lukte met zwanger worden om te vliegen tot ik niet meer mocht vliegen en daarna met baby. Dan had je dus foto’s in trouwkleding met platte buik, bolle buik en met baby. Mocht het niet lukken, dan hadden we mooi een vangnet, omdat ik wist dat ik het heel zwaar zou krijgen met het feit dat we ongewenst kinderloos zijn gebleven. Een perfect plan. Voor onze bruiloft boekte we in oktober Kos en december Spanje. Op mijn bucketlist staat om mijn verjaardag een keer te vieren in en warm land. Ik zie mezelf al liggen in bikini met een cocktail in mijn hand en nu gingen we dit ook doen in februari en dan weer april dan zijn we 10 jaar samen.  Hoe leuk is het dan om ook weer een reis te maken samen en zo gaat het om de maand door voor 2 jaar. We kijken hier al zo lang naar uit. Gewoon rust en weer genieten van de mooie dingen in het leven. Je weet tenslotte nooit wanneer je laatste zal zijn en dit wil ik zeker niet vechtend doen voor iets wat misschien nooit zal gebeuren.

Dus de vraag die door me heen ging toen we dachten aan eicel donatie in Spanje, wil ik dit allemaal opgeven voor onze kinderwens? We hebben dan niet genoeg geld en moeten dan een lening afsluiten. Is dit wat ik wil??Het waren allemaal vragen die door mijn hoofd heen gingen. Als je 100% zeker weet dat je zult bevallen van een baby, dan hoef je hier niet over na te denken, maar de vraag die door mijn hoofd heen ging was toch wel hoeveel wil ik nog opgeven voor onze kinderwens? Want de afgelopen 6 jaar hebben we niks anders gedaan dan alles opzij zetten voor onze kinderwens, maar hoe lang gaan we hier nog mee door? Een moeilijke vragen en zeker als je in die pijn zit. Ik weet nog dat ik wakker werd en het eerste waar ik aan dacht was het feit dat we geen kindje zouden krijgen en dan begonnen gelijk de tranen over mijn wangen te rollen en zo ging het elke dag weer. Op een dag was ik zo hard aan het snikken vanuit mijn tenen dat ik mijn man vroeg of hij de ondragelijke pijn weg kon halen. En toen vroeg ik me af…ga ik door omdat ik niet kan leven zonder een kindje of omdat ik wil dat die pijn weg gaat en dat ik het gevoel heb nu voor niks te hebben gevochten? Want zodra ik zwanger ben is alles opgelost. Ik hoef niet te rouwen om het wondertje wat nooit geboren heeft mogen worden, kan gewoon weer blij zijn als mensen zwanger zijn, naar babyshowers, baby spullen kopen en dan doet het geen pijn meer als ik een zwangere vrouw zie of een kindje die op het schoolplein enthousiast naar haar moeder loopt en het pijnlijke woord  ‘mama’ roept. Want al deze dingen doen nu zo onwijs veel pijn.

De afgelopen maand was een hele zoektocht in mezelf. Ik weet van mezelf om alle puzzelstukjes op z’n plek te laten vallen dat ik alles gewoon moet laten voor wat het is. Dus luisteren naar mijn verstand, luisteren naar mijn hart en ondanks dat het alle kanten op gaat.  Op den duur komt er altijd antwoord. Ik onderzocht voor mezelf hoe het zou zijn als we nu zouden stoppen en ondertussen zocht ik ook alle info uit over eicel donatie in Spanje, maar ook de optie om ons alleen te laten onderzoeken in Spanje en dan de eiceldonatie in Nederland te doen. Ik vind altijd fijn om de verschillende mogelijkheden grondig te bekijken voor ik een beslissing maak.

Er kwam iemand op ons pad die misschien voor ons wil doneren. Ze is jong en heeft al eerder gedoneerd. De rede waarom ik naar Spanje wilde is voor de meer uitgebreide onderzoeken en dat de eitjes jong zijn. Hoe jonger de eitjes hoe groter de kans. En nu hadden we misschien iemand die voor ons wil doneren en jong is en waarvan we weten dat ze goeie kwaliteit eitjes heeft en dachten we aan de optie om alleen onze onderzoeken in Spanje te laten doen. Zo konden we beide doen en hoefde we niks op te geven. We kunnen onze reizen maken en we kunnen ons laten onderzoeken in Spanje en eicel donatie doen met iemand die jong is en goeie kwaliteit eitjes. We hebben een ziekenhuis gevonden waarbij het vergoed zal worden en wie weet kunnen nu beide dromen uit komen voor ons. We hopen snel te horen of ze het wilt doen voor ons. Het voelt als een engel die ons misschien de kans zal geven op een klein wondertje, waar we al zo veel jaren van dromen. Het maakt me wel onzeker omdat ze voor mijn gevoel onze enige kans is maar ik weet dat er wel vaker mensen zijn die zich aanbieden als donor en als ze besluit het niet te doen, dan hoop ik dat er een andere engeltje is die voor ons wil doneren. Ik probeer er op te vertrouwen dat als het zo moet zijn, dat zij ook op ons pad zal komen.

