Soms moet je de slingers ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt

Vandaag ben ik jarig. 42 jaar jong en nog een hele leven voor me. Mijn gezondheid is in jaren niet zo goed geweest. We wonen sinds een paar jaar in het Noorden, op een prachtige locatie in een huisje van ons dromen. Ik ben (nog steeds) gelukkig getrouwd met mijn beste maatje. We hebben een lieve kat en ik besef me dat ik zo veel heb om dankbaar voor te zijn, met alles wat ik bereikt heb in mijn leven. En toch voel ik me dit jaar niet echt jarig.

Een week geleden hadden we maar 1 streepje en wisten we dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt was. De allerlaatste, omdat we hierna zouden stoppen. Nu is het officeel. Ik ben 42 jaar en voor altijd ongewenst kinderloos! Elk jaar hadden we nog hoop en een kans, maar die zijn er niet meer.

Er zit natuurlijk ook een voordeel aan het afsluiten van het traject. Dit scheelt zo veel stress, hormonen, angsten en teleurstellingen, maar het geeft dus ook geen hoop meer en dat iets nieuws voor mij. Geen hoop of kans om moeder te worden. Vanaf nu wordt ik elk jaar ouder, maar weet ik zeker dat er nooit een zichbaar kindje zal zijn en dat maakt me met momenten intens verdrietig.

Ik werd net wakker in onze hotel kamer. Er hangen slingers, die mijn man toen ik lag te slapen heeft opgehangen. Soms moet je de slingers (in je leven) ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt. Genieten van de kleine dingen als dat met de grote dingen even niet lukt. Genieten van wat je wel hebt, ook al mis je wat je nooit is geweest.

En dat is precies wat wij gaan doen vandaag. Genieten van ons lang weekendje weg samen. Niks moet, alles mag. Geen verplichtingen, geen verwachtingen, gewoon samen zijn. Genieten van het prachtige Drenthe, het heerlijke eten en vooral elkaars gezelschap.

Want ondanks dat het nu nog vaak pijnlijk voelt dat onze toekomst niet met een kindje zal zijn, voelt het ook opwindend dat ons leven nog alle kanten op kan gaan en onze toekomst nog helemaal open ligt.

Happy birthday to me

Vandaag ben ik jarig en ben ik 41 jaar geworden. Ik ben trots op wie ik ben geworden als vrouw. Ik zie mezelf als een lief, behulpzaam en zorgzaam persoon, die weet wat ze wil. Ik heb een groot empatisch vermogen, waardoor ik een goed luisterend oor kan zijn en attent ben. Ik ben vechter (wat ook je valkuil kan zijn) iemand die altijd probeert iets positiefs te zien in een minder positieve situatie. Ik kan goed slingers ophangen om het leven leuker te maken. Ik heb mijn intuïtie goed ontwikkelt en kan goed verwoorden wat ik denk en voel. Als ik echt iets wil, dan lukt het me (altijd) om dit voor elkaar te krijgen. 

Helaas werkt dit niet zo om zwanger te worden. Hoe erg ik ook me best heb gedaan en gevochten heb, ik word vandaag weer een jaartje ouder zonder een kindje gebaart te mogen hebben. Je best doen, alles geven, geeft geen garantie op een betere vruchtbaarheid en (blijvende) zwangerschap. 

Ik ben op mijn 35ste voor het eerst mama geworden. Alleen niet van een zichtbaar kindje. Niks is hierin uitgekomen zoals ik vroege had gedroomd. Ik wilde jong moeder worden. Ik zag ons samen naar alle echo’s gaan, het hartje horen kloppen, ons kindje voelen schoppen. Pronken met mijn mooie dikke buik. Leven in mij voelen groeien. De babyshower, puf cursus, ons kindje baren, de borst geven en alle liefde geven die al jaren in mijn mama hart bewaard is gebleven. 

De realiteit is hard en voor ons zeker niet altijd zo als we gedroomd hadden dat het zou zijn. Ik had er alles voor over om mama te mogen worden van een zichtbaar kindje en heb alles gegeven, maar helaas heb ik onze vlinder kindjes nooit mogen voldragen en word ik ook dit jaar weer wakker in een kinderloos stil huis. 

