Soms moet je de slingers ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt

Vandaag ben ik jarig. 42 jaar jong en nog een hele leven voor me. Mijn gezondheid is in jaren niet zo goed geweest. We wonen sinds een paar jaar in het Noorden, op een prachtige locatie in een huisje van ons dromen. Ik ben (nog steeds) gelukkig getrouwd met mijn beste maatje. We hebben een lieve kat en ik besef me dat ik zo veel heb om dankbaar voor te zijn, met alles wat ik bereikt heb in mijn leven. En toch voel ik me dit jaar niet echt jarig.

Een week geleden hadden we maar 1 streepje en wisten we dat onze laatste terugplaatsing niet gelukt was. De allerlaatste, omdat we hierna zouden stoppen. Nu is het officeel. Ik ben 42 jaar en voor altijd ongewenst kinderloos! Elk jaar hadden we nog hoop en een kans, maar die zijn er niet meer.

Er zit natuurlijk ook een voordeel aan het afsluiten van het traject. Dit scheelt zo veel stress, hormonen, angsten en teleurstellingen, maar het geeft dus ook geen hoop meer en dat iets nieuws voor mij. Geen hoop of kans om moeder te worden. Vanaf nu wordt ik elk jaar ouder, maar weet ik zeker dat er nooit een zichbaar kindje zal zijn en dat maakt me met momenten intens verdrietig.

Ik werd net wakker in onze hotel kamer. Er hangen slingers, die mijn man toen ik lag te slapen heeft opgehangen. Soms moet je de slingers (in je leven) ophangen, ook als je niet het gevoel hebt dat er iets te vieren valt. Genieten van de kleine dingen als dat met de grote dingen even niet lukt. Genieten van wat je wel hebt, ook al mis je wat je nooit is geweest.

En dat is precies wat wij gaan doen vandaag. Genieten van ons lang weekendje weg samen. Niks moet, alles mag. Geen verplichtingen, geen verwachtingen, gewoon samen zijn. Genieten van het prachtige Drenthe, het heerlijke eten en vooral elkaars gezelschap.

Want ondanks dat het nu nog vaak pijnlijk voelt dat onze toekomst niet met een kindje zal zijn, voelt het ook opwindend dat ons leven nog alle kanten op kan gaan en onze toekomst nog helemaal open ligt.

Bestemming onbekend

Vandaag zijn we 4 jaar getrouwd en 14 jaar samen. Mijn man heeft een verrassing en het enige wat ik weet is dat ik een koffer moet pakken voor 3 dagen met nette en casuel kleding. Onze bestemming is nog onbekend. We zetten de koffers in de auto en we beginnen te rijden. Het is een mooie dag vandaag en het zonnetje schijnt. Na dat we een tijdje in de auto zitten zie ik uiteindelijk de afslag Coevoerden staan, dus ik weet nu naar welke plaats we gaan, maar heb nog geen idee waar we slapen. We rijden de oprit op en ik zie een prachtig gebouw met één vlag er boven waarop staat Kasteel Coevoerden. Wat een super leuke verrassing. We gaan slapen in een kasteel!

We lopen naar binnen om in te checken en de vrouw kijkt in de computer en zegt oh ik zie dat je zwanger bent. Mijn man had namelijk aangegeven bij de reservering dat hij beide avonden in het restaurant wilde eten omdat, het onze trouwdag was en de volgende dag wij 12 weken zwanger zouden zijn. Dit kwam wel even binnen terwijl zij natuurlijk niks verkeerds zei. Mijn man had ze na de miskraam even op de hoogte moesten stellen, maar had er niet meer aangedacht. Ze reageerde heel lief dat ze het vervelend vond voor ons en dat ze hoopte dat we extra fijn verblijf zouden hebben.

We liepen naar onze kamer en de kamer was prachtig. Mooie regendouche met glazen scherm waardoor je vanuit je bed de douche in kan kijken, een bad en een heerlijk bed. Ik voelde me zo happy en tegelijk ook zo verdrietig en na een tijdje kwamen de tranen. Alles was perfect, maar was pas echt perfect geweest als ik morgen 12 weken zou zijn. Mijn man pakt me vast en begint mij te knuffelen. Ik voel de pijn vanuit mijn tenen en mis onze kleine zo.

