Een zwangere vrouw in onze babykamer

We hebben ons huis te koop staan. Het voelt voor mij te pijnlijk om hier te blijven wonen. We hebben besloten om naar Groningen te verhuizen en daar een nieuw leven op te bouwen samen.

We wonen nu nog in een kind vriendelijke buurt, in een hofje met in het midden een speeltuin. Er wonen voornamelijk jonge stelletjes. Het voelt zo pijnlijk elke keer als er weer een kindje werd geboren in de 7 jaar dat we hier nu wonen en elke keer als er weer een kindje geboren werd, dacht ik de volgende keer zijn wij aan de beurt. Inmiddels zijn ze bezig met een 2de of hebben ze al 2 of soms zelfs 3 kinderen. De lege kamer die wij altijd de kinderkamer hebben genoemd is nog steeds leeg en het word steeds pijnlijker om de kindjes voor de deur buiten te zien spelen. Want toen we dit huis kochten, zag ik ons kindje daar ook spelen en ons kind blijft onzichtbaar.

Gisteren hadden we de hele dag bezichtigingen. We deden deze zelf, wat super leuk is om te doen. Er kwam een stel binnen. Erg vriendelijk en ze straalde helemaal. Ik zag een klein buikje en voor een seconde ging er door me hoofd de vraag of ze zwanger was, maar ik liet die gedachte snel los. Aangezien ik erg moe was na al die bezichtigingen die we tot nu toe hadden gehad, besloot ik even naar buiten te gaan, omdat mijn man deze rondleiding aan het doen was. Vlak achter ons huis zit je meteen in de natuur en ik zie een vlinder 🦋 die bij mij in de buurt blijft vliegen. Ik zak door mijn benen en bewonder deze prachtige vlinder 🦋 Gelukkig heb ik mijn mobiel meegenomen en ik begin foto’s te maken. Ik voel me dankbaar dat we dit moment samen mogen delen en even kort voel ik me verdrietig en voel ik een intens gemis. Na een tijdje zo gezeten te hebben, neem ik even diep adem en laat langzaam mijn adem los. Ik sta voorzichtig op en neem afscheid van de vlinder 🦋 en draai me om en loop richting ons huis. Ik zie dat de rondleiding bijna afgelopen is, want het stel staat weer in de woonkamer vlakbij de hal. We kijken elkaar aan en de vrouw verteld enthousiast hoe mooi ze het huis vind en vooral alle creatieve details wat het huis echt tot een thuis maakt. Dit is natuurlijk altijd leuk om te horen en even voel ik me trots op ons huis, ondanks dat het qua gevoel niet meer als een thuis voelt en ik hier graag weg wil en ergens anders over nieuw wil beginnen. Ze bedanken ons dat ze ons huis mochten komen bekijken en we nemen afscheid. De deur gaat dicht en mijn man verteld mij dat ze inderdaad zwanger is en dat hij blij was dat ik precies nu even pauze nam en naar buiten was gegaan. Toen hij met haar bij de kinderkamer stond moest hij zelf ook even slikken en op dat moment voel ik wederom verdriet. Het idee dat er een stel in ons huis komt wonen die zwanger zijn en wel een wiegje in onze lege kinderkamer gaan plaatsen voor hun baby doet mijn hart toch wel even breken.

De bolle buik van mijn vriendin, was nu echt een baby met een naam en een gezicht

Mijn vriendin is inmiddels 9 maanden zwanger van een tweede. Hoewel ik heel erg blij voor haar ben, voelt het soms ook niet helemaal eerlijk dat zij er al 2 heeft en wij nog steeds niet zwanger zijn. Ik ben inmiddels gewend aan haar dikke buik en gelukkig is zij geen type om rond te paraderen met haar buik (band) en van alles hierover op Facebook te plaatsten. Vroeger vond ik dat ik als vriendin altijd moest vragen naar alle babyspullen die gekocht zijn en moest vragen naar de echo foto’s. Inmiddels probeer ik dit te minderen ter zelfbescherming. Wel vind ik het fijn te weten dat alles goed is gegaan bij de verloskundige, maar ik zal niet zo snel meer vragen of ze een foto van de echo zou willen door sturen. Want waarom zou ik mezelf hier elke keer zo mee confronteren, als het soms ook even niet hoeft. Ik weet dat ze zwanger is, maar probeer dit (onbewust) stiekem te vergeten. Ik vraag hoe het gaat met haar en de baby en ben dan oprecht geïnteresseerd, maar verder hebben we het niet veel over de baby in haar buik, wat ik eigenlijk heel fijn vind. We hebben gewoon gesprekken die normale vriendinnen ook gewoon hebben, alleen bespreken we die bolle buik en alles er om heen niet. Ik kan gelukkig nu redelijk goed loslaten dat dit mij niet meteen een slechte vriendin maakt.