We gaan als verrassing een lang weekend weg en ik verheug me er ontzettend op. Ik heb geen idee waar we heen gaan en wat we gaan doen.

Toch word ik verdrietig wakker. Ik hoor de regen tikken tegen het dakraam en ben veel te vroeg wakker. Ik kan niet wachten tot het straks licht is en mijn man een lekker ontbijtje op bed maakt, de slingers hangen, mijn man happy birthday begint te zingen en we kunnen knuffelen. Dan voel ik me altijd gezegend en helemaal jarig. Maar nu voel ik alleen de pijn en gemis. En het feit dat ik weer een jaartje ouder ben zonder zichtbaar kindje wat naast me ligt te slapen. Mijn ogen beginnen te prikken en de tranen rollen over mijn wangen en ik laat het verdriet er gewoon even zijn..

Dit is de laaste verjaardag dat er nog een kans is dat ik een verlaat verjaardagscadeau krijg. Een wondertje in mijn buik die blijft doorgroeien en bij ons blijft. Het laatste jaar dat ik op mijn verjaardag mijn kaarsjes uit zal blazen en een wens doe waarbij ik hoop dat onze droom uit mag komen dit jaar. 

• WordPress
• Facebook groep 'Als zwanger worden niet vanzelf gaat'

Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Opnieuw afscheid nemen

Vandaag gaan we ons (nog in de maak) kindje begraven. We hebben een mooie plek gekozen in onze nieuwe tuin.

We hadden al een vlinderboom in pot waar in onze andere onzichtbare kindjes begraven zijn, omdat ik de boom wilde meenemen als we in de toekomst gingen verhuizen. Ik vond het na de verhuizing nog moeilijk de boom opnieuw te begraven en uit pot te halen, dus de boom bleef op onze veranda staan. Helaas is de vlinderboom dood gegaan door de extreme vrieskou afgelopen winter. Ondanks de extra pot er om heen met hooi.

We besloten de vlinderboom toch te begraven met alle aarde uit de pot. We kwamen nog een stukje van het kistje tegen en de echo waar je nog best wat van kon zien na zo veel jaar. Verder vonden we nog een klein stukje grijs deken met sterretjes waar we ons wondertje in gewikkeld hadden.

We besloten naast de vlinderboom nog 2 vlinderstruiken te plaatsen. Die er uiteindelijk mooi naast en tegen aan kunnen groeien. In de vlinderboom hangt een vlinder in glas in lood die we hebben gekregen van onze lieve vriendin en donor. Dit staat zo mooi dat we nog 3 vlinders er bij gaan bestellen om er bij te hangen.

Nu was het tijd om ons wondertje wat een paar dagen geleden nog in mijn buik zat te gaan begraven. We pakte het bakje met water begonnen ons 4de onzichtbare kindje (er bij) te begraven. Ik voel de tranen op komen en ik laat de koude tranen over mijn wangen heen stromen. De pijn die ik voel is niet te omschrijven. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik huil echt vanuit mijn tenen. Ik mis jullie zo erg!!!

Mijn man geeft mij een knuffel en ik ben zo dankbaar voor dit moment. Het plekje ziet er mooi uit en het is fijn om dit samen zo te doen en zo afscheid te nemen van onze kleine. De zon begint te schijnen door de wolken en voor heel even stond de tijd stil en waar we samen voor altijd..

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Iedereen is zwanger behalve ik

Toen wij bijna 11 jaar geleden besloten om te stoppen met de pil hadden we nooit verwacht dat het zo lang zou duren voor we zwanger zouden worden en onze kinderwens misschien wel nooit vervuld zou worden. Je krijgt steeds mensen om je heen die weer een zwangerschapsaankondigingen hebben, iets waar jij alleen maar van kan dromen. Maar ondanks dat je soms even moet slikken omdat je dacht nu echt de volgende te zijn, deed het nog geen zeer omdat je zelf nog hoop had dat jij dan echt de volgende zal zijn. En gelukkig vonden we die hoop ook elke keer omdat dit de drijfveer is om door te gaan.