Na dikke tranen en een lieve man die een grapje maakte om mij op te vrolijke voelde ik een soort ontlading waardoor ik me beter voelde. Ik besloot te gaan douche en me mooi te maken voor onze date om samen een hapje te gaan eten in dit prachtige kasteel. We hebben een heerlijke avond gehad. Wat hou ik toch veel van deze man en ik voel me gezegend dat ik mijn soulmate heb gevonden.

En toch word ik onrustig van het feit dat onze eind bestemming onbekend is. Zal ik bij onze laatste poging nog 1 keer een kindje mogen voelen groeien in mijn buik? Krijgen we dan bij de echo’s alleen maar goed nieuws dat het hartje blijft kloppen en ons wondertje mooi door groeit?? Word ik dan na al die jaren eindelijk mama van een zichtbaar kindje??? Of is het game over voor ons.. En hoe ziet onze eind bestemming en dan uit???

Onze 4de miskraam

We hadden alle pillen mee gekregen en moesten ons voorbereiden op de volgende miskraam.

De dag na dat we in het ziekenhuis zijn geweest neem ik om 4 uur in de ochtend de pil om het baarmoederslijmvlies weker te maken. Dit zou er voor zorgen dat alles makkelijker los komt en hopelijk ook geen resten blijven zitten.

Na 36 uur kunnen we dan zoals ik ze noem de miskraam pillen in gaan brengen om de miskraam op te wekken. Het idee was om naar een hotel te gaan om de herinnering van de miskraam en al die pijn en bloed daar achter te laten, maar ik merkte dat ik toch liever thuis wilde blijven. Ik voelde me heel moe en vond het best spannend om dit zo weer te moeten doen, omdat de laatste keer met die pillen een hel was geweest. Zo intens veel bloedverlies dat we uiteindelijk op de eerste hulp belande. Toch wel een trauma als ik er aan terug denk. Dus thuis in een vertrouwde omgeving voelt toch veiliger.

Vlak voor dat de 36 uur om was nam ik pijnstillers speciaal tegen menstruatie klachten, zodat de pijnstillers even de tijd hadden om hun werk te doen.

Toen het zo ver was moest ik de pillen in gaan brengen. Voor je ze inbrengt doe je er 1 druppeltje water bij om te zorgen dat het goed oplost en dan stop je de 4 pillen er vaginaal in. Je moet het eerste half uur gaan liggen zodra de pillen er in zitten. Daar lagen we dan op bed midden op de dag. Gespannen voor wat ging komen. Mijn man had een kruik gemaakt die ik op mijn buik had neergelegd en we besloten om een serie te kijken als afleiding. Na een uur was er nog niks en ik hoopte dat het wel op gang ging komen en we niet na 24 uur weer 4 pillen moesten gaan nemen. Na ruim 2 uur begon de pijn maar dit was nog prima te doen. Het voelde als menstruatie buikpijn. De pijn werd na van loop van tijd steeds heftiger en ik begon in de hand van mijn man te knijpen, maar lette wel goed op mijn ademhaling.  De pijn straalde door naar mijn onderrug en ik kreeg nog een kruik voor mijn onderrug wat heel fijn was. Ik voelde gelukkig geen paniek en liet het allemaal maar gebeuren.

We hadden een bak en een zeef van de vorige keer klaar liggen zodat we ons wondertje weer konden opvangen. Ik ging naar de wc en het bloeden was begonnen. Er kwamen wat bloedproppen maar vergeleken met de vorige keer was het nu veel minder heftig.

De weeën begonnen steeds erger te worden en ik wist me geen houding te geven en ging op mijn handen en knieën leunen om mijn rug wat uit te rekken omdat deze zo pijn deed.  Mijn man vroeg mij of ik wilde dat hij mijn rug ging masseren. Ik had geen idee of dit fijn was nu, maar gaf aan dat ik dit wel wilde proberen. Oh dat voelde lekker zeg. Keep on going. Precies wat ik nodig had en hoe gek het ook klinkt om zo te gaan zitten ik volgde gewoon wat mijn lichaam aangaf en nodig had. Ik bleef goed op mijn ademhaling letten en na een tijdje ging ik weer naar de wc en toen kwam ons wondertje er uit. Helemaal in tact. Ik pakte het vast en ondanks dat het bebloed was en je alleen de vruchtzak zag die ongeveer 10 cm was, was ik onder de indruk van wat mijn lichaam gemaakt had en voelde ik zo veel liefde. Hierin zat ons wondertje waarbij toch even het hartje heeft geklopt. Ons nog in de maak kindje. We hadden een andere bak waar we water in hadden zodat we het konden bewaren en morgen konden begraven bij onze vlinderboom.