Ik besluit mijn moeder te bellen omdat alle gedachte kriskras door mijn hoofd gaan en ik mezelf letterlijk gek zit te maken. Mijn moeder kan mij altijd goed helpen om alles op een rijtje te zetten en samen bedenken we binnen 20 minuten een plan. We wachten een maand (hoe moeilijk ik dat ook vind, maar ik wilde donor niet rustig de tijd geven en niet onder druk zetten) en vragen dan of ze weet wat ze wil doen. Wil ze het voor ons doen, dan maak ik eerst een vreugde dans in onze woonkamer J en dan gaan we ons laten na kijken in Spanje. We hebben een reis geboekt naar Spanje en toevallig is waar we landen 10 minuten van de kliniek waar we ons willen laten onderzoeken. Dit scheelt ons weer extra vliegtickets om daar heen te gaan, dus dit zou helemaal perfect zijn. Als ze het niet wil doen dan gaan we een advertentie zetten op de Facebook groep eiceldonatie met ons verhaal en een foto en hopen we dat we een andere donor gaan vinden die dit voor ons wil doen.

Dus ik heb besloten om het even te parkeren en haar even rustig de tijd te geven. Als ze het niet gaat doen laten we ons ook niet in december onderzoeken in Spanje, omdat we eerst zekerheid willen hebben van een donor en dan zullen we toch een extra reis moeten maken naar Spanje. Erg jammer van de extra kosten, maar daardoor voel ik wel minder druk. Want anders moet ik zekerheid hebben voor begin december dat we een donor hebben om een afspraak te maken in de kliniek in Spanje. Aangezien ik eind deze maand ook nog een mri ga doen of de endometriose terug is, moeten we gewoon stapje voor stapje kijken hoe alles gaat lopen.

Voor nu laten we het open, wat ik lastig vind, maar soms moet je even een stapje terug doen en uit eindelijk weet ik dat hoe het ook gaat lopen,  de puzzelstukje altijd op z’n plek vallen..

Als je hart niet mee werkt met je verstand. Het vervolg..

We hebben onze laatste terugplaatsing gehad en helaas is onze cryo niet blijven plakken. We zouden na onze 3^de IVF gaan stoppen en ik merk dat mijn hart er totaal niet klaar voor is. Mijn hoofd is er wel helemaal klaar voor. We willen niet meer vechten en voor ons is het goed zo. We zijn samen onwijs gelukkig en we willen gewoon genieten van het leven en dat kan hoe erg we het ook vinden ook heel goed zonder kind. Sterker nog er zitten ook minder leuke kanten aan een kind krijgen. We hebben nu meer vrijheid, kunnen veel weekendjes weg, samen gaan reizen en mijn droom is nog steeds om samen een wereldreis te gaan maken. We houden van samen zijn en nu hebben we alle tijd en aandacht voor elkaar. Ik denk echt dat we uiteindelijk vrede kunnen vinden in het feit dat we nooit een kindje hebben gekregen samen. Ik ben de laatste tijd zo bezig geweest met het voorbereiden van mijn hoofd dat ik mijn hart vergeten ben voor te bereiden. Want mijn hart denkt hier heel anders over.

We weten nu bijna 2 weken dat we nooit papa of mama zullen worden en ik voel me sindsdien gebroken. Ik huil minstens 1x per dag en zet elke dag de knop om, om maar niet de hele dag in bed te blijven liggen met de dekens over me heen. Ik voel me de hele dag een zombie en leef op automatische piloot. Ik herken mezelf bijna niet in de spiegel. Mega bleek en vreselijke wallen onder mijn ogen en zelfs in mijn ogen kun je zien dat ik rond loop met een gebroken hart. De smile die ik in al die jaren gewend ben om op te zetten met de momenten waarbij het nodig is, die zal nu niet veel helpen, want mijn ogen spreken boekdelen.

Ik hoef na jaren eindelijk niet meer te vechten, wat iets is waar ik al zo lang naar verlang. Eindelijk rust, maar nu die rust er is, voelt het nog veel zwaarder dan het ooit gevoeld heeft. Toen ik aan het vechten was, waren er nog kansen en die zijn er nu niet meer. Ik ben er van overtuigd dat dit precies de rede is dat je elke keer weer je grenzen verlegd tijdens het traject. Want ook nu weer terwijl we hadden gezegd te stoppen twijfel ik of we niet door moeten gaan. Ik heb wel al vaker geroepen tijdens het traject dat als het niet zou lukken,  dat ik misschien wel eiceldonatie in Spanje zou willen doen, omdat de slagingspercentage rond de 75/80% is. Toch heb ik dit wel een beetje weggedrukt omdat het rond de 10.000 euro is en zo ver ik weet staat dit nog steeds niet op onze bankrekening ondanks dat we elke maand mee doen aan de Postcode loterij. Wat het extra lastig maakt is dat als de verse terugplaatsing niet is gelukt, het voor elke terugplaatsing 1500 euro kost. Hoe graag ik dit ook zou willen doen het voelt onbereikbaar. Ik besprak dit met een lieve vriendin van mij en ze gaf aan dat als dit echt mijn droom is, dat we er alles aan zouden gaan doen om deze droom waar te maken. Ze heeft een dream or donate opgezet voor ons. Mijn moeder heeft wel eens tegen mij gezegd als jij echt iets wil dan kan jij dat en dat is ook zo, tenminste tot nu toe want met onze kinderwens is het de eerste keer dat het mij niet gelukt is. Ik kreeg helemaal weer hoop en voelde tot in mijn tenen dat dit is wat ik wilde doen. De pijn in mijn hart werd minder omdat er weer hoop was, maar na een paar dagen zakte dit gevoel weer wat af en begon ik me af te vragen welke prijs ik hier weer voor zou betalen.