Ik heb jaren lang alle bezoekjes naar vrienden en familie gedaan met een lach en (thuis) een traan, maar vond dit steeds moeilijker en pijnlijker worden. De laatste babyshower die ik heb georganiseerd voor een vriendin voelde ik me heel eenzaam tussen alle vrouwen die vertelde over tepelkloven en bevallingen en herkenning zochten bij elkaar. Alsof het een hele andere wereld was waar ik niet bij hoorde. De tranen die ik normaal thuis liet gaan zaten nu zo hoog dat ik snel weg moest om boven even uit te huilen, zodat mijn vriendin dit niet zag en ik was de uren aan het aftellen tot ik eindelijk weg kon. Toen ik thuis kwam werd ik er letterlijk ziek van en dat was voor mij de grens. Ik ga niet meer naar babyshowers, kraam visite enz.

Ik hoopte steeds dat ik zwanger werd en bleef en het probleem opgelost werd, maar ik raakte al mijn vriendinnen uit eindelijk kwijt. Afspreken zonder kinderen werd lastig en als we met meerdere vriendinnen afspraken dan was het gene wat ze allemaal verbond hun kinderen. Ik voelde me dan zo eenzaam en verdrietig dat ik uiterlijk liever alleen was dan dat ik weer die confrontatie aan moest. Ik neem mijn vriendinnen niks kwalijk en mezelf ook niet want ik heb hier ook niet voor gekozen. Maar pijnlijk is het wel om je vriendinnen kwijt te raken puur en alleen omdat jou kinderwens niet uit komt en er niet meer tussen past.

Op dit moment is mijn nicht en vriendin/donor nu zwanger en ik vind het lastig hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben oprecht blij voor ze, maar het is ook confronterend want iets meer dan een week geleden waren we nog samen zwanger. Mijn nicht woont in België en we hebben elkaar al lang niet gezien, dus dit is voor mij wat makkelijker door de afstand. Mijn vriendin spreek ik elke dag, maar ons leven zit nu in 2 verschillende fases. Ik zit in verdriet en rouw en zij is in blije verwachting van hun 2de kindje. Ik wil niks missen, maar het verdriet en de pijn zorgen er voor dat dit wel gebeurd

We hebben nog 1 kans om ouders te worden en dat maakt me bang. Mijn man die is heel eerlijk hierin dat hij het goed vind zo en rust wil. Voor mij voelt dit niet zo, want ik wil niks liever dan mama worden. Ik kan dat oer-moeder gevoel wat ik kort heb mogen voelen tijdens de zwangerschappen niet loslaten. En het voelt dan als 11 verloren jaren zonder beloning van een kindje die door zijn of haar glimlach je alles doet vergeten. Zo hoort ons sprookje toch niet te eindigen??

Hoe ga ik er mee om als het bij ons stopt? Die vraag speelt steeds vaker door mijn hoofd.
Ik heb besloten om dan hulp te gaan zoeken, hoe ik dit een plekje kan geven, want mijn moeder hart wil door maar alles in mij zegt dat het daarna klaar is en ook ik verlang naar die rust. Zo wel in me hoofd als voor mijn lijf. Maar soms overheerst de pijn die ik voel en ben ik bang dat ik me altijd eenzaam zal voelen in een wereld vol met kinderen..

Een zwangere vrouw in onze babykamer

We hebben ons huis te koop staan. Het voelt voor mij te pijnlijk om hier te blijven wonen. We hebben besloten om naar Groningen te verhuizen en daar een nieuw leven op te bouwen samen.

We wonen nu nog in een kind vriendelijke buurt, in een hofje met in het midden een speeltuin. Er wonen voornamelijk jonge stelletjes. Het voelt zo pijnlijk elke keer als er weer een kindje werd geboren in de 7 jaar dat we hier nu wonen en elke keer als er weer een kindje geboren werd, dacht ik de volgende keer zijn wij aan de beurt. Inmiddels zijn ze bezig met een 2de of hebben ze al 2 of soms zelfs 3 kinderen. De lege kamer die wij altijd de kinderkamer hebben genoemd is nog steeds leeg en het word steeds pijnlijker om de kindjes voor de deur buiten te zien spelen. Want toen we dit huis kochten, zag ik ons kindje daar ook spelen en ons kind blijft onzichtbaar.