De weeën zakte af en ondanks dat ik nog wel bloed verlies had merkte ik dat het einde van de miskraam inzicht was. Vrij snel daarna was mijn zwangerschapsmisselijkheid weg, wat heel fijn was.

De laatste tekenen van mijn zwanger zijn kon je nog zien aan mijn lijf. De grotere stevige, pijnlijke zwangerschapsborsten, de bolling in mijn onderbuik en de hcg hormonen gierde nog wel door mijn lijf, want nog steeds confronterend is, maar dit zou naar mate de weken minder moeten worden en uiteindelijk ook weg gaan.

Ik wilde eerst die miskraam hebben gehad en nu is er ruimte om afscheid te nemen van ons 4de oh zo gewenste kindje

Iedereen is zwanger behalve ik

Toen wij bijna 11 jaar geleden besloten om te stoppen met de pil hadden we nooit verwacht dat het zo lang zou duren voor we zwanger zouden worden en onze kinderwens misschien wel nooit vervuld zou worden. Je krijgt steeds mensen om je heen die weer een zwangerschapsaankondigingen hebben, iets waar jij alleen maar van kan dromen. Maar ondanks dat je soms even moet slikken omdat je dacht nu echt de volgende te zijn, deed het nog geen zeer omdat je zelf nog hoop had dat jij dan echt de volgende zal zijn. En gelukkig vonden we die hoop ook elke keer omdat dit de drijfveer is om door te gaan.

Ik heb jaren lang alle bezoekjes naar vrienden en familie gedaan met een lach en (thuis) een traan, maar vond dit steeds moeilijker en pijnlijker worden. De laatste babyshower die ik heb georganiseerd voor een vriendin voelde ik me heel eenzaam tussen alle vrouwen die vertelde over tepelkloven en bevallingen en herkenning zochten bij elkaar. Alsof het een hele andere wereld was waar ik niet bij hoorde. De tranen die ik normaal thuis liet gaan zaten nu zo hoog dat ik snel weg moest om boven even uit te huilen, zodat mijn vriendin dit niet zag en ik was de uren aan het aftellen tot ik eindelijk weg kon. Toen ik thuis kwam werd ik er letterlijk ziek van en dat was voor mij de grens. Ik ga niet meer naar babyshowers, kraam visite enz.

Ik hoopte steeds dat ik zwanger werd en bleef en het probleem opgelost werd, maar ik raakte al mijn vriendinnen uit eindelijk kwijt. Afspreken zonder kinderen werd lastig en als we met meerdere vriendinnen afspraken dan was het gene wat ze allemaal verbond hun kinderen. Ik voelde me dan zo eenzaam en verdrietig dat ik uiterlijk liever alleen was dan dat ik weer die confrontatie aan moest. Ik neem mijn vriendinnen niks kwalijk en mezelf ook niet want ik heb hier ook niet voor gekozen. Maar pijnlijk is het wel om je vriendinnen kwijt te raken puur en alleen omdat jou kinderwens niet uit komt en er niet meer tussen past.

Op dit moment is mijn nicht en vriendin/donor nu zwanger en ik vind het lastig hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben oprecht blij voor ze, maar het is ook confronterend want iets meer dan een week geleden waren we nog samen zwanger. Mijn nicht woont in België en we hebben elkaar al lang niet gezien, dus dit is voor mij wat makkelijker door de afstand. Mijn vriendin spreek ik elke dag, maar ons leven zit nu in 2 verschillende fases. Ik zit in verdriet en rouw en zij is in blije verwachting van hun 2de kindje. Ik wil niks missen, maar het verdriet en de pijn zorgen er voor dat dit wel gebeurd

We hebben nog 1 kans om ouders te worden en dat maakt me bang. Mijn man die is heel eerlijk hierin dat hij het goed vind zo en rust wil. Voor mij voelt dit niet zo, want ik wil niks liever dan mama worden. Ik kan dat oer-moeder gevoel wat ik kort heb mogen voelen tijdens de zwangerschappen niet loslaten. En het voelt dan als 11 verloren jaren zonder beloning van een kindje die door zijn of haar glimlach je alles doet vergeten. Zo hoort ons sprookje toch niet te eindigen??

