Een zwangere vrouw in onze babykamer

We hebben ons huis te koop staan. Het voelt voor mij te pijnlijk om hier te blijven wonen. We hebben besloten om naar Groningen te verhuizen en daar een nieuw leven op te bouwen samen.

We wonen nu nog in een kind vriendelijke buurt, in een hofje met in het midden een speeltuin. Er wonen voornamelijk jonge stelletjes. Het voelt zo pijnlijk elke keer als er weer een kindje werd geboren in de 7 jaar dat we hier nu wonen en elke keer als er weer een kindje geboren werd, dacht ik de volgende keer zijn wij aan de beurt. Inmiddels zijn ze bezig met een 2de of hebben ze al 2 of soms zelfs 3 kinderen. De lege kamer die wij altijd de kinderkamer hebben genoemd is nog steeds leeg en het word steeds pijnlijker om de kindjes voor de deur buiten te zien spelen. Want toen we dit huis kochten, zag ik ons kindje daar ook spelen en ons kind blijft onzichtbaar.

Gisteren hadden we de hele dag bezichtigingen. We deden deze zelf, wat super leuk is om te doen. Er kwam een stel binnen. Erg vriendelijk en ze straalde helemaal. Ik zag een klein buikje en voor een seconde ging er door me hoofd de vraag of ze zwanger was, maar ik liet die gedachte snel los. Aangezien ik erg moe was na al die bezichtigingen die we tot nu toe hadden gehad, besloot ik even naar buiten te gaan, omdat mijn man deze rondleiding aan het doen was. Vlak achter ons huis zit je meteen in de natuur en ik zie een vlinder 🦋 die bij mij in de buurt blijft vliegen. Ik zak door mijn benen en bewonder deze prachtige vlinder 🦋 Gelukkig heb ik mijn mobiel meegenomen en ik begin foto’s te maken. Ik voel me dankbaar dat we dit moment samen mogen delen en even kort voel ik me verdrietig en voel ik een intens gemis. Na een tijdje zo gezeten te hebben, neem ik even diep adem en laat langzaam mijn adem los. Ik sta voorzichtig op en neem afscheid van de vlinder 🦋 en draai me om en loop richting ons huis. Ik zie dat de rondleiding bijna afgelopen is, want het stel staat weer in de woonkamer vlakbij de hal. We kijken elkaar aan en de vrouw verteld enthousiast hoe mooi ze het huis vind en vooral alle creatieve details wat het huis echt tot een thuis maakt. Dit is natuurlijk altijd leuk om te horen en even voel ik me trots op ons huis, ondanks dat het qua gevoel niet meer als een thuis voelt en ik hier graag weg wil en ergens anders over nieuw wil beginnen. Ze bedanken ons dat ze ons huis mochten komen bekijken en we nemen afscheid. De deur gaat dicht en mijn man verteld mij dat ze inderdaad zwanger is en dat hij blij was dat ik precies nu even pauze nam en naar buiten was gegaan. Toen hij met haar bij de kinderkamer stond moest hij zelf ook even slikken en op dat moment voel ik wederom verdriet. Het idee dat er een stel in ons huis komt wonen die zwanger zijn en wel een wiegje in onze lege kinderkamer gaan plaatsen voor hun baby doet mijn hart toch wel even breken.