Ze is deze week uitgerekend, wat natuurlijk onwijs spannend is. Ze heeft een hele leuke dochter en ben zo benieuwd naar de baby in haar buik. Hoe ziet haar nieuwe dochter er uit en hoe gaat de bevalling? We hadden een week Vlieland gepland en zag later pas dat dit precies in de week was, dat ze uitgerekend is. Ik heb nog geprobeerd dit te verschuiven, maar dit ging niet. De kans is dan ook nog aanwezig dat ze eerder bevalt. Dus we besloten toch in die week gewoon weg te gaan. Ze had beloofd om mij op de hoogte te houden en we hoopte dat de baby een week eerder te wereld zou komen. Helaas liet haar dochter nog even op zich wachten en kreeg ik tijdens onze vakantie een bericht dat ze haar eerste weeën had gekregen. Super spannend! Ik leefde helemaal mee ook al was ik voor me gevoel heel ver weg. Aangezien we helemaal back 2 basic waren, had ik geen stroom en dat betekend ook beperkte batterij van mijn telefoon. Ik ging in de ochtend douche en in die ruimte was een stopcontact, dus ik deed mijn oplader met mijn telefoon hierin en deed mijn telefoon aan. Ik had het verlossende bericht gekregen dat haar dochter was geboren en dat ze helemaal gezond was. Haar naam stond er bij en een foto waarbij mijn vriendin de kleine vast heeft. En daar stond ik dan in de douche ruimte helemaal alleen en het voelde als een klap in mijn gezicht. De bolle buik van mijn vriendin was nu echt een baby met een naam en een gezicht. Zo iets moois en puurs, deed op dat moment zo’n zeer. Ik voel me intens verdrietig, omdat ik het verlangen van een baby al zo lang bij me draag en omdat ik de blijdschap wil voelen i.p.v. de pijn. Ik wil oprecht bij zijn net als alle andere mensen die het nieuwe leven van haar pas geboren dochtertje vieren. Waarom kan ik dit nu niet voelen?? Het enige wat ik wil is zo snel mogelijk deze ruimte uit en naar de tent, omdat ik weet dat mijn vriend daar is en ik vraag hem om een knuffel. Even laat ik de pijn en het verdriet toe en de knuffel voelt zo fijn, omdat we samen in hetzelfde gevecht zitten en beide weten hoe die pijn van het gemis en intens verlagen voelt…

Eenmaal terug gaan we gelijk op kraam visite. De cadeautjes voor de baby en haar andere dochter lagen al lang klaar. Ik had voor de baby leuke kleertjes gekocht en voor haar andere dochter een poppen jurkje, zodat ze haar eigen ”baby” kan aankleden en nog wat spulletjes voor haar nieuwe keukentje. Ik wilde ook aandacht geven aan de “grote” zus zodat niet alle aandacht alleen naar de pas geboren baby gaat. Ik zag er de hele dag al tegen op om op kraam visite te gaan. Bang voor de pijn en het verdriet. Het is net als op de foto’s een prachtige baby, maar ik laat het gevoel niet toe. Ik hou de baby vast, maar het voelt anders, ik kan er niet van genieten en probeer mijn gevoel af te sluiten. Ik voel alleen verdriet, ondanks dat ik mijn gevoel probeer weg te drukken. Ik vind het zo jammer dat ik hierdoor heel anders reageer dan ik zou doen als ik wel zelf een kindje zou krijgen. Ik ga er steeds vaker tegen op zien als ik geconfronteerd word met mijn eigen pijn en gemis. Toch ben ik onwijs blij dat alles goed met haar gaat en ze een goeie bevalling heeft gehad en een gezonde en prachtige dochter! Het zijn echt super leuke ouders en ik weet dat ze deze meiden alle liefde zullen geven en verdienen het echt om ouders te zijn.

Vanavond gaan we eten bij vrienden. Ook deze vriendin is zwanger. Vind altijd fijn om met ze af te spreken en toch voelt het nu anders. Normaal gesproken zou ik gaan shoppen en iets leuks voor de kleine gaan halen, maar ik kan het niet opbrengen om weer naar een baby afdeling te gaan en kleertjes te kopen voor een baby die niet de mijne is. Aangezien ik haar al een tijdje niet heb gezien zie ik er tegen op weer geconfronteerd te worden met een nog bollere buik. Want ook in die buik zit een baby die straks een naam en een gezichtje krijgt….