Hoe ga ik er mee om als het bij ons stopt? Die vraag speelt steeds vaker door mijn hoofd.
Ik heb besloten om dan hulp te gaan zoeken, hoe ik dit een plekje kan geven, want mijn moeder hart wil door maar alles in mij zegt dat het daarna klaar is en ook ik verlang naar die rust. Zo wel in me hoofd als voor mijn lijf. Maar soms overheerst de pijn die ik voel en ben ik bang dat ik me altijd eenzaam zal voelen in een wereld vol met kinderen..

Afscheid nemen

Vandaag is het zo ver. Ik word wakker, kijk naar buiten en zie het zonnetje schijnen. Ik weet dat het vandaag de dag is dat we nog 1 keer naar je gaan kijken met een echo. Ik hoop natuurlijk op een wonder, dat het toch echt je hartje was wat ik zag en je een groei spurt hebt gemaakt, maar ondanks dat ik dat zo graag wil met mijn moeder hart, weet ik dat de kans groter is, dat ik afscheid van je moet nemen vandaag. Ik kijk naar beneden en wrijf over mijn buik, omdat het waarschijnlijk de laatste dag is dat je in mama’s buik zit. Ik ga je missen, maar ik ben er klaar voor. Klaar om slecht nieuws te horen en afscheid te nemen van jou.

Ik voel me nog meer uitgeput door het slechts nieuws en misselijk van de zwangerschap,  maar ik weet dat ik dit weer kan, ook al is dit weer 1 van de zwaarste dingen in mijn leven om afscheid van je te moeten nemen, want die gedachte breekt mijn hart.

Ik had het geluk om jou in mijn buik te mogen dragen niet willen missen. Ik voelde me al helemaal mama en ondanks de angst, waren we happy dat je er was. We mochten weer fantaseren hoe het zou zijn als je steeds groter zou groeien en mama’s buik steeds boller zou worden en ik eindelijk met MIJN mooie buik kon rond paraderen.

Nog 1 keer mag ik je vandaag zien, nog 1 dag zit je bij mama in haar buik. Ik ga je missen kleine. Je blijft voor altijd in mijn hart

Een zwangere vrouw in onze babykamer

We hebben ons huis te koop staan. Het voelt voor mij te pijnlijk om hier te blijven wonen. We hebben besloten om naar Groningen te verhuizen en daar een nieuw leven op te bouwen samen.

We wonen nu nog in een kind vriendelijke buurt, in een hofje met in het midden een speeltuin. Er wonen voornamelijk jonge stelletjes. Het voelt zo pijnlijk elke keer als er weer een kindje werd geboren in de 7 jaar dat we hier nu wonen en elke keer als er weer een kindje geboren werd, dacht ik de volgende keer zijn wij aan de beurt. Inmiddels zijn ze bezig met een 2de of hebben ze al 2 of soms zelfs 3 kinderen. De lege kamer die wij altijd de kinderkamer hebben genoemd is nog steeds leeg en het word steeds pijnlijker om de kindjes voor de deur buiten te zien spelen. Want toen we dit huis kochten, zag ik ons kindje daar ook spelen en ons kind blijft onzichtbaar.