We zijn dit jaar getrouwd en hebben een hele korte bruiloft gehad van 3 uurtjes. We zijn na ons JA woord en de receptie meteen in onze trouwkleding door gegaan naar het vliegveld op honeymoon.  Dit omdat we uit eindelijk besloten hadden dat we al het gespaarde geld niet in 1 dag op wilde maken. Ons idee was om, om de maand, 6 dagen lang en dat voor 2 jaar, opnieuw op honeymoon te gaan. We gaan dan weer 1 dag onze trouwkleding dragen en op mooie en gekke plekken foto’s te maken, we willen lekker uit eten gaan en gaan genieten van onze huwelijksnacht. Dit om het trouw gevoel wat langer vast te houden..  Er waren 2 opties. Als ik wel zwanger zou worden, dan zouden we vliegen zo lang zou mogen en dan zou ons avontuur verder gaan, zodra het kon om met de baby de reis af te maken. Het idee was om een collage te maken en dan zou je foto’s hebben met een platte buik, een bolle buik en een baby. Hoe vet is dat!!! Ook al hoop je dat het precies zo gaat lopen, je houdt er ook rekening mee dat ook de laatste terugplaatsing niet zal lukken en dan voelde het ook als een soort back up plan, dat als het niet goed zou gaan, dat we dan toch een soort van beloning en in ieder geval de reizen hebben om naar uit te kijken,   ook al was het niet een klein wondertje waar we natuurlijk op hadden gehoopt. Het zou ons hopelijk wel helpen, om de zware tijd van het accepteren dat we kinderloos zouden blijven, door te komen.  Maar nu is het zo ver en zijn alle opties op en nu vraag ik me af wat we nu het beste kunnen doen. Mijn man die heeft de rust gevonden en kan er vrede mee hebben dat we nooit een kindje zullen krijgen, maar ik weet niet of ik dit kan. Mijn gebroken hart zal uiteindelijk wel helen, maar ik vraag me af of ik me niet altijd zou blijven  afvragen, ‘wat nou als we toch Spanje zouden hebben gedaan’. Dus nu sta ik voor het dilemma ga ik nu weer een deel van mijn leven opgeven en mijn leven weer/nog steeds stil laten staan??

Als we voor eiceldonatie gaan dan zouden we de reizen niet kunnen doen en waarschijnlijk een lening moeten afsluiten. We zullen er alles aan gaan doen om te proberen dat deze schuld zo klein mogelijk zal zijn, doormiddel van de dream or donate waar we geld willen gaan ophalen en we al verschillende ideeën hebben om geld te verdienen, doormiddel van spullen verkopen of diensten te kunnen doen. Wat dat betreft zijn wij altijd wel creatief en waar een wil is, is een weg. En wederom als het lukt dan is het alles waard, maar wat als het niet lukt? Dan zitten we met een schuld. We hebben altijd geroepen nooit geld te lenen en hebben we onze reizen opgezegd, wat toch wel iets is waar ik me al jaren op verheug en dan is het weer helemaal voor niks. Voor het eerst weet ik niet hoe ver ik nog wil gaan. Het voelt zo oneerlijk dat we niet beide kunnen doen en dat terwijl veel mensen gratis een kindje maken en wij zijn in al die jaren al zo veel geld kwijt  in de hoop dat onze kinderwens uit zou komen. Tot nu toe is onze kinderkamer nog steeds leeg…

