Lieve toekomstige eiceldonor

Via deze weg wil ik gebruik maken om ons even aan je voor te stellen. We zijn een stel van 36 jaar en we zijn in april (2018) tien jaar samen en in juli dit jaar zei ik volmondig JA. Hij is mijn soulmate, beste maatje en sinds kort ook mijn man en we zijn super gelukkig samen. We hebben 2 katten geadopteerd die achter gelaten zijn. Uit het nestje hebben we 2 broertjes ‘Boedha en BADhoe’,  die ons halve huis al gesloopt hebben (de naam zegt het al :-)), maar gelukkig zijn het ook echte schatjes. Ondanks de boeven streken die ze hebben, toveren ze elke dag weer een glimlach op ons gezicht.  Ze horen er helemaal bij en zijn onze allessies. Ons gezin is zo goed als compleet, maar toch missen we nog een klein wondertje in ons leven.  Ik ben 6 jaar geleden voor het eerst gestopt met de pil en we zitten al jaren in het `baby traject´. We hebben inmiddels 8x IUI gedaan en 6 terug plaatsingen gehad van 7 embryo’s waarvan ik 1x kort zwanger ben geweest.

We zijn moe van het vechten. Het voelt alsof je elke keer in een box ring gaat staan. Je bent klaar voor een warming up, je gaat het gevecht aan en word weer knock out geslagen. Je blijft even liggen, staat weer op en maakt je weer klaar voor de volgende ronde. Jaar in jaar uit krijg je hoop en word je weer teleurgesteld, omdat je weer ongesteld bent geworden, wetende dat het deze maand weer niet gelukt is.

Na onze laatste IVF besloten we te stoppen en elke ochtend weer was mijn eerste gedachte als ik wakker werd, dat het weer niet gelukt was om zwanger te worden. De pijn voelde ondragelijk. Op een ochtend lag ik samen met mijn man in bed en hij kroop helemaal tegen me aan. We zeggen niks maar liggen gewoon naast elkaar. Soms zijn er geen woorden nodig. Ik voel intens veel liefde naar mijn man en op dat moment rollen de tranen (weer) over mijn wangen. De gedachte dat we nooit papa en mama zullen worden zorgt er voor dat ik mijn hart letterlijk weer hoor breken. Ik kijk hem aan door mijn tranen heen en zeg met een gebroken stem dat ik het gewoon niet begrijp dat het ons niet gelukt is, omdat een kleintje zo intens welkom is en ik weet dat wij onwijs leuke en goede ouders zouden zijn geweest.

Ik voel me verdoofd en verloren. Ik voel een diep gemis, ik ben moe gestreden, boos op hoe oneerlijk het leven kan zijn. Ik ben verdrietig, mijn hart voelt verscheurt en gebroken alsof ik jaren voor niks heb gevochten. Want mijn buik is nog steeds leeg en heeft nooit een voldragen baby mogen dragen/baren. En dat terwijl het zo gewenst is. Voor het eerst in mijn leven heeft vechten voor iets totaal niks opgeleverd, behalve veel pijn, afgenomen hoop, veel stress, geld en tijd.
Toch heb ik nergens spijt van en zou ik alles zo weer over doen. Natuurlijk leer je dingen in het proces en had je gewild dat je dingen eerder had geweten, maar wij hebben alles gedaan wat we konden op dat moment, om de beste kansen te creëren en daar ben ik trots op. We zijn hier alleen maar sterker uit gekomen, want als je in dit traject zit moet je een verdomd goed team zijn om dit te kunnen overwinnen samen.

Hoe gelukkig we ook samen zijn en met veel humor en goeie gesprekken er door heen komen, het maakt het leven zo veel zwaarder en uiteindelijk zijn we niet beloond voor het harde vechten. We vechten al bijna 10 jaar (eerst i.v.m. ziekte en herstel en daarna zijn we meteen door gegaan met het traject). We willen gewoon rust, maar wat doe je als je hoofd er klaar voor is, maar je moeder hart het nog niet kan loslaten? Leer je om gaan met de pijn die je elke dag voelt als je een baby ziet of een zwangere vrouw?? Zal de pijn uiteindelijk dragelijker worden? Moeten we het gewoon de tijd geven?

Ik merk dat vooral ik er nog niet klaar voor ben. Ik wil het nog 1 keer proberen. Omdat ik inmiddels “al” 36 jaar ben zijn mijn eicellen niet zo jong meer, wat de kans kleiner maakt. Dus daarom hebben we besloten om ons in een Spaanse kliniek helemaal te laten onderzoeken, omdat ze daar veel verder zijn dan in Nederland. Zo kunnen we van te voren alles uitsluiten en dan in Nederland op zoek gaan naar een jonge donor. Zo kunnen we onze kansen vergroten, met een vrouw die ons wil helpen om onze droom uit te laten komen. Een lieve donor die ons het mooiste cadeautje wil geven die je ooit aan iemand kan geven.

Een wondertje die dan niet alleen in mijn hart zit, maar ook in mijn buik. Waarbij ik ons kleine wondertje eindelijk kan zien op de echo’s en het hartje kan horen kloppen. Waarbij we de kinderkamer die al 5 jaar leeg staat in ons huis eindelijk kunnen inrichten. Dat ik een buik schildering kan laten maken op mijn mooie bolle buik met littekens (in verband met een buik operatie door endometriose,) maar wel met een baby on board, waar ik elke dag vol trots mee loop te paraderen, de babyshower die dit keer eindelijk voor mij georganiseerd zal worden i.p.v dat ik weer naar een babyshower moet gaan van een vriendin. Ik weet dat het niet altijd een roze wolk is en een wondertje ook veel slapeloze nachten zal bezorgen, maar de glimlach die je krijgt als je boven de wieg hangt, is toch de rede waar we het allemaal voor doen en waarom ik onze kinderwens nog niet kan loslaten..We willen het nog 1x proberen….en dit keer samen met jou.

Ben jij een lieve, warme, jonge vrouw die (het liefst) al eicellen gedoneerd heeft en wil jij je eitjes doneren aan ons? Stuur ons dan een persoonlijk bericht zodat we elkaar beter kunnen leren kennen en wie weet gaan wij samen dit avontuur aan.