Gisteren hadden we de hele dag bezichtigingen. We deden deze zelf, wat super leuk is om te doen. Er kwam een stel binnen. Erg vriendelijk en ze straalde helemaal. Ik zag een klein buikje en voor een seconde ging er door me hoofd de vraag of ze zwanger was, maar ik liet die gedachte snel los. Aangezien ik erg moe was na al die bezichtigingen die we tot nu toe hadden gehad, besloot ik even naar buiten te gaan, omdat mijn man deze rondleiding aan het doen was. Vlak achter ons huis zit je meteen in de natuur en ik zie een vlinder 🦋 die bij mij in de buurt blijft vliegen. Ik zak door mijn benen en bewonder deze prachtige vlinder 🦋 Gelukkig heb ik mijn mobiel meegenomen en ik begin foto’s te maken. Ik voel me dankbaar dat we dit moment samen mogen delen en even kort voel ik me verdrietig en voel ik een intens gemis. Na een tijdje zo gezeten te hebben, neem ik even diep adem en laat langzaam mijn adem los. Ik sta voorzichtig op en neem afscheid van de vlinder 🦋 en draai me om en loop richting ons huis. Ik zie dat de rondleiding bijna afgelopen is, want het stel staat weer in de woonkamer vlakbij de hal. We kijken elkaar aan en de vrouw verteld enthousiast hoe mooi ze het huis vind en vooral alle creatieve details wat het huis echt tot een thuis maakt. Dit is natuurlijk altijd leuk om te horen en even voel ik me trots op ons huis, ondanks dat het qua gevoel niet meer als een thuis voelt en ik hier graag weg wil en ergens anders over nieuw wil beginnen. Ze bedanken ons dat ze ons huis mochten komen bekijken en we nemen afscheid. De deur gaat dicht en mijn man verteld mij dat ze inderdaad zwanger is en dat hij blij was dat ik precies nu even pauze nam en naar buiten was gegaan. Toen hij met haar bij de kinderkamer stond moest hij zelf ook even slikken en op dat moment voel ik wederom verdriet. Het idee dat er een stel in ons huis komt wonen die zwanger zijn en wel een wiegje in onze lege kinderkamer gaan plaatsen voor hun baby doet mijn hart toch wel even breken.