Gisteren hadden we de hele dag bezichtigingen. We deden deze zelf, wat super leuk is om te doen. Er kwam een stel binnen. Erg vriendelijk en ze straalde helemaal. Ik zag een klein buikje en voor een seconde ging er door me hoofd de vraag of ze zwanger was, maar ik liet die gedachte snel los. Aangezien ik erg moe was na al die bezichtigingen die we tot nu toe hadden gehad, besloot ik even naar buiten te gaan, omdat mijn man deze rondleiding aan het doen was. Vlak achter ons huis zit je meteen in de natuur en ik zie een vlinder 🦋 die bij mij in de buurt blijft vliegen. Ik zak door mijn benen en bewonder deze prachtige vlinder 🦋 Gelukkig heb ik mijn mobiel meegenomen en ik begin foto’s te maken. Ik voel me dankbaar dat we dit moment samen mogen delen en even kort voel ik me verdrietig en voel ik een intens gemis. Na een tijdje zo gezeten te hebben, neem ik even diep adem en laat langzaam mijn adem los. Ik sta voorzichtig op en neem afscheid van de vlinder 🦋 en draai me om en loop richting ons huis. Ik zie dat de rondleiding bijna afgelopen is, want het stel staat weer in de woonkamer vlakbij de hal. We kijken elkaar aan en de vrouw verteld enthousiast hoe mooi ze het huis vind en vooral alle creatieve details wat het huis echt tot een thuis maakt. Dit is natuurlijk altijd leuk om te horen en even voel ik me trots op ons huis, ondanks dat het qua gevoel niet meer als een thuis voelt en ik hier graag weg wil en ergens anders over nieuw wil beginnen. Ze bedanken ons dat ze ons huis mochten komen bekijken en we nemen afscheid. De deur gaat dicht en mijn man verteld mij dat ze inderdaad zwanger is en dat hij blij was dat ik precies nu even pauze nam en naar buiten was gegaan. Toen hij met haar bij de kinderkamer stond moest hij zelf ook even slikken en op dat moment voel ik wederom verdriet. Het idee dat er een stel in ons huis komt wonen die zwanger zijn en wel een wiegje in onze lege kinderkamer gaan plaatsen voor hun baby doet mijn hart toch wel even breken.

De bolle buik van mijn vriendin, was nu echt een baby met een naam en een gezicht

Mijn vriendin is inmiddels 9 maanden zwanger van een tweede. Hoewel ik heel erg blij voor haar ben, voelt het soms ook niet helemaal eerlijk dat zij er al 2 heeft en wij nog steeds niet zwanger zijn. Ik ben inmiddels gewend aan haar dikke buik en gelukkig is zij geen type om rond te paraderen met haar buik (band) en van alles hierover op Facebook te plaatsten. Vroeger vond ik dat ik als vriendin altijd moest vragen naar alle babyspullen die gekocht zijn en moest vragen naar de echo foto’s. Inmiddels probeer ik dit te minderen ter zelfbescherming. Wel vind ik het fijn te weten dat alles goed is gegaan bij de verloskundige, maar ik zal niet zo snel meer vragen of ze een foto van de echo zou willen door sturen. Want waarom zou ik mezelf hier elke keer zo mee confronteren, als het soms ook even niet hoeft. Ik weet dat ze zwanger is, maar probeer dit (onbewust) stiekem te vergeten. Ik vraag hoe het gaat met haar en de baby en ben dan oprecht geïnteresseerd, maar verder hebben we het niet veel over de baby in haar buik, wat ik eigenlijk heel fijn vind. We hebben gewoon gesprekken die normale vriendinnen ook gewoon hebben, alleen bespreken we die bolle buik en alles er om heen niet. Ik kan gelukkig nu redelijk goed loslaten dat dit mij niet meteen een slechte vriendin maakt.