En dan uit het niets spreek ik iemand die misschien eiceldonatie wil doen voor ons. Ze is jong en heeft dit al eerder gedaan en haar eicel  kwaliteit is erg goed. Uit nieuwsgierigheid kijk ik gelijk naar haar profiel. Het is een mooie vrouw om te zien en ze hebben prachtige kinderen.  We hebben dezelfde kleur haar en ogen en mijn nieuwsgierigheid word gewekt. Het moment dat we elkaar berichten aan het versturen waren, dacht ik gelijk  is dit dan wat we moeten doen? Zal er een rede zijn dat ze nu op ons pad komt? Het is nog niet zeker of ze het voor ons zou willen doen, maar het geeft wel mogelijkheden, dat we toch niet alles hoeven op te geven en onze reizen kunnen gaan maken, even helemaal kunnen bijtanken en we ook eiceldonatie kunnen doen.  Ik merk dat ik nog niet te veel hoop wil hebben, want het is nog niet zeker dat ze het gaat doen voor ons en ik merk ook dat ik bang ben, dat er bij ons minder bevruchtingen zullen plaats vinden doordat het zaad van mijn man misschien geen goede match is of omdat het zaad misschien slechter is of welke rede je dan ook kan bedenken waarom het bij mij niet zou innestelen en wat dan als het bij ons niet lukt? Ik weet dat als we dit doen dat we het nog 1x aan kunnen en als het niet lukt, krijg ik dan geen spijt dat ik dan toch niet voor Spanje ben gegaan?? Misschien is het ook een optie, maar ik weet nog niet of dit kan, dat we ons helemaal laten onderzoeken in Spanje, maar dan de eiceldonatie hier in Nederland doen. Dan hebben we alles uitgesloten en misschien nieuwe inzichten en kunnen we deze informatie weer doorgeven aan de Nederlandse arts. Mits ze de middelen hebben om dit ook in Nederland te gaan doen.

Een andere vriendin begint over adoptie in Nederland wat helemaal niet zo duur is als adoptie voor het buitenland, maar de wachttijden zijn niet echt bekend en we zijn wel beide al 36 jaar, dus ik vraag me af of dat is wat ik wil. Ik heb een heleboel informatie opgestuurd gekregen om te kijken hoe dit voor ons voelt.  De optie om een jaar niks te doen is ook door mijn gedachte heen gegaan. Want nu zit ik helemaal in de pijn en mijn emotie en wie weet dat het over een jaar anders voelt. Het gemis zal er altijd zijn, maar mijn hoofd is er klaar voor om te stoppen en misschien moet ik mijn hart ook even de tijd geven om op 1 lijn te komen met mijn hoofd..Inmiddels maakt mijn hoofd over uren, want wat is nou de beste optie om te doen? Hoeveel geven we nog op? Gaan we nog door of is dit echt de eindhalte?

Wat mij tot nu toe altijd heeft geholpen tijdens het traject zijn alle opties opschrijven en van alle kanten zo veel mogelijk informatie inwinnen. Uiteindelijk vallen de puzzelstukjes altijd bij elkaar en dan weet ik altijd precies wat ik wil. Mijn man heeft aangegeven dat wat er ook uit komt, hij daar in zal mee gaan. Als ik nog niet klaar ben, dan is het voor hem ook nog niet klaar, want uit eindelijk ben je pas klaar als je samen klaar bent…

 

We hebben een beslissing gemaakt

Vervolg.. onze eerste afspraak bij Nij Geertgen

Bij onze eerste afspraak bij Nij Geertgen kregen we eigenlijk 2 opties. Of jullie doen eiceldonatie of je doet het zelf met een korte cyclus en een hogere dosis. We besloten beide opties tegen elkaar af te wegen.

Ik had bij beide puncties elke keer weinig eitjes, maar kon nu een korte cyclus doen, met hogere dosis hormonen, waardoor er meer eitjes zouden mee groeien. Ze waren er namelijk wel, maar groeide elke keer niet mee. Het mooie van deze optie is, dat het mijn eigen DNA zou hebben. Het nadeel hiervan is, dat we niet wisten hoe mijn eicel kwaliteit zou zijn. Als er meer dan  50% van je eitjes afvalt dan weet je dat de kwaliteit niet goed is, maar ik had elke keer zo weinig eitjes, dat dit bij mij lastig is om te bekijken. Uit mijn bloed uitslagen kwam naar voren dat het niet super goed was, maar ook niet heel slecht. Dus ook deze uitslag maakte het er niet makkelijker op. We hadden wel met de arts besproken, dat als er weer weinig eitjes mee groeien we er een IUI escape van mogen maken en dit dus niet ten koste van onze laatste (betaalde) IVF zou gaan.

Daar tegen over staat de optie dat we nu iemand hebben gevonden die voor ons eiceldonatie wil doen en die veel eitjes heeft en waarbij we weten dat ze in het verleden het al heeft gedaan voor een ander stel en er toen ook veel bevruchtingen hadden plaats gevonden. Het stel waar ze voor had gedoneerd, was na jaren proberen in 1 keer zwanger, door middel van haar bouwsteen. Moet je je voorstellen een vriezer vol met embryo´s van ons, hoe geweldig is dat 🙂 Zo veel meer kansen.

Bij mij speelde ook mee dat ik niet weer die punctie hoefde te doen. Dit is niet de rede dat ik zou kiezen voor het eiceldonatie, maar vond het wel een fijn idee, aangezien ik bij de laatste keer had aangegeven dit nooit meer te gaan doen. Als ik het zelf ga doen, zal ik weer mijn angsten moeten overwinnen, want heb er echt een trauma aan over gehouden.