Onze 5de terugplaatsing

We hadden besloten om deze terugplaatsing niet te delen met vrienden en familie en ook niet op de groep, maar dit echt met elkaar te delen. Ik vond de beslissing wel lastig, omdat ik juist ook heel veel steun haal bij de mensen om ons heen en op de groep, die je als geen ander begrijpen en mee leven. Ik heb meerdere fijne contacten via mijn groep en zo ook met een hele lieve meid die ook bezig is met IVF. Ik heb het gevoel dat we elkaar echt kunnen steunen en er voor elkaar kunnen zijn, wat heel fijn voelt. Na dat ik de miskraam had gehad en zij ongesteld was geworden na een terugplaatsing en ze ook besloot om de volgende poging voor haar zelf te houden, besloten we om deze keer samen te gaan doen. Onze cyclus liepen bijna tegelijk wat het extra bijzonder maakte. Ik heb hier heel veel steun aan gehad, omdat het toch anders is om het met een vrouw te delen dan met een man. Ik merk aan mijn vriend dat hoe langer we bezig zijn, hoe moeilijker hij het vind om nog positief te denken en het lastig vind om het er weer over te  “moeten” hebben. Ik snap hem heel goed en weet dat dit zelfbescherming is omdat de kans er weer in zit dat we weer een klap krijgen. Daarnaast gaan mannen denk ik er anders mee om dan vrouwen. Ik heb het juist nodig om het er over te hebben en weer hoop te krijgen voor ik weer begin aan een nieuwe poging. Ik moet er weer in vertrouwen en geloven dat het toch een kans is en het echt kan dat ik zwanger word en dat is precies wat ik kon vinden bij haar. Mijn vriend en ik hadden besloten om gelijk na de miskraam weer te proberen als ik ongesteld was geworden. Hier zat ongeveer 5,5 week tussen. Ik had namelijk goeie verhalen gehoord om gelijk na een miskraam nog een keer te proberen omdat je baarmoeder dan helemaal “klaar” is voor een zwangerschap omdat je al zwanger bent geweest. Ondanks dat ik me nog niet helemaal klaar voelde, besloten we toch om het te doen. De acupuncturist gaf aan dat mijn lichaam echt een klap had gehad van de miskraam en dat ze veel stress voelde bij mij wat ook klopte op dat moment en ik heb tot nu toe altijd haar advies opgevolgd, omdat ik haar hier helemaal in vertrouw. Haar theorie is juist om na een miskraam 3 maanden te wachten omdat het echt even moet herstellen en weer helemaal in balans moet komen. Wat helemaal tegenstrijdig is met het verhaal om het juist gelijk weer te proberen na een miskraam. Voor het eerst besloot ik niet naar haar advies op te volgen maar toch bij onze beslissing te blijven om het wel gelijk na de miskraam  de terugplaatsing te doen. Ik werd er wel onzeker van, omdat ik zelf ook het gevoel had nog niet helemaal klaar te zijn, maar ik had nog even voor de terugplaatsing om me hier op voor te bereiden en zo veel mogelijk te ontspannen. Ik ging elke week naar de acupuncturist en beloofde haar de stress in mijn privé leven zo veel mogelijk los te laten. Ik begon het hele huis schoon te maken met Palo Santo wat ook wel heilig hout genoemd wordt. Ik reinigde denkbeeldig en met het heilig hout al het verdriet van de afgelopen jaren wat in huis was door het traject en alle negatieve gevoelens en stress die er was. Ik reinigde onze katten, mijn vriend (zo lief dat ik dacht mocht doen) en mezelf waarbij ik vooral mijn baarmoeder reinigde wat voor mij fijn voelde na de miskraam. Even los van of het werkt of niet het gaf mij op dat moment steun en het hielp mij meer los te laten en te ontspannen. Ik besloot ook naar een osteopaat te gaan waar ik 2 keer per week heen ging en deed fanatiek elke dag mijn fertiliteit yoga.  Toch bleef ik momenten krijgen dat ik  stress en paniek voelde omdat we nog maar 3 cryo’s hadden (en het voor ons hierna op houdt) en me af vroeg of we wel een goeie keuze hadden gemaakt om het gelijk nu te doen. Ik heb hier heel erg mee geworsteld, maar wist ook dat als we dit niet zouden proberen we ons altijd zouden blijven afvragen of het niet was gelukt als we het wel gelijk na de miskraam hadden gedaan.  Het was onwijs fijn om op die momenten niet alleen steun te vinden bij mijn vriend,  maar ook bij een vrouw die mij weer geruststellende en mij de kracht gaf en vertrouwen om door te gaan. Het voelde echt alsof het zo moet zijn dat we elkaar hebben gevonden en we spraken (en nog steeds) elkaar elke dag. We fantaseerde samen over hoe het zou zijn om samen zwanger te zijn en hoe we dan tegen elkaar zouden gaan “klagen” over kwaaltjes. We steunde elkaar als de hoop even weg was en vooral in de wacht weken. Het was heel bijzonder om dit samen te delen. Vooral omdat we bijna tegelijk echo´s hadden en er 4 dagen tussen onze terugplaatsing zat en er dus 4 dagen zat tussen onze test datum. We leefde zo onwijs met elkaar mee en het was zo fijn om dit als vrouwen onderling met elkaar te delen. De echo´s, foto´s en filmpjes van onze baarmoeder waarbij je ziet dat de embryo wordt terug geplaatst. Het voelde voor ons beide alsof het nu gewoon zo moest zijn. Samen gingen we dit avontuur aan en samen zouden we rond dezelfde tijd bevallen van een gezond mooi kindje en die gedachte gaf ons hoop.

Helaas bleef het bij fantasie gedachtes, want de eerste buikpijn kwam al en bruin bloed bij het afvegen of was het dan toch innestelingsbloed en pijn wat ik had? Je blijft hopen, maar diep van binnen vrees je weer voor het ergste, maar dan zet het niet door. Er komt geen bloed, maar de buikpijn blijft wel. Mindfucking noem ik dat. Om gek van te worden. Komt het nou wel of niet? Is er nou wel of geen hoop meer?? De hele dag kwam er niks en de nacht ook niet, maar uit eindelijk de dag er na in de middag vielen de eerste druppels bloed weer in de pot. Ik voelde me alleen maar verdoofd, weer niet gelukt en als een robot ging ik verder met mijn dag. Ik was op dat moment gelukkig thuis en mijn kat bleef om me heen dralen en aandacht vragen. Ik wilde met rust gelaten worden, maar vond het ook zielig. Ik zakte door mijn knieën heen en alsof hij voelde of net had gehoord dat mijn hart net weer was gebroken, begon hij mij intens te knuffelen. Ik liet me zakken op mijn billen en zat op de grond en begon vreselijk te huilen. Ook deze poging was weer niet gelukt en de kans dat ik mama zal worden wordt steeds kleiner en die gedachte maakt het zo onwijs zwaar.