Ze is deze week uitgerekend, wat natuurlijk onwijs spannend is. Ze heeft een hele leuke dochter en ben zo benieuwd naar de baby in haar buik. Hoe ziet haar nieuwe dochter er uit en hoe gaat de bevalling? We hadden een week Vlieland gepland en zag later pas dat dit precies in de week was, dat ze uitgerekend is. Ik heb nog geprobeerd dit te verschuiven, maar dit ging niet. De kans is dan ook nog aanwezig dat ze eerder bevalt. Dus we besloten toch in die week gewoon weg te gaan. Ze had beloofd om mij op de hoogte te houden en we hoopte dat de baby een week eerder te wereld zou komen. Helaas liet haar dochter nog even op zich wachten en kreeg ik tijdens onze vakantie een bericht dat ze haar eerste weeën had gekregen. Super spannend! Ik leefde helemaal mee ook al was ik voor me gevoel heel ver weg. Aangezien we helemaal back 2 basic waren, had ik geen stroom en dat betekend ook beperkte batterij van mijn telefoon. Ik ging in de ochtend douche en in die ruimte was een stopcontact, dus ik deed mijn oplader met mijn telefoon hierin en deed mijn telefoon aan. Ik had het verlossende bericht gekregen dat haar dochter was geboren en dat ze helemaal gezond was. Haar naam stond er bij en een foto waarbij mijn vriendin de kleine vast heeft. En daar stond ik dan in de douche ruimte helemaal alleen en het voelde als een klap in mijn gezicht. De bolle buik van mijn vriendin was nu echt een baby met een naam en een gezicht. Zo iets moois en puurs, deed op dat moment zo’n zeer. Ik voel me intens verdrietig, omdat ik het verlangen van een baby al zo lang bij me draag en omdat ik de blijdschap wil voelen i.p.v. de pijn. Ik wil oprecht bij zijn net als alle andere mensen die het nieuwe leven van haar pas geboren dochtertje vieren. Waarom kan ik dit nu niet voelen?? Het enige wat ik wil is zo snel mogelijk deze ruimte uit en naar de tent, omdat ik weet dat mijn vriend daar is en ik vraag hem om een knuffel. Even laat ik de pijn en het verdriet toe en de knuffel voelt zo fijn, omdat we samen in hetzelfde gevecht zitten en beide weten hoe die pijn van het gemis en intens verlagen voelt…

Eenmaal terug gaan we gelijk op kraam visite. De cadeautjes voor de baby en haar andere dochter lagen al lang klaar. Ik had voor de baby leuke kleertjes gekocht en voor haar andere dochter een poppen jurkje, zodat ze haar eigen ”baby” kan aankleden en nog wat spulletjes voor haar nieuwe keukentje. Ik wilde ook aandacht geven aan de “grote” zus zodat niet alle aandacht alleen naar de pas geboren baby gaat. Ik zag er de hele dag al tegen op om op kraam visite te gaan. Bang voor de pijn en het verdriet. Het is net als op de foto’s een prachtige baby, maar ik laat het gevoel niet toe. Ik hou de baby vast, maar het voelt anders, ik kan er niet van genieten en probeer mijn gevoel af te sluiten. Ik voel alleen verdriet, ondanks dat ik mijn gevoel probeer weg te drukken. Ik vind het zo jammer dat ik hierdoor heel anders reageer dan ik zou doen als ik wel zelf een kindje zou krijgen. Ik ga er steeds vaker tegen op zien als ik geconfronteerd word met mijn eigen pijn en gemis. Toch ben ik onwijs blij dat alles goed met haar gaat en ze een goeie bevalling heeft gehad en een gezonde en prachtige dochter! Het zijn echt super leuke ouders en ik weet dat ze deze meiden alle liefde zullen geven en verdienen het echt om ouders te zijn.

Vanavond gaan we eten bij vrienden. Ook deze vriendin is zwanger. Vind altijd fijn om met ze af te spreken en toch voelt het nu anders. Normaal gesproken zou ik gaan shoppen en iets leuks voor de kleine gaan halen, maar ik kan het niet opbrengen om weer naar een baby afdeling te gaan en kleertjes te kopen voor een baby die niet de mijne is. Aangezien ik haar al een tijdje niet heb gezien zie ik er tegen op weer geconfronteerd te worden met een nog bollere buik. Want ook in die buik zit een baby die straks een naam en een gezichtje krijgt….