Het 2^de punt wat voor ons mee telt  in de afweging, is dat ik het kanker gen (BRCA1) met me mee draag. Dit houdt in dat ik een verhoogde kans heb op borstkanker en eierstok kanker. Mijn eierstokken moeten er uit voor mijn 40^ste en voor mijn borsten ga ik elk half jaar op controle. Het betekend dan ook dat er 50% kans is dat ons kind ook gendrager zal zijn.

We wilde toch weten wat de mogelijkheden waren en besloten het Antoni van leeuwenhoek ziekenhuis te gaan bellen, waar ik onder controle sta en die gaf aan dat ik het AMC kon bellen voor meer info hier over. We hadden namelijk 5 jaar geleden ook van alles hier over uitgezocht en toen hadden ze het er over dat ze het gen uit de eicel konden halen. Er was toen weinig bekent over de gevolgen op latere leeftijd en hebben toen besloten dit niet te doen, maar inmiddels waren we al zo veel jaren verder, dus waren we benieuwd wat nu de mogelijkheden zijn op het gebied van gendrager en IVF. Bij het AMC kende ze de procedure om het gen uit de eitjes te halen niet, maar deden ze wel een embryo selectie, waarbij ze bij alle embryo’s kijken welke het gen heeft en de embryo’s met het gen vernietigen. Dit voelde voor ons niet goed. Het is toch al een embryo en het idee dat ze die dan zouden vernietigen, was voor ons geen optie. Daarnaast had ik al weinig eitjes en werden onze mogelijkheden nog meer beperkt. Ze wilde hier ook geen korte cyclus doen, maar alleen de lange cyclus met de dosis die ik al eerder heb gehad en we hebben na 2 keer toch echt gezien dat ik hierdoor weinig embry’s maak, het idee dat er van de 2 niks over blijft of maar 1, maakt voor ons toch de keuze dat we dit niet willen gaan doen daar. En toen kwam toch die vraag weer, is het niet egoïstisch, dat wij een kindje willen en dat ons kindje misschien gendrager zal zij net als ik? Ik ben toen lid geworden van een fb pagina waar vrouwen zitten met hetzelfde gen en heb de vraag daar gesteld. Er waren er een aantal die de embryo selectie hadden gedaan, maar ook mensen die dit niet hadden gedaan, ondanks dat ze wisten dat ze drager waren. Mijn conclusie uit de zoektocht is, dat als ons kind het gen al zou dragen (want er is ook 50% kans dat ons kindje geen gendrager zal zijn), dat we dan 20 jaar verder zijn voor ons kindje zou beslissen wel of niet te weten dat hij/zij gen-drager is en de controles zou kunnen doen en dan weten ze al zo veel meer op het gebied van kanker en hopelijk hebben ze dan zelfs een medicijn. Deze gedachte gaf ons rust en zou voor ons geen optie zijn om het dan niet nog een keer met eigen eitjes te gaan doen. Het voelde wel fijn om dit nogmaals een keer uitgezocht te hebben.

Wat voor ons ook meespeelde in de afweging is dat onze donor had verteld dat ze chemo had gehad. Ze had voor ze ons had aangeboden, alles laten uitzoeken en na laten kijken of het niet erfelijk was en volgens haar arts kon ze prima eiceldonatie doen. Bij Nij Geertgen, was onze arts niet zo heel enthousiast hierover. We begonnen om ons heen te vragen. Ik weet inmiddels door het traject steeds meer over het menselijk lichaam, maar wist niet precies hoe het zat met de eitjes. Ik dacht zelf dat een vrouw eitjes heeft als deze niet bevrucht raken, je ongesteld word en de eitjes het lichaam weer verlaten en je dan nieuwe eitjes krijgt. Net als dat het zaad elke 3 maanden weer ververst word bij de man. Maar bij een vrouw ligt dat toch anders. Je word geboren met alle eitjes en die draag je dus bij je tot de eitjes op zijn en je in de overgang komt. Dit betekend dat toen onze donor chemo heeft gehad, al haar eitjes (en dus ook de eitjes die wij gedoneerd krijgen) al die maanden het gif hebben gehad. De vraag is nu kan dit wel of geen kwaad voor de eitjes? Volgens haar arts niet en onze arts twijfelt. Ook hierover vraag ik de meningen van vrouwen die ook eicel donatie gaan doen. Ze gaven aan dit zelf niet te doen, omdat je te weinig weet over de gevolgen en wat het met het DNA doet.

Na het onderzoeken van alle mogelijkheden, hebben we uit eindelijk besloten dat ik het toch zelf ga doen. Dit hebben we nu ook aangegeven aan de donor. Die super lief reageerde, dat ze het mocht het ons niet lukken als nog voor ons wil doen. Ze zal altijd een heel speciaal plekje in ons hart hebben, ondanks dat we elkaar nog niet hebben ontmoet. We hebben het er wel over gehad om als nog een keer af te spreken. We hebben veel contact gehad de afgelopen maanden via de whatapp en telefoon, maar dat is toch anders dan dat je elkaar ziet. Ze blijft onze engel, een prachtige, sterke mooie vrouw, die zo iets moois en puurs wil doen. En dat terwijl ze zelf toch erg ziek is geweest en chemo heeft gehad en een herstel hier van. Hoe vaak kom je in je leven zo’n bijzonder persoon tegen die iets zo moois wil doen voor iemand die ze niet kent…

Ik geloof altijd dat dingen in je leven gebeuren om een rede, ook al weten we soms niet waarom. Ik vroeg me af waarom zij op ons pad was gekomen en vind de gedachte wel mooi dat we zonder haar gestopt zouden zijn. Ik wilde onze 3^de poging niet meer doen met een lange cyclus en nu zijn we bij een privé kliniek terecht gekomen, waarbij ze een andere aanpak willen doen. Hierbij is er voor ons een grotere kans  dat er meer eitjes mee groeien en we hierdoor hopelijk meer embryo’s zullen krijgen. En dus meer kansen zullen hebben op een kindje van ons samen. Ze zijn het enige ziekenhuis die hatching doen in Nederland. En ook hierover lees ik goeie en hoopvolle verhalen. In Nederland word dit niet gedaan, maar omdat ze samen werken met het lab in Düsseldorf, kun je aangeven dat je dit wilt laten doen bij hun. Dit maakt voor ons de kans weer groter. Dus ik geloof echt dat ondanks dat we haar eitjes nu niet gaan gebruiken, ze wel op ons pad moest komen en er daardoor voor gezorgd heeft dat we toch de laatste poging zelf gaan doen met mijn eigen eitjes…

We hebben een eiceldonor!!

Vervolg blog van: Aanbeland op ons kruispunt

Ik kreeg op een avond een berichtje van een vriendin, waarbij ze een link stuurde van een oproep op Facebook. Dit was een oproep van een stel die op zoek waren naar een eiceldonor, omdat ze vervroegd in de overgang was. Ik was verbaasd dat dit zomaar kom via de media en dacht dat je geen oproepen mocht doen in Nederland voor eiceldonatie. Er ging een wereld voor me open. Ik begon alle reacties te lezen en was ontroert en vooral verbaasd dat er zo veel vrouwen waren, die dit wilde gaan doen. Ik begon foto´s te bekijken en hun profiel op Facebook. En er viel voor mij gelijk 1 vrouw op tussen al die vrouwen. Ze had iets moois en een prachtige uitstraling. Ik vond het een mooie vrouw en ik werd hierdoor nieuwsgierig en begon verder te kijken op haar profiel en kwam toen ook foto´s van haar kinderen tegen. Ik heb niet zo zeer gekeken of zij of haar kinderen op mij leken, maar ik dacht meer als we gezegend zullen zijn om een bouwsteen te mogen gebruiken van deze vrouw, dan is het toch fijn als het een mooie bouwsteen is 🙂 Ik besloot haar een berichtje te sturen. Ik vertelde over onze situatie en dat ik mezelf niet wilde voordringen op het stel met de oproep, maar mocht ze niet met hun in zee willen gaan, dat wij haar dan graag als donor wilde. Ik besloot nog een paar andere vrouwen die hadden gereageerd op de oproep ook een bericht te sturen. Want ah hoe groot was de kans dat er iemand zou reageren en zou zeggen dat ze dit voor ons wilde doen?? Toch bleef die ene vrouw in mijn hoofd zitten en ik merkte dat ik hoopte dat zij zou reageren.

En dan opeens is er toch misschien weer een kans en ik begon mogelijkheden te zien en kreeg een klein beetje hoop. Wat nou als het toch via deze weg zou lukken?? Dat we iemand zouden vinden die meer eitjes had, dus meer bevruchtingen en we daardoor gewoon een voorraad zouden hebben aan embryo’s. Mijn vriend was wat terughoudender, omdat hij zich wel af vroeg of dit zomaar kon. En dat was dus iets wat ik wilde gaan ontdekken…

De eiceldonor had contact gehad met het stel die de oproep hadden gedaan en hadden zo veel aanmeldingen, dat zij besloot om zich terug te trekken en gaf aan dat ze dit wel voor ons wou doen. OMG!!! We kunnen het gewoon niet geloven dat ze op ons pad is gekomen en we nu toch weer een kans maken om papa en mama te worden. Zo voel je onwijs veel verdriet omdat je weet dat na de laatste cryo terugplaatsing stopt met het traject en zo ontmoet je iemand die je weer hoop en kansen kan geven. Wat kan het leven toch raar lopen soms…

We hebben die dag met elkaar gebeld en er was meteen een klik. Ik kon me geluk niet op en dacht hoe kan iemand zo iets moois doen voor iemand die ze helemaal niet kent? Het is het mooiste cadeau wat je iemand kan geven. Ik voelde me zo ontroert en geraakt en een onbeschrijfelijk warm gevoel naar deze onbekende maar zo prachtige vrouw. Ze wilde wat meer over ons weten, omdat ze het belangrijk vond dat haar eitjes bij een goed gezin terecht kwamen, wat ik iets heel moois vond. Wat ik ook heel fijn vond is dat ze het niet zag als haar eigen kind. Het is een bouwsteen die ze ons dan geeft, maar ik ben de gene die het kind 9 maanden draagt, wij delen de navelstreng en mijn bloed. Ik zal zelf de bevalling doen, dus het is gewoon mijn kindje. Dat ze er zo over dacht vond ik erg fijn. Ze vertelde dat ze al eerder eiceldonatie had gedaan en een hele goede opbrengst had gehad en die vrouw ook gelijk in 1x zwanger was. Ze had dus al een keer het traject gedaan, wat ook heel fijn voelt, omdat ze weet hoe het is om hormonen te spuiten en de punctie te doen. Daarnaast had ze dus ook al een psychologisch gesprek gehad, die je van te voren krijgt in het ziekenhuis en ze wist ook hoe ze zich daarna voelde en blijkbaar was het gevoel wat ze er bij had ook niet veranderd toen die vrouw zwanger was geworden door middel van haar bouwsteen. En dat geeft een soort rust. Ze weet wat ze aan begint. Ik denk dat er veel vrouwen zijn die het aanbieden om te doen, tot dat ze weten wat het precies in houdt. Het is wel even anders voor een man om zaad te doneren dan aan de hormonen te gaan en een pijnlijke punctie te doen. Dit traject is veel heftiger dan voor een man.

Na ons telefoon gesprek rende ik naar beneden en vertelde ik alles aan mijn vriend en we voelde ons zo intens blij en gelukkig!!

De andere vrouwen die ik een bericht had gestuurd reageerde allemaal dat ze eiceldonatie wel voor ons wilde doen, omdat het stel van de oproep naar België wilde gaan en het ging om een anonieme donor en dat wilde ze niet. Je ruilt dan jou eicellen met die van iemand anders, zodat het anoniem blijft van wie jij de eicellen krijgt. Ik was zo verbaasd dat ik van allemaal het antwoord kreeg en dat ze dit wilde doen voor ons. Ik stuurde ze een berichtje terug dat we inmiddels een donor hadden gevonden, maar het heel bijzonder vond dat ze dit willen doen voor mensen zoals wij en ik hoopte dat ze een ander stel zouden vinden, die ze zouden kunnen helpen.

Sinds dien hebben we regelmatig contact met onze eiceldonor en het gevoel tussen ons voelt heel fijn. Je voelt zo veel dankbaarheid en liefde naar een vrouw die je nog nooit ontmoet hebt. Na de terugplaatsing van onze cryo, gaan we afspreken. Echt super om haar dan in het echt te gaan ontmoeten, maar vind het stiekem ook best spannend.

We gaan nu als eerst opzoek naar een ziekenhuis waar ze eiceldonatie doen en zo begint ons nieuwe en zo onverwachte avontuur…

 

Is dit de grens of toch nog niet???

 

We hebben voor we het traject in gingen besloten om verschillende keren even stil te staan of we beide nog wel verder wilde gaan met het traject. Want je verlegt toch steeds je grenzen, maar hoe ver ga je hier in?

We hadden 1 hele duidelijke afspraak, dit mag nooit ten koste gaan van onze relatie. We waren nu op een punt beland dat we beide het gevoel hadden, we doen de terugplaatsing van onze laatste  cryo en dan stoppen we. Dit gevoel hadden we beide nog niet eerder gehad tijdens ons hele traject. Ik zag het niet zitten om weer een maand te moeten prikken en die pijnlijke punctie te moeten doen, voor zo extreem weinig bevruchtingen en dus kansen. Ik had nu 2 IVF puncties gehad en in totaal maar 3 embryo’s. Op dat moment had ik sterk het gevoel dat ik al genoeg ziekenhuisbezoeken had gehad in de afgelopen 8 jaar. Ik was het zat om me de hele maand zo beroerd te voelen en ik wilde gewoon weer genieten van het leven en leuke dingen doen i.p.v. elke avond vroeg naar bed, de hele dag misselijk zijn, niet lekker in je vel zitten en altijd maar moe te zijn. Ik was moe van het moe zijn. Ik was klaar met vechten en mijn vriend had dat zelfde gevoel.

Ik besloot hulp te gaan zoeken bij een therapeut en haalde boeken bij de bibliotheek. Want hoe krijg je vrede met het feit dat je ongewenst kinderloos bent? Hoe kan je rust vinden in iets wat je eigenlijk niet wilt? Ik was al bezig met die zoektocht voor ik de terugplaatsing had gehad. Ik denk dat dit zelfbescherming is. Dat je onbewust denkt, hoe meer ik voorbereid ben dat het niet lukt en ik al in het proces zit van verwerking, hoe minder pijnlijk de klap zal zijn. Als of je daar enig sinds controle over kan hebben  🙂

Je slaat een bepaalde weg in en opeens ga je de hele andere kant op. Zo waren we bezig om het (voor een deel) al af te sluiten en te kijken hoe we ons leven een andere invulling konden geven, dan we altijd voor ogen hadden en zo kom je in contact met iemand die jou de mogelijkheid bied om toch nog zwanger te worden…

Wauw was er dan toch nog een mogelijkheid dat we papa en mama konden worden?

Aanbeland op ons kruispunt

Al van kleins af aan , had ik de droom om mijn MC Dreamy ooit te vinden, mijn soulmate, minnaar, beste maatje, waar ik de rest van mijn leven mee zou delen. Het heeft even geduurd, maar ik ben gezegend met de man van mijn dromen, die ik nu bijna 8 jaar geleden heb gevonden en ben onwijs gelukkig met hem. We vullen elkaar zo goed aan en ik wist meteen dat hij de ware was voor mij. We zijn verloofd en gaan volgend jaar trouwen. Ik wist al heel snel, dat dit de man van mijn kinderen zou worden….

Omdat ik heel lang ziek ben geweest en daarna herstellende, heeft het heel lang geduurd voordat ik sterk genoeg was en we eindelijk aan onze kinderwens konden gaan beginnen. Je stopt met de pil en uiterlijk ben je binnen een jaar zwanger toch? Of toch niet??

Wij zijn de 1 van de 6 stellen waarbij de zwangerschap (nog) uit blijft. Geloof me alles wat we konden proberen hebben we geprobeerd en we zijn nu jaren verder en nog steeds niet zwanger. Afgelopen maand hebben we de laatste embryo terug laten plaatsen. Het was de laatste met ons DNA. Helaas heeft mijn lichaam deze embryo ook verstoten. Zo ben je even zwanger en zo is het weer weg en weet je dat je nooit meer een baby in je zal dragen met jou DNA. Wat betekend dit precies een baby met je eigen DNA? Als ik Google zie ik allemaal ingewikkelde verhalen over moleculen en nucleotiden, erfelijkheid van een mechanisme. Simpel gezegd zorgt de DNA van jullie samen, voor de haarkleur, kleur van de ogen, de neus, mondje enz. van je baby. Ik zag een baby altijd als een uiting van onze liefde, een combi van ons samen. De baby zou zijn kin krijgen en mijn kleur ogen en zijn kleur haar. Deze droom heb ik al zo lang ik me kan herinneren en nu weet ik dat die droom (waarschijnlijk) nooit uit komen.

Dus nu moet ik deze droom loslaten, maar hoe doe je dat?  Met mijn verstand weet ik dat DNA minder belangrijk is dan de liefde die wij nu al voelen voor ons ongeboren kindje, maar mijn gevoel is zo gekoppeld aan de droom die ik al jaren met mij mee draag. Om mijn (verdrietige) gevoel te veranderen, zal ik mijn droom moeten aanpassen, zodat mijn gevoel hier ook weer in veranderd, maar hoe doe je dat? Hoe kun je een droom die je al van kleins af aan hebt veranderen in een nieuwe droom??

Laatst vroeg mijn vriend, als je zou mogen kiezen om een kind te krijgen met onze DNA, waarbij iemand anders het kindje draagt of je krijgt een bouwsteen van een donor en de embryo heeft niet jou DNA, maar je mag het kindje wel zelf dragen. Wat zou je dan doen?? Voor mij was dit een hele simpele vraag, dan zou ik kiezen om het zelf te dragen en dan zonder mijn DNA. Ik mag dan zelf zwanger zijn, de baby 9 maanden dragen, het voelen schoppen, de echo’s mee maken, de bevalling en de borst geven. Toch was dit was wel echt een eyeopener voor mij. Want toen was DNA niet zo belangrijk voor mij als de baby in mijn voelen groeien en de baby 9 maanden mogen dragen.

Dus die gedachte probeer ik vast te houden…LOVE MATTERS NOT DNA 🙂

Ons avontuur zou hier nu stoppen. We zouden de stempel krijgen ongewenst kinderloos. Ik geloof dat alles gebeurt met een rede (ook al weten we soms niet waarom)  en precies toen we besloten hadden dat dit het dan zou zijn en we ons leven anders zouden moeten gaan invullen, kwamen we in gesprek met een vrouw die voor ons eiceldonatie zou willen doen.

Het voelt alsof we al heel lang een weg hebben bewandeld en nu zijn aangekomen op een kruispunt, waarbij we een andere weg in gaan slaan. Een weg met nieuwe kansen en avonturen. Zoals elk nieuw avontuur in het leven is het spannend, maar ook heel eng omdat je niet weet wat er op je pad zal komen, maar het geeft ook hoop, omdat het nieuwe mogelijkheden bied en dus ook nieuwe kansen.

SO FUCK DNA AND LETS GET PREGNANT 🙂

Wordt